Bokt.nl

singasong schreef:

Liesje1611 schreef:

Maar een dier weet niet als hij 'te vroeg' is ingeslapen, die beseft het niet dat het misschien nog jaren kon leven.. Het enige wat bestaat is te lang, niet te kort..

Daar ben ik het niet mee eens. Als je kunt communiceren met dieren dan kom je er achter dat een dier er niet altijd aan toe is om 'te gaan'.

LolaCindy schreef:

Als je dood gaat werken je hersens niet meer, en als je hersens niet meer werken voel je niks meer. Dus een beetje logish dat niks voelen beter is dan pijn voelen. Toen ik op je profiel keek was ik heel erg verrast... Ik dacht eerlijk gezegd dat je een kind van 11/10 zou zijn. Omdat ik zulke dingen vaak hoor door de kinderen uit de eerste bij mij op school... Of door de zusje van een vriendin van me uit mijn klas, die zit in de 1e... Van zulke mensen verwacht ik zoiets.

Het is toch beter om niks te voelen dan pijn te voelen? Als ik voor de rest van mijn leven pijn zou voelen zou ik ook gewoon zelfmoord plegen. Bij een dier denk ik aan hetzelfde, ik mag niet egoïstish zijn.

vuurneon schreef:

Jessix schreef:

Mensen en dieren zijn individuen. Zolang hun welzijn, hun levenslust of geluksgevoel nog de overhand heeft is er altijd een reden om te leven.

Maar in hoeverre is de mens is staat het realistisch te bekijken? De kat van mijn schoonzus had chronische diarree (het liep er echt zo uit, tijdens een simpele wandeling van de bank naar de krabpaal) , was constant vies bij de bips en dat was voor de kat echt niet fijn want het was gewoon ziek. Toch heeft ze dat dier jaren laten lopen want in haar ogen had hij recht op leven, want hij at immers nog zo gelukkig.
Dat vind ik zo lastig, mensen moeten dan ook hun eigen gevoel los laten en echt kijken door een goede bril en observeren; zie ik echt wat ik zie of wat ik wil zien?

LolaCindy schreef:

Als je dood gaat werken je hersens niet meer, en als je hersens niet meer werken voel je niks meer. Dus een beetje logish dat niks voelen beter is dan pijn voelen. Toen ik op je profiel keek was ik heel erg verrast... Ik dacht eerlijk gezegd dat je een kind van 11/10 zou zijn. Omdat ik zulke dingen vaak hoor door de kinderen uit de eerste bij mij op school... Of door de zusje van een vriendin van me uit mijn klas, die zit in de 1e... Van zulke mensen verwacht ik zoiets.

Het is toch beter om niks te voelen dan pijn te voelen? Als ik voor de rest van mijn leven pijn zou voelen zou ik ook gewoon zelfmoord plegen. Bij een dier denk ik aan hetzelfde, ik mag niet egoïstish zijn.

Liesje1611 schreef:

Even een cru voorbeeld.

Je hebt een vriendin die al jarenlang extreem depressief is. Ze komt wekelijks bij de pychiater, krijgt medicatie in verschillende doseringen, krijgt alle hulp die maar te krijgen is, maar ze blijft ongelukkig. Staat elke dag op met het idee 'waarom nog'. Schreeuwt soms uit wanhoop, om de uitzichtloze situatie waar ze zich in bevindt en het depressieve gevoel grijpt haar regelmatig naar de keel.
Wie ben ik om te zeggen dat ze moet blijven? Wie ben ik om te zeggen dat ze moet blijven proberen, omdat ze nog zo jong is en 'nog een heel leven voor zich heeft'.. Als dat leven precies dat is wat haar zo benauwt?
Bij dieren móéten we soms de keuze van leven of dood maken, want zij kunnen dit zelf niet.. Maar voor sommigen onder ons is dit leven een martelgang waaruit ze niet kunnen ontsnappen, simpelweg omdat ze niet eens die controle over hun eigen leven hebben en die keuze kunnen maken.

pipo schreef:

en dan vraag ik me af.. wie van jullie heeft er daadwerkelijk een euthanasieverklaring geregeld? Want dat kan als je gewoon gezond bent ook hoor, zelfs beter dan wanneer je iets mankeert. Of wie heeft het besproken met zijn huisarts... het roepen over iets zet geen zoden aan de dijk! Handelen moet je net als een testament als je wil dat iemand iets krijgt of juist niet. Erover praten heeft geen nut. Als jullie nu wat overkomt weten je ouders/vriend/man/vrouw misschien wel wat je gewild zou hebben maar vat in astjeblieft de koe bij de horens en regel de boel! Voor dat het nodig is!

liljebo schreef:

RedPassion schreef:

[
Ik ben er van overtuigd dat er heel veel dieren zijn die zich wel degelijk bewust zijn van hun bestaan en dat ze ook het verschil tussen leven en dood heel goed kennen. Ik heb zelf steeds meer moeite met het laten inslapen van dieren, en ook met de tendens dat ziek/oud/gehandicapt niet 'mag' en dat de dood dan een verlossing zou zijn. Ik geloof er in dat een leven ook klaar en op moet zijn voordat iemand (mens of dier) rustig kan sterven.

Ik heb daar ook steeds meer moeite mee. Ik ken ondertussen mensen die zich inzetten voor dieren, wiens leven geen rozengeur en manenschijn was en zie hoe die dieren echt vechten (ja echt dus) voor hun leven. Hoe de blik in hun ogen verandert als mensen opduiken die zich voor hen inzetten en hoe ze nog kunnen genieten van het leven ondanks wat mankementjes.

Ik denk zelf, in alle eerlijkheid, dat zeker bij paarden al erg snel wordt gezegd dat de dood beter voor hen is. Maar in een aantal gevallen vraag ik mij dan oprecht af of het werkelijk beter is voor het dier, of meer voor de baas, die een paard wil hebben waar mee gereden kan worden .

Begrijp mij goed...ik heb nog altijd meer respect voor mensen die een 'niet-werkend' paard inslapen dan voor degene die een dergelijk paard de handel insturen, maar dat inslapen dan beter is voor het paard, gaat lang niet altijd op.
Het lijkt soms een excuus dat de mens blijkbaar nodig heeft om die beslissing te nemen

Ik vraag mij ook oprecht af of wat mankementjes en ongemakjes werkelijk erg zijn voor een dier. Ik heb hier ook drie grasmaaiers staan en ze hebben heus hun ongemakken. Maar ik zie nog steeds dat ze elkaar opzoeken, als kudde hun leven leiden en ik zie nog altijd een twinkeling in hun ogen-.

Eigenlijk denk ik dat het vanzelf duidelijk wordt als het 'klaar' is. Dat een dier dat zelf heus aanvoelt (net als een mens trouwens)

Er wordt gezegd dat te snel inslapen niet kan, maar wel te laat. Is dat zo? Wanneer is te laat? is het te laat als het dier aangeeft dat het 'klaar' is? Ik denk persoonlijk van niet.

Bizzybijtje schreef:

Dieren doen dat instinctief, als ze zich bewust waren van hun bestaan zouden ze;
a. Niet flippen als ze zichzelf in de spiegel zagen

sallandval schreef:

Bizzybijtje schreef:

Dieren doen dat instinctief, als ze zich bewust waren van hun bestaan zouden ze;
a. Niet flippen als ze zichzelf in de spiegel zagen

http://www.youtube.com/watch?v=Mn6kJJfNLVA

dees_daan schreef:

Ik heb het in april helaas nog met mijn hond gehad, hij was 11 en had al spondylose, daar kreeg hij pijnstillers voor en hij kon nog goed functioneren.
In april ging het niet goed met hem, 10 minuten wandelen was al te veel, slijm spugen, donkere urine..
Uit het bloedonderzoek kwam dat hij een ontsteking aan zijn alvleesklier had, het was behoorlijk ernstig en hij had er veel pijn door, gemiddeld overleeft 1 op de 5 honden dit, dus een overlevingskans van 25%..
Kleine discussie met de DA gehad, en uiteindelijk is hij s'avonds nog bij mij geweest om hem zware pijnstillers te geven, ik had hem al op de novacam dus dat was dubbel op.
Aan de hand van de reactie op de pijnstillers zouden we een beslissing nemen, die reactie bleef uit, en hij knapte niet op.. Dat was woensdagavond en vrijdagochtend is hij ingeslapen.
Ik vind niet dat het leven lijden moet worden, zeker niet als de hond op een leeftijd is waarvan je eigenlijk al weet dat hij het niet gaat halen en niet gaat herstellen.
Ik zou het ontzettend egoïstisch van mezelf gevonden hebben als ik door was gegaan met een behandeling terwijl ik wist dat hij pijn had en er een minimale kans was op herstel (en als ik zag hoe snel hij achteruit ging dan weet ik zeker dat hij het niet gehaald had)

Een dier met een beperking zou voor mij geen probleem zijn, maar als de beperking echt een probleem is voor het dier dan ligt daar mij grens.

liljebo schreef:

en olifanten en ik meen ook de octopus. Mogelijk nog veel meer dieren, maar dat is niet voldoende onderzocht.

RedPassion schreef:

Ik kan me helemaal vinden in wat je schrijft.

Zeker dat laatste, ik denk echt dat te vroeg ook kan en dat de timing juist goed is al het dier het zelf aangeeft. Dat niet iedereen dat kan of wil zien is een tweede, maar ik ben er van overtuigd dat ze het aanvoelen en aangeven. Ik heb daar 1 keer niet naar geluisterd en wegens rationele redenen voor inslapen gekozen, dat nooit weer. (Ratje met hart- en luchtwegproblemen, toen het heel warm en benauwd was in de zomer en ze slechter werd liet ik haar gaan terwijl ze het nog niet aangaf. Vreselijk veel spijt en verdriet van... Haar zus was een maand eerder gegaan, zij gaf het heel duidelijk aan en daar had ik vrede mee. Maar dit achtervolgt me nog steeds.)

En ook ik heb de ervaring met dieren die uit erbarmelijke omstandigheden kwamen en soms op het randje van de dood balanceerden, maar dankzij zorg en liefde zijn opgeknapt en zo overduidelijk genieten van het leven, ook mèt mankementjes of wat bagage.

"You don't throw a whole life away just because he's banged up a little."
Volgens mij uit de film Seabiscuit. Ik kan me daar erg in vinden.

liljebo schreef:

dees_daan schreef:

Ik heb het in april helaas nog met mijn hond gehad, hij was 11 en had al spondylose, daar kreeg hij pijnstillers voor en hij kon nog goed functioneren.
In april ging het niet goed met hem, 10 minuten wandelen was al te veel, slijm spugen, donkere urine..
Uit het bloedonderzoek kwam dat hij een ontsteking aan zijn alvleesklier had, het was behoorlijk ernstig en hij had er veel pijn door, gemiddeld overleeft 1 op de 5 honden dit, dus een overlevingskans van 25%..
Kleine discussie met de DA gehad, en uiteindelijk is hij s'avonds nog bij mij geweest om hem zware pijnstillers te geven, ik had hem al op de novacam dus dat was dubbel op.
Aan de hand van de reactie op de pijnstillers zouden we een beslissing nemen, die reactie bleef uit, en hij knapte niet op.. Dat was woensdagavond en vrijdagochtend is hij ingeslapen.
Ik vind niet dat het leven lijden moet worden, zeker niet als de hond op een leeftijd is waarvan je eigenlijk al weet dat hij het niet gaat halen en niet gaat herstellen.
Ik zou het ontzettend egoïstisch van mezelf gevonden hebben als ik door was gegaan met een behandeling terwijl ik wist dat hij pijn had en er een minimale kans was op herstel (en als ik zag hoe snel hij achteruit ging dan weet ik zeker dat hij het niet gehaald had)

Een dier met een beperking zou voor mij geen probleem zijn, maar als de beperking echt een probleem is voor het dier dan ligt daar mij grens.

Hier zou ik dus ook de grens hebben getrokken, maar dat is het dier dus ook echt 'klaar' ermee. Wij hebben zelf een hond die pijnstillers krijgt om nog een aangenaam leven te kunnen leiden. Maar als hij erg ziek wordt, zoals jouw hond, houdt het ook hier op. Denk dat ze dat dan zelf ook goed aangeven.