Geplaatst: 24-02-18 23:10 Nikass schreef:Berichten van de Volkskrant kunnen niet gelezen worden zonder betaling.
In mijn herinnering kun je er 5 per maand lezen? Maar goed, ik ben de beroerdste niet:
Citaat:'Lange tijd had ik een rubberen ziel, dankzij Pieter ben ik empathischer geworden'
Artsen over de patiënt die hun kijk op het vak veranderde. Deze week: neurochirurg Wilco Peul (53).
Door: Ellen de Visser 9 september 2017, 02:00
'Pieter was een 19-jarige student die op een avond gruwelijk was mishandeld. Onbekenden hadden op het station zijn gezicht bewerkt met een ploertendoder. Hij kwam in een diep coma ons ziekenhuis binnen. We hebben hem die nacht met spoed geopereerd, en daarna nog een paar keer. De vooruitzichten waren heel slecht, maar we hebben er alles aan gedaan om hem in leven te houden. Dat lukte. Hij heeft maanden op de intensive care gelegen maar na een jaar was hij er bovenop. Hij was zo dankbaar dat hij zelfs een speciale website maakte om daarover te vertellen.'
'Pieter ging terug naar Zeeland, waar zijn ouders woonden. Hoe het hem daarna verging, wist ik niet. Ik opereer jaarlijks tientallen patiënten die hersenletsel hebben opgelopen door een trauma - vaak een ongeluk. Ik verdiepte me nooit in de vraag hoeveel van hen we echt uitzicht bieden op een waardig leven. Patiënten die het overleefden, zag ik nooit meer terug. Ze vertrokken naar huis en als het minder goed met ze ging, kwamen ze in een revalidatiecentrum terecht of in een verpleeghuis. Maar daar kwam ik nooit.
'Tot vier jaar geleden, toen ik voor het eerst een revalidatiecentrum bezocht. Daar zag ik patiënten die wij geopereerd konden hebben en dat was zo confronterend. Ik trof ernstig invalide mensen die nog maar tot heel weinig in staat waren en ik vroeg me af of ik mijzelf dat zou toewensen. Wat was voor mij eigenlijk de essentie van waardigheid en geluk? Het bestaan is zo kwetsbaar als je aan je hersenen wordt geraakt en ik had me nooit afgevraagd: doen we in het ziekenhuis het goede? Moeten we altijd alles doen wat kan?
'Daarna is er in mijn hoofd veel gaan schuiven. Een van mijn studenten wilde uitzoeken of patiënten die het ziekenhuis verlaten een menswaardig bestaan kunnen leiden. We besloten de patiënten te gaan interviewen die we de afgelopen jaren hadden geopereerd. En zo kwamen we in Zeeland terecht, bij Pieter. We dachten dat het heel goed met hem ging, zo hadden we ooit afscheid genomen. Maar hij had veel last van epileptische aanvallen. Zijn IQ was nooit meer op het oude niveau gekomen, zijn geheugen was aangetast. Hij had tal van studies geprobeerd maar niks was gelukt. Hij had geen partner, en niet veel vrienden meer over.'
'We zijn ons rot geschrokken. Het eerste half uur op de terugweg hebben we niets tegen elkaar gezegd. Gelukkig kwamen we in een file terecht, zodat we er rustig over konden praten. Wij waren ervan overtuigd dat we bij Pieter een wonder hadden verricht. Maar het wonder bleek geen wonder.
'Pieter heeft me duidelijk gemaakt hoe belangrijk het onderzoek is dat we nu doen. We werken daarbij samen met andere ziekenhuizen. Hoe ver moeten we gaan met onze behandelingen? Moeten we iedere patiënt altijd opereren? We zijn nog lang niet klaar, maar door patiënten en hun familie te ondervragen hopen we op die vragen ooit een afgewogen antwoord te kunnen geven. Zodat we een beter verhaal kunnen vertellen, misschien zelfs kunnen voorspellen welke patiënten er wel en niet goed uit komen. En betere beslissingen kunnen nemen.
'De confrontatie met Pieter heeft me diep geroerd. Het heeft me niet alleen gestuurd in de uitoefening van mijn vak maar ook de kijk op mijn leven veranderd. Ik was zo'n ijskonijn dat ik in mijn werk niet kon worden geraakt. Ik stopte mijn emoties weg, want die hinderden me. Lange tijd had ik een rubberen ziel, dankzij Pieter ben ik empathischer geworden.'
Maar daar had diegene TOEN niks aan want toen zat het label hersendood er op!
