Ik woon sinds mijn 8ste in pleeggezinnen. Dit was in mijn eerste pleeggezin:
Ik ben altijd al erg onzeker geweest. Toen ik op de middelbare school kwam vond ik dit altijd erg spannend maar toen heb ik gelukkig wel een goede vriendin gehad en een hele leuke klas!
In het pleeggezin ging het niet goed. Ik was 14 jaar en kon niet tegen de strengheid van mijn pleegouders. Ik ben toen onhandelbaar verklaard.
Toen ben ik naar een ander pleeggezin gegaan en ook een andere school. Deze school stond erom bekend dat hier het minst gepest werd en er veel en hard tegen pesten werd opgetreden.
Ik mocht van mijn pleegmoeder geen skinny jeans meer aan en geen strakke kleding. Ik ben erg mager en moest dus wijde broeken aan en slobbertruien dragen

Mijn eerste schooldag viel nog mee. Werd veel ondervraagt en ik kon toen goed opschieten met de klasgenoten. Na een paar dagen werden er opmerkingen gemaakt over mijn kleding. Ik zei dat ik hier niets aan kon doen en ik dit moest dragen. Naarmate de weken verder gingen werden er steeds meer opmerkingen gemaakt over mij en dachten ze dat ik anorexia had omdat ik zo mager was. Dit was gewoon mijn lichaamsbouw. Ik zat altijd alleen en werd met de dag onzekerder. Toen ben ik naar mijn mentor gegaan en heb het hele verhaal uitgelegd.
Dit was dus een grote fout die ik gemaakt heb. Ik werd nog meer gepest en ook uit andere klassen. Op een gegeven moment werd het zo erg dat ik zelfs met de dood bedreigd werd en ik ook geduwd werd. Ik werd zombie genoemd omdat ik slecht sliep en enorme wallen had.
Toen ben ik naar mijn pleegmoeder gegaan en die geloofde me niet. Zei dat ik maar gewoon moest proberen vrienden te maken.
Toen heb ik me dagen opgesloten op mijn kamer als ik uit school kwam. Ik kon mijn verhaal aan niemand meer kwijt en durfde niets meer te zeggen.
Ik ben toen allemaal dingen gaan doen die niet mochten. ( roken, eten in bed wat niet mocht en mezelf lichamelijk pijn doen)
Toen heb ik erge ruzies gehad en ben ik weer van gezin gewisseld. Toen ben ik weer op mijn oude middelbare school gekomen en daar kwam ik redelijk goed mee in de groep. Maar was vrij angstig en erg onzeker. Ik heb daar nog wel verder een fijne schooltijd gehad.
Nu zit ik op een MBO en dat gaat nu ook niet meer. Ik vind de opleiding niet meer leuk. Ik pas niet bij mijn klasgenootjes omdat ik ( vind ik) anders denk en heel anders ben dan hun. Ik ben daar dus ook niet populair en zit bijna altijd alleen. Mijn cijfers kelderen en het ergste is dat ik nu al 4 weken niet meer naar school durf. Bang om gepest te worden en ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Ik slaap nu veel bij mijn echte moeder omdat ik op studentenkamers woon waar mijn klasgenootje ook woont. Ben bang voor de reacties en weet gewoon nu echt niet meer wat ik moet doen. Mijn mentor heeft nu al een berichtje gestuurd waar ik blijf. Ik heb gezegt dat ik wil stoppen met de opleiding en verder niks meer. Ben angstig dat hij boos word.
De angst dat mensen boos worden komt ook door mijn verleden. Bang om afgewezen te worden en omdat mijn moeder een drankverslaving gehad heeft en ik ook lichamelijk mishandeld ben vind ik deze situaties dus heel moeilijk..
Het is een heel verhaal geworden maar met de stelling of pesten je eigen schuld is vind ik in mijn geval niet waar..