Ik denk dat de universiteiten zelf gewoon maatregelen gaan nemen. Als ik de unie was, zou ik mensen in dienst nemen die actief op zoek gaan naar traag studerenden en die proberen te helpen. Ik heb vorige jaar in een depressie gezeten. Voor jezelf zo ver bent om aan de bel te gaan trekken, ben je maanden verder. Als er een paar maanden eerder iemand contact met mij had gezocht en had gezegd "je hebt al even geen studiepunten meer gehaald, gaat het wel goed" dan was ik veel eerder geholpen geweest. 1 of 2 van die mensen in dienst nemen die ervoor zorgen dat er minder langstudeerders zijn, zal voor de unie waarschijnlijk goedkoper zijn dan al die boetes betalen.
merel90 schreef:Wat ik ook een interessant discussiepunt vind, waar trek je de lijn van uitzonderingen? Ik vind het wel belangrijk dat er uitzonderingen gemaakt worden voor mensen die vertraging oplopen door ziekte oid, maar is dit realiseerbaar, en waar trek je de lijn? Handicaps, ziekte, overlijden? Maar alleen als een gezinslid overlijdt, of ook iemand die verder van je af staat? Hoe bepaal je welke situatie 'erg genoeg' is om meer dan een jaar studievertraging te rechtvaardigen? dat vind ik een lastige..
Deze lijnen zijn er al. Dat zullen namelijk dezelfde lijnen worden als die getrokken worden met de voorwaarden voor het in aanmerking komen van een jaar extra studiefinanciering.