Bokt.nl

**Geplaatst**: 26-12-22 00:52

Geplaatst: 26-12-22 00:52

Urbanus schreef:
Zebrastreep schreef:
Maar daarom is het ook wel belangrijk om gewoon vroeg met een vakantiebaantje of iets te beginnen. En niet om veel te verdienen en voor hogere functies maar puur voor het socialiseren en samenwerken met collega's en daarnaast al wat van de werkvloer proeven en verantwoordelijkheden maar op een kleinschalige vorm.

Mijn ouders hebben mij op den duur ik was 16 ook wel met lichte dwang gezegd van nu is het wel eens tijd om te beginnen met een baantje in ieder geval in de zomer om zo wat geld te verdienen. Nu koos ik gelijk een heel druk baantje uit en ben ik direct allergisch geworden voor de horeca , maar ik kreeg wel meer zelfvertrouwen en begon minder onzeker te worden dus ik denk dat mijn ouders ook daarom wouden dat ik aan het werk ging.

Deze mening deel ik toch niet met je. Ik heb zelf nauwelijks gewerkt als puber en mijn kinderen hoeven dat ook niet straks, als ze maar een 'dagbesteding' hebben. School, hobby's en met vrienden afspreken.

Mijn ouders hadden er ook wel meer redenen voor , ze wouden mij niet aldoor maar thuis hebben lopen niksen. Ik had lang zomervakantie.

Mijn ouders hebben financieel enorm in de sh*t gezeten vroeger. Mijn vader is failliet geraakt omdat hij alleen niet goed met geld om kan gaan en mijn ouders hebben echt moeten vechten om niet in de schuldsanering te belanden. Dat is ze uiteindelijk ook gelukt en ze hebben alles netjes afbetaald. Ander moment wat mij altijd bij is blijven staan is toen mijn vader plots ontslagen werd en vrij lang bij huis heeft gezeten omdat hij niks passend kon vinden. Mijn ouders zaten toen echt keuzes te maken wat niet perse nodig was zodat de hond tenminste eten kon krijgen.

Ik ben dus heel erg opgevoed met het idee dat het echt belangrijk is om goed met je geld om te gaan en echt geld achter de rug hebt. Mijn ouders konden geen opleiding voor mij betalen of mij financieel bijstaan met name in het eerste jaar waarin ik geen studiefinanciering kreeg omdat ik nog te jong was. Ik heb mijn opleiding door het werken in de zomer zelf kunnen betalen. Ik heb er nu nog spaargeld van.

En ik had de tijd van mijn leven op dat eerste baantje ook al was het werk te zwaar. Ik had een super leuk team en echt hele leuke tijden gehad en daarbij ook nog lekker betaald gekregen. Ook al haat ik nu iedereen uit dat team , destijds was het echt top.

Doordat ik vroeg ben gaan werken en slim heb gespaard heb ik mijn opleidingen zelf kunnen afbetalen en mijn ouders kunnen daardoor nu mijn zusje financieel ook beter bijstaan. Zij heeft wel een hoge schuld straks. Niet dat het verplicht was dat ik daarom moest gaan werken maar ik vindt het toch wel fijn dat ik ze heb kunnen ontlasten.

Mijn ouders gunnen het mij gewoon dat ik niet in dezelfde situatie als hun destijds terecht komen daar willen ze mij en mijn zusje voor behoeden. En mijn moeder heeft natuurlijk gezien hoe mijn vader ermee omgaat en wou niet dat wij zo gingen worden. Mijn moeder denkt altijd ver voorruit , nu vindt ze het ook belangrijk dat mijn zusje en ik compleet onafhankelijk zijn van hun financieel gezien.

En ik vindt het ook heerlijk. Ik wil financieel ook onafhankelijk zijn. En niet alleen financieel , ik heb al vroeg geleerd om alles alleen te moeten doen. Leuk is dat niet , maar je wordt er vroeg wijs en heel sterk van.

**Geplaatst**: 26-12-22 06:06

Geplaatst: 26-12-22 06:06

Wat een heftig verhaal! Mijn jeugd was echt 180° graden anders.

Ben wel vroeg uit huis gegaan en ja, toen ben ik gaan werken maar mijn pubertijd bestond uit paardrijden en uitgaan. En school.

**Geplaatst**: 26-12-22 09:27

Geplaatst: 26-12-22 09:27

Met mijn kleinkind heb ik het hierover gehad. (Topic van begin af aan gevolgd) en ook zij houdt het op social media en zien dus dat iedereen "het zo leuk heeft" en alles volmaakt moet zijn.

Zelf denk ik dat de covid en de opsluiting er geen goed aan heeft gedaan want als ik kijk bv naar twee kleinkinderen , die mentaal gelukkig nu heel erg goed gaan, hebben zij zowel alle examenfeestjes gemist , net als de introductie tijd op de universiteit en zaten ze veel in het studenten huis opgesloten. Daar hadden ze het op een normale manier moeilijk mee. En dat vond ik logisch en ook sneu voor ze.

Ik denk ook dat de generatie verwend is, "le petit prins et la petite princes" en veel aanmoediging heeft gehad en gehoord hoe geweldig ze zijn.

Duidelijk mogen zijn dat er altijd problemen zullen zijn , die er ook al in mijn tijd er waren, waardoor jongeren terecht en logisch kampen met mentale problemen (nare vechtscheidingen over de hoofden van de kinderen heen, incest cq andere mishandelingen etc etc). Maar ik heb het idee dat de weerbaarheid minder is geworden.

Wellicht ook door een stukje verwennerij. Bv ik weet nog als kind, dat wij altijd door weer en wind naar school moesten op de fiets en dat was ongelooflijk heftig soms (berg op en berg af). En ik weet nog als 22 jarige dat het openbaar vervoer uitgevallen was en dat ik de enige was (het was zo vreselijk koud en sneeuw) die , weliswaar te laat, maar op mijn werk aankwam (met de fiets gegaan 15 km verderop) en dat mijn man toen glunderend zei, dat hij de weddenschap gewonnen had, omdat hij wist dat ik me niet zou laten weerhouden door het nare koude weer en de treinen die niet gingen (ik had toen nog geen auto). Ik denk dat dit stukje hardheid in de opvoeding vanuit liefde voor het grut, ontbreekt terwijl het helemaal niet zo slecht is om de kinderen ook fysiek wat te harde (denk ik→ het was vroeger natuurlijk ook veiliger toen ik jong was→ dus het waren ook alleen maar de weer elementen waar we mee te dealen hadden).

Ik vind het wel heel erg verdrietig dat dit zo speelt, want ik vind jongeren over het algemeen hele fijne mensen en trek er graag mee op.

Maar ik ken ook een geweldig talentvol meisje wiens jeugd naar de klote aan het gaan is en zij zelf ook vanwege anorexia problemen. Die hele impact ook op haar ouders vind ik zo vreselijk verdrietig . Maar toen ik zelf net op HBO zat was er ook een meisje die daar last van had en dat was heel erg naar om te zien. Dus dit was er toen ook al en is echt niet iets van de laatste tijden.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-12-22 09:37

Geplaatst door de TopicStarter : 26-12-22 09:37

Niets is alleen van nu, maar wel de aantallen.
Het is waarschijnlijk al veel eerder de verkeerde kant op gegaan.
De zogenaamde „applaus generatie“ is al aan het werk toch? Was dat niet generatie Y?
Ben het met je eens dat het leren omgaan met teleurstellingen heel belangrijk is

Wat Zebrastreep schrijft past bij wat mijn man denkt. Zolang je door hard werken je leven op orde weet te brengen dan is het geen probleem. Wat jonge mensen nu soms als probleem zien is dat zelfs als ze hard gaan werken, nooit meer de standaard gaan halen van hun ouders. Anderzijds past dat dan ook weer bij niet om kunnen gaan met tegenslagen. Het is niet bepaald een wereldondergang als je je niet meteen een auto kan permitteren en je boterhammetjes moet smeren ipv iets in de kantine te halen. De meeste vallen niet accuut in zware armoede als de ouders een goed voorzien leven hebben. Een stapje terug is iets dat je kunt leren accepteren, mits je weet hoe.

De focus op koopbaar geluk is enorm (inderdaad Ikke: commercie

)

**Geplaatst**: 26-12-22 10:04

Geplaatst: 26-12-22 10:04

Urbanus schreef:
Wat een heftig verhaal! Mijn jeugd was echt 180° graden anders.

Ben wel vroeg uit huis gegaan en ja, toen ben ik gaan werken maar mijn pubertijd bestond uit paardrijden en uitgaan. En school.

Ik heb er gelukkig vroeger als kind zijnde geen last van gehad dat lieten mijn ouders nooit merken. Ik denk dat hun ouders hun ook wel bijgestaan hebben mocht iets niet lukken.

Eigenlijk was mijn jeugd best wel heel tof , alle tijd werd besteed aan het buitenspelen en bewegen.

Voordeel is ook dat we met weinig gelukkig kunnen zijn nu , ik kan kleine dingen erg waarderen momenteel vooral.

En ik heb ook wel slechte perioden gehad tot aan vorig jaar en al snel soms hele vervelende levenservaringen op moeten doen. Maar ik kan nu wel zeggen dat ik daar nu enorm dankbaar voor ben ook al was het niet leuk en heb ik veel jaren niet kunnen genieten. Ik ben soms net al een oud wijf heb al geen eens zin meer in drama en of van die nepper mensen om je heen. Daardoor vang ik mijn halve vriendengroep ook op die daar nog niet heel goed mee om kunnen gaan.

Na de corona periode ben ik ook wel een ander mens geworden maar op een positieve manier. Ik vond het thuis studeren echt top , heerlijk je eigen tempo bepalen en geen gereis meer. Ook trok ik het zelf leren erg goed. Ik had nog wel geluk dat stage nog doorging dat zal het wel gemakkelijker hebben gemaakt. Ik ben daarna ook echt anders gaan kijken naar alles op deze wereld.

**Geplaatst**: 26-12-22 10:11

Geplaatst: 26-12-22 10:11

Je verhaal klinkt krachtig Zebrastreep . Je mag trots zijn op jezelf.

Eens met je man Sizzle. ZO vind ik het heel erg dat mensen niet gewoon zonder toeslagen, als ze werken, hun levensonderhoud kunnen betalen. Dat zou niet moeten mogen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-12-22 11:20

Geplaatst door de TopicStarter : 26-12-22 11:20

Eens met Pien Zebrastreep, het is echt indrukwekkend hoe jij je tijdens covid tot een sterke persoonlijkheid verder ontwikkeld hebt.

Pien, uitgerekend jij weet ook hoe het is om aan het bestaansminimum te leven.
Ik geloof inderdaad ook dat het mentaal minder complex is om vanuit niets een klein beetje op te bouwen dan vanuit welvaart een stukje te moeten afgeven, zelfs al kom je uiteindelijk nog steeds (veel) beter uit dan de groep die begon met niets.
In het eerste geval heb je zelf iets kunnen bewerken, in het tweede geval ligt alles buiten je macht/controle.

Ik heb het gevoel dat we echt dringend weg moeten van het idee dat alles maakbaar is als je maar wilt, want dat is gewoon een leugen.
Je kunt geluk vinden in weinig, maar je moet wel leren hoe. Ik denk heel vaak terug aan een poezie versje (uit de tijd van poezie albums

) over je geluk halen uit kleine dingen.
Dat is iets wat je actief moet leren, maar hoe moet je dat leren als de wereld om je heen overuren draait?
Dat leer je alleen door even niets te moeten. Zonder tijddruk of bucket-list kijken naar de pracht van een groepje mieren dat een nest bouwt of een sneeuwklokje dat zijn kopje uitsteekt. Met overwerkte ouders en leraren denk ik dat daar amper nog oog voor is, voor die kleine dingerjes. Het leren dat wachten geen lijden is en dat gewoon zonder telefoon op de vertraagde bus wachten of in de trein zitten en naar buiten kijken ook heel ontspannend kan zijn.
Iedereen staat alsmaar „aan“.

**Geplaatst**: 26-12-22 12:51

Geplaatst: 26-12-22 12:51

Sizzle je schrijft rake dingen.

Zelf ben ik met een zilveren lepel, zoals ze dat noemen geboren. Mijn vader heeft met name bij zijn "meiden" er op gehamerd dat we een goede opleiding zouden volgen zodat we voor onszelf en on ze kinderen de kost zouden kunnen verdienen daar toen al zichtbaar werd en dat steeds meer, dat de echt scheidingen enorm toe aan het nemen waren (afbrokkelen van de rol van de Kerk etc). Tevens zijn wij opgevoed met het idee, dat de rijkdom waar de jongsten van zijn kinderen, waaronder ik, dat nooit zouden kunnen evenaren daar de tijden aan het veranderen waren. Mijn vader had dat heel goed door.

Dus wij werden ook niet met materie verwend, integendeel kan ik wel zeggen. En hij was streng voor ons. Dus toen ik ging scheiden was ik er klaar voor: goede opleiding waardoor ik mijn kinderen kon onderhouden en we het leuk hadden ondanks dat het heel krap was. Ik had wel dat ik mijn kinderen meer kon geven als anderen in mijn situatie nl we mochten altijd in het vakantie huis van mijn ouders 3 weken in de zomervakantie en doordat ik een paard had (Hercule) ging ik alleen voor hem een krantenwijk lopen die later ook veel gelopen werd door mijn dochter. Dus mijn kinderen hadden alles wat hun hartje begeerde. Waren blij met de tweede handskleding die we kregen van familie en dan deden we modeshow etc.

Zo deed ik dat soort dingen ook.

Bv de kinderen mochten surven, maar daar had ik natuurlijk glad geen geld voor. Het hele vakantie geld werd op zij gezet en voor 100 euro kochten we eerst de hele uitrusting voor 1 plank voor 2 kinderen en het jaar daarna kochten we voor 50 euro de 2de plank. Ze hebben er jaren op gesurfd en gaven niets om al die glimlachen daar het de 1ste planken betrof, maar die waren huge EN niet kapot te krijgen. Een cursus kregen ze erbij van mam en daarna gingen ze om de beurt surfen en het jaar later samen. Door het gratis mogen gebruiken van het vakantie huis van mijn ouders kon dat geld naar al die leuke dingen gaan.
Het riep veel jaloezie helaas ook op, daar niemand begreep hoe wij al die dingen deden. Tja, gewoon van heel weinig geld eten kopen bv, altijd 2de hands kleding, en gewoon creatief zijn.

Minder is vaak meer en het gaat uiteindelijk om de sfeer en het samenzijn met de kinderen.

**Geplaatst**: 26-12-22 13:34

Geplaatst: 26-12-22 13:34

Citaat:
Aangezien op bokt veel jongeren en moeders rondlopen: hoe ervaren jullie dat? Wat zijn de oorzaken en nog meer: hoe lossen we dit op?

Ik zie weinig/geen tieners op dit topic reageren

Zit sinds kort bij GGZ vanwege psychische klachten, ik heb nog geen diagnose maar word behandeld voor een depressie.
Het traject zelf was lang, ik heb eerst 3? maanden bij de ondersteuner zitten praten om de 3 weken. Hielp niet want het gesprek was maar halfuurtje. Zo'n gesprek helpt weinig als je suïcidaal bent.
Zelf was de wachtrij van GGZ 4/6 weken en dat is vrij lang. Wonder boven wonder had ik na 3 weken al plek!
Een vriendin van mij wacht nu al 3 maanden op haar diagnoses. Bizar toch?

Het hulp vragen was het allermoeilijkste van allemaal. Er heerst nog steeds wel een taboe rond mentale gezondheid omdat het allemaal maar in je hoofd is. Heb zelf een keer te horen gekregen dat ik "gewoon vrolijk moest zijn". Mijn ouders doen alsof ik gek ben omdat ik niet "lekker in mijn vel zit" :')

Ja dan snap ik wel waarom de zelfmoordcijfers zo hoog zijn. Ohja en wij zijn tieners dus nog lekker in de puberteit daar komt het ook door! :roll:

We worden vaak niet serieus genomen door de meeste om ons heen. (Uit mijn ervaring)

Qua school heb ik het wel chill, ze weten van mijn problemen af en gunnen me ook extra tijd met deadlines en kunnen toetsen verplaatsen. De steun is daarin tegen niet groot. Nooit vragen ze hoe het is met mij en school. Ze bieden geen oplossing aan als alles te veel wordt, je voelt je net onzichtbaar als ware. Een cijfer ipv persoon.
Ik meld me ook regelmatig ziek omdat ik me niet goed genoeg voel om te gaan. Daar doen ze ook niet moeilijk over als het maar niet te vaak is.

Ik heb ook vaak gedacht over mijn toekomst;
De inflatie, huizentekort en dat het zo immens duur is. Daarnaast moet je nog een baan vinden, je schulden afbetalen van je school (als je die überhaupt gaat doen). Je moet een sociale leven hebben, gezond leven, sporten, enzovoort. Dat gaat gewoon zoveel moeilijker dan vroeger. En ook dat kunnen veel mensen niet begrijpen. "Vroeger werkten we alle dagen in de week etc" Ja maar dat was vroeger natuurlijk. Dat is niet meer in de norm.
Eerlijk? Het is zo niet realistisch op dit moment.

Ik werk nu twee dagen in de week. 7 euro per uur gelukkig. Vrijdag 5? uurtjes en zondag 8 uurtjes. Voor mij fijn want ben eventjes erop uit en mijn werk is ook nog leuk. Maar dat verschilt natuurlijk voor iedereen. Hierdoor heb ik wel geld om dingen te doen en te kopen wat meer vrijheid biedt dan dat je 5 euro per week zakgeld krijgt.

Het ligt ook heel erg aan jezelf en je omgeving. Ben jij makkelijk beïnvloedbaar door social media, ja dan vergelijk je jezelf sneller met Kylie Jenner bijv.
Ik volg ze niet eens meer omdat ik het zulke onzin vind, daarnaast heb ik al mijn notificaties uitgezet zodat ik niet sneller afgeleid word door die platforms.
Wel is het zo dat vrouwen/meisjes een hele andere beauty norm hebben en er slank uit moeten zien maar wel weer "thicc". Vroeger heb ik ook heel strict mijn voedingspatroon aangepast omdat ik ook zo wou zijn. Ik zat elke dat op de weegschaal. Totdat ik er gewoon klaar mee was want ik ga niet mijn leven verspillen aan zulke pipo's die dat zeggen.
Ik heb sowieso heel die mindset weggepleurt, het is mijn leven en wat jij daarvan vindt maakt me niet meer uit. Daarnaast wie gaat dat uiteindelijk toch herinneren?

**Geplaatst**: 26-12-22 13:35

Geplaatst: 26-12-22 13:35

Zebrastreep schreef:
Mensen moeten ook meer leren nee zeggen. Ik wijs nu bepaalde taken ook wel af omdat het nog niet goed genoeg voelt om bepaalde verantwoording te hebben. Maar nee zeggen is ook wel lastig bij sommige bedrijven waar nee amper geaccepteerd wordt.

Hier heb je helemaal gelijk in. Een vriendin van mij hikte tegen een burnout aan (gelukkig kon ze na een paar weken weer aan het werk). Precies dat geen nee kunnen zeggen was het probleem. Zeker nu met zoveel personeelstekort overal is er gewoon altijd veel werk te doen, dus ze kreeg de ene na de andere opdracht en ook allemaal met deadline. Ze was vaak tot na middernacht aan het werk en ook in het weekend. Dat gaat door tot je zelf zegt dat het genoeg is en je opdracht X niet gaat doen. En dat volhouden. Dat kan en durft niet iedereen. Want je collega's gaan druk op je uit oefenen of je het toch écht niet kan doen? Want als jij het niet doet, moeten zij het doen en je wilt hun toch geen extra werk bezorgen? Zo laten ze je schuldig voelen, terwijl het het management van het bedrijf is dat het niet goed voor elkaar heeft en daarmee schuldig is aan deze situatie, niet jij!
Mijn vriendin heeft dit gelukkig gauw geleerd en weigert nu gewoon opdrachten als dat betekent dat ze (veel) meer uren zou moeten werken dan waar ze voor betaald krijgt. Ben ik ook blij mee, want die stress door werkdruk maakte haar geen leuker persoon. Nu is ze veel relaxter

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-12-22 15:30

Geplaatst door de TopicStarter : 26-12-22 15:30

Wat een verdrietige situatie fotolijstje.
Die wachttijden zijn inderdaad vreselijk lang en dat terwijl je het zo nodig hebt. Het doet me zeer om te lezen dat je zo weinig steun voelt van je ouders :(:)

Tegelijk lijk je al heel veel goede stappen gezet te hebben om dichter bij je zelf te blijven, dat is een complimentje waard

Denk je dat je kunt omschrijven wat nu eigenlijk de druppel is? Waar ging het mis waardoor je mentale gezondheid knakt en wat is daar dan allemaal op elkaar gestapeld?
Wanneer is het voor je gevoel begonnen? Al lang geleden, of was het er ineens?
Wat zou je zelf anders doen als je in de schoenen van je ouders stond?

**Geplaatst**: 26-12-22 20:41

Re: Mentale gezondheid tieners

Geplaatst: 26-12-22 20:41

Ik heb tijden van diepe putten gehad (durf niet te zeggen dat het een depressie is) vanaf mijn 13e ongeveer. Toen mijn middelbare schooltijd begon eigenlijk omdat ik heel erg gepest werd en geen vrienden had. Daar begon de zelfbeschadiging al omdat ik niet wist wat ik met mijn gevoelens moest aangezien het thuis niet besproken werd Dat is gelukkig over gegaan. Op mijn 14e tot 15e huiselijk geweld mee moeten maken.
Ik kreeg ook een relatie op mijn 15e, dat ging vorig jaar rond deze tijd uit. Ik ging 2022 zonder iemand om mij heen in eigenlijk.
In de zomervakantie van 2022 had ik gelukkig wel werk maar dat was echt mijn dieptepunt toen. Ik had geen enkel contact met iemand, heb de hele vakantie maar 2 keer zitten afspreken. De rest van de tijd bracht ik door op werk of in mijn bed. Niemand die eens wat vroeg hoe het ging enzovoort. Ben oprecht blij en verrast dat ik daar levend uit ben gekomen want toen was ik heel erg suïcidaal. Dit schrijven maakt me ook heel emotioneel. Hoe depressie een sluipmoordenaar is.
De eenzaamheid + het mentaal sowieso niet goed voelen was de druppel daarnaast kampte ik al sinds mijn 13e met dat soort gevoelens en dan niet de onverwerkte trauma vergeten.

Uiteindelijk heb ik tegen mezelf gezegd dat het zo langer echt niet meer kon in oktober(?). Vooral na advies van een vriendin die zei dat het echt beter was voor mij om hulp te zoeken.
Ik zit inmiddels 4 weken in therapie en ben niks verder. Dat komt waarschijnlijk omdat dit traject niet voor mij is, het is dus gewoon therapie om mijn gevoelens weer op een rijtje te zetten omdat ik o.a niks/leegte voel. Maar ik zelf denk dat het komt door een stoornis maar we gaan zien

Mijn ouder doen alsof het niks is, maar ze weten niet af van mijn zelfbeschadiging en suïcidale gedachtes. Dat hou ik ook zo omdat ze er niet mee om kunnen gaan. Toen ik mijn moeder vertelde dat ik naar de psycholoog ging, hebben we gewandeld en gepraat. Ging vooral dat zij het eerder wou weten wat er aan de hand was. Niet zo zeer dat ik bij haar terecht kon met wat er aan de hand was. Mis vooral de support maar oké ik had dat sowieso nooit van ze verwacht omdat we niet zo zijn opgevoed. Ik ben niet close met mijn ouders dus ik ga ook nooit zoiets zeggen te ze. Maar het zou fijn zijn dat ze me niet zien als een gekkie :')

en gewoon zouden zeggen dat het goed is dat ik hulp zocht ipv het zien dat het maar raar is.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-12-22 21:13

Re: Mentale gezondheid tieners

Geplaatst door de TopicStarter : 26-12-22 21:13

Ach jeetje, wat heb je al veel doorgemaakt in je jonge leven met zo weinig ondersteuning. Ik hoop ontzettend hard dat je de juiste therapeut mag treffen. Goed van je vriendin en jezelf dat jullie ingezien hebben dat je hulp nodig hebt.

**Geplaatst**: 26-12-22 21:33

Re: Mentale gezondheid tieners

Geplaatst: 26-12-22 21:33

Achja, je kan niet altijd 6 gooien toch?
Ik kom er vast wel doorheen. En heb mezelf hierdoor vooral leren kennen!

**Geplaatst**: 27-12-22 07:21

Geplaatst: 27-12-22 07:21

Wat ellendig dat je je zo alleen hierin moet voelen :(:)

Je klinkt gelukkig wel verstandig, dat is veel waard! Heb je ook wel echt iets aan de betreffende vriendin...? Hopelijk krijg je de goede hulp.

Dat vind ik dan vaak het vervelendst klinken, dat wanneer mensen hulp zoeken, ze soms van de regen in de drup komen :(:)

Dat niks voelen is natuurlijk niet goed, maar in principe kan je nog beter niks voelen waarmee je je staande kan houden in een niet ideale situatie, dan dat je in dezelfde situatie je ook nog eens ellendig voelt... dat niks voelen kan prima een verdedigings-mechanisme zijn dat je op dat moment gewoon nodig hebt.

Super jammer dat je geen oprechte betrokkenheid / support ervaart van je ouders.... het verlangen daarnaar is in principe heel sterk bij kinderen. Maar als het er niet in zit bij je ouders om hierin te voorzien, kan je dat maar beter z.s.m. accepteren vrees ik. Zodat je niet blijft hopen dat het ooit nog eens komt...en daardoor keer op keer teleurgesteld wordt.

Dingen accepteren en kijken naar wat er dan wèl fijn is in de relatie met je ouders / wat ze je te bieden hebben, want ze hebben vast hun goede punten ondanks dat ze niet de perfecte ouders zijn, daar heb je dan meer aan.

**Geplaatst**: 27-12-22 10:34

Re: Mentale gezondheid tieners

Geplaatst: 27-12-22 10:34

Ik heb in principe niet veel aan mijn vrienden als ik eerlijk ben, ze zijn er gewoon niet echt voor me. Nooit vragen hoe het gaat en om af te spreken. Maar ik heb me dat al van me af gezet, die stress is het niet waard maar soms dan blijft het gewoon paasei zuur. Zoals nu heb ik kerstkaarten gestuurd naar ze en kreeg geen dankje ofzo, ja triggert heel veel bij mij. Niet perse verdriet maar ook wel woede.
Mijn gevoelens zijn bijv 3x sterker dan anderen. Ik reageer ook bijzonder heftig op geen reactie krijgen etc. Absoluut niet mijn bedoeling maar dat is gewoon een stomme trigger en ik kan het niet uitzetten.
Ik kan bijv in de woede mezelf gewoon wat aan doen omdat ik het zó erg ben.

Ik zie mijn ouders niet eens als ouders meer, ik voel geen liefde of wat anders naar hen. Zijn ze niet waard in mijn ogen na wat er allemaal is gebeurd.
Ze hebben echt niks te bieden in onze relatie behalve het onderdak en geld.
Klikt misschien bot hoe ik het zeg maar ik voel helemaal niks tot ze.

**Geplaatst**: 27-12-22 13:34

Re: Mentale gezondheid tieners

Geplaatst: 27-12-22 13:34

Heftig om te lezen fotolijstje.

Ik denk dat we met oorzaken zoeken vaak achter de feiten aanlopen. Nu pas wordt gekeken bijv naar de effecten van social media, maar het werd met open armen ontvangen. Daarna was het maar lastig en toen was het opeens toch wel handig. Want hoeveel scholen zijn gebruik gaan maken van online agenda's? Via de whatsapp communiceren etc?

Toch denk ik dat de problemen van nu wel ingewikkelder zijn.

Steeds roepen mensen; vroeger dit of vroeger dat, maar dat is echt van alle tijden. Ook vroeger had je mensen die hard werkten en mensen die lui waren. Mensen die goed konden leren en mensen die moeite hadden met leren. Of mensen die wilden leren en niet mochten. Of een talent hadden en die niet mochten ontwikkelen.
Maar ook vroeger werden mensen wel verwend. Alles in verhouding met de tijd waarin je leeft natuurlijk, maar het gaat om het gevoel. Voel je je verwend? Waren de ouders streng en vond je dat achteraf erg of gaf het problemen of was het prima en heb je ervan geleerd?

Dingen lopen generaties lang door.
Mijn moeder was best verwend en eigenlijk mijn oma ook al. Niet omdat ze rijk waren, maar het is echt zo een familie. Mijn oma was van 1912 en uit een gezin met 8 kinderen. Mijn moeder van 1943 en 4 kinderen, maar na de laatste zonder vader.

Mijn vader was een oorlogskind en heeft het heel moeilijk gehad en daardoor ook de nodige mentale problemen. Die heeft hij deels kunnen verbergen toen hij jonger was.
Hij had geen speelgoed gehad en kocht echt alles wat hij tegenkwam. Wij woonden vlakbij de winkels en de speelgoed heeft mijn moeder ooit geroepen; dit is wat je man heeft gereserveerd voor jullie dochter voor de feestdagen. Dat was 1 compleet rek en moest echt uitgezocht worden.

Maar ik kreeg wel alles. Ben er alleen nooit hebberig of egoïstisch van geworden. Heb ook geleerd wat hard werken is, ben altijd dankbaar geweest en heb me nooit te goed gevoeld voor iets wat goedkoper is bijv.

Dat zie ik bij anderen dichtbij toch ook weleens anders. Die zijn dan minder verwend, maar willen veel, duur, meer, verder etc.
En dat zijn ook net de mensen die vinden dat ze hard werken, terwijl ze een hele gewone baan van 36-40 uur hebben en snel klagen.

Mijn moeder ligt op dit moment al even in het ziekenhuis en je ziet het ook in de zorg enorm terug. Heel vroeger vond ik de verpleging best oke. Toen jaren juist ongeduldig en veel klagen.
Nu heeft zij een paar jongere verpleegkundigen die super hard, snel en efficient werken. En er lopen er 2 die iets ouder zijn en echt niet vriendelijk zijn en ook langzaam en lui zijn. Dat mag je dan niet zeggen, want ze werken zo hard, maar die hebben nergens tijd voor en dat onvriendelijk zijn tegen een ouder ernstig ziek iemand, kan gewoon echt niet.
En je moet toch tot het einde van je dienst door, dus kan net zo goed wel aardig zijn.
En nee, het ligt niet aan mijn moeder, want daar is dus een gesprek over geweest dat zij niks vraagt, nooit belt, en haar hoofdverpleegkundige ook snel zag dat ze niet klaagt of over haar pijn begint.

Iets wat mijn generatie ook sterk heeft en mij altijd verbaasd is dat veel mensen altijd roepen dat ze zo druk zijn. Als ik kijk naar wat je op een dag voor elkaar kan boksen, verbaasd me dat altijd.
Natuurlijk is ontspanning ook belangrijk en moet je daar ook tijd voor maken, maar er zijn heel veel mensen die tegenwoordig vrij standaard roepen dat ze zo druk zijn en geen tijd hebben om bij ouders en groot ouders nog langs te gaan bijv.
Maar mensen willen ook allemaal niks missen. Laatst ging een gesprek over een serie, dus ik zeg; wat is dat? Ja, netflix dit en dat. Tja, boeit me niet, hebben we niet en vind ik ook echt zonde van mn tijd. Het was snel duidelijk dat ik me daar niet in laat meesleuren of voor gek verklaren, maar naast me een vrouw die gelijk zei; ow, die ga ik ook eens opzoeken. Zo bang om iets te missen of niet mee te kunnen praten.

Welke druk leggen mensen zichzelf en hun kinderen op? Het gaat er vooral ook echt om hoe je dat doet. In de tijd dat onze zoon 10/12 was, waren de Bjorn Borg boxers in. Dus meneer wilde die ook. Prima, joh, dus hij kreeg met kerst of iets anders ook af en toe zo een broekje. Zonde van mn geld, maar als jij dat wil, het is een fase.
Kwam ik er later achter dat die groep moeders die hun kinderen als barbiepoppen gebruikten en alles merk moest zijn, nep bjorn borg kochten......
En ja, hij heeft meer merk dingen gehad, maar leerde ook de waarde van spullen.

Ik zie de cijfers, maar kijk ik naar onze omgeving, dan ljkt mijn generatie het moeilijker te hebben dan de jongeren die heel bewuste keuzes maken en ook wijs spreken over wat ze doen, wat ze willen etc.

Ook een kind die het moeilijk heeft, maar een moeder heeft met enorme mentale problemen die ze zelf niet erkend of vooral huilt en klaagt en alleen voor het kind zorg wordt gezocht en niet naar de moeder, imo de oorzaak wordt gekeken.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-12-22 13:50

Geplaatst door de TopicStarter : 27-12-22 13:50

Ik ben het helemaal met je eens. Maar hoe kunnen we voorkomen dat een nieuwe generatie omkomt in problemen van hun ouders. Ik plaatste eerder een artikel dat 70% van de werkende ouders in de US stress hebben om het mentale welzijn van hun kind(eren). Dat is absurd veel!
Die stress werkt dan door op de kinderen en zo krijg je een progressieve groei aan problemen.

Bij ons thuis was dat ook het geval. Mijn moeder zat zelf nog in de mentale sjit die ze meedroeg vanuit huis en toen ze heel jong kinderen kreeg in combinatie met een klassieke generatie vader „die enkel op zondag het vlees sneed“. Dat heeft een hele grote uitwerking gehad op ons. Dat had makkelijk ook nog verder door kunnen werken. Echter ben ik een oude moeder die eerst aan zichzelf heeft kunnen werken (en nee ik ben niet perfect en ik maak inderdaad ook fouten) en tevens een partner heeft mogen treffen die uit een heel hecht gezin komt. Hopelijk scheelt dat.
Maar zelfs dan hoor ik mijn dochter af en toe verdrietig zeggen: „oma luistert niet“ (en daarmee bedoeld ze niet de opkomende doofheid).
We wonen sowieso ver weg, maar zelfs in nabijheid zou ik geen systematisch gebruik gemaakt van mijn ouders als „kinderopvang“, juist omdat ik weet dat mijn moeder nog steeds niet terecht komt met de emotionele problemen uit haar jeugd en dat nog steeds weerspiegeld.

Problemen spelen over generaties, het zal niet meevallen om dat te keren, maar het moet eigenlijk wel. Zo kan het ook niet doorgaan. Depressies hebben een permanente uitwerking op je gezondheid. Ern maatschappij waarbij 50% al jong een zwaar mentaal probleem heeft gehad stort op den duur in neem ik aan?

**Geplaatst**: 27-12-22 14:14

Geplaatst: 27-12-22 14:14

Ik heb een tijdje getwijfeld om te reageren in dit topic, maar ik lees al wel een tijd mee. Het kan namelijk nog wel eens gebeuren dat gesprekken over dit onderwerp heel onrespectvol gevoerd worden en ik had niet zo'n zin om me daarin te mengen

Gelukkig gaat het in dit topic wel heel goed, mede dankzij Sizzle. Dankjewel daarvoor.

Aangezien fotolijstje zei dat er zo weinig jonge mensen hierin reageren, wil ik dat zelf toch even doen. Ik ben ondertussen geen middelbare schoolleeftijd meer, maar wel studentenleeftijd, namelijk 21. Ik heb afgelopen jaren heel erg gestruggeld met mijn mentale gezondheid. Daar heeft toen ook een uitgebreid topic overgelopen, onder mijn eigen naam. Daar begint het namelijk al mee, ik heb een tijd afgevraagd of ik er geen schaduwaccount voor moest aanvragen, omdat er toch nog een heel groot taboe ligt op mentale gezondheid en problemen daarmee.

Je zou dat eigenlijk niet zeggen, omdat je er nu heel veel over hoort, maar als je er zelf zo in zit, voelt dat helemaal niet zo. Toen ik me heel slecht voelde, was ik eigenlijk van plan dit zelf op te lossen. Van mijn ouders hoorde ik dat ik 'maar een schop onder mijn kont moest hebben en weer vrolijk moest zijn'. Dit zie ik bij meerdere volwassenen en zorgde ervoor dat ik zelf die mentaliteit wilde hebben. Om het beeld te schetsen, ik heb mezelf een half jaar lang iedere avond in slaap gehuild omdat ik me zo slecht voelde. Uiteindelijk heb ik hulp gezocht, wat ook echt heel lang duurde Net wat fotolijstje zegt. Ik heb eerst gesprekken gehad met de praktijkondersteuner, terwijl ik op de wachtlijst stond bij basis-ggz. Dat duurde een maand ofzo, daar heb ik toen wat gesprekken gehad en ben ik doorverwezen naar de specialistische ggz. Daar heb ik toen drie of vier maanden op de wachtlijst gestaan en toen trok ik het echt niet meer. Ik voelde me zo ontzettend slecht en stond op het punt om voor de trein te springen (ik krijg nog steeds stress en verdriet als ik dit schrijf, dat was zo'n verschrikkelijk gevoel). Maar gelukkig heeft mijn huisarts letterlijk mijn leven gered en heeft ze ervoor gezorgd dat ik diezelfde maand nog terecht kon. Maar niet iedereen heeft zo'n huisarts en die wachtlijst stond niet voor niks nog ramvol met allerlei jongeren.

Dat taboe, samen met de lange wachtlijsten is dus denk ik één van de oorzaken waarom de mentale gezondheid van jongeren (die al slecht was) nog slechter wordt. Meestal zoeken jongeren namelijk pas hulp als het echt niet meer gaat en dan moeten ze dus nog maanden of zelfs een jaar wachten totdat ze daadwerkelijk hulp kunnen krijgen.

Daarnaast was bij mij een oorzaak ongediagnosticeerd autisme, waar overigens heel naar over wordt gedaan door mensen, maar mij heeft het ontzettend geholpen om het te weten. Overigens ook een heel sterke druk op mezelf. Ik ben erg gepest op de middelbare school, waardoor ik heel perfectionistisch ben geworden en eigenlijk altijd nog steeds het doel heb om perfect te zijn. Dit wordt ook nog gewerkt door social media en zien wat andere mensen doen, en jij dus niet. Ondertussen kan ik dit relativeren, maar als dertienjarige gaat dat toch niet zo makkelijk. Dat is van alle tijden, maar ik vind het ook heel interessant om erachter te komen waarom dat nu zoveel sterker is. Dit topic vind ik daarom heel interessant.

Ik kan overigens ook nog wel wat vertellen over de middelbare scholieren, ik ben namelijk docent in opleiding en heb daardoor afgelopen jaren veel gezien op stage. Daar zag ik, zeker in de coronaperiode, dat leerlingen het heel zwaar hadden. Ik vond het vreselijk verdrietig om te zien hoe een leerling (ik verwijs met hij, maar wil geen geslacht noemen ivm privacy) uit mijn brugklas al een soort 'depressie' had. Het lukte hem vaak niet om naar school te komen, hij kon 's nachts niet slapen, kreeg ontzettend stress van toetsen en had daarnaast een gameverslaving. Zijn ouders dachten dat het puur lichamelijk was en leken niet te durven kijken naar het mentale stukje. Dat vond ik zo verdrietig om te zien. Ook leerlingen uit mijn derde klas hadden het zwaar. Ook al een aantal die een psycholoog bezochten of zaten te huilen in de klas. Een deel onderdeel van het puber zijn natuurlijk, maar ik schrok er toch wel van.

Ook bij mijn medestudenten zie ik nog steeds veel problemen, ook naslepend door de coronatijd. Dat was overigens een vreselijke tijd, met de hele dag achter een scherm zitten, continu de schuld krijgen van lockdowns, want 'de jongeren' en niet serieus genomen worden. Nu nog steeds zie ik dat studenten uit de coronageneratie veel meer moeite hebben met studeren. Ik zie dat bij verenigingen, op school, met activiteiten. Mijn zusje ziet dat op de universiteit net zo. Voor studenten lijkt alles heel vrijblijvend geworden. Ze komen niet naar colleges, bereiden werkcolleges niet voor en komen er dan pas op het tentamen achter dat deze mentaliteit niet zo goed werkt en dan krijgen ze ontzettend veel stress. Afgelopen jaren hebben ze natuurlijk best wel veel 'cadeau gekregen' en daar lopen ze nu tegenaan. Maar ook bij sociale activiteiten haken ze snel af. Het blijkt ook dat jongeren hun hersenontwikkeling een flinke knauw heeft gekregen bij alle lockdowns. Ik heb geen idee of dat hiermee in verband staat, maar het klinkt wel aannemelijk.

Overigens zijn er ook meerdere onderzoeken (weet ik dan weer door mijn werk van mijn TussenjaarKenniscentrum) dat ook voor corona heel veel studenten stress hadden, voornamelijk door de hoge prestatiedruk die op hogescholen en universiteiten heerst. De cijfers van studie-uitval en eerstejaarsstudenten die stoppen zijn echt heel hoog. In coronatijd iets minder hoog, door de afschaffing van de BSA, dus ik ben benieuwd hoe zich dat verder gaat ontwikkelen. Die uitval wordt onder andere veroorzaakt doordat studies niet aan de verwachting voldeden en doordat studenten niet gemotiveerd waren.

Ten slotte ben ik een tijdje terug aanwezig geweest op een brainstorm, georganiseerd door BNN-VARA en stichting Mind Us over de mentale gezondheid van jongeren, eventueel om daar ooit een programma over te maken. Hier waren jongeren te vinden uit alle lagen van de samenleving, van 15 tot 25 jaar. Daarbij zag je dat alle jongeren die daar aanwezig waren wel eens te maken hadden met mentale problemen, waar ze ook vandaan kwamen. Heel interessant (en heftig) vond ik om te horen dat jongeren uit bijvoorbeeld Rotterdam-Zuid/West, wanneer ze zich slecht voelen heel snel in de criminaliteit belanden. Ze zijn dan heel beïnvloedbaar en voelen zich dan in ieder geval weer ergens bij horen en minder eenzaam.

Ik kan hier nog tijden over doorpraten, want ik weet best veel over dit onderwerp en ik vind het ook heel interessant. Ik hoop dat ik toch een klein inkijkje heb kunnen geven in verschillende kanten van het leven van jongeren.

**Geplaatst**: 27-12-22 14:32

Geplaatst: 27-12-22 14:32

Ik weet niet of dat nog kan. Wel denk ik dat de nieuwe generatie veel meer preventieve zorg moet krijgen. Laatst een lang gesprek over gehad met mijn vriend. Die heeft nu 3 werkplekken gehad waarbij hij altijd grotendeels te maken heeft met de mentale problemen van jong volwassenen, en het ironische is dat ze overal zeggen dat de problematiek steeds erger blijft worden. Dat is niet meer op te lossen met nieuwe zorg.

Het hek was al van de dam toen de extreme bezuinigingen werden doorgevoerd (Dankjewel Edith Schippers, het doet me echt pijn dat zij nu opnieuw in het schild gehezen wordt en verafgood wordt door iedereen uit die denkrichting

. ) En de vraag is of die dam nog te stuwen is.

Soms denk ik wel eens dat gewoon iedereen op school een coach zou moeten hebben. Niet zo'n halfslappe mentorrol die je 2x per jaar spreekt en er geen zin in heeft omdat die ook nog nakijkwerk heeft en 60 andere leerlingen (weet nog dat ik mailde dat mijn ouders gingen scheiden als 14-jarige en letterlijk nooit een reactie heb gehad, tot het einde van het jaar

7 maanden later. Toen kreeg ik vanuit het niets een schouderklopje "oh, wel een pittig jaar geweest voor je". En ik kon alleen maar denken, oh je hebt het dus wel ooit gelezen, luiwammes.)
Maar iemand die gewoon iedereen 1x per week een uurtje spreekt om te checken of alles goed gaat.
En dan bij mentorles meer lifeskills (zonder te vervallen in het glamoriseren van stoornissen, daar zijn pubers nogal gevoelig voor).
Kost bakken met geld.
Maar zorg kost denk ik nog meer geld.

Ik denk dat de ouder-generatie wat dat betreft niet meer te monitoren of te corrigeren is. Die hebben vrij plotseling met een enorme technologische vooruitgang te maken gehad (internet), en hebben nooit die prikkels leren reguleren.
Verder hebben zoveel mensen tegenwoordig ADHD dat je denk ik maar beter daar je hele systeem op kan aanpassen (minus de medicatie dan voor iedereen

) . Zelfs de mensen zonder AD(H)D hebben baat bij rust, structuur en regelmaat en dingen als huiswerkbegeleiding en ik denk dat ADHD erg getriggerd wordt door het bestaan van een oneindige stroom aan vermaak en afleiding (in mijn jeugd waren op een gegeven moment de DVD's en videobanden gewoon op. Nu heeft iedereen 3 streamingsdiensten en anders is er youtube).

Verder merk ik inderdaad bij mijn eigen leeftijdsgenoten (25 - 30 ) Dat het intergenerationele trauma van de WO2 nog meespeelt. Dat is iets waar best weinig aandacht voor is. Maar mijn grootouders van beide kanten waren echt ernstig getraumatiseerd en psychisch in de war geraakt daardoor. De zus van mijn vader is zelfs nog geboren in de WO, dus nouja. Mijn ouders hebben een dubieuze opvoeding gehad. En nu zijn wij dan de volgende generatie. Ik denk dat het best veel tijd en generaties kost voor zoiets collectief wegslijt. Wat dat betreft wel met je eens superpony. Mijn eigen jeugd is daar ernstig door beschadigd geraakt, en als dat je referentiekader is, kan ik me wel voorstellen dat dat in veel gezinnen ook weer fout gaat in de volgende generatie. Niet dat de oorlog ooit een rol heeft gespeeld in mijn leven hoor. Maar mijn oma had bv. een ernstige angststoornis, op het paranoïde af, wat mijn moeder weer beschadigd heeft en haar zelf ook niet zo'n fantastische opvoeder heeft gemaakt (ondanks goede intenties), en zo kun je dus door blijven gaan.
Nu kun je zoiets echt wel verwerken, maar dan moet je wel zelf op tijd de goede hulp zoeken wat mijn ouders iig nooit gedaan hebben. Kom je weer een beetje op het punt uit of je iedere nieuwe ouder zou moeten monitoren of een verplichte ouderschapscursus moet geven. Ik zou er niet tegen zijn (en dan niet zo zeer gericht op hoe voed je op. Maar meer op, wanneer is het goed om om hulp te vragen?) , maar da's geloof ik een vrij omstreden idee

.

Verder herken ik het verhaal van Kimmie25501 ook in mijn (millennial)generatie, dat hulp vragen en Mental Health dus helemaal niet zo geaccepteerd en vanzelfsprekend is als iedereen voordoet op het (enigszins anonieme) internet, en ik vraag mij af of dat voor Gen Z nou zo wezenlijk anders is. Hoeveel kids durven nou echt naar hun ouders te gaan om te vertellen dat ze somber zijn? En hoeveel tijd hebben ouders om daarmee aan de slag te gaan (zonder een beroep te doen op de zorg die dus simpelweg niet zo goed georganiseerd is. ). Als ouder kun je heel veel invloed uitoefenen en hulp en ondersteuning bieden. Maar kan dat ook als je 40 uur moet werken, een Audi moet af betalen, bij moet blijven met de nieuwste netflixseries, nog met je vriendinnen op stap moet zodat je insta niet te suf wordt, etc. ?

TLDR: Ik denk dat jongeren gewoon veel meer ondersteuning nodig hebben dan ze krijgen van volwassenen door allerlei redenen. Maar niet in de laatste plaats omdat ouders ook nog getroebleerd zijn of een gigantische plotselinge druk ervaren om mee te doen met de gigantische overprikkeling van de maatschappij, waardoor ze daar zelf ook niet mee om leren gaan.

Het gaat in dit topic over de mentale gezondheid van tieners, maar ik besef me nu eigenlijk ook dat ik in mijn eigen vriendengroep (en dat komt misschien ook door het type mens dat ik zelf aantrek hoor) vrijwel niemand heb die niet ten minste 1 ernstig getroebleerde ouder, stiefouders of broer of zus heeft. Maar meestal gaat het al mis bij de ouders.

Hoe meer prikkels we als maatschappij gaan bieden, hoe meer ondersteuning mensen eigenlijk hebben om daarmee om te leren gaan. Maar die ondersteuning groeit niet, of pas te laat mee.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-12-22 15:29

Re: Mentale gezondheid tieners

Geplaatst door de TopicStarter : 27-12-22 15:29

Wow, allebij heel intense posts, het doet me ook echt wat waarbij je uit zelfbescherming bijna wilt zeggen: ja maar….
Maar ik zie ook dat het klopt.

Kimmie, jij bent met recht een ervaringsdeskundige die het van alle kanten ziet en meemaakt. Ik heb je topic even gezocht; dat is niet even een klein dipje.

**Geplaatst**: 27-12-22 15:39

Re: Mentale gezondheid tieners

Geplaatst: 27-12-22 15:39

Zo jeetje, dan kan je wel in een team van experts als je het van zoveel kanten kan bekijken....

**Geplaatst**: 27-12-22 16:34

Geplaatst: 27-12-22 16:34

Ik kan me erg vinden in zowel de post van Kimmie25501 als Menino.

Ik zou er graag meer inhoudelijk op reageren, maar ik heb hoofdpijn en weinig energie en merk dat dat even te veel teruglezen en nadenken kost.

Dus ik ga even mijn eigen perspectief uiteen schetsen, waarin ik ook inga op dingen die jullie benoemen, maar alvast excuses als ik in herhaling val.

Ik zie zelf ook heel sterk een wisselwerking van generationeel trauma/problematiek en de uitdagingen van de moderne tijd terugkomen.

Als ik even puur mezelf en mijn gezinssituatie neem als voorbeeld: ik ben nu 25 maar kom uit een best wel dysfunctioneel gezin. Mijn vader was autistisch, bipolair en alcoholist. Al erkende hij dit zelf grotendeels niet (wel verslavingsissues en depressies, daar heeft hij ook (vaker) actief hulp voor gezocht, maar als hij manisch was zag hij dat als een normale staat van zijn). Hij kwam uit een groot gezin met ouders die overduidelijk een oorlogstrauma hadden, over gevoelens werd er absoluut niet gesproken. Meer van zijn broers hebben gelijksoortige problematiek. Wat je bij zijn gezin zag was een gevolg van genen én trauma wat dus algauw meervoudige problematiek en stoornissen geeft. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik drie was, de zorg van drie kinderen kwam bij mijn moeder te liggen. Mijn moeder is geweldig, echt een fantastische open en liefdevolle vrouw. Maar ook zij heeft veel trauma/pijn van haar ouders (vader onbereikbaar, moeder psychotisch/alcoholist), inmiddels erkent ze dat deel en werkt daaraan, maar in mijn kindertijd is ze niet altijd helemaal beschikbaar geweest voor mij. Toen ik in de puberteit zat is ze in een flinke burn-out beland. Mijn broers zijn beide autistisch en depressiegevoelig, inmiddels staan ze op eigen benen, maar makkelijk hebben ze het nog steeds niet.

Ik zelf heb het geluk dat mijn brein 'oké' is, geen onderliggende stoornissen. Maar opgroeien in een dysfunctioneel gezin heeft er wel voor gezorgd dat ik een onveilige hechting heb en later algauw een ouderrol op me nam omdat het met mij 'wel goed ging'. Door het onveilige contact met mijn vader ontstond er een voortsudderend jeudgtrauma. De sporen daarvan voel ik nog steeds. Als puber voelde ik me ontzettend onbegrepen, ik was boos en vooral heel verdrietig, maar kon geen kant op met die emoties omdat er nergens ruimte voor mijn problemen was. Ik creeërde de overtuiging dat als het met mij maar goed gaat, de wereld niet instort. Uitend in perfectionisme, hele hoge druk op mezelf leggen en constant alert/gespannen zijn. Dit zijn patronen die ik veel, heel veel in mijn omgeving terugzie bij 20-30 jarigen. Die prima liefdevolle ouders kunnen hebben, maar die ook veel in hun eigen pijn zitten en dat stukje niet erkennen.

Ik ben zelf sinds het overlijden van mijn vader mentaal gecrasht en langzaam al die vervelende patronen aan het afbrokkelen. Alles wat ik onderdrukt had kon ik niet meer omheen en kwam naar boven met flink wat paniekaanvallen of complete apathie/dissociatie tot gevolg. Sinds vorig jaar februari zit ik hiervoor in therapie (waar ik me een jaar eerder voor had aangemeld), gelukkig zit ik in een oneindig traject waardoor ik alle tijd heb om hiermee aan de slag te gaan. Een labeltje PTSS en vermoedelijk een ADD brein rijker en gelukkig de (zelf)kennis en stabiliteit om bewust door alle emoties en trauma heen te werken (EMDR werkte niet helaas). Maar dat is niet in een jaar gefikst, dit soort patronen en emoties zullen nog mijn hele leven lang terugkomen, maar wel in mindere en beter draagbare mate.

Ik neem mijn ouders niets kwalijk, ik zie de pijn die zij zelf moeten dragen en vooral bij mijn vader zie ik hoe het leven hem niet gegund is geweest. Ondanks zijn incapabele vaderschap zie ik ook de liefde die er wel was. Maar ondertussen zie ik ook hoeveel gevolgen het voor mij en mijn broers heeft, dat zij hun eigen pijn en trauma niet (eerder) konden erkennen. En ik denk dat daarin wel een stap van heelwording bij de ouders ligt, zien welke pijn jij van je ouders en vorige generaties meedraagt en zien dat kinderen dat automatisch gaan dragen, vanaf een hele jonge leeftijd al. Ik denk dat je daar op een bepaald level nooit helemaal aan ontkomt, dat kinderen stukjes van hun ouders gaan dragen, maar het zien en erkennen scheelt al heel veel leed. Omdat je daarmee ook de problematiek van de kinderen beter kan zien en erkennen.

Zelf denk ik wel dat deze bewustwording al zou moeten beginnen voordat volwassenen besluiten kinderen te krijgen. Als je ziet hoeveel impact stress, angst, trauma, rouw en dergelijke heeft op de ontwikkeling van een kind vanaf conceptie. Dat is inmiddels allang bekend binnen de psychische wetenschap, maar er wordt nog veel te weinig over gesproken. Inmiddels bereikt het de opleidingen ontwikkelingspsychologie en pedagogische wetenschappen, maar het is nog zo onbekend bij het gewone publiek.

In mijn jaar op de studie (3e jaar bachelor humanistiek) zitten voornamelijk mensen die van een andere studie, werk of reizen komen. Als eerstejaars waren we allemaal al wat ouder (22-26) en meer levenservaring dan pas net van de middelbare school. Daarnaast hadden wij als pubers mindere impact van social media, dat begon toen pas toe te nemen. Halverwege het eerstejaar begon corona, ik denk dat de meeste van ons daar best goed vanaf kwamen op wat eenzaamheid na. Toch zie ik ook in deze groep mensen veel dysfunctionele ouders en familieleden waar zij nog de scherven van op moeten rapen.

In het jaar onder ons zitten voornamelijk jonge mensen (18-20), die begonnen tijdens corona waardoor tussenjaren en uitspattingen andere kanten op werden overgeslagen. In deze groep mensen zat veel psychische problematiek, een groot deel is gestopt met de opleiding omdat ze in intense behandeltrajecten zaten of de studie simpelweg te veel van ze vroeg. Ik denk dat corona al bestaande interne problematiek flink heeft verergerd bij deze groep jonge mensen en ook sporen heeft achtergelaten bij de meer stabiele mensen.

De nu eerstejaars zit in dezelfde trend. Veel al bestaande rugzakjes, maar ook een hele hoop druk. Ik ben nu zelf mentor van een aantal eerstejaars en ik zie aan de ene kant hele leuke en open jongeren, maar ook enorm veel druk, veel willen, veel perfectionisme. Niet alleen willen presteren binnen de studie, maar ook in een vereniging (waar vrijwel niemand uit mijn jaar behoefte aan had), in een hobby/sport, in een vriendengroep, in op zichzelf wonen. Alles moet, alles moet goed gaan, alles moet meekomen. Ik word er al moe van als ik naar ze luister. :')

Ze geven allemaal aan geen grenzen aan te kunnen geven, hoge verwachtingen van zichzelf te hebben en ik zie er ook patronen in terug als 'zolang het met mij maar goed gaat' en 'ik ben niet goed genoeg'. Veel signalen die zomaar kunnen omslaan in angststoornis-, burn-out en depressieachtige klachten. Ondertussen zitten er ook een hoop tussen met al zwaardere problematiek of hectische thuistoestanden.

Nu is mijn opleiding gelukkig erg humaan :Y)

Waardoor er veel ruimte is om mee te denken, er echt gekeken wordt naar de signalen die we zien in alle jaarlagen en dat er daar duidelijk iets misgaat. Maar dat begint al bij hoe de meeste van de middelbare komen.

Dus ja, een combinatie van veel (onbewust) dysfunctionele/getraumatiseerde ouders en de huidige moderne tijd vol keuzevrijheid, prestatiedruk en onzekerheid is een broeiput voor mentale problematiek en stoornissen.

Ik denk ook dat er meer begeleiding voor de jeugd beschikbaar moet zijn, eigenlijk al vanaf de basisschool. Al is het maar dat je iemand, buiten je ouders, hebt om je verhaal kwijt te kunnen. Emoties die geuit kunnen worden vanaf een jonge leeftijd schelen hele bakstenen aan schade later. Ondertussen vind ik ook dat er meer een beroep gedaan moet worden op huidige ouders en toekomstige ouders. Opvoeding gaat niet alleen over hoe je reageert op je kind, maar ook wat je onbewust van jezelf en je eigen opvoeding meeneemt. Kinderen zijn zo belachelijk loyaal naar ouders en nemen onbewust alle pijntjes op zich, pijntjes waar ouders geen eens weet van hebben.

Om nog een voorbeeld te nemen. Mijn vriend komt uit een, in mijn ogen, functioneel en warm gezin. Ouders zijn ontzettend liefdevol en nog steeds samen, moeder is zelf coach voor kinderen. En toch, doordat zijn ouders beide uit dysfuncionele gezinnen komen zie je problemen en patronen terug bij mijn vriend en zijn gezinsleden die allemaal te herleiden zijn naar de patronen van hun ouders, die zij weer van hun ouders hebben.

De basis van het probleem ligt in mijn inziens bij intergenerationele problematiek en genen en wordt blootgelegd en negatief beïnvloed/versterkt door de kenmerken van de moderne tijd.

**Geplaatst**: 27-12-22 16:36

Geplaatst: 27-12-22 16:36

Heel veel respect voor jullie openheid. Dat vind ik zelf ook een lastig iets.

Maar heb daardoor nog meer vragen eigenlijk.

Ik vind taboes heel slecht, maar vroeger waren er meer taboes, dus bleven er heel veel mensen met problemen rondlopen. Hoe kan het dan dat we nu de cijfers zien dat jongeren meer mentale problemen hebben?

Werd het niet gemeld en zijn de cijfers gewoon niet eerlijk??

Autisme en ADHD als stempel werd veel minder gebruikt dan tegenwoordig. Vroeger kreeg je een slechte naam en dat was het. Als het echt problemen gaf, ging je naar speciaal onderwijs.

Deze tijd heeft ook voordelen. Mensen mogen toch vrijer zijn in partner keuze dan vroeger. Op eigen sexe vallen of op iemand van een ander geloof was toch een behoorlijk ding vroeger.

Slaan, zowel door ouders als school werden geaccepteerd en was normaal. En als ik het er nu met mijn moeder over heb, je ging niet snel tegen iemand in. Zeker niet tegen een leraar of arts bijv. Ook nu in het ziekenhuis laat ze alles maar over zich heen komen.
Nu heb ik behoorlijk vaak in het ziekenhuis gelegen en ook weleens iemand vriendelijk, doch dringend verzocht niet meer aan mijn bed te komen.

Ik heb paardrijles gegeven zowel op maneges als particulier. Ik ben een beetje van de oude stempel misschien, maar zelf had ik respect voor de instructrice/teur. Toen ik lesgaf hadden mensen, ook kleine kinderen al veel meer de neiging om overal tegenin te gaan en weerwoord te geven.

Is dat wel zo goed dan? Als blijkt dat die generatie later ook vaak in de knoop komen.

Worden mensen niet onzeker van de vrijheden en de vele keuzes?

En nogmaals; respect voor de intense verhalen hierboven. Ik ben wat dat betreft toch heel gesloten en hou veel voor mezelf. En zoals mijn moeder nu ernstig ziek is, gaan we ook allemaal vrolijk door en niemand huilt of toont emoties, ook zij niet. Heb wel gezegd dat het wel mag, maar ja......
Toch hebben we niet het gevoel dat nodig te hebben of zijn het zo gewend en we hebben wel meer voor ons kiezen gehad, dat we slikten, accepteerden en door gingen. Misschien is dat soms zelfs makkelijker?

Hoewel elke volgende generatie dus dat ook blijft doen en niet aan de bel gaat trekken/

**Geplaatst**: 27-12-22 16:54

Re: Mentale gezondheid tieners

Geplaatst: 27-12-22 16:54

Superpony, ik denk dat er aan de ene kant meer bewustwording en gesprek is over mentale problematiek en diagnoses, maar tot op een zekere hoogte. Dus vanuit de wetenschap, vanuit het nieuws en organisties wordt er veel over gesproken, zeg maar op macro en meso niveau. Maar als het echt persoonlijk wordt en op individueel niveau, binnen families, vriendengroepen, op microniveau, vinden we het nog knap lastig om erover te spreken.
Ik denk dat er vroeger net zo zeer mentale problematiek was, zoals ik bijvoorbeeld de trauma en stoornissen noem waar mijn overgrootouders mee liepen (autisme, depressie, psychoses, verslavingen en trauma), maar dat we er simpelweg geen naam voor hadden, het niet bestond --> zoals je zelf al zegt 'men werd als lastig gezien' en in de doofpot werd gestopt.

En ja, mensen worden zeker onzeker van vrijheden en keuzes. Tuurlijk is het prachtig dat we vrijer zijn in de liefde, in carriëre en hoe we ons leven inrichten. Maar het brengt ook angst met zich mee en kan daarmee al sluimerende interne gevoeligheden versterken. Ik zal ook nooit zeggen dat mensen vroeger gelukkiger waren omdat ze een 'simpeler' leven hadden wat al vastligt, nee, ik denk dat er genoeg mensen diepongelukkig waren. Alleen werd het weggestopt en werd het simpelweg geaccepteerd, maar juist dat internalizerende gedrag zie je terug in de generaties erna. Ik denk alleen dat we het nu meer externaliserend zien, omdat er meer ruimte voor is gekomen.

Verder, wat rot dat je moeder ernstig ziek is. :knuffel:

. Ik denk zeker dat wegstoppen in een bepaalde mate makkelijker is, ondertussen geloof ik ook dat het je vanzelf wel inhaalt. Ik heb ook niet gehuild bij mijn moeder toen mijn vader ziek was en kwam te overlijden, ook niet bij mijn broers. Alleen op mezelf of bij mijn vriend. Ik vind dat niet normaal, maar voor mij voelt het veel te kwetsbaar om bij familie dat te uiten en zij doen het zelf ook niet. Ik zou dat best willen doorbreken, maar ik weet ook niet hoe en daar zit ook angst op. Hier kan ik het makkelijk neerzetten, maar ik kan sowieso gemakkelijk praten over persoonlijke dingen, wel vanuit een emotionele afstand.