Bokt.nl

**Geplaatst**: 11-04-12 13:13

Geplaatst: 11-04-12 13:13

Inderdaad, ik snap precies wat je bedoelt! Zo kun je nog legio voorbeelden opnoemen en ik heb er wel eens voor gestaan om er werkelijk een boek over te gaan schrijven. Mensen laten inzien wat iets kleins al voor gevolg kan hebben. Kijk bijvoorbeeld naar kinderen/tieners die voor de grap achter een beest aan lopen te jagen. Zeg ik standaard iets van, grote bek terug of niet. Dat zijn straks de ergsten als je ze niet direct op hun gedrag aanspreekt.

Dit weekend nog een tweetal voorvallen meegemaakt. Een oudere vrouw viel over een opstaand stoeprandje. Mijn zoon (12) en ik liepen net achter haar en renden haar als vanzelf tegemoet om haar te helpen. Een man met zijn (oudere) zoon stonden toe te kijken en kwamen pas helpen, toen ze zagen dat wij met geen mogelijkheid die arme vrouw omhoog kregen (en ik ben echt niet slap, maar slap gewicht tillen is niet echt makkelijk). De man hielp met overeind helpen en ik zag dat de vrouw bloed uit haar mond had en een beschadigde kin. Ook was ze niet helemaal meer op deze wereld en ik stelde voor om haar even ergens anders te zetten. De man hielp met oversteken en een stoel van een terrasje pakken, maar uit zijn hele houding en praten bleek dat hij hier echt niet op zat te wachten. Mij kon het niet schelen, ik wilde die vrouw niet alleen laten en de man vertrok. Gelukkig was de medewerkster van het terras bereid om een natte theedoek te pakken en ik bleef de mevrouw vragen stellen om te kijken of ze wel echt "bij" bleef. Gelukkig bleek het alles mee te vallen, maar toch wilde ik er zeker van zijn dat ze zelfstandig verder kon. Je moest eens weten hoeveel mensen er op een afstandje gaan staan kijken en verder niets doen. Te zielig voor woorden.

Daarnaast waren mijn zoon en ik dit weekend in de Apenheul. Overal staat uitleg waarom men niet wil dat je de apen aait of oppakt. Daarnaast wordt er een bandje afgespeeld met nog een extra waarschuwing. En toch zijn er dan van die .... die deze dieren toch willen oppakken/aaien. Het zijn k*tbeesten als ze dan uiteindelijk toch de - vooraf gewaarschuwde - knauw geven. Ik kon het niet laten om (sorry, niet persoonlijk bedoeld voor mensen die hier last van ondervinden) hardop tegen de persoon in kwestie te zeggen dat hij vast last had van dyslexie (borden, plaatjes) of doofstom (audio) was. Zelfs toen de toezicht houdende verzorger hem erop aansprak, bleef hij situaties zoeken om tóch die dieren te kunnen aanraken. Hoe groot is dat bord voor je kop dan eigenlijk....?
Dit gedrag merk ik ook op mijn werk: men wil altijd maar de paarden aaien en het liefst op het hoofd/neus. We kunnen honderd keer zeggen dat de paarden dat niet willen (ze draaien niet voor niets hun hoofd steeds weg, trekken hun neus op of geven op een bepaald moment wel een knauw), maar men blijft het doen. Zelfs als ik voorstel om het paard in plaats van op het hoofd op de hals te aaien. Toch nog even een keertje proberen... En als zo'n beestje dan wel een keer hapt, dan is het een k*tpaard en krijgen we toegeschreeuwd dat het dierenmishandeling is om met de paarden in de stad te staan. Echt te idioot voor woorden. En dat doen ze gewoon terwijl er kinderen bij staan, terwijl die overigens wel netjes naar ons luisteren en het begrijpen.
Of wat dacht je van stiekem de paarden willen voeren. Je gelooft het of niet, maar je moet ze de kost geven: "Ach, het is maar één....". Dat de paarden hierdoor vervelend gaan worden (niet alleen voor ons) en zelfs mensen (en vooral kinderen!) gaan bijten, omdat ze niets geven, daar wordt dan even aan voorbij gegaan. Nou, je ziet het, je kunt wel honderd dingen opnoemen.

**Geplaatst**: 11-04-12 13:29

Geplaatst: 11-04-12 13:29

Shenavallie schreef:
HA HA HA, dat doe ik ook altijd. Word je een partij vreemd aangekeken, hi hi! Zo laten toeristen op mijn werk ook wel eens vuilnis achter in de koets, maar dan zeg ik ook dat ze bijna wat zouden vergeten. Dan krijg je wat gehakkel, maar ze nemen het wel mee!
Zo hou ik op een parkeerplaats ook wel eens iemand aan om te kunnen zeggen "dat zijn knipperlicht het niet doet", terwijl ik weet dat zo'n figuur gewoon te laks is om zijn richtingaanwijzer te gebruiken.

Ik vind dat een heel irritante manier om iemand terecht te wijzen. Het is een soort van cryptische sneer en voor de mensen die het werkelijk niet vatten, die zijn gewoon suf en bereik je op die manier ook niet. Het komt vanuit de hoogte over. Zeg dan gewoon iemand recht voor z'n raap waar het op staat.

Ook van die mensen (ik zeg niet dat jij dit doet, maar het illustreert goed wat ik bedoel) bijv. die in een rij bij de kassa een gesprek met iemand anders beginnen, lekker hard praten, met commentaar op degene voor hen. Duidelijk bedoeld dat het gehoord wordt, maar niet in iemands gezicht. Heel irritante manier van commentaar leveren. Ik had het een keer toen ik als puber voor mijn moeder sigaretten kocht. De meneer achter mij lekker hard opvallend tegen zijn mede-winkelaar praten over hoe belachelijk hij het vond dat jonge mensen roken. Ik heb mij omgedraaid en ben een flinke discussie met hem begonnen. Dat bedoel ik ook precies met te snel je oordeel klaar hebben. Ik word afgekraakt, terwijl hij mij compleet verkeert beoordeelt. Dat maakt mij juist boos en dat is niet het effect dat je wil bereiken. (Hoop ik althans, anders ben je gewoon een trol.)

En zo kan ik nog wel meer voorbeelden verzinnen, waarbij juist een averechts effect bereikt wordt.

@gummie, wat betreft ingrijpen in situaties dat iemand echt wordt lastig gevallen/wordt getreiterd, daar snap ik echt niets van! Hoe is het mogelijk dat iemand in elkaar gemept wordt door een paar kleine jochies, terwijl de omstanders met een veel groter aantal zijn. Ongelooflijk.

Wat betreft opstaan in het ov, helemaal met je eens dat mensen daar een stuk asocialer in zijn geworden. Mijn moeder die moeite heeft met haar evenwicht, krijgt soms een boze blik of zwaar gezucht of gesteun als ze vraagt of ze kan zitten. Of de vraag waarom.. wtf!? Nou, werkelijk bizar. M'n moeder begint dan ook weleens een discussie, maar het is zo vermoeiend als dat élke keer moet, terwijl ze bijna omvalt omdat de tram begint te rijden. Gelukkig hoeft ze bijna nooit met ov, maar werkelijk zo aso hoe mensen (niet) reageren.

MAAR, blijf ik er wel bij dat je moet uitkijken hoe je vervolgens commentaar op anderen levert. Want je kan ook gewoon zelf het goede voorbeeld geven, zonder andere direct uit te maken voor aso. Ik zat een keer in de tram en zag een oudere vrouw binnenkomen, ik wilde eig. direct opstaan, maar voelde direct m'n rug waar ik veel last van had. Dus aarzelde ik eventjes om te kijken of iemand anders mss initiatief nam om op te staan. Nog geen seconde later een vrouw naast me staat op en begint direct uitgebreid commentaar te leveren hoe aso het is dat niemand opstaat. Tja, zo creëer je ook niet bepaald een betere sfeer.

Shenavallie schreef:
Zo kun je nog legio voorbeelden opnoemen en ik heb er wel eens voor gestaan om er werkelijk een boek over te gaan schrijven. Mensen laten inzien wat iets kleins al voor gevolg kan hebben. Kijk bijvoorbeeld naar kinderen/tieners die voor de grap achter een beest aan lopen te jagen. Zeg ik standaard iets van, grote bek terug of niet. Dat zijn straks de ergsten als je ze niet direct op hun gedrag aanspreekt.

Kinderen blijven wel kinderen he. Die zoeken grenzen op en moeten hun inlevingsvermogen nog ontwikkelen. Tuurlijk moet er iets van gezegd worden, dat is juist de bedoeling, want op die manier leren kinderen juist de grenzen ontdekken. Maar om ze direct af te schilderen als: dat worden de ergste, ben je imo te snel met je oordeel.

**Geplaatst**: 11-04-12 14:12

Geplaatst: 11-04-12 14:12

Knoffer schreef:
MAAR, blijf ik er wel bij dat je moet uitkijken hoe je vervolgens commentaar op anderen levert. Want je kan ook gewoon zelf het goede voorbeeld geven, zonder andere direct uit te maken voor aso. Ik zat een keer in de tram en zag een oudere vrouw binnenkomen, ik wilde eig. direct opstaan, maar voelde direct m'n rug waar ik veel last van had. Dus aarzelde ik eventjes om te kijken of iemand anders mss initiatief nam om op te staan. Nog geen seconde later een vrouw naast me staat op en begint direct uitgebreid commentaar te leveren hoe aso het is dat niemand opstaat. Tja, zo creëer je ook niet bepaald een betere sfeer.

Helemaal mee eens hoor, maar daarom vraag ik dan dus ook of de persoon die blijft zitten wat aan de benen mankeert. Dat is namelijk geen sarcastische opmerking, maar een feitelijke vraag. Het kan zomaar zo zijn dat iemand daadwerkelijk zelf niet goed ter been is, of een andere lichamelijke reden heeft niet op te staan...

Knoffer schreef:
Kinderen blijven wel kinderen he. Die zoeken grenzen op en moeten hun inlevingsvermogen nog ontwikkelen. Tuurlijk moet er iets van gezegd worden, dat is juist de bedoeling, want op die manier leren kinderen juist de grenzen ontdekken. Maar om ze direct af te schilderen als: dat worden de ergste, ben je imo te snel met je oordeel.

Ook mee eens. Het is aan de volwassenen om die grenzen kenbaar te maken. Als de volwassenen dat nalaten, is er kennelijk geen grens, of is die niet belangrijk genoeg om uit te dragen. Er is echter wel een grens waarvan je mag aannemen dat ieder als mens die (her)kent. Als iemand daar overheen gaat, kind of geen kind, mag je daar soms wel degelijk iets uit afleiden. Want soms kun je helaas aan de hand van gedrag voorspellen of dat kind "de ergste wordt".

Ik zat net trouwens met verbazing te kijken naar de herhaling van opsporing verzocht, waarin o.a. aan de orde kwam dat een jongen (ik geloof 12 jaar oud) vanaf zijn middel verlamd is geraakt als gevolg van een steekpartij waarbij een grote groep jongens betrokken was, en waarbij de dader slechts 13 jaar oud is. Maar goed, off-topic nu!

**Geplaatst**: 11-04-12 16:40

Geplaatst: 11-04-12 16:40

@ Knoffer: Als ik het cynisch zou brengen, dan geef ik je helemaal gelijk. Maar ik kan het heel onschuldig brengen en in dat opzicht is het handig als je elkaar in levenden lijve ziet en niet via een tekst op de computer. Zoals van het knipperlicht: Naar de persoon in kwestie gaan en zeggen "Hoi! Ik denk dat er wat mis is met uw verlichting, want uw knipperlicht deed het niet vanaf dat ik daar en daar achter u rij. Leek me wel even netjes om het te melden, anders krijgt u misschien straks nog een boete. Je weet hoe de politie tegenwoordig om alles maar een bon uitschrijft". En dan nog even een knipoog er achteraan. Niets mis mee, lijkt mij. Ik doe het ook niet altijd, want dan zou ik er een dagtaak aan hebben!

Op mijn werk zie ik bijvoorbeeld een lege petfles achterin liggen en zeg ik: "You almost forget your bottle. Here you are, in case you would like to fill it with water for the rest of the day". En natuurlijk een glimlach erbij. Laatst was er iemand die een leeg pakje sigaretten expres liet vallen (ik keek op dat moment net bij het uitstappen. Ze voelde aan het pakje, bleek leeg, ze keek even om zich heen en liet het toen bewust in de koets vallen, niet in de gaten hebbende dat ik het vanaf de bok kon zien gebeuren). Op dat moment zei ik tegen haar: "Oh, je verliest je pakje sigaretten. Straks wil je er eentje opsteken en zit er niets meer in je tas, dat zou balen zijn". Je moet daarnaast ook bedenken dat ik een baan heb, waar veel voor het salaris hun bed niet uitkomen. Als ik daarnaast ook nog eens voor vuilnisman moet spelen...

Wat betreft de kinderen en mijn opmerking over dat het de ergste zijn, daar heb je gelijk in. Als ik het zo terug lees, dan zou ik ook zo reageren als jij deed. Ik was niet helemaal volledig, want ik doelde op de kinderen die systematisch dieren treiteren en vooral diegenen die bijvoorbeeld steeds steentjes naar ze toegooien of naar ze spugen en wat al niet meer (kan wel meer voorbeelden opnoemen, maar dan wordt het allemaal teveel op de praktijk in mijn buurt gericht en dus te herkenbaar). Dat vind ik onrechtvaardig en daar moet ik dan ook altijd wat van zeggen. Leeftijd maakt me niet uit, maar ik pas mijn tekst wel op de leeftijd aan. De ergsten, zoals ik die bedoel, zijn degenen die ondanks opmerkingen of waarschuwingen er gewoon mee doorgaan. En het is nu eenmaal bekend dat dit soort jongeren een probleem kunnen vormen. Het begint bij zoiets, dan vernieling, dan mensen lastig vallen, etc. Om niet al te publiekelijk te zijn, ken ik een aantal uit de buurt die zo zijn begonnen en al op jonge leeftijd regelmatig een nachtje of zelfs langere tijd in de cel hebben mogen doorbrengen. Deze jongeren zijn in de loop der tijd helaas geen haar beter geworden en zullen extra goed in de gaten gehouden worden door politie. Die zijn helaas ook ooit begonnen met het treiteren van dieren, althans, deze jongeren.

**Geplaatst**: 12-04-12 22:17

Re: Schelden doet pijn (stukje over vrouw met kanker )

Geplaatst: 12-04-12 22:17

Ik moet bekennen dat ik er zelf ook mee schold, het was immers heel "gewoon"
Toen ik ouder werd niet meer, toen schaamde ik me er voor.
Nu mijn.vader longkanker heeft, besef ik het me wel meer, dat het mensen pijn doet,
Ik heb nou niet dat als ik iemand kanker hoor zeggen, dat ik in huilen uitbarst,
Maar ik denk wel gelijk, owja papa, soms is het even lekker als je er niet aam denkt

Ik let er steeds meer op, en ook ik floep het er wel is uit, maar niet onder de mensen,
Dat vind ik niet kunnen

**Geplaatst**: 23-04-12 18:20

Geplaatst: 23-04-12 18:20

Ah, was vergeten hier nog te reageren, beetje laat, maar toch nog ff een reactie.

gummie schreef:
Knoffer schreef:
MAAR, blijf ik er wel bij dat je moet uitkijken hoe je vervolgens commentaar op anderen levert. Want je kan ook gewoon zelf het goede voorbeeld geven, zonder andere direct uit te maken voor aso. Ik zat een keer in de tram en zag een oudere vrouw binnenkomen, ik wilde eig. direct opstaan, maar voelde direct m'n rug waar ik veel last van had. Dus aarzelde ik eventjes om te kijken of iemand anders mss initiatief nam om op te staan. Nog geen seconde later een vrouw naast me staat op en begint direct uitgebreid commentaar te leveren hoe aso het is dat niemand opstaat. Tja, zo creëer je ook niet bepaald een betere sfeer.

Helemaal mee eens hoor, maar daarom vraag ik dan dus ook of de persoon die blijft zitten wat aan de benen mankeert. Dat is namelijk geen sarcastische opmerking, maar een feitelijke vraag. Het kan zomaar zo zijn dat iemand daadwerkelijk zelf niet goed ter been is, of een andere lichamelijke reden heeft niet op te staan...

Het ligt dan heel erg aan de toon waarop je het zegt natuurlijk, want het zou bijzonder snel als sarcastisch opgevat kunnen worden.

gummie schreef:
Knoffer schreef:
Kinderen blijven wel kinderen he. Die zoeken grenzen op en moeten hun inlevingsvermogen nog ontwikkelen. Tuurlijk moet er iets van gezegd worden, dat is juist de bedoeling, want op die manier leren kinderen juist de grenzen ontdekken. Maar om ze direct af te schilderen als: dat worden de ergste, ben je imo te snel met je oordeel.

Ook mee eens. Het is aan de volwassenen om die grenzen kenbaar te maken. Als de volwassenen dat nalaten, is er kennelijk geen grens, of is die niet belangrijk genoeg om uit te dragen. Er is echter wel een grens waarvan je mag aannemen dat ieder als mens die (her)kent. Als iemand daar overheen gaat, kind of geen kind, mag je daar soms wel degelijk iets uit afleiden. Want soms kun je helaas aan de hand van gedrag voorspellen of dat kind "de ergste wordt".

Ja, je hebt er tussen zitten waarvan je kan zeggen: die heeft een gebrek aan een geweten. Maar ik denk dat je wel echt moet oppassen met je oordeel, want als je gaat handelen naar het oordeel (wat eventueel onterecht is), wordt het ook al snel een self-fulfilling-profecy.

Even een praktijkvoorbeeld. Ik werd als kind in een bepaalde kring afgeschilderd als brutaal en door sommige ouders zelfs als het type 'ik heb liever dat mijn kind daar niet mee omgaat'. Ja, ik was bij de hand, liet me niet zomaar wat vertellen en haalde kattenkwaad uit (zoals ook alle andere kinderen), maar ik had absoluut een geweten en was absoluut niet los geslagen oid. Ik ben ook uitgegroeid tot een zeer gematigde puber en imo (

) een prima mens. Maar wat veroorzaakte dat heersende oordeel, ik werd er opstandig en een beetje boos van. Ik begreep het ook niet; (tot op de dag van vandaag nog steeds niet overigens. In andere kringen heb ik dat label ook nooit opgeplakt gekregen.). Het werd overigens ook nooit in m'n gezicht gezegd, wat ik nog irritanter vond, want dan had ik mezelf met woorden kunnen verdedigen, ipv dat er een soort sfeer/spelletje ontstaat. Dat heersende oordeel maakte het dus alleen maar 'erger'.

Shenavallie schreef:
Wat betreft de kinderen en mijn opmerking over dat het de ergste zijn, daar heb je gelijk in. Als ik het zo terug lees, dan zou ik ook zo reageren als jij deed. Ik was niet helemaal volledig, want ik doelde op de kinderen die systematisch dieren treiteren en vooral diegenen die bijvoorbeeld steeds steentjes naar ze toegooien of naar ze spugen en wat al niet meer (kan wel meer voorbeelden opnoemen, maar dan wordt het allemaal teveel op de praktijk in mijn buurt gericht en dus te herkenbaar). Dat vind ik onrechtvaardig en daar moet ik dan ook altijd wat van zeggen. Leeftijd maakt me niet uit, maar ik pas mijn tekst wel op de leeftijd aan. De ergsten, zoals ik die bedoel, zijn degenen die ondanks opmerkingen of waarschuwingen er gewoon mee doorgaan. En het is nu eenmaal bekend dat dit soort jongeren een probleem kunnen vormen. Het begint bij zoiets, dan vernieling, dan mensen lastig vallen, etc. Om niet al te publiekelijk te zijn, ken ik een aantal uit de buurt die zo zijn begonnen en al op jonge leeftijd regelmatig een nachtje of zelfs langere tijd in de cel hebben mogen doorbrengen. Deze jongeren zijn in de loop der tijd helaas geen haar beter geworden en zullen extra goed in de gaten gehouden worden door politie. Die zijn helaas ook ooit begonnen met het treiteren van dieren, althans, deze jongeren.

Ik denk dat veel van die kinderen die dus alsnog na waarschuwingen doorgaan, te weinig begrenst worden vanuit andere hoeken en dan vooral ook de ouders. En tuurlijk in sommige kinderen zit het gewoon, maar alle kinderen zoeken grenzen en de een is volhardend en heeft mee lef dan de ander. Twee eigenschappen die overigens niet negatief hoeven te zijn, maar dat kan twee kanten op.

Shenavallie schreef:
@ Knoffer: Als ik het cynisch zou brengen, dan geef ik je helemaal gelijk. Maar ik kan het heel onschuldig brengen en in dat opzicht is het handig als je elkaar in levenden lijve ziet en niet via een tekst op de computer. Zoals van het knipperlicht: Naar de persoon in kwestie gaan en zeggen "Hoi! Ik denk dat er wat mis is met uw verlichting, want uw knipperlicht deed het niet vanaf dat ik daar en daar achter u rij. Leek me wel even netjes om het te melden, anders krijgt u misschien straks nog een boete. Je weet hoe de politie tegenwoordig om alles maar een bon uitschrijft". En dan nog even een knipoog er achteraan. Niets mis mee, lijkt mij. Ik doe het ook niet altijd, want dan zou ik er een dagtaak aan hebben!
Op mijn werk zie ik bijvoorbeeld een lege petfles achterin liggen en zeg ik: "You almost forget your bottle. Here you are, in case you would like to fill it with water for the rest of the day". En natuurlijk een glimlach erbij. Laatst was er iemand die een leeg pakje sigaretten expres liet vallen (ik keek op dat moment net bij het uitstappen. Ze voelde aan het pakje, bleek leeg, ze keek even om zich heen en liet het toen bewust in de koets vallen, niet in de gaten hebbende dat ik het vanaf de bok kon zien gebeuren). Op dat moment zei ik tegen haar: "Oh, je verliest je pakje sigaretten. Straks wil je er eentje opsteken en zit er niets meer in je tas, dat zou balen zijn". Je moet daarnaast ook bedenken dat ik een baan heb, waar veel voor het salaris hun bed niet uitkomen. Als ik daarnaast ook nog eens voor vuilnisman moet spelen...

Natuurlijk, ik vind er absoluut niks mis mee om mensen erop te wijzen, sterker nog, dat vind ik logisch in jou geval. En mss ben jij bijzonder goed, dat weet ik niet, want idd we zien elkaar niet, maar overschat je eigen acteerkunsten niet en onderschat niet hoe snel mensen door hebben wat de werkelijke gedachte achter de opmerking is. Ik heb liever nog dat iemand het duidelijk cynisch brengt, maar liever dus gewoon waar het op staat, dan dat iemand het op de manier brengt die jij beschrijft. Ik heb op dat moment namelijk ook niet meer de gelegenheid mij te excuseren voor dat ik iets heb laten liggen oid, want dat is geen gepast antwoord op de zin die jij formuleert. Oftwel, ik moet het erbij laten zitten dat iemand mij gewoon op de vingers heeft getikt, weliswaar mss terecht (of niet, dan is het helemaal vervelend), maar wel vervelend dat ik vervolgens niet de gelegenheid heb daar gepast op te reageren door mij te excuseren, uit te leggen dat het per ongeluk ging of er iets tegenin te brengen als ik het er niet mee eens ben.

Ik weet ff niet hoe ik het beter kan beschrijven, maar snap je wat ik bedoel? Dat je mensen de gelegenheid ontneemt om te reageren op wat je werkelijk bedoelt te zeggen, ook al probeer jij het juist vriendelijk te brengen, echt, mensen hebben dat door als je niet echt heel goed bent in acteren.

**Geplaatst**: 24-04-12 12:24

Geplaatst: 24-04-12 12:24

Ik snap wat je bedoelt en inderdaad, je moet wel heel goed weten wat, wanneer en tegen wie je het zegt. Als je een half uur tot een uur met iemand in de koets hebt gezeten, dan weet je ongeveer wat het humeur en instelling van zo iemand is (ben zelf hoog sensitief en zit er zelden naast). Een gezin met kinderen bijvoorbeeld, die onderhand ogen in hun nek moeten hebben in zo'n drukke stad, die zal ik niet zo snel zeggen dat ze de lege verpakking van het kinderdrankje hebben laten liggen. Die mensen moeten aan zoveel dingen tegelijk denken en dat gaat meestal echt per ongeluk. Ik doel op de mensen die bewust hun vuilnis laten liggen en uit de hoogte doen tegen mij. Dit weekend nog een toerist die echt zat te zoeken voor een kiertje om zijn gebruikte(!) zakdoek in te proppen. Tijdens de rit was het uit de kier gevallen, bij zichzelf op schoot (dat gebeurde op het moment dat ik wat aan het vertellen was). Hij heeft het bewust van zich af geveegd en op het bankje laten liggen. Vervolgens betaalt hij mij geagiteerd zijn ritprijs, beveelt mij dat ik nog met zijn vrouw op de foto moet en hoe ik moet staan (en dat gaat dan echt niet vriendelijk hoor) en ging zonder terug te groeten (tja, ik probeer vriendelijk te blijven en iemand een fijne dag te wensen) weg. Toen heb ik hem gezegd dat hij nog wat vergeten was... Je moet bedenken dat de volgende ook graag een schone bank/koets wil en dan vind ik dat zo iemand het niet voor de volgende moet verpesten. Of in dit geval voor mij, want ik moet het opruimen.
Dit is toevallig een voorval, want zo vaak komt het niet voor. Ik denk dat de drie voorbeelden die er nu genoemd zijn en die betrekking hebben op mijn werk over een lange tijd verdeeld kunnen worden. Doorgaans zijn de toeristen erg aardig (er zijn er bij die zelfs de dekens weer netjes opvouwen, terwijl dat echt niet hoeft). Deze drie voorbeelden zijn eigenlijk verwaarloosbaar tegenover de leuke ritten die ik heb, maar het zijn wel voorbeelden van hoe ik op dat moment reageer. Het is ook een gewoonte geworden, want er zijn ook toeristen die werkelijk iets bijna zouden vergeten, wat voor hen wel heel waardevol is (tassen, camera-hoesjes, paraplu's, armbandje, of toch dat papiertje waar het adres van het hotel op staat).

Wat je al eerder aanhaalde over het indirecte berispen/praten over een ander: daar kan ik me ook aan storen. Ik kom het ook (te vaak) tegen en ben van mening dat dit toch echt aan de boodschapper ligt. Hij/zij durft tenslotte niet iets rechtstreeks te zeggen, terwijl dat over het algemeen helemaal niet nodig is. Net als jij vind ik het ook fijn als iemand direct naar mij toekomt om iets duidelijk te maken, dat geeft mij ook de kans om daarop te reageren (meestal gaat het om iets uitleggen).

Het is alleen zo verdomde lastig om iets uit te leggen op een forum, want je kunt iemands houding, stemgeluid, intonatie en gezichtsuitdrukking er niet bij plaatsen. 8-)

**Geplaatst**: 24-04-12 12:33

Re: Schelden doet pijn (stukje over vrouw met kanker )

Geplaatst: 24-04-12 12:33

Schelden doe ik ook maar dan wel met andere woorden.
Kanker zal je mij niet gauw horen zeggen,waarom niet? Het is een vreselijke ziekte wat levens verwoest.
poedersuiker zal ik niet gauw zeggen,kan ook niet ivm mijn werk,ik vond het zelf storend ook als ik het hier op het forum lees. Als er wel iets gebeurt waardoor ik even stoom af moet blazen zeg ik meestal ; mopper de mopper.
De omgeving reageert daar heel positief op en soms lachen ze je toe waardoor mijn boze bui om wat voor reden dan ook gauw zakt.

Vloeken op het forum heb ik ook zoiets van; :roll:

Moet dat nou? Er zijn zat andere woorden voor dan per se die woorden. Niet dat ik gelovig ben oid maar puur respect voor elkaar.

Hoe denk je dat andere mensen je bekijken als je ergens staat te hanissen en je roept,poedersuiker,kanker,gvd.
Die mensen vinden je echt niet stoer hoor,denk eerder dat ze je een viswijf vinden als een leuke vrouw/meid die je miss wel bent als je normaal doet.

**Geplaatst**: 24-04-12 12:40

Re: Schelden doet pijn (stukje over vrouw met kanker )

Geplaatst: 24-04-12 12:40

Van de week bij ons in het dorp, waar de straat is opgebroken en allerlei bouwmaterialen liggen om de straat opnieuw te bestraten, waaronder een berg zand.
De stratenmakers zijn daar bezeg als een zekere vrouw uit het dorp (staat helaas toch een beetje bekend als de dorps-aso) haar hondjes laat poepen in de berg zand waar die mannen mee bezig zijn.
Een van de mannen vraagt haar vriendelijk het hondje ergens anders zijn behoefte te laten doen
het mens ontsteekt is een tirade en roept naar de man: krijg de k*nker!!!
Waarop die man zegt: dat heb ik al (en dat klopt, hij is gelukkig al aan betere hand)
Waarop zij weer zegt: Dan hoop ik dat je snel dood bent!

Niet te geloven dat er zulke mensen rond lopen.

**Geplaatst**: 24-04-12 12:44

Geplaatst: 24-04-12 12:44

Shenavallie schreef:
Inderdaad, ik snap precies wat je bedoelt! Zo kun je nog legio voorbeelden opnoemen en ik heb er wel eens voor gestaan om er werkelijk een boek over te gaan schrijven. Mensen laten inzien wat iets kleins al voor gevolg kan hebben. Kijk bijvoorbeeld naar kinderen/tieners die voor de grap achter een beest aan lopen te jagen. Zeg ik standaard iets van, grote bek terug of niet. Dat zijn straks de ergsten als je ze niet direct op hun gedrag aanspreekt.

Hier wil ik toch wel even op reageren. Ik heb mijn kat gekregen toen ik 5 was. Ik heb hem aan zijn staart getrokken als hij weg wilde lopen, een wolletje in zijn mond gedaan wat fungeerde als bit want barbie ging op hem rijden. Ik heb hem tussen 2 houten plankjes proberen te duwen terwijl het niet paste.

En god weet wat ik nog meer met dat beest heb uitgespookt, hij heeft het echt zwaar te voorduren gehad.

Ik had altijd een grote bek en wist het zelf altijd beter, nam niks aan van mijn ouders/leraren/wie dan ook.

Volgens jou stukje zou ik van het verschrikkelijkste soort zijn nu. Ik werk op een kleinschalige woonvorm voor mensen met dementie, ik loop stage bij mensen met schizofrenie, wat aansluit op mijn mbo-opleiding waarvoor ik hard bezig ben met afstuderen.

**Geplaatst**: 24-04-12 12:49

Geplaatst: 24-04-12 12:49

Ik was eigenlijk heel verbaast toen ik de eerste reacties hierop las. Hoe normaal het eigenlijk gevonden word, om met iets te gaan schelden, want levens verwoest. Ik zelf word altijd gewoon boos als iemand ermee scheld, waarom? omdat het mijn jeugd heeft afgepakt en het laat mij nog steeds niet met rust.

Er zijn zat woorden waarmee je je frustratie even mee kan benoemen, dus laat dat ene woord, die zo veel pijn bij andere bezorgt, waaraan zoveel mensen hun geliefde aan kwijt raken, waardoor zoveel mensen hun toekomst niet meer zeker zijn, gewoon met rust.

Misschien associeer jij niet kanker met de ziekte, maar de mensen om jou heen wel! Want vergeet niet 1 op de 3 Nederlanders krijgt in zijn leven te maken met kanker, en dat zijn een hoop mensen! Hoe moeilijk is het om rekening met elkaar te houden?

**Geplaatst**: 26-04-12 21:43

Geplaatst: 26-04-12 21:43

tante_trien schreef:
Shenavallie schreef:
Inderdaad, ik snap precies wat je bedoelt! Zo kun je nog legio voorbeelden opnoemen en ik heb er wel eens voor gestaan om er werkelijk een boek over te gaan schrijven. Mensen laten inzien wat iets kleins al voor gevolg kan hebben. Kijk bijvoorbeeld naar kinderen/tieners die voor de grap achter een beest aan lopen te jagen. Zeg ik standaard iets van, grote bek terug of niet. Dat zijn straks de ergsten als je ze niet direct op hun gedrag aanspreekt.

Hier wil ik toch wel even op reageren. Ik heb mijn kat gekregen toen ik 5 was. Ik heb hem aan zijn staart getrokken als hij weg wilde lopen, een wolletje in zijn mond gedaan wat fungeerde als bit want barbie ging op hem rijden. Ik heb hem tussen 2 houten plankjes proberen te duwen terwijl het niet paste. En god weet wat ik nog meer met dat beest heb uitgespookt, hij heeft het echt zwaar te voorduren gehad.
Ik had altijd een grote bek en wist het zelf altijd beter, nam niks aan van mijn ouders/leraren/wie dan ook.

Volgens jou stukje zou ik van het verschrikkelijkste soort zijn nu. Ik werk op een kleinschalige woonvorm voor mensen met dementie, ik loop stage bij mensen met schizofrenie, wat aansluit op mijn mbo-opleiding waarvoor ik hard bezig ben met afstuderen.

Moet je ook even de reactie verderop lezen, dan zul je zien dat het niet op iedereen van toepassing is.