Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-12-22 17:55

Geplaatst door de TopicStarter : 27-12-22 17:55

Misschien bleven mensen juist wel langer overreind omdat ze zo hard werkten dat er geen tijd was voor emoties.
Ik zie dat wel bij kennissen en vrienden die al in paniek raken van het idee dat er een pensioen aankomt, of bij mensen die 70 uur draaien om de pijn van een bepaalde situatie niet te hoeven overdenken.

Die mensen blijven zelf wel staan maar als die mensen je ouders zijn: succes!
En nee, de oplossing is niet dat die kinderen dan ook maar overuren moeten maken zodat ze niet over gevoel hoeven na te denken.

Mijn broer is vroeger zo enorm zwaar gepest dat hij geen actieve herinnering meer heeft daarvan. Ooit is mijn moeder met hem naar een hulpverlener geweest toen hij nog net minderjarig was. Deze gaf aan dat ze liever niet wilde behandelen omdat hij op dat moment tevreden was. Met een behandeling was ze bang een dusdanige beerput open te trekken dat het niet meer goed zou komen. Of dat een goed of slecht idee was? Geen idee.

Overigens zijn wij (als kind van onze ouders) alle 3 met een burnout bekend, maar wel heel erg verschillende. Die van mij was vooral veroorzaakt door een totaal geschifte werksituatie, die heb ik zelf weer op de rails gezet.
Mijn ene broer heeft ook een drukte op de weg + hoge werkdruk burnout gehad. Ook dit was zelfoplossend.
Mijn andere broer (niet degene die gepest is trouwens) zal waarschijnlijk nooit meer hetstellen. Bij hem komt het vanuit zichzelf, zijn intrinsieke faalangst en gevoel van mislukken.

Burnout is dus ook niet perse hetzelfde al burnout.
Wat dat betreft zou het woord overspannen van mij wel terug mogen komem. Overspannen voor externe druk, burnout voor intern opgebrand vanuit intrinsieke problemen.

Laatst bijgewerkt door Mungbean op 27-12-22 18:08, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst**: 27-12-22 18:01

Geplaatst: 27-12-22 18:01

Absoluut Sizzle. Rust en stilstaan kan enorm beangstigend zijn als je allerlei onderdrukte emoties hebt. Het is makkelijker om telkens maar heel hard te gaan. Wat me doet beseffen dat dit 'heel hard gaan' van ouders, ook makkelijk overgedragen kan worden op kinderen. Ik denk ook dat sommige mensen het een levenlang vol kunnen houden om niet te voelen, maar daardoor niet bereikbaar zijn voor hun kinderen of hun kinderen leren omgaan met emoties.

Wat betreft je broer. Tja, ons brein is soms functioneel en soms erg dysfunctioneel in omgaan met heftige gebeurtenissen. Herinneringen volledig blokkeren is dan een functionelere vorm, maar ook dan kan de gebeurtenis zich alsnog onbewust uiten in bepaalde patronen en overtuigingen. Als je broer tevreden is en er zelf niet tegen aanloopt, prima. Toch kan het vroeg of laat alsnog boven komen, maar het is nooit te laat om ergens aan te werken of iets te doorvoelen.

**Geplaatst**: 27-12-22 19:13

Geplaatst: 27-12-22 19:13

Suliko schreef:
Absoluut Sizzle. Rust en stilstaan kan enorm beangstigend zijn als je allerlei onderdrukte emoties hebt. Het is makkelijker om telkens maar heel hard te gaan. Wat me doet beseffen dat dit 'heel hard gaan' van ouders, ook makkelijk overgedragen kan worden op kinderen. Ik denk ook dat sommige mensen het een levenlang vol kunnen houden om niet te voelen, maar daardoor niet bereikbaar zijn voor hun kinderen of hun kinderen leren omgaan met emoties.

Wat betreft je broer. Tja, ons brein is soms functioneel en soms erg dysfunctioneel in omgaan met heftige gebeurtenissen. Herinneringen volledig blokkeren is dan een functionelere vorm, maar ook dan kan de gebeurtenis zich alsnog onbewust uiten in bepaalde patronen en overtuigingen. Als je broer tevreden is en er zelf niet tegen aanloopt, prima. Toch kan het vroeg of laat alsnog boven komen, maar het is nooit te laat om ergens aan te werken of iets te doorvoelen.

Misschien is het juist beter om het later te doen, dat kan ook nog (en nee, garantie tot de deur).

@Sizzle, ik kan me niet helemaal aan de indruk onttrekken dat het woord "overspannen" niet meer genoeg "gewicht" had, als men begrijpt wat ik bedoel.

Want op enig moment liep ook dat aantal op en in plaats van te reageren door dat op te pakken en vragen aan jezelf (zowel mens als organisatie) te stellen, werd werd het soort van onder het vloerkleed geveegd, zoals intussen ook met een burn-out gebeurt, zo lijkt het.

Hele andere kant: mijn schoonzus was jarig, haar nicht was er ook en die kinderen waren nogal heel erg druk. Daar zou je vanalles van kunnen zeggen en vinden maar nicht heel droog: oei, ik heb ergens niet opgelet met de hoeveelheid suiker, geloof ik :oo

Dat is een nuchterheid die ik erg aan haar kan waarderen.
Daarmee wil ik niet zeggen dat dat altijd maar zo werkt, zeker niet, maar soms is het wel een dingetje.
Er zijn vele oplossingen voor hetzelfde probleem maar je moet dan wel beginnen met er wat bredere naar te kijken en daar blinkt onze begeleiding ook in uit, not!

**Geplaatst**: 28-12-22 01:33

Re: Mentale gezondheid tieners

Geplaatst: 28-12-22 01:33

@Suliko, Er waren vast problemen, maar er waren dus ook veel mensen die rechtop bleven en doorgingen omdat ze toch nergens terecht konden. Werd het dan normaal? Stopten ze dingen weg en dat was het?

Mijn moeder heeft wel wat dingen van vroeger en kan er tegenwoordig ietsjes over praten, maar heel weinig emoties tonen. Maar zij is ook degene die keihard heeft gewerkt, waar altijd alles kon en nooit klaagde.
Mijn moeder is in mijn leven 2x ziek thuis gebleven en ging vrijwel nooit op vakantie bijv. Altijd werken, maar ik denk dat ze zich daar het beste voelde.
Dat zie ik trouwens bij mijn zoon ook. Die kan zich ook behoorlijk storten op werken. Misschien een manier om weg te blijven van het echte leven??

Wij hebben best veel voor ons kiezen gehad en helaas ook veel verliezen. Altijd stopten we alles weg, maar toen mijn broer onverwacht overleed in 2017 stortte ik wel iets in na 2 weken denk ik? Toen zei ik ook; ik huil als ik daar zin in heb en dat was soms vaak, veel en lang. En het was de eerste keer dat ik zei; als iemand vraagt hoe het gaat, zeg ik gewoon; slecht, heel slecht.

Je zou denken dat je dan hebt geleerd, maar zoals nu zijn er nog geen emoties en we zitten allemaal in het zo normaal mogelijk doen en doorgaan. Zelfs bij de slechte berichten komt er geen klap in het gezicht.

En eerlijk vind ik dat alweer teveel prive, maar hoop maar dat niet zoveel mensen het lezen.

Wat ik me net wel bedacht toen ik hoorde over het ongeluk in het winter circus en ook het topic lees over Ludger Meerbaum en de moeilijkere parcoursen. Is dat niet ook een ding?
Als we nu naar een oude tv serie kijken bijv, vinden we dat enorm nep en vooral heel traag. Ik erger me soms wel aan snelle en vooral chaotische tv, maar blijkbaar moet bij alles het tempo omhoog en zoeken we naar perfectie en extremen.

@Ikke, dat is ook wel te waarderen. Ik vind ook dat mensen kinderen niet meer als kinderen zien, maar als kleine volwassenen. Kijk alleen al eens naar de kleding van kleine meisjes bijv. Ik schrik soms van wat kinderen dragen. Zal wel heel bekrompen en ouderwets zijn, maar dat is vaak wel mijn eerste reactie.
En ik was wel wijs met praten heel jong, maar als ik nu kleine kinderen hoor vind ik ze ook vaak veel te volwassen klinken. Ik sprak ook met de volwassenen en wij zaten niet apart ofzo, kreeg ook genoeg mee van de zorgen rond de zaak als die er waren, maar was wel een echt kind. Kon ook echt goed spelen.

Missen we dat niet met alle computerspellen en tablets? Het ontwikkelen en leren door echt spelen??

Toen onze zoon jong was, las ik ooit vlak voor Sinterklaas dat je uit elke categorie iets moest aanbieden. Dat hebben we braaf gedaan, maar wat hij niet leuk vond, bleef dan toch wel liggen.

En zouden we naar voeding en beweging moeten kijken? Of het samen spelen en de stap zetten tot samen spelen? Vroeger moest je naar je vriend(innet)je lopen of fietsen om te vragen om samen te spelen. Nu appen ze elkaar.

En over dat appen; Praten mensen dan niet heel anders met elkaar dan in real life? Durven ze niet veel verder te gaan dan bij een rechtstreekse confrontatie? Leer je elkaar nog wel echt kennen of leer je juist de echte persoon kennen omdat de schaamte wegvalt als je alles durft te zeggen online?

**Geplaatst**: 28-12-22 15:42

Re: Mentale gezondheid tieners

Geplaatst: 28-12-22 15:42

Menino, ik kan dus weer vanuit de rol van docent zeggen dat ik helemaal snap wat je bedoelt, maar dat dat echt ontzettend lastig is. Je bent niet alleen mentor, maar ook docent en je hebt nog allerhande taken. Ik probeerde mijn leerlingen allemaal minstens één keer per periode te spreken, maar zelfs dat is heel lastig als je een klas van 26 hebt en één mentoruurtje per week. Ik plande dan vaak nog op andere momenten, maar moest daar dan weer andere dingen voor laten. Ik denk inderdaad dat het beter zou zijn dat leerlingen een mentor hebben die álleen hun mentor is en niet daarnaast nog 5 andere taken heeft.

Sizzle, wat lief dat je dat zegt en ik denk dat dat het allebelangrijkste is: erkenning. Ik merkte dat je bericht me best wel raakte, omdat dat ook iets is wat denk ik veel jongeren vanuit volwassenen missen en dat ze daarom, wat menino ook zegt, er niet goed over durven te praten met volwassenen. Een vriendin van mij zit op dit moment namelijk ook totaal niet goed in haar vel, ook een heftige jeugd gehad, en er is gewoon niemand, behalve leeftijdsgenoten, met wie ze erover durft te praten.

Pmarena, ik zit ook bij een aantal organisaties om het over dit onderwerp te hebben. Juist omdat ik het zo belangrijk vind en inderdaad heel veel perspectieven kan laten zien.

Suliko, wat een heftig verhaal zeg, jeetje!

Superpony, ik denk toch dat er meer openheid is én dat het steeds normaler wordt om je gevoelens er te laten zijn. Ik denk dat er vroeger toch meer weggestopt werd en doorgegaan werd. Ik heb op school geleerd dat het escapisme er bijvoorbeeld in de romantiek al was, wat ook een manier is om om te gaan met problemen. Lijden aan het leven en Sehnsucht was er toen ook al. Daarna komt er weer een periode waarin dat minder belangrijk wordt gevonden etc. Als je dus kijkt naar veel langere periodes zie je het ook vaker terugkomen.

Alles wat jij noemt zijn grote verbeteringen in mijn ogen, maar het maakt het wel weer lastiger. Het geen respect meer hebben voor bepaalde beroepen is overigens niet alleen van de jongere generaties, maar lijkt ook al veel bij ouderen voor te komen. Of dat per se positief is weet ik niet. Aan de ene kant is het goed dat die mensen niet meer op een voetstuk worden geplaatst, maar als je aan de andere kant ziet hoeveel (fysiek of verbaal) geweld er tegen die mensen wordt geuit, is dat juist een enorme verslechtering.

Ik weet dus niet of het goed is dat kinderen overal tegenin gaan. Ik merk dat ik dat zelf toch zie als een gebrek aan respect. In de klas zie je dat ook best veel. Dat lijkt wel weer een afspiegeling te zijn van de maatschappij. Je ziet momenteel ook dat mensen ontzettend argwanend zijn naar alles. Dat lijkt me het leven ook absoluut niet leuker en makkelijker maken. Mensen zijn een stuk negatiever aan het worden.

Veel sterkte superpony. Ik denk dat het ook verschilt in hoe je bent als persoon. Sommige mensen praten graag over hun gevoelens en andere mensen doen dat minder. Soms is het ook een kwestie van leren en aanvoelen wat je zelf fijn vindt. Ik denk dat het wel heel lastig is als je zo vast zit in een patroon. Mijn ouders praten bijvoorbeeld ook niet makkelijk, ikzelf juist wel graag. Dat heb ik wel echt moeten leren en daar heeft een psycholoog, ook met gezinsgesprekken, erg mee geholpen. Ieder persoon gaat daar toch mee om op zijn eigen manier.

Sizzle, ik denk dat daarbij voor beide kanten wat te zeggen is. Aan de ene kant is verwerken belangrijk, maar aan de andere kant, als je op dat moment lekker in je vel zit is het misschien ook prettiger om er niet aan te denken.

Ik denk dat daarom heel veel mensen in de coronaperiode zijn ingestort. Ikzelf ook overigens. Ineens was er weinig om te doen en was je alleen maar met jezelf. Dat heeft voor mij wel het startsein gegeven denk ik.

Ik vind het zelf eerlijk gezegd ook best wel schokkend dat jongeren vaak niet meer durven te bellen. Ze laten hun ouders nog steeds afspraken voor hen maken bij medische instanties of mailen of appen. Ik vraag me soms wel af hoe het dan komt. Zijn ze bang dat ze zichzelf niet kunnen voorbereiden? Of meer dat ze meteen moeten reageren? Zijn er hier toevallig mensen met belangst die dat kunnen uitleggen?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-12-22 16:37

Geplaatst door de TopicStarter : 28-12-22 16:37

Telefoonangst is van alle tijden (sinds de uitvinding) en komt en kwam veel voor.
Echter had je vroeger geen keus met de draaischijf telefoon (en waarbij de mobiele telefoon betekende dat je een 10 meter kabel had _O-

) nu heb je die keuze wel.
Ik bel zelf ook weer steeds minder en zelfs 80+er grijpen steeds vaker naar een appje.
Bellen is gewoon erg tegennatuurlijk denk ik omdat je de ander niet ziet en daarmee een soort van kwetsbaar bent. Je kunt ook niet zien of je iemand stoort.
Dat ouders dat voor hun kinderen oplossen is dan wel weer vrij zot. Sommige dingen moeten nou eenmaal even, pech gehad dat het even spannend is.

Brutale en verwaande mensen zijn ook van alle tijden. Een weervoord heeft amper wat met je durven uiten te maken, dat is gewoon een gebrek aan fatsoen. Vragen stellen en kritisch zijn is goed. Maar van „jamaaren“ is nog niemand ooit beter geworden.

Periodes van streng en los wisselen elkaar af, dat is in orde. Het wordt echter wel tijd dat er een periode van rust en tijd voor jezelf/elkaar komt denk ik.
Dat hoeft

niet te betekenen dat je minder uren moet werken, maar dat je ook op de werkvloer beter samenwerkt en thuis beter naar elkaar luistert (denk ik).

Er is natuurlijk ook niets mis met het doormaken van tegenslagen en teleurstellingen. Het leven is nooit 1 groot feest waar je enkel moet „genieten“ om even in typische social media termen te blijven. Het is in orde als je vakantie een keer eigenlijk gewoon schijt was, volgende keer beter. Door tegenslagen leer je ook relativeren en van fouten leer je.
Het is wel belangrijk dat iemand je dat ook leert. Je kunt mij niet trotser zien dan de momenten waarop alles misloopt en mijn nakomeling de schouders ophaalt en zegt: ach ja, dat kan gebeuren

Overigens geldt dat ook voor rouwen. Dat moet je leren; iedereen gaat daar vroeger of later meermaals doorheen. Kinderen daarvan weghouden lijkt mij onverstandig.

Laatst bijgewerkt door Mungbean op 28-12-22 16:58, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 28-12-22 16:56

Re: Mentale gezondheid tieners

Geplaatst: 28-12-22 16:56

Ow ja, bel angst.......Daar kan mijn moeder wel een oorkonde voor krijgen. En echt iedereen moppert tegen haar dat ze nooit uit zichzelf belt.
Mijn moeder denkt ook dat ze buren groet, maar dan moet je echt je oor tegen haar mond houden, want het is meer een zacht gemompel.

Ze wilde ooit kapster worden en dan stond haar baas achter haar; praat tegen die mevrouw. Maar goed, dat is wel goed gekomen. Daar wel en als ze eenmaal los is, houdt ze ook niet meer op.

Natuurlijk is iedereen anders, maar als je ziet dat cijfers een groei zien in de problemen, probeer je een link te leggen met de veranderingen.

Social media krijgt vaak de schuld, maar heeft het ook niet veel voordelen? Mensen zoeken van alles op, kunnen zich anoniem uitten en durven vaak meer dan face to face.

Slecht gedrag is ook van alle tijden. Maar met lesgeven zag ik wel dat de kinderen steeds vroeger en vaker weerwoord hadden en een grote mond EN de ouders erachter stonden. Wij moesten toch echt een stuk beleefder zijn en respect tonen, anders was daar het gat van de deur. En dat wist je, dus dat respect was er ook.

Naar mezelf gekeken, had ik een behoorlijk grote mond en heb ook op meerdere scholen gezeten. Maar ik was wel gevoelig voor hoe een leraar was. Bij gesprekken herkende mijn leraren elkaars verhalen niet. En de cijfers liepen ook extreem uiteen.

Maar wat ik ergens eerder schreef; als je goed kon leren, kon je wel overal uit komen en tussendoor glibberen.

En heel eerlijk? Wat doet uiterlijk? Ik was een klein, heel schattig meisje met lange pijpenkrullen. Volgens mij gaf dat soms wel een error in het hoofd bij volwassenen.
Ik had een hele stoute, maar grappige jongen in de klas die ook overal mee weg kwam. Een andere jongen leek een wat minder fris type en was altijd de klos.
Maar ja, onderwijzers zijn mensen. Het mag niet uitmaken, maar het kan wel heel bepalend zijn voor een later leven.

En met dingen verwerken.......Dingen kosten ook vaak tijd. Krijgen we wel genoeg tijd? In Nederland hebben we naar mijn idee ook wel een bepaalde hardheid hoe we bijv met overlijdens omgaan.
Nu wordt het allemaal ruimer, maar vroeger waren uitvaarten redelijk hetzelfde en daarna moest je gewoon door. Nu mag het allemaal persoonlijker en zijn er ook mensen die een vrolijke nood aan hun uitvaart willen bijv.

Ga je naar andere culturen kijken is huilen soms wel normaler en misschien ook weleens beter? Niet dat huilen alles oplost, maar wel het feit dat het normaal is en gewoon mag.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-12-22 17:00

Re: Mentale gezondheid tieners

Geplaatst door de TopicStarter : 28-12-22 17:00

Ik had nog wat toegevoegt maar dat was niet nodig geweest, jij zegt het precies

**Geplaatst**: 28-12-22 17:42

Geplaatst: 28-12-22 17:42

Kimmie25501 schreef:
Je bent niet alleen mentor, maar ook docent en je hebt nog allerhande taken. Ik probeerde mijn leerlingen allemaal minstens één keer per periode te spreken, maar zelfs dat is heel lastig als je een klas van 26 hebt en één mentoruurtje per week.

Hoe is dat eigenlijk geregeld? Zitten daar niet nog normjaartaak-uren bij? En hoe wordt dat besproken in het team?
Want volgens mij zijn dit uiteindelijk gewoon keuzes die gemaakt worden door de school zelf, dat ene uur is geen gegeven. Het lijkt mij redelijk dat een mentor zowel de lestijd als ruimte krijgt voor een aantal taken buiten de lestijd om. (En het AOb heeft een stuk over taakuren en daarin beschrijven ze radicale dingen als 'baseer de taakurenverdeling op de tijd die mensen werkelijk aan hun taken besteden, en maak tijd voor de dingen die je als school belangrijk vindt.' Zie bv https://www.aob.nl/wp-content/uploads/2 ... 020-v2.pdf )

Maar die keuze wordt lang niet altijd zo bewust gemaakt. Alles wordt als even belangrijk gezien, en veel docenten geven de indruk dat ze hier geen of weinig keuze in ervaren, en dat is een probleem. Dan schiet je inderdaad steeds tekort.

**Geplaatst**: 28-12-22 18:19

Geplaatst: 28-12-22 18:19

Dat minder respect vind ik persoonlijk wel een probleem. Iedereen wil graag waardering voor zijn inspanning, en respectloos gedrag helpt daar niet bij.

Ik vind dat kinderen met respect behandelt horen te worden. En niet zoals je vaak ziet, dat er overheen gepraat wordt en ze weggezet worden als onbeduidend ofzo. Ik vind ook dat je juffen en agenten e.d. met respect dient te behandelen. Je kan het er soms wel niet mee eens zijn, maar dient je wel altijd te beseffen dat ze dit werk vast niet doen om kinderen of ouders te pesten.

Neemt niet weg dat er natuurlijk best een keer een etterbak tussen kan zitten, of iemand die zijn dag / week / jaar niet heeft

Maar als ik op school dan al zie dat toch veel ouders zelf al niet een bepaald respect op kunnen brengen....dat vind ik wel erg jammer. Dat de directrice zowat moet bedelen of ouders als-je-blieft het schoolgeld over willen maken, of als ze problemen hebben om het te kunnen betalen, even een praatje komen maken. Je ziet elk jaar weer meermaals dat verzoek langskomen in de nieuwsbrieven / weekmails / Parro. Hoe moeilijk is het nou om gewoon binnen een week of 2 even die 2-3 tientjes per jaar over te maken of anders even het gesprek er over aan te gaan....

Ik hoor van de juf dat een heel aantal kinderen het huiswerk niet mee terug neemt, dat ze de ene woensdag mee naar huis krijgen en de volgende woensdag dan ingeleverd moeten hebben. Blijkbaar interesseren de ouders zich daar niet voor.... Juffen vragen om de kinderen op tijd naar school te laten komen, zodat ze echt om half 9 kunnen beginnen. En dan blijven ze toch doodleuk standaard na de 2e bel binnenkomen.

Dat vind ik ook respectloos... dat dat nou een keer gebeurt dat kunnen we natuurlijk allemaal wel eens hebben. Maar vrijwel dagelijks dezelfde kinderen die te laat komen, dat is toch vervelend voor zo'n juf :(:)

Op oude school moesten ouders bij inschrijving van hun kind op de school, ook tekenen voor het akkoord zijn met de ouderparticipatie die daar gevraagd werd. Er waren dan clubjes waar ouders zich bij aan konden sluiten. De klussenclub. De tuinclub. De schoonmaakclub. Ga zo maar door. Van alles rondom de school en kinderen.

Maar er waren zat ouders die alsnog helemaal niets deden. Ik vroeg gewoon waar ze me nodig hadden, en dat bleek voor de klassenschoonmaak te zijn. Nou prima. En dan was ik vaak de enige hè die daar stond schoon te maken, want anderen hadden geen zin of tijd.... nee ik wel dan?? Het gaat verdorie ook om jullie kinderen hoor die tussen de dooie vliegen zitten

Zo'n juf heeft het al hartstikke druk, help dan verdorie even om dat lokaal schoon te maken een keer of 4 per jaar, zodat de juf weer een beetje er tegenaan kan

Dat geeft trouwens ook een goede indruk aan die kinderen: dat "samen staan we sterk" gevoel van elkaar helpen, voor elkaar zorgen. En niet "dat is het probleem van de school hoor" of "daar heb ik echt geen zin in". En een ander er maar weer voor op laten draaien verdorie....

**Geplaatst**: 28-12-22 19:01

Geplaatst: 28-12-22 19:01

Shadow0 schreef:
Kimmie25501 schreef:
Je bent niet alleen mentor, maar ook docent en je hebt nog allerhande taken. Ik probeerde mijn leerlingen allemaal minstens één keer per periode te spreken, maar zelfs dat is heel lastig als je een klas van 26 hebt en één mentoruurtje per week.

Hoe is dat eigenlijk geregeld? Zitten daar niet nog normjaartaak-uren bij? En hoe wordt dat besproken in het team?
Want volgens mij zijn dit uiteindelijk gewoon keuzes die gemaakt worden door de school zelf, dat ene uur is geen gegeven. Het lijkt mij redelijk dat een mentor zowel de lestijd als ruimte krijgt voor een aantal taken buiten de lestijd om. (En het AOb heeft een stuk over taakuren en daarin beschrijven ze radicale dingen als 'baseer de taakurenverdeling op de tijd die mensen werkelijk aan hun taken besteden, en maak tijd voor de dingen die je als school belangrijk vindt.' Zie bv https://www.aob.nl/wp-content/uploads/2 ... 020-v2.pdf )Maar die keuze wordt lang niet altijd zo bewust gemaakt. Alles wordt als even belangrijk gezien, en veel docenten geven de indruk dat ze hier geen of weinig keuze in ervaren, en dat is een probleem. Dan schiet je inderdaad steeds tekort.

Ik lees al een tijdje mee, en wil hier even op inhaken. Ik werk ook in het middelbaar onderwijs, ben op dit moment mentor van 19 VWO6 leerlingen. Ik heb geen mentoruur, maar krijg hier 50 uur voor in mijn normjaartaak. Ik geef deze leerlingen allemaal 3x per week Nederlands, dus ik zie ze regelmatig. Voor mij vrij simpel om ze dus even te spreken als ik dat nodig vind, of op initiatief van de leerlingen, dat gebeurt ook regelmatig. Naast die simpele gesprekjes even tijdens of na de les, heb ik dus 50 uur voor leerling- en oudergesprekken, ongeveer 2,5 uur per leerling dus. Zo scherp houd ik het natuurlijk niet bij, ik houd het helemaal niet bij, ik ben gewoon mentor en geef de leerlingen wat ze nodig hebben, en in de praktijk ben je natuurlijk met sommige leerlingen heel veel meer in gesprek dan met andere leerlingen.

**Geplaatst**: 29-12-22 01:55

Re: Mentale gezondheid tieners

Geplaatst: 29-12-22 01:55

@Pmarena, de voetbal club waar onze zoon voetbalde had een leuk systeem bedacht. Je betaalde 50 euro en kon dat terug krijgen als je vrijwilligers werk deed. Het idee achter een vereniging is dat het van de leden is, dus ook samen gerund moet worden.
Het gaf enorm veel weerstand, terwijl het geloof ik om 2x per seizoen een dienst draaien was of een taak zoals leider op je nemen.

De ouders die een keer in de kantine stonden vonden het achteraf best leuk en meevallen, maar wat was er veel gezeur om.
Maar het was nodig om genoeg vrijwilligers te krijgen.

Ik was eigen baas, dus kon veel regelen en was op school vaak hulp moeder en ging mee naar uitjes. Ik zei altijd; als niemand kan of wil, gaat mama wel mee. Dan stond ik op het schoolplein en moest ik binnenkomen. Stond mn naam weer op het bord, want zoonlief zei gewoon; dat doet mijn mama wel.

1x zou een uitje niet doorgaan, omdat er 1 auto tekort kwam, dus op de zaak geregeld en toen mijn moeder ook laten meerijden. Daar kon ik slecht tegen dat van 32 kinderen er zo weinig ouders iets wilden doen en iedereen altijd wel een smoes had.

Vast ook vaak een hele terechte goede reden hoor, maar wat leer je je kinderen als je altijd zegt dat je niet kan, te druk bent etc? Dat is ook al een voorbeeld.

Juf had toen ook bedacht dat ik het schoolreisje naar de Efteling wel kon regelen, dus touringcar, tickets, eten etc etc. Naast 6 dagen werken, maar echt met liefde gedaan.
Weet je wat mn beloning was? Ik mocht mee als hulpmoeder

Maar ook met liefde hoor, heetste dag van het jaar, maar wel lol gemaakt met de sproeiers

En ergens denk ik ook; als je iets met liefde doet, laat je het dan wel los als je thuis bent? Natuurlijk moet werk deels op je werk blijven, maar ik heb geen rust tot ik dingen af heb en geregeld.

En nu ik nadenken en bovenstaande lees over mentoren. Is dat niet door bezuinigen minder dan?
Ik weet nog goed dat ik als veel te klein meisje van net 12 met een veel te grote, volle rugtas naar de middelbare ging en daar eerst mentor uren kreeg. Je leerde de agenda gebruiken, je huiswerk plannen en hoe je dat het beste aanpakte met leren en maken om en om bijv.

Hebben we dat niet nog steeds nodig? Moeten kinderen niet wat meer begeleiding hebben bij die overgang en leren hoe ze moeten leren, hoe ze een dag indelen etc? Juist om te voorkomen dat ze zichzelf voorbij lopen of juist teveel vooruit schuiven.
En soms werkt dat voor mensen hoor. Soms is op het laatste moment doorstomen iets wat mensen past. Maar als ik zie hoeveel vaste bokkers ontzettend veel op bokt reageren, dan kost dat dus ook enorm evel tijd.
Dat moet iedereen zelf weten, maar als dat dus een probleem wordt, zodat je aan niks anders toekomt, dingen niet af zijn en je stress gaat ervaren, is het wel een probleem.

Zelf zit ik bijv nauwelijks op mijn telefoon en al helemaal niet als ik bij de paarden ben of in gezelschap. Heb ook niet het gevoel dat ik iets mis??

Maar wacht soms wel op een belangrijk mailtje, telefoontje of berichtje. Maar ik vind het zelf oprecht fijn om veel tegelijk te doen en tegen de stress aan te zitten, anders word ik wel onrustig. Mijn man zou echt meteen stapelgek worden en bloedchagrijnig. Die wil zijn ding doen en met rust gelaten worden. Eerst het ene af en daarna het volgende.
Dat moet je ergens ook erkennen dat de 1 het zo goed doet en de ander weer anders.

**Geplaatst**: 29-12-22 09:53

Geplaatst: 29-12-22 09:53

@Superpony, brugklassers hebben bij ons 2 mentoruren per week, plus nog een 'studie-uur' waarin de leerlingen leren hoe ze moeten plannen ed. Daarnaast hebben deze mentoren 150 uur en heeft elke brugklas 2 mentoren, totaal dus 300 uur voor een brugklas. In de tweede klas hebben ze ook nog 2 mentoruren (en twee mentoren), in de derde en vierde 1 en in de vijfde en zesde geen omdat dat roostertechnisch niet te doen is met al die verschillende profielen en extra keuzevakken. Daarnaast hebben wij 4 man fulltime in dienst voor de zorg, hebben leerlingen die dat nodig hebben een persoonlijke coach en zijn er bijvoorbeeld mensen die leerlingen met faalangst begeleiden. Ik weet niet of onze school een uitzondering is, welzijn wordt wel heel erg belangrijk gevonden, maar ik denk dat er best heel veel begeleiding is zo!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-12-22 10:40

Geplaatst door de TopicStarter : 29-12-22 10:40

Waarschijnlijk is goede ondersteuning op school heel erg school en budget afhankelijk en minder afhankelijk van je jaargang (?)

Ik ben juist hopeloos onderuitgegaan in de brugklas door gebrek aan ondersteuning. Op de basisschool nooit huiswerk gehad.
Theoretisch was er een mentor, maar die ik heb ik misschien 2x klassikaal gezien of zo.
Omdat ik geen idee had hoe ik het aan moest pakken deed ik gewoon helemaal niets (ja, nogal dom) en daarmee zat ik daarna zwaar onder mijn kunnen op de mavo. Was op zich wel een relaxte tijd want leren hoefde ik daar niet, dus ik ging iedere dag uren lang naar mijn verzorg paarden

Daarna terug naar de havo wist ik dus nog steeds niet hoe ik het aan moest pakken maar toen ik vlak voor mijn examens toch wel flinke stress kreeg om te zakken (ik haatte school, dus wilde zeker niet zakken) heb ik dat toen op de rails gekregen. Op vervolgopleidingen is dat toen wel goedgekomen. Toen ik school verliet, werd toen net het „leren leren“ op die school ingevoerd.

**Geplaatst**: 29-12-22 13:42

Geplaatst: 29-12-22 13:42

martinev schreef:
@Superpony, brugklassers hebben bij ons 2 mentoruren per week, plus nog een 'studie-uur' waarin de leerlingen leren hoe ze moeten plannen ed. Daarnaast hebben deze mentoren 150 uur en heeft elke brugklas 2 mentoren, totaal dus 300 uur voor een brugklas. In de tweede klas hebben ze ook nog 2 mentoruren (en twee mentoren), in de derde en vierde 1 en in de vijfde en zesde geen omdat dat roostertechnisch niet te doen is met al die verschillende profielen en extra keuzevakken. Daarnaast hebben wij 4 man fulltime in dienst voor de zorg, hebben leerlingen die dat nodig hebben een persoonlijke coach en zijn er bijvoorbeeld mensen die leerlingen met faalangst begeleiden. Ik weet niet of onze school een uitzondering is, welzijn wordt wel heel erg belangrijk gevonden, maar ik denk dat er best heel veel begeleiding is zo!

O, ja, stom. Ik miste even dat jij het over de uren voor 6 VWO had en niet de bruggers.

Is het bij jullie altijd zo geweest of een periode meer, toen minder en nu weer meer?

Onze zoon zat in 2009 in de brugklas en heeft het ook op een andere school altijd wel getroffen. Maar als alles soepeltjes gaat, merk je er wel minder van. Pas als er problemen zijn kom je erachter hoe goed de begeleiding is en gaat men denk ik zoeken naar oorzaken.

**Geplaatst**: 29-12-22 17:38

Geplaatst: 29-12-22 17:38

Ibbel schreef:
De andere is curling ouders. Geen kind mag ook maar 1 strobreed in de weg worden gelegd. Ja, da's wel goed Ka Uu Tee als je dan opeens merkt dat dingen af en toe niet lukken.

Helemaal mee eens! Kinderen worden te veel beschermd tegen het ,kwaad, kijk maar nu naar Pietje Bel en zijn kijkwijzer 8)7

Dan was er laatst een of andere pedagoog die opperde dat Sinterklaas te traumatisch zou zijn voor kinderen. De spanning in die tijd is te groot _O-

Schei toch uit zeg!

**Geplaatst**: 29-12-22 18:42

Geplaatst: 29-12-22 18:42

Popstra schreef:
Dan was er laatst een of andere pedagoog die opperde dat Sinterklaas te traumatisch zou zijn voor kinderen. De spanning in die tijd is te groot
Schei toch uit zeg!

Over sinterklaas valt best wel wat te zeggen. Er verschenen een heleboel leerkrachten op Twitter die allemaal aangaven hoe moe en geirriteerd de kinderen waren en hoe lastig de laatste loodjes zo voor de kerstvakantie. Daar spelen ongetwijfeld meer dingen, maar sinterklaas heeft daar ook een aandeel in.

Pietje Bel leek me niet helemaal terecht, maar aan de andere kant snap ik ook niet waarom mensen zich daar zo over opwinden... je kunt toch gewoon je eigen inschatting maken? Als je Pietje Bel prima vindt zet je lekker Pietje Bel op. Geen probleem.

**Geplaatst**: 29-12-22 19:03

Geplaatst: 29-12-22 19:03

Sinterklaas gezeik op school moet behoorlijk teruggeschroefd worden vind ik. Sinterklaasjournaal met al die paniek hoort niet in de klas

Dat moeten ouders lekker zelf bepalen of ze hun kind daar naar laten kijken.

Die kinderen leven al in zo'n overprikkelde wereld....wat mij betreft mag dat op school best een beetje getemperd worden :(:)

Doe lekker wat Sint knutsels in de week voorafgaand aan Sinterklaasavond, een keer Sint op school: helemaal prima. Maar niet al weken van te voren die kinders helemaal over de zeik helpen met al die ellende, stress en paniek van dat Sinterklaasjournaal....

**Geplaatst**: 29-12-22 19:07

Geplaatst: 29-12-22 19:07

pmarena schreef:
Sinterklaas gezeik op school moet behoorlijk teruggeschroefd worden vind ik. Sinterklaasjournaal met al die paniek hoort niet in de klas Dat moeten ouders lekker zelf bepalen of ze hun kind daar naar laten kijken.

Die kinderen leven al in zo'n overprikkelde wereld....wat mij betreft mag dat op school best een beetje getemperd worden

Daar heb je, naar mijn idee, de kern van het probleem.

Als kind vonden wij Sinterklaas vooral spannend om wat je zou krijgen. Verlanglijstjes maken en zo maar al die "flauwekul" die er steeds meer bij gehaald wordt is lichtelijk overdreven.

Maar het past wel in een wereld die steeds harder moet schreeuwen om aandacht om niet overschreeuwd te worden door andere aandacht-opeisers.

**Geplaatst**: 29-12-22 19:12

Geplaatst: 29-12-22 19:12

Popstra schreef:
Dan was er laatst een of andere pedagoog die opperde dat Sinterklaas te traumatisch zou zijn voor kinderen. De spanning in die tijd is te groot
Schei toch uit zeg!

Recent nog kindjes naar het Sinterklaasjournaal laten kijken? Het wordt zo spannend mogelijk gemaakt, inclusief 'misschien gaat Sinterklaas helemaal niet door' en het afzinken van de pakjesboot. Helemaal gek geworden.

Ze maken het inderdaad te spannend voor kleine kinderen. Het is echt niet meer zoals vroeger.

**Geplaatst**: 29-12-22 19:13

Geplaatst: 29-12-22 19:13

Ja precies.

Ik vind dat scholen er niet aan mee moeten doen. Zeker in de kleuterklassen moeten ze die paniekzaaierij niet binnenhalen vind ik. Die kinderen raken er helemaal overstuur van. Ouders die het leuk en een toegevoegde waarde vinden dat hele gebeuren, kunnen er lekker thuis met hun kind naar kijken

Veel juffen vinden het ook helemaal niet leuk, wekenlang die onrust van het Sinterklaasjournaal. Kinderen die niet te genieten zijn, stijf staan van de spanning, niet goed slapen... er is schijnbaar zelfs een "sinterklaasdip" te zien in hoe de leerlingen in de onderbouw ervoor staan qua niveau

Elke vakantie hoor je in de 2 weken voor de vakantie ouders en juffen verzuchten dat ze echt aan vakantie toe zijn, maar met dat stomme Sintgebeuren is dat al weken eerder dat die kinders er helemaal doorheen zitten van alle (onnodige!) spanning :(:)

Het is al zo'n tijd met een verminderde weerstand, koud, nat, vroeg donker... en dan ook nog een pak stress er bovenop gooien...lekker handig. Zeker in van die Corona-tijden

In mijn tijd was het spannendste dat er gebeurde, dat Sint zijn mijter kwijt was

**Geplaatst**: 29-12-22 19:20

Geplaatst: 29-12-22 19:20

pmarena schreef:
In mijn tijd was het spannendste dat er gebeurde, dat Sint zijn mijter kwijt was

Moet ik denken aan het verhaal op de manege.
Iemand had daar een spierwitte, poepbrave merrie. Echt een schat van een paard waar letterlijk iedereen op weg reed, zelfs Sinterklaas.
Maar dat paard had hanetred en ieder kind dat op de manege reed, wist dat.

Dus toen Sinterklaas met paard en al werd binnen gehaald, herkenden nogal wat kinderen het paard: oh, dat is het paard van de manege _O-

Dat was jaren 90 humor, hadden ouders tenminste ECHT iets uit te leggen

**Geplaatst**: 29-12-22 19:23

Geplaatst: 29-12-22 19:23

Ja en op zich is dat geen probleem: Amerigo moet even rusten en dus heeft Sint het paard van de manege geleend O:)

Ik vind het ook wel zonde van dat Sinterklaasjournaal, denk dat er best een flink aantal ouders is dat hun kind "voortijdig" vertelt dat het hele gebeuren maar toneelspel is. En dat pappa en mamma de cadeautjes allang gekocht hebben. Zodat kind er minder van over de flos zou gaan :(:)

Hele volksstammen kinderen gaan weer in bed plassen enzo van de spanning, dat is toch niet normaal jongens als je het zó ver laat komen....

**Geplaatst**: 29-12-22 20:19

Geplaatst: 29-12-22 20:19

Dan kunnen we ook verjaardagen , sint maarten , kerst , oud en nieuw enz wel afschaffen. Kinderen krijgen overal spanning van. Aan de ene kant zo leren ze ook al vroeg om gaan met spanning. Als we dat allemaal gaan vermijden krijg je juist meer angst stoornissen op latere leeftijd. Teleurstelling , verlies enz het hoort allemaal bij het leven.

Niet dat een 5 jarige elke week een teleurstelling voor zijn neus moet krijgen , maar er nooit aan blootstellen is ook niet goed. Dat zie ik ook wel vaak terug bij mensen die nu kampen met een slechte mentale gezondheid. Als alles altijd maar goed en voorspoedig gaat kan een teleurstelling op latere leeftijd 100x harder binnen komen.

Alleen voor mensen met een verstandelijke beperking zou het overslaan voor de feestdagen wel prettig zijn , die raken er pas echt van in de stress omdat het gehele ritme zomaar wordt omgegooid. Überhaupt het woord sinterklaas is al heel spannend voor ze. Maar hun hebben vaak ook nog een herinnering van vroeger dat Piet straf gaf als je stout was of dat je meegenomen wordt. Ik zie ook vaak dat ze oprecht bang zijn voor Sinterklaas en Piet. Bij Kerst komt de vraag of ze mogelijk wel naar familie gaan en bij oud en nieuw om het vuurwerk. Verjaardagen zijn helemaal te spannend , want krijg ik wel een cadeau en taart? Zodra het dan binnen is , zie je de stress gelijk van ze af vallen. En dan graag direct alles opruimen wat maar te maken heeft met een verjaardag.

Maar ik wou soms ook dat mijn ouders op vroegere leeftijd mij meer hadden laten zien dat er ook teleurstellingen bestaan of heftige dingen. Ik ben soms ook niet goed opgevangen en heb daar ook regelmatig nog last van. Zo was mijn eerste ervaring met de dood ook super heftig dat ik nu 12 jaar later alles haast nog op de detail herinner. Werd niet herkend en ik had er geen verstand van dus mijn ouders hebben ook niet ingegrepen. Een aantal jaar laten had ik een dwangneurose ontwikkeld en het vermoeden is toch wel daarvan en in hetzelfde jaar verhuizen en voor het eerst naar de middelbare school. Het was nogal veel. Mijn moeder is best beschermend dus ik denk dat ik in mijn jeugd weinig te maken heb gehad met grote veranderingen. Nu kwam het allemaal in één keer dat is ook geen aanrader.

**Geplaatst**: 29-12-22 20:28

Geplaatst: 29-12-22 20:28

Zebrastreep schreef:
Dan kunnen we ook verjaardagen , sint maarten , kerst , oud en nieuw enz wel afschaffen. Kinderen krijgen overal spanning van. Aan de ene kant zo leren ze ook al vroeg om gaan met spanning. Als we dat allemaal gaan vermijden krijg je juist meer angst stoornissen op latere leeftijd. Teleurstelling , verlies enz het hoort allemaal bij het leven.

Niet dat een 5 jarige elke week een teleurstelling voor zijn neus moet krijgen , maar er nooit aan blootstellen is ook niet goed. Dat zie ik ook wel vaak terug bij mensen die nu kampen met een slechte mentale gezondheid. Als alles altijd maar goed en voorspoedig gaat kan een teleurstelling op latere leeftijd 100x harder binnen komen.

Precies dit! Want zoals alles met de tijd spannender lijkt te worden zo worden teleurstellingen ook steeds groter.