Daphara schreef:Ik heb, na ruim 10 jaar al "ja" geregistreerd te zijn, onlangs mijn registratie veranderd in "nee".
Een vriend van mij is OK assistent en heeft meerdere keren meegemaakt dat een donor werd leeg gehaald, hij weigert daar nog bij aanwezig te zijn.
Donoren zijn niet dood, ze leven nog, ja er is vaak sprake van onherstelbare schade aan de hersenen, maar ze zijn nog niet dood. Weet je dat de operatie gedaan wordt zonder narcose met alleen spierverslappers. Dat de spierverslappers gegeven worden omdat de donor anders "verdedigende" bewegingen kan maken. Dat regelmatig het gezicht van de donor betrekt in een grimas van pijn. Dat het, nadat het hart eruit gehaald is, nog minimaal 6 minuten duurt voordat er helemaal geen herenactiviteit meer is.
Hersendood is een begrip geworden zodat het oogsten van organen uit levende lichamen niet als moord werd gezien. Er is al een voorstel om de verplichte EEG hier in NL af te schaffen bij het bepalen of een patient hersendood is of niet, dan moet je alleen nog vertrouwen op de kundigheid en het beoordelingsvermogen van artsen.
Ik heb genoeg gehoord en later gelezen, om te vinden dat donoren oor rechten hebben, met name recht op geen pijn, op een waardig einde, op niet iets te zijn wat geoogst moet worden om het leven van een ander te kunnen redden.
Ze mogen mijn organen hebben, maar dan wel pas minimaal 6 minuten nadat mijn hart ermee gestopt is. Die optie is er niet, dus is het een NEE geworden voor mij.
Dat standpunt kan ik me héél goed voorstellen.
Jaren terug heb ik me al verdiept in de ethiek van orgaandonatie, nadat ik lid was geworden van een patiëntenvereniging... op een gegeven moment was er iemand die schreef dat de positie van de donor vergeleken kan worden als slechter dan die van slachtvee: vee wordt tenminste nog gedood voordat er geslacht wordt... ik vond dat toen wat dramatisch gesteld, maar wat ik in de loop van de tijd aan ervaringen gelezen heb, van IC verpleegkundigen, een Amerikaanse arts (dan ben je sowieso verdacht, als Amerikaan
) en andere (para)medici, nou, dan spijt het me zeer voor mensen die een orgaan willen, maar de verhalen liegen er niet om... en klinken aannemelijk..
Ook lijkt het erop dat niemand er met een collega over begint... (angst om baan te verliezen en nooit meer aan de bak te komen?)