sallandval schreef:Bij sommige professionals wel, maar ik denk niet dat je dat van elke psych kunt verwachten. Vooral niet als ze zelf te sterk betrokken zijn (zelf kinderen in die leeftijdscategorie hebben, zelf ervaringen hebben met misbruik oid).
O ik denk ook zeker niet dat dat van elke psych verwacht kan worden, maar wat mij betreft heb je als professional altijd in de eerste plaats een belangrijke verantwoordelijkheid om een realistische inschatting te maken van de mate waarin jij als persoon met jouw deskundigheid een nuttige bijdrag kunt leveren aan een casus. Iemand die z'n emoties niet in de hand heeft bij het horen van de feiten die deze figuur gepleegd heeft, heeft niets in de behandelkamer te zoeken (vind ik dan). Datzelfde geldt uiteraard ook voor de betrokken juristen. En in een geval als dit moet men zich ook nog afvragen of ze, naast de professionele uitdaging, om kunnen gaan met de gevolgen voor hun privé-leven (het lijkt me toch wat minder gezellig kletsen op verjaardagsfeestjes).
sallandval schreef:Daarbij komt dat een psychopaat (als ik die controversiele term even in deze context mag gebruiken) zo getraind is in manipulatie en bedrog dat het gedrag ingesleten is in zijn karakter. De vraag is dan dus of ook de oprechtst begripvolle behandelaar het vertrouwen zo zou kunnen winnen dat behandeling ""uberhaupt" mogelijk is. Ik denk dat dat bijna niet kan, zeker niet bij gedwongen opname. En dan hebben we het nog niet over de interne processen waardoor behandeling misschien wel onmogelijk is.
Hebben we niet allemaal bepaald gedrag dat is ingesleten in karakter? En hoe kun je eigenlijk bepalen of gedrag is ingesleten in karakter? En waarom zou ingesleten gedrag bij een psychopaat moeilijker te behandelen zijn dan bij iemand die, ik noem maar wat, voortdurend nagelbijt zonder zich daar bewust van te zijn? (ik ben geen psysch, dus als ik domme vragen stel, mijn excuses).
Geplaatst: 20-03-12 14:09 
