Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-04-17 14:34

Geplaatst door de TopicStarter : 07-04-17 14:34

Wesco schreef:
laetitia schreef:
Ik denk dat iemand die al jarenlang depressief is of schizofreen (ook zo'n vreselijke ziekte waarbij de patiënt veel lijdt), er een gedegen dossieropbouw overlegd moet kunnen worden bij een euthanasie-aanvraag.

Ik vind een depressie van 2 jaar niet lang genoeg (heb zelf ervaring met ernstige depressie), maar iemand die al 10 jaar geen verbetering heeft en waarbij alles al is geprobeerd (van therapie, medicijnenwisselingen, ECT, crisisopnames) die moet toch de keuze hebben op een dag niet meer te hoeven lijden? En als die keuze dan is gemaakt en doorgesproken met alle betrokkenen, rustig heen te kunnen gaan?

Waarom gedegen dossier opbouw? Om de arts vrij te pleiten? Dossier opbouw is prachtig maar niet elke patient kan en wil elk medicijn of therapie volgen. En waarom willen wij dat als maatschappij. Te lang patient zijn neemt eigenwaarde af... je voelt je op een gegeven moment ook niet meer dan een patient.

En 2 jaar lijden kan voor de 1 teveel zijn. Terwijl de ander door vecht.

Nee niet om de arts vrij te pleiten, maar wel om te kunnen aantonen dat degene die de wens heeft te gaan een onderbouwde wens heeft en aangetoond heeft dat er diverse behandelingen zijn geprobeerd.
Medicijnen kunnen echt zoveel verschil maken, niet bij iedereen maar het kan iemand uit de diepste depressie halen.

**Geplaatst**: 07-04-17 14:34

Geplaatst: 07-04-17 14:34

bruintje123 schreef:
[naam], je schrijft dan was ik nu al lang dood geweest. Ik ook overigens.
Maar dat weet je dan alleen niet meer. Dus spijt kan er dan ook geen zijn.

Klopt, maar als ik kijk naar het punt waar ik nu ben in mijn leven zou het jammer zijn als ik dat niet meer kon meemaken. Natuurlijk is dat allemaal filosofisch en zweverig maar vanuit dit punt van mijn leven zou ik het zonde vinden. Daarbuiten zou een vrij verkrijgbare pil voor mij te gevoelig zijn voor misbruik. Toch aardig makkelijk om zo'n pil onder dwang aan iemand te geven, of stiekem.

**Geplaatst**: 07-04-17 14:36

Geplaatst: 07-04-17 14:36

Maar, we zouden ook wel een klein beetje meer ons best kunnen doen om te zorgen dat het niet zover komt en dat mensen gewoon een goed leven kunnen hebben. Ik gun iedereen een vrije keuze, van harte. En er is zeker allerlei problematiek die niet opgelost kan worden.

Maar tegelijkertijd drijven we veel mensen ook in het nauw door mensen heel erg te veroordelen, mensen die een fout maken of waar het boven hun hoofd groeit om de oren te slaan met 'eigen schuld' en waarbij we mensen die niet aan het gemiddelde voldoen heel erg laten voelen dat we ze als maatschappij ook echt minder waard vinden, en dat het vooral mensen zijn die geld kosten. En ach, dan is het niet zo erg als daar een paar minder van zijn? Dat is dus iets wat volgens mij NIET wenselijk is onze maatschappij.

Ik ben voor keuzevrijheid - als daad van liefde. Maar ik vind het heel eng als mensen die niets om anderen lijken te geven zich daar ook voor in te zetten. Het is nogal een verschil of mensen er zelf voor pleiten, of als ook Schippers en Van Rijn (rechtstreeks verbonden met het afbouwen van psychiatrische bedden en verzorgingshuisplaatsen) ineens opkomen voor de zogenaamde eigen keuze bij lijden... omdat ze verdorie zelf flink bijdragen aan het niet hebben van een goede plek. Dat maakt het een heel dun lijntje.

Want een maatschappij waar we denken dat het wel ok is dat we de mensen wel kunnen missen zodra ze niet meer 'productief' zijn lijkt me een hele onplezierige, onveilige maatschappij.

**Geplaatst**: 07-04-17 14:43

Geplaatst: 07-04-17 14:43

Een vrij te verkrijgeb zelfmoord pil lijkt me geen goed plan. Dan was ik allang dood, ben niet depressief hoor, maar kan me voorstellen dat wanneer je kwaad ben of een mega tegenslag gehad heb je in een opwelling zo een pil wegklokt. Denk dat er dan heel veel impulsieve dingen gebeuren. Daarnaast wordt het dan ook wel heel makkelijk om iemand anders te vermoorden zonder dat er iemand achter komt. Nee dan wordt de dood wel heel makkelijk.

Wel vind ik dat het (veel) makkelijker moet zijn, en mensen niet jaren moeten lijden. Alleen hoe dat precies gerealiseerd moet worden is heel lastig.. waar trek je de grens. Na x aantal behandelingen? Na x aantal jaar??

**Geplaatst**: 07-04-17 14:44

Geplaatst: 07-04-17 14:44

Een vrij verkrijgbare pil zou gevaarlijk zijn inderdaad. Ik zou dan denken aan een gesprek met de huisarts voorafgaand oid? Zodat je ook nog even op de feiten wordt gedrukt voordat je de keuze neemt.

**Geplaatst**: 07-04-17 14:46

Geplaatst: 07-04-17 14:46

Ik vind dat de keuze altijd mogelijk moet zijn. Ook al is het omdat je vindt dat de wereld te vol zit, of je kunt niet uit je leven halen wat je had gehoopt. Natuurlijk is dat eng, maar het gaat in ieder geval veel waardiger dan als je voor de trein moet springen(veel slachtoffers; trauma voor aanschouwers), of van de flat springt, of bij een poging overleeft(moet je toch niet aan denken... :'( ).

Bij psychisch of fysiek lijden moet het sowieso mogelijk zijn. Ik ken wel iemand die legaal euthenasie heeft gepleegd, met 'alleen maar' een nare jeugd en geen geslaagd leven. Het kan dus wel, maar de procedure duurt jaaaaren.

In Nederland heb je bijna overal recht op, behalve op het bepalen van je eigen leven of dood....

**Geplaatst**: 07-04-17 14:47

Geplaatst: 07-04-17 14:47

Meer als de huisarts mag van mij ook wel.
Denk dat een psychiater geen verkeerde is.
Maar dan moeten inderdaad wel die belachelijke wachttijden omlaag.
Dat is sowieso te gek voor woorden. Dat staat gelijk aan met een gebroken been een verwijzing naar de SEH willen en dat ze zeggen wacht maar 5 maanden.

**Geplaatst**: 07-04-17 14:48

Geplaatst: 07-04-17 14:48

JoskaH schreef:
Ik vind dat de keuze altijd mogelijk moet zijn. Ook al is het omdat je vindt dat de wereld te vol zit, of je kunt niet uit je leven halen wat je had gehoopt. Natuurlijk is dat eng, maar het gaat in ieder geval veel waardiger dan als je voor de trein moet springen(veel slachtoffers; trauma voor aanschouwers), of van de flat springt, of bij een poging overleeft(moet je toch niet aan denken... :'( ).

Bij psychisch of fysiek lijden moet het sowieso mogelijk zijn. Ik ken wel iemand die legaal euthenasie heeft gepleegd, met 'alleen maar' een nare jeugd en geen geslaagd leven. Het kan dus wel, maar de procedure duurt jaaaaren.

In Nederland heb je bijna overal recht op, behalve op het bepalen van je eigen leven of dood....

Het kan inderdaad, maar het is onwijs moeilijk om artsen te vinden die er een krabbeltje voor willen zetten, en dan ben je de hele molen nog niet eens door. Ik snap dat het best een vraagstuk is, moet iemand op z'n 18e gelijk de mogelijkheid krijgen om uit het leven te stappen zonder enige vorm van maatschappelijke pogingen om het leven beter te maken voor diegene? Uiteindelijk vind ik het zelfbeschikkingsrecht zwaarder wegen, maar het zou me pijn doen als mensen zelfmoord plegen omdat de hulp in hun omgeving tekortgeschoten is. En ik denk dat dat in NL vaker gebeurt dan we denken.

**Geplaatst**: 07-04-17 14:52

Geplaatst: 07-04-17 14:52

Emmaa_ schreef:
Het kan inderdaad, maar het is onwijs moeilijk om artsen te vinden die er een krabbeltje voor willen zetten, en dan ben je de hele molen nog niet eens door. Ik snap dat het best een vraagstuk is, moet iemand op z'n 18e gelijk de mogelijkheid krijgen om uit het leven te stappen zonder enige vorm van maatschappelijke pogingen om het leven beter te maken voor diegene? Uiteindelijk vind ik het zelfbeschikkingsrecht zwaarder wegen, maar het zou me pijn doen als mensen zelfmoord plegen omdat de hulp in hun omgeving tekortgeschoten is. En ik denk dat dat in NL vaker gebeurt dan we denken.

Maar op dat moment ben je al te laat denk ik... Want als de hulp tekort is geschoten waardoor de situatie zich is gaan voordoen dat iemand het leven graag wil laten, dan ga je met 'noodhulp' ook niets meer redden vrees ik.

**Geplaatst**: 07-04-17 14:54

Geplaatst: 07-04-17 14:54

Ik ben het met Cococo eens.
De grens moet je imo helemaal niet voor een ander gaan trekken, laat iedereen zelf bepalen wanneer het voor hem/haar genoeg is..
Bij een depressie die langer dan twee jaar duurt is er trouwens vaak sprake van dysthymie. Dit is de wat mildere maar chronischere versie van depressie, een 'major depression' is de kortere maar ernstigere variant. Een grens trekken qua hoe lang een depressie duurt lijkt mij dus niet altijd een goed idee.

Ik denk trouwens dat op het moment dat iemand écht serieus dit traject ingaat en het ook door wil zetten, dat al genoeg zegt..
En het kan denk ik ook een hoop rust geven. Er werd eerder in dit topic al iets gezegd over een meisje waarvoor die verklaring toch net het zetje was dat ze nodig had om door te vechten. Gewoon het idee dat het kan als je geen uitweg meer ziet, ik kan me voorstellen dat dat rust en wil om door te gaan geeft.

Janine1990 schreef:
Saskia9 schreef:
Dat komt omdat een ziekte geen onomkeerbaar feit meer is. Diegene zal hoe dan ook gaan...
Bij depressie is dat anders,per persoon afhankelijk. De 1 is jaren depressief en doet er alles aan met medicatie en therapie maar haalt niets uit,en de ander wil misschien gaan na 1 heftige ervaring.
Begrijp me niet verkeerd,ik ben er niet op tegen maar vraag me dus wel af wanneer er goed beoordeeld kan worden of degene met een depressie er 'goed' genoeg aan toe is om euthanasie aan te vragen.. denk dat daar het grote euvel zit..

Als ik mij niet vergis is een depressie uit hersenscans af te lezen? Ik betwijfel of een depressie per definitie omkeerbaar is....

Er zitten wel wat verschillen tussen de hersenen van depressieve en niet-depressieve mensen, het gaat daarbij vooral om gebieden waarin er meer/minder activiteit is. Bij depressieve mensen is er bijvoorbeeld meer activiteit in de amygdala (het hersengebied dat informatie die van je zintuigen koppelt aan emoties) en minder activiteit in de hippocampus.
Het is dus wel te zien op hersenscans.

**Geplaatst**: 07-04-17 14:57

Geplaatst: 07-04-17 14:57

Janine1990 schreef:
Emmaa_ schreef:
Het kan inderdaad, maar het is onwijs moeilijk om artsen te vinden die er een krabbeltje voor willen zetten, en dan ben je de hele molen nog niet eens door. Ik snap dat het best een vraagstuk is, moet iemand op z'n 18e gelijk de mogelijkheid krijgen om uit het leven te stappen zonder enige vorm van maatschappelijke pogingen om het leven beter te maken voor diegene? Uiteindelijk vind ik het zelfbeschikkingsrecht zwaarder wegen, maar het zou me pijn doen als mensen zelfmoord plegen omdat de hulp in hun omgeving tekortgeschoten is. En ik denk dat dat in NL vaker gebeurt dan we denken.

Maar op dat moment ben je al te laat denk ik... Want als de hulp tekort is geschoten waardoor de situatie zich is gaan voordoen dat iemand het leven graag wil laten, dan ga je met 'noodhulp' ook niets meer redden vrees ik.

Ik bedoelde er ook mee dat er misschien meer gekeken moet worden naar het toegankelijker maken van (jeugd-)psychiatrie en het stoppen met een taboe leggen op alles wat maar mentaal is. Als je alleen al kijkt hoe er nu wordt gekeken naar mensen met een burn-out of depressie die jonger zijn kan ik me heel goed voorstellen dat dit uiteindelijk uitgroeit naar iets wat niet meer behandelbaar is, terwijl betere opvang en meer maatschappelijk draagvlak voor die hulp juist wel heel veel uit zou kunnen maken.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-04-17 15:00

Geplaatst door de TopicStarter : 07-04-17 15:00

finnens schreef:
Een vrij te verkrijgeb zelfmoord pil lijkt me geen goed plan. Dan was ik allang dood, ben niet depressief hoor, maar kan me voorstellen dat wanneer je kwaad ben of een mega tegenslag gehad heb je in een opwelling zo een pil wegklokt. Denk dat er dan heel veel impulsieve dingen gebeuren. Daarnaast wordt het dan ook wel heel makkelijk om iemand anders te vermoorden zonder dat er iemand achter komt. Nee dan wordt de dood wel heel makkelijk.

Ik denk niet dat mensen impulsief overgaan tot de dood. Het oerinstinct is toch om te leven, te overleven desnoods. Het innemen van zo'n pil is onomkeerbaar en heeft een enorme impact op jouw omgeving en jouw naasten. Als je écht dood wilt, kan je makkelijk aan een pistool komen en een kogel door je slaap heen schieten.

**Geplaatst**: 07-04-17 15:43

Re: Euthanasie bij psychisch lijden

Geplaatst: 07-04-17 15:43

Ik heb waarschijnlijk een afwijkende mening.
Ik vind dat het euthanasie beleid ernstig veranderd moet worden. Ik ben voor volledige zelfbeschikking over je eigen leven en je eigen dood.
Hoe ik het verstrekken van een dergelijke zelfmoordpil voor me zie weet ik niet precies.

IK ben trouwens erg moe van opmerkingen zoals ''als je echt wilt''. Het is echt niet zo makkelijk als mensen denken.

Een euthanasie zou je ook meer kunnen bespreken met je direct naasten..

Het is een lastig onderwerp.

**Geplaatst**: 07-04-17 15:46

Geplaatst: 07-04-17 15:46

Wat is je afwijkende mening dan tegenover de andere bokkers dan?
Ik mis dat geloof ik.

**Geplaatst**: 07-04-17 15:47

Geplaatst: 07-04-17 15:47

patatkraam schreef:
Ik heb waarschijnlijk een afwijkende mening.
Ik vind dat het euthanasie beleid ernstig veranderd moet worden. Ik ben voor volledige zelfbeschikking over je eigen leven en je eigen dood.
Hoe ik het verstrekken van een dergelijke zelfmoordpil voor me zie weet ik niet precies.

IK ben trouwens erg moe van opmerkingen zoals ''als je echt wilt''. Het is echt niet zo makkelijk als mensen denken.

Een euthanasie zou je ook meer kunnen bespreken met je direct naasten..

Het is een lastig onderwerp.

Dat is toch juist wat bijna iedereen in dit topic zegt?

**Geplaatst**: 07-04-17 16:01

Geplaatst: 07-04-17 16:01

chocobroodje schreef:
Ik vind dat het moet kunnen.. Ik vind dat in principe iedereen het recht heeft om te kiezen voor zijn of haar einde MAAR daar moeten wel goede regels aan vast zitten. Zoals minimaal zolang behandeld, uiteraard verschillende soorten therapie en medicatie, en dan nog spaarzaam en individueel kijken o die keuze echt de beste keuze is.

Maar ja ik kán me gevallen voorstellen waarin dat bespreekbaar moet zijn.

Ik moet nog even de overige reacties doorlezen, maar ik stuitte even op deze reactie.

Ik vind dat iedereen voor zichzelf moet kunnen bepalen wanneer het voor hem/haar klaar is. Ik vind niet dat een ander daar iets over te zeggen heeft.
Voor diegene die de euthanasie moet uitvoeren is het misschien rot, maar als iemand van een flat afspringt, of voor een trein, zijn er ook veel mensen voor het leven getekend.

Ik persoonlijk zou het raar vinden, als er wordt gezegd: Je moet minimaal dit geprobeerd hebben, minimaal zo lang, etc.
Dan bepaald de maatschappij dus voor jou dat je toch nog even langer moet lijden dan je zelf wilt?

Begrijp me niet verkeerd, maar iemand die er niet meer is, kan ook geen spijt meer krijgen van de beslissing.

Dus roepen van: Ja er zijn ook mensen die er boven op zijn gekomen en die zijn nu blij dat ze geen euthanasie mochten plegen...
Dat is natuurlijk fantastisch voor die mensen, maar het is natuurlijk niet zo dat er dan nog spijt zou kunnen ontstaan.

Ik vind dat iedereen voor zichzelf zou moeten kunnen bepalen hoe lang iemand wilt doorgaan, wat diegene ervoor wilt doen, maar uiteraard wel in overleg met een goede psychiater. Dat er wel zeker vast staat dat de keuze weloverwogen is.

**Geplaatst**: 07-04-17 16:27

Geplaatst: 07-04-17 16:27

Ik ben ook helemaal voor. Hier in Belgie is het idd wel al mogelijk, alhoewel het nog steeds een verschrikkelijk lange procedure is. Van dichtbij iemand meegemaakt die euthanasie verkregen heeft wegens jarenlange manische depressiviteit. Moest ik ooit zo diep in de problemen geraken, heb ik geen idee of ik nog de moed zou vinden om heel dit proces te doorlopen.
Vraag mij heel vaak af waarom sommige mensen toch zo lang moeten lijden alvorens er gehoor komt.

**Geplaatst**: 07-04-17 16:35

Geplaatst: 07-04-17 16:35

Shadow0 schreef:
Maar, we zouden ook wel een klein beetje meer ons best kunnen doen om te zorgen dat het niet zover komt en dat mensen gewoon een goed leven kunnen hebben. Ik gun iedereen een vrije keuze, van harte. En er is zeker allerlei problematiek die niet opgelost kan worden.

Maar tegelijkertijd drijven we veel mensen ook in het nauw door mensen heel erg te veroordelen, mensen die een fout maken of waar het boven hun hoofd groeit om de oren te slaan met 'eigen schuld' en waarbij we mensen die niet aan het gemiddelde voldoen heel erg laten voelen dat we ze als maatschappij ook echt minder waard vinden, en dat het vooral mensen zijn die geld kosten. En ach, dan is het niet zo erg als daar een paar minder van zijn? Dat is dus iets wat volgens mij NIET wenselijk is onze maatschappij.

Ik ben voor keuzevrijheid - als daad van liefde. Maar ik vind het heel eng als mensen die niets om anderen lijken te geven zich daar ook voor in te zetten. Het is nogal een verschil of mensen er zelf voor pleiten, of als ook Schippers en Van Rijn (rechtstreeks verbonden met het afbouwen van psychiatrische bedden en verzorgingshuisplaatsen) ineens opkomen voor de zogenaamde eigen keuze bij lijden... omdat ze verdorie zelf flink bijdragen aan het niet hebben van een goede plek. Dat maakt het een heel dun lijntje.

Want een maatschappij waar we denken dat het wel ok is dat we de mensen wel kunnen missen zodra ze niet meer 'productief' zijn lijkt me een hele onplezierige, onveilige maatschappij.

Hier ben ik het ongeveer mee eens. Er moet meer aandacht gegeven worden aan mensen die het moeilijk hebben .Want nu lijkt het vaak op een kostenplaatje.En,er zijn uitstekende medicijnen en behandelingen tegen depressies enzo.Maar ja, Probleemgevallen ,die zelf toch geen levenslust meer hebben,dan maar laten euthanaseren,dat lijkt een gemakkelijke en goedkope oplossing.Overigens,ik ben vanwege mijn R.K.geloof tegen het zelf beschikken over het leven,omdat dat eigendom van God is.En ik denk dat deze godsdienst het enige is dat in deze maatschappij nog een tegenwicht is tegen het zien van een mens als productiemiddel,die ofwel geld oplevert ofwel geld kost.Waar onze medeschepselen de dieren al veel langer onder lijden,maar dat is nu offtopic.

**Geplaatst**: 07-04-17 16:39

Geplaatst: 07-04-17 16:39

paardenmiep schreef:
Wel snap ik dat het een heel lastig punt is om euthanasie toe te kennen, heb namelijk ook genoeg verhalen gelezen van mensen die jarenlang in een zware depressie zaten, maar er toch nog uit zijn gekomen en nu heel blij zijn dat ze niet voor euthanasie konden kiezen..

Het voelt heel kwetsbaar om het op bokt te zetten, maar hier ben ik er één van.
Wat ben ik blij dat ik die optie toen niet had, want dan was ik er allang niet meer geweest - terwijl ik dankzij de juiste behandeling en het anders inrichten van mijn leven mezelf tegenwoordig zelfs gelukkig durf te noemen.

Dat is nou het lastige van depressie - of het nu wel of niet eindeloos is, op het moment dat je erin zit kun je je niet voorstellen dat er ooit een eind aan komt.

Ik heb mazzel gehad dat ik (uiteindelijk) écht geholpen ben, want ik ben vanaf dat ik een jaar of 8 was bij verschillende therapeuten en psychologen in behandeling geweest die allemaal gingen voor zo snel mogelijk oplappen en weer door. Zeg maar een pleistertje op een wond die vanbinnen alleen maar verder ettert. Dat is helaas de ervaring met psychische hulp die de meeste mensen hebben.

Het traject wat ik uiteindelijk op mijn 23e kon volgen - dat mij zo goed mogelijk 'genezen' heeft- en waar je toen zo lang gebruik van mocht maken als nodig, is inmiddels grotendeels wegbezuinigd en mag nog maximaal 1 jaar duren. Dus ook dat is een 'oplappen en weer door' instantie geworden. Terwijl dat juist de plek was waar mensen na hun 6e burnout echt aan het verwerken konden gaan. Nu komen daar mensen die eigenlijk eerst opgenomen moeten worden en die helemaal nog niet toe zijn aan zo'n intensieve en diepgaande behandeling (zeg maar direct weer gaan lopen op je gebroken been zonder dat er ooit gips omheen heeft gezeten).

Goed, ik kan er een heel lang verhaal van maken, maar wat ik eigenlijk wil zeggen is dat ik me zorgen maak om de kwaliteit van de zorg. Dat zou in combinatie met de optie voor euthanasie ervoor kunnen zorgen dat mensen die nog best geholpen hadden kunnen worden, toch kiezen voor euthanasie. Omdat bijv. de verplichte behandeling van een belabberde kwaliteit is geweest en daarom weinig/geen resultaat heeft gehad.

Ik ben 100% tegen onnodig lijden, maar ik ben niet 100% voor euthanasie.

Ik ben in de allereerste plaats voor betere behandelingen van psychisch lijden.
Als de behandeling van goede kwaliteit is geweest, maar niet heeft kunnen baten dan vind ik dat euthanasie zeker moet kunnen. Maarja, dat maakt het gebied alleen nog maar grijzer dus ik snap heel goed dat politici daar hun vingers niet aan willen branden.

**Geplaatst**: 07-04-17 16:57

Geplaatst: 07-04-17 16:57

Ik weet net zoals de anderen hoe een zware depressie voelt.
Hoe angst en paniek aanvallen je leven overnemen en je op dat moment niet meer weet wie je bent.
En ik denk dat alleen mensen die het zelf hebben meegemaakt het begrijpen.

Je voelt je opgesloten in je eigen lichaam en ik had het gevoel alsof ik er niet meer was.
Ja mijn lichaam was er nog, maar mijn geest? Die was ver te zoeken tijdens mijn depressie.
Je voelt je nutteloos, onbegrepen en vraagt je de hele dag af wat je in hemelsnaam nog op deze aardbol doet.

Hoe vaak ik wel niet tegen mijn vriend zei: ''Ik wil niet meer, ik ben op.''
De depressie neemt je hele leven over.
Je hebt je hoofd zo vol dat je het niet meer kunt hendelen, althans dit had ik.
En ja, hier lijdt je dan enorm onder.
En nog af en toe heb ik een terugval omdat er dingen in mijn omgeving gebeuren en mijn hoofd dan weer propvol zit.

Nogmaals je moet het eerst zelf gevoeld hebben om te begrijpen wat het is.
En ik vind dan ook dat ook mensen die psychisch lijden mogen kiezen voor euthanasie.
Een van mijn familieleden heeft ooit een zelfmoordpoging gedaan omdat die persoon niet in aanmerking kwam voor euthanasie, wat een hel was dat.
Een telefoontje die je nooit hoopt te krijgen, en later heeft ze alsnog haar euthanasie gekregen.

En ja wat nabestaanden betreft, die hebben het vaak al moeilijk zat met de psychische klachten van hun familielid.
Kijk maar eens naar de documentaire, wat een angst de nabestaanden altijd hebben gehad.
Ook zij lijden onder de situatie.
Na mijn inzien als iemand zo ver heen is en familieleden er net zo onder lijden als de persoon zelf vind ik dat euthanasie gewoon mogelijk moet zijn.
Dan kun je er anderen ook geen trauma mee bezorgen zoals voor een trein springen of van een flat afspringen....

**Geplaatst**: 07-04-17 17:29

Re: Euthanasie bij psychisch lijden

Geplaatst: 07-04-17 17:29

Als mens heb je al geen stem over het feit dat je geboren word en helaas ook meestal geen stem wanneer je zelf je leven af/klaar/voltooid/ niet te leven vind en gewoon wil gaan. Een oude mevrouw zei eens dat ze de middelen om er zelf een einde aan te kunnen maken al jaren in huis heeft. Het gaf haar zo veel rust dat ze weer in vol vertrouwen doorleefde. Na vijf jaar, toen duidelijk werd dat ze beginnende alzheimer had heeft ze haar beslissing genomen en is ze vredig gestorven. Dus het feit dat iemand middelen heeft om zelf uit het leven te stappen wil niet zeggen dat ze dat dan ook meteen maar doen. Ik en mijn man ook, zouden graag die middelen in huis willen hebben. Vooral na de mensonterende situaties die we met ouders hebben meegemaakt. Het geeft rust. En verder denk ik dat de treinspringers en flatspringers meestal mensen zijn die een impulsieve, zeer depressieve state of mind dit soort dingen doen. Die wachten niet op processen die nog maanden, zo niet jaren er over doen om te bekijken of je leven wel of niet uitzichtloos is. Denk aan gepeste jongeren die in een split second zelfmoord plegen.

**Geplaatst**: 07-04-17 17:50

Geplaatst: 07-04-17 17:50

anjali schreef:
Overigens,ik ben vanwege mijn R.K.geloof tegen het zelf beschikken over het leven,omdat dat eigendom van God is.En ik denk dat deze godsdienst het enige is dat in deze maatschappij nog een tegenwicht is tegen het zien van een mens als productiemiddel,die ofwel geld oplevert ofwel geld kost.Waar onze medeschepselen de dieren al veel langer onder lijden,maar dat is nu offtopic.

Dat is jou goed recht om dat te geloven en jij mag dan ook prima voor jezelf beslissen dat God daar zijn hand in mag hebben.
Jij mag/kan tegen anders/niet gelovigen zeggen dat God hun het leven heeft gegeven en dat hij degene is die dat alleen mag "afpakken".
En dat zij geen euthanasie en/of zelfmoord mogen plegen.

**Geplaatst**: 07-04-17 18:10

Geplaatst: 07-04-17 18:10

Ik vind zeker dat euthanasie bij psychische problemen serieuzer zou moeten worden genomen.
Maar ik denk dat vaak gedacht word dat zo'n iemand wel weer beter word of de medische wereld ziet weer handel in zo'n persoon.

Mijn moeder, een vrouw die met mij erbij gerekend 8 kinderen heeft is zo'n iemand.
Zij heeft in 2002 een ernstig ongeluk gehad waarbij blijvend letsel bij is komen kijken. Ze heeft alles opnieuw moeten leren; eten, kleren aantrekken, voor ons zorgen. Daarbij had zij een man die losse handjes had en die daar natuurlijk na het verblijf in het ziekenhuis hier gewoon mee doorging. De enige kans die ze had om goed te herstellen is eigenlijk verpest door alle stress die ze thuis kreeg. Haar kinderen konden haar niet helpen, en de politie eigenlijk ook niet.

Nu na heel veel jaren, proppen ze haar vol met medicijnen omdat ze anders zelfmoord actie's krijg. Die medicijnen houden haar in toom en maken van haar een zombie. Wat ik ervan begrepen heb is dat dat medicijn ervoor zorgt dat ze geen emoties meer heeft. Ook verouderd haar lichaam en geest ervan.

En wij? Wij kunnen eigenlijk alleen toekijken. De vrouw die ooit je moeder was die is er niet meer, je denkt alleen nog dat je haar ziet.
Ik zou haar zeker die rust gunnen die ze eigenlijk verdiend maar die kan alleen zij zichzelf geven.

**Geplaatst**: 07-04-17 18:42

Geplaatst: 07-04-17 18:42

Ik vind zoiets heel moeilijk.
Aan de ene kant zeg ik ja en begrijp ik het zeker.

Aan de andere kant ken ik iemand die bewust ongehuwde moeder werd,via een donor dus een kindje op haar eentje(had toen wel een relatie),toen het kindje een jaar werd,sprong haar relatie af,en heeft ze uiteindelijk zelfmoord gepleegd.

Zoiets ga ik bv nooit kunnen begrijpen....als je eerst kiest om een kindje op je eentje te 'nemen',dan kan je het toch niet maken omdat je relatie afspringt,om je kindje te laten zitten en uit het leven te stappen.....

Dus kan je euthanasie krijgen bij psychisch lijden,ja,zeker,maar je moet toch op een moment uit het leven stappen dat je bv geen kindjes achterlaat die nog 300% afhankelijk zijn van je lijkt me....

**Geplaatst**: 07-04-17 18:50

Geplaatst: 07-04-17 18:50

JoskaH schreef:
Ik vind dat de keuze altijd mogelijk moet zijn. Ook al is het omdat je vindt dat de wereld te vol zit, of je kunt niet uit je leven halen wat je had gehoopt. Natuurlijk is dat eng, maar het gaat in ieder geval veel waardiger dan als je voor de trein moet springen(veel slachtoffers; trauma voor aanschouwers), of van de flat springt, of bij een poging overleeft(moet je toch niet aan denken... :'( ).

Helemaal eens met dit

JoskaH schreef:
In Nederland heb je bijna overal recht op, behalve op het bepalen van je eigen leven of dood....

Gokje: zolang je leeft, lever je geld op voor de staat.