Bokt.nl

**Geplaatst**: 26-08-09 22:37

Geplaatst: 26-08-09 22:37

Snoevie schreef:
avaluna schreef:
En als je besluit een kind te krijgen, juist omdat je een kind te verliezen hebt?
Mag dat ook niet, wordt dat als vervanging gezien?
Bedenk ik me net.
Wij zijn bewust ouders geworden, maar hebben 1 kind, gemis zal altijd verschrikkelijk zijn of je er 1 of 10 hebt, maar dan heb ik "niks" meer, zou me misschien geen moeder meer voelen...

ik snap het niet helemaal,je 'neemt' toch niet een 2e kindje,omdat je anders zelf niets meer hebt en je misschien geen moeder meer zal voelen?

het lijkt me heel moeilijk,als je kind ernstig ziek is,en de enige redding het beenmerg van een 2e kindje is.
ik zou het denk ik wel doen,als het 2e kindje er niet het hele leven lang last van zou houden met nare onderzoeken ed.

maar aan de andere kant,het 2e kindje is er dan gekomen voor de redding van de 1e,lijkt me ook heel moeilijk voor het kind.
en stel dat idd het beenmerg(of wat dan ook)niet goed is............

hele moeilijke kwestie...

Vroeger deed men dat wel. Mijn vader was de tweede. Zijn broer overleed toen hij twaalf was. Een paar jaar later werd mijn vader geboren, hij kreeg exact dezelfde naam als zijn broer, zijn ouders hadden ook verwacht dat hij net zo zou zijn als hun eerste kind. Dat viel een beetje tegen.. MIjn vader heeft geen leuke jeugd gehad. Maar dit was dan direct na de Tweede Wereldoorlog en een beetje een ander verhaal natuurlijk.

Toch zou het mij erg tegen de borst stuiten als ouders dit doen, een tweede kind 'nemen' om nummer 1 te redden. Het is dan ook net alsof het leven van nummer 2 minder waardevol is ofzo. Ook al snap ik helemaal dat je voor het leven van je kind alles over hebt, een ander kind is toch net zo waardevol.
Misschien (maar weet het niet, omdat ik het God-zij-dank niet heb meegemaakt) moet iemand in zo'n situatie het ouderpaar even hardhandig weer op aarde terugbrengen? Even weer de realiteit in. Soms gaan kinderen, hoe afschuwelijk het ook is, nu eenmaal dood. Kijk, als je ouder bent en je kunt je kind of je broer of zus helpen door bijvoorbeeld een nier af te staan, dan kies je daar bewust voor, dat vind ik dan al heel anders. Maar als zoiets van je verwacht wordt, bijna geeist, dat vind ik heel kwalijk eigenlijk. Ik hoop echt niet dat ik zoiets zou overwegen (of doen) in zo'n situatie - want in nood doen mensen hele rare (en ook wel in zekere zin te begrijpen) dingen.

**Geplaatst**: 26-08-09 22:46

Geplaatst: 26-08-09 22:46

Cassidy schreef:
Op het moment dat het om iets relatief simpels gaat als beenmergdonatie, zou ik er achter staan. Op het moment dat er een nier zou moeten worden afgestaan misschien ook nog, maar als een foetus zou moeten worden geaborteerd om aan bijv. hersencellen te moeten komen, schiet het zijn doel voorbij.

De discussie is al eerder op bokt langsgeweest, en ik ben van mening dat we niet altijd maar dingen moeten doen, omdat het mogelijk is. Zo is er ook een behandelmethode voor Parkinson patienten waar hersencellen van een geaborteerde foetus in de hersenen van een patient ingespoten worden, in de hoop dat zijn de fout weer kunnen herstellen. Je laat dus een kind ontstaan die je bewust aborteerd omdat je een ander helpen wilt.

Ik wil hier even op reageren. De embryo's die hiervoor gebruikt worden zijn "over" van vrouwen die vruchtbaarheidsbehandelingen hebben gehad. Het gaat overigens puur om de stamcellen, daarvoor hoeft het embryo amper ontwikkeld te zijn. Denk in verhouding een 2 weken durende zwangerschap. Dus ja in dit specifieke geval vind ik dat wel kunnen. Maar een 2de kind nemen om de 1ste te redden, nee dan ben je echt verkeerd bezig denk ik.

**Geplaatst**: 30-08-09 20:11

Geplaatst: 30-08-09 20:11

Een hele moeilijke vraag, vorig jaar hebben we het er op school naar aanleiding van een documentaire van een Nieuw-Zeelands echtpaar ook over gehad.

Overigens vind ik het gebruik van stamcellen uit restembryo's juist veel acceptabeler dan een kind geboren laten worden omwille van het dán gebruiken van bijvoorbeeld een donornier. Een nauwelijks ontwikkeld embryo, dat toch al 'over' was uit een vruchtbaarheidsbehandeling en dat anders evengoed weggegooid zou worden? Daar zie ik het probleem minder van.
Overigens wordt hier over genetische manipulatie gesproken, wordt dat al toegepast in deze situaties dan? Voor zover ik begrijp selecteren ze slechts de juiste embryo's.

De psychologische schade die het oplevert als je beseft dat je geboren bent om je broer/zus te redden, en andersom te beseffen dat je je leven te danken hebt aan het bestaan van je broertje/zusje, lijkt mij werkelijk niet te overzien. Dan kun je als ouders natuurlijk volhouden dat je óók van het jongste kind houdt en dat zal natuurlijk ook zo zijn, zoals ouders volgens mij altijd van hun kind zullen houden. Maar de schade die het aanricht in het kind zelf is ook dan vreselijk, lijkt me.

Het is de beslissing van de ouders en het is heel begrijpelijk dat die in zo'n situatie iedere kans willen aangrijpen. Of het ethisch verantwoord is, blijft een lastige vraag. Het hangt er wat mij betreft ook vanaf of het tweede kind wel een gezond leven zal hebben, of dat de behandelingen ook voor dat kind het leven moeilijker zullen maken. Als het pijnlijke behandelingen zijn waar schade bij gemaakt ontstaat of kan ontstaan, is het een nog veel moeilijk afweging of het nog 'fair' is. Van buitenaf gezien zou ik geneigd zijn te zeggen dat het krijgen van een tweede kind om het eerste te redden in principe niet ethisch goed is. Maar de beste stuurlui staan aan wal, als ik zelf - wat mij een van de vreselijkste situaties lijkt waar je in terecht kunt komen - ooit voor zo'n beslissing zou staan weet ik zeker dat ik er héél anders over zou kunnen denken.

**Geplaatst**: 03-09-09 04:07

Re: Kind maar laten overlijden, of...

Geplaatst: 03-09-09 04:07

Ik ben tegen! Doodeenvoudig omdat je een kind niet de verantwoording kunt geven over het leven van z'n broertje of zusje. Het 2e kind, het donorkind, heeft hoe dan ook schade want alleen al door de behandelingen die het ongevraagd en in principe onnodig moet ondergaan om het leven van diens broer of zus te redden, en wat van de psychische gevolgen voor zo'n kind? Zo'n kind word alleen maar geboren om "van nut" te zijn als donor, kan dus nooit een normaal leven opbouwen. Er zal heus wel van zo'n kind gehouden worden, maar altijd met een bijsmaak. En wat als zo'n donorkind besluit dat het mooi geweest is, dat het een eigen leven wil opbouwen en daarmee het leven van diens broer of zus opzegt? Dat zijn dilemma's waaraan je een kind nooit mag blootstellen! Hoe rot het ook is, zo'n situatie is niemand toe te wensen. Maar het blijft feitelijk een situatie waarin het 2e kind ten alle tijden dienstbaar moet zijn aan het 1e kind en daarmee per definitie oneerlijk. Het 2e kind heeft geen eerlijke kans een eigen leven op te bouwen als evenwichtig mens.

Tegen gebruik van stamcellen heb ik trouwens niets. Dat zijn restanten die anders weggesmeten worden, is toch geweldig dat die toch nog levens kunnen redden!