Soepblik schreef:Wat ik zelf ervoer na mijn "verkrachting" (ik kan ook twee jaar later nog steeds het beestje niet bij de naam noemen), was dat ik niet geloofde dat ik zojuist verkracht was. Het ging er niet in, ofzo. De "dat overkomt mij niet" was zo sterk dat het nog steeds niet is doorgedrongen. Of is dat een soort zelfbescherming? Ongeloof?
Ik verweet het mezelf meteen, voelde me vies van mezelf en durfde geen nee te zeggen. Dus het lag toch aan mij? Mijn broek werd toch niet schreeuwend uitgetrokken en ik heb me toch niet doodgevochten? Was het dan wel verkrachting? En dat denk ik nog steeds. Het feit dat ik verkracht ben, waarvan ik weet dat het een feit is, kan ik nog steeds niet zien als een feit. Heel onlogisch. Maar ik hoor van meerdere vrouwen dat zij daar op net zo'n manier over denken of voelen. Ik denk dat dat zeker bijdraagt aan het feit dat veel vrouwen niet de straat op gaan.
Bij mij heeft het ook lang geduurd voor het doordrong. Tijdens de aangifte en het hele juridische proces is het woord wel zeer vaak genoemd, maar pas toen een journalist het zo noemde toen ik daarmee in gesprek was kwam het aan wat het betekende. Bijna 2 jaar later dus...