Ragdollcat schreef:Situatie één: mijn oma wilde altijd wat meer met religie doen, maar haar man was daar op tegen. Toen hij overleed, greep ze direct de gelegenheid aan toen een kennis van haar haar uitnodigde om eens een bakje koffie bij de kerk te doen. Voor ze het wist, werd ze daar gedoopt en was ze "één van hen". Alleen werd de sfeer grimmig als ze een keertje niet kon of wilde komen. Ze waren alleen aardig ten tijde dat ze haar op de koffie hadden en als ze steeds op kwam dagen. Het begon haar steeds meer niet lekker te zitten dat ze bijna geen eigen leven meer had en genegeerd werd als ze een keer afzegde.
Situatie twee: Mijn vroegere buurvrouw was opgegroeid met de religie van jehova's getuige. Op latere leeftijd is zij getrouwd met een man die daar ook aan verbonden was, maar allebei waren ze niet echt "overtuigd". Zo werd het zwaar afgekeurd als ze de verjaardag van hun kinderen wilde vieren en mochten de kinderen op school ook niet deelnemen aan dingen als Sinterklaas en kerst. Uiteindelijk besloten ze met deze religie te stoppen, omdat ze zich ook niet in de gedachtengang konden vinden. Ze werden volledig doodgezwegen, ook door familie. Met pijn en moeite hebben ze contact met één van de ouders kunnen houden, maar die liep daarmee wel risico om ook door de gemeenschap doogezwegen te worden. Het ging allemaal stiekem.
Derde situatie: Ik was op mijn werk in gesprek met een voor mij onbekende man. Het was een gezellig gesprek en hij vroeg opeens of ik geloof. Toen ik hem vroeg of hij wel gelooft, kreeg ik een haperend antwoord. Vervolgens kwam het hoge woord eruit: hij ging alleen maar naar de kerk, omdat hij anders uit de gemeenschap gezet zou worden. Hij zong zijn tijd min of meer uit. Zelfs zijn beste vriend wist dit niet.
Bovenstaande verhaal is door mij even gekopieerd van een bokker in deze topic.
Want meerdere quotes lukt me niet.
Kijk, dat is toch erg beklemmend/ benauwend/ gedwongen, als je niet in de pas loopt wordt je zo behandeld.......ik vind het een soort van sekte. Er wordt evengoed over je geroddeld wanneer je er niet bent. En je wordt gedwongen mee te gaan werken en in de pas te lopen anders lig je eruit en heb je een rotleven!
Dat is toch niet vredelievend en allemaal nep, want men durft niet ervanaf te wijken uit angst genegeerd te worden en of uit gemeenschap gezet te worden. Dus doe je dan maar voor de vorm mee uit angst en dat is niet oprecht........dat lijkt me niet fijn, respecteer gewoon dat niet iedereen zelfde is en niet iedereen gelijk in de pas loopt.
Dat is toch géén, heb je naaste lief!
Daar ben ik het helemaal met je eens,
Maar op dit verhaal is al wel eens gereageerd, en ik vind dit een beetje 'alle kerken over één kam scheren'
Ik vind dit ook echt niet kunnen, en ik zie zoiets bij ons in de kerk ook nog niet gebeuren.