Bokt.nl

**Geplaatst**: 21-01-11 12:42

Geplaatst: 21-01-11 12:42

Ik heb gister het gesprek bij Pauw en Witteman gezien, daar werd je niet vrolijk van en erg herkanbare uitspraken.
Als ik het goed begrijp dan zouden er nog wel mogelijkheden zijn voor Brandon.
Volgens mij heeft niet de moeder dit naar buiten gebracht maar een medewerkster.

**Geplaatst**: 21-01-11 12:43

Re: 'Leven als een gekooid dier'

Geplaatst: 21-01-11 12:43

Er zijn altijd mogelijkheden, je moet alleen wel de financiele middelen en het personeel hebben om deze te realiseren.

**Geplaatst**: 21-01-11 12:54

Geplaatst: 21-01-11 12:54

Sjoos schreef:
Dat komt ook duidelijk naar voren in de docu dat hij alleen vast gaat bij contact momenten.

En een stel kleding kasten wekt alleen maar agressie op. Je kunt beter 5 meiden hebben die top begeleiders zijn (en CFB getrained) dan 5 kleding kasten onder het mom van ' een dag niet gevochten is een dag niet geleefd' (en ja dit is een echte quote van een begeleider die bij ons gelijk kon vertrekken).
Niet bot bedoelt,maar je reactie laat zien dat het voor leken een moeilijk te doorgronden punt is. En dan dze complexe zorg echt een vak appart is.

Haha hoe herkenbaar

Ik noem ze vaak 'de anabolen met 2 hersencellen'
(regelmatig voorbijkomende quote van een collega op een plek waar ik wel vaker kom, tegen cliënten als ze iets kleins onbenulligs doen 'hé, ik heb ze voor minder op de grond gelegd hoor')

**Geplaatst**: 22-01-11 04:18

Geplaatst: 22-01-11 04:18

Ik heb, zoals ik al eerder in dit draadje schreef, zo'n 10 jaar geleden in een kliniek waar ik werkzaamheden moest verrichten, een kerel meegemaakt die ik voor het gemak "kareltje" had gedoopt. Deze "kareltje" was een ex-bokser, verstandelijk gehandicapt en niet volledig duidelijk of dit kwam door zijn bokscarriere of aangeboren. Hij was in elk geval zwak begaafd en volgens de verpleging toen hij binnenkwam zwaar agressief, boos op zo'n beetje alles en psychotisch.

Deze kerel, een boom van een vent, konden een paar meisjes die toen zeker niet ouder waren dan ik en ook niet veel groter/ zwaarder hanteren zonder ongelukken terwijl hij een bloempot nog aanviel om het feit dat het een bloempot was. De eerste periode zat hij in een zo goed als prikkelvrije omgeving (keep in mind, geen enkele omgeving is volledig prikkelvrij! Er is altijd een lamp en een deur en dat kunnen al teveel prikkels zijn, laat staan de tegels op de muur of op de vloer). Met goede begeleiding van een klein groepje gespecialiseerde meiden en (beperkt) medicatie kon hij zich het grootste deel van de tijd in een kleine groep overeind houden! Die meisjes, hoe jong en klein ze ook waren (de grootste/ zwaarste zal hooguit 70 kilo gewogen hebben en was mischien 30 jaar oud toen), kregen hem tot rust en konden hem ook fixeren wanneer nodig. Met z'n viertjes!

Elke keer als ik een verhaal hoor ala Brandon denk ik aan deze vent en hoe ze hem in een vast patroon hadden gekregen, deze vent zou met iets minder budget op het slechtste moment ook opgegeven zijn. Hij had fantasieen over echt hele heftige dingen en was daar fysiek ook toe in staat, en had een zwaar intimiderend uiterlijk (grooooooote vent, kale kop met een uitdrukking van wie me iets in de weg legt maak ik af). En toen ik daar na een jaar terug kwam voor dezelfde werkzaamheden (waren jaarlijks terugkerende onderhoudszaken) was hij gelukkig met z'n tuintje, had bijna geen medicatie meer en had geen speciale zorg meer nodig ten opzichte van de anderen in zijn groep. En was niet meer boos op de hele wereld. En dat had een klein groepje meiden voor elkaar gekregen!

Deze vent, en zijn ontwikkeling, heeft bij mij de indruk gesterkt dat er voor iedereen een passende oplossing is, al is dat niet altijd los in de maatschappij. Maar als er maar voldoende middelen, en dan niet gebouwen maar mensen, beschikbaar zijn kan er ook van zo iemand iets gemaakt worden. De angst dat er niet voldoende personeel is te vinden lijkt me vrij ongegrond, er zijn altijd mensen die vanuit idealisme, geloof of wat dan ook bereid zijn die loodzware taak op zich te nemen. Alleen al in dit draadje hebben meerdere mensen aangegeven graag met zo iemand te willen werken, of daadwerkelijk met zo iemand werken. Het kost alleen een mooie duit en dat mag niet meer, tenzij je het in een gebouw steekt waar op veilige afstand mee gepronkt kan worden. 10 jaar geleden werden er voor deze mensen apart personeel aangetrokken, die dus volledig los stonden van de andere patienten/ clienten. Nu worden ze bij de andere patienten/ clienten vandaan getrokken en is men verbaasd dat zaken escaleren...

Even voor het vergelijk, ik had toen een collega die ook groot en breed was. Er waren slechts 2 meisjes nodig van amper 20 en hooguit 70 kilo om hem in een isoleercel te donderen om te laten zien hoe ze dat deden... Voor mij was 1 voldoende. Kwestie van de juiste techniek gebruiken. (collega en ik hebben er zo'n 5 minuten in gezeten en in onze eigen kleding, met horloges en piepers en al, waren wel een paar zeer leerzame minuten!) En kom niet aan met politie en zo, die gebruiken hele andere technieken omdat die doorgaans met een heel ander slag mensen te maken krijgen, hoewel het op het eerste gezicht best op mekaar lijkt. Kan zijn dat er 10 agenten nodig zijn om voor elkaar te krijgen wat 4 goed opgeleide, gespecialiseerde verpleegkundigen ook kunnen.

**Geplaatst**: 22-01-11 12:32

Geplaatst: 22-01-11 12:32

Ik ben het helemaal met je eens mick75

Zou alleen graag weten hoe het verder met Kareltje is.

**Geplaatst**: 22-01-11 18:51

Re: 'Leven als een gekooid dier'

Geplaatst: 22-01-11 18:51

Ik ook! Mooi verwoord!

**Geplaatst**: 22-01-11 21:03

Re: 'Leven als een gekooid dier'

Geplaatst: 22-01-11 21:03

Ik zou ook graag willen weten hoe het met "kareltje" is. Heb alleen geen idee van hoe daar achter te komen, is ten eerste zeker 10 jaar geleden, ten tweede weet ik z'n echte naam niet (heb hem voor het gemak maar Kareltje gedoopt maar zo heette hij niet) en ten derde zullen ze vanwege privacywetgeving, zelfs als ik meer info had, niets vertellen aan mij. En dat is terecht. Ik zou ook niet willen dat iedereen even mijn dossier kan opvragen die daar toevallig zin in heeft.

De laatste keer dat ik daar was functioneerde hij in z'n kleine woongroep best goed. Soms moet je de lat niet hoger dan dat willen leggen. Ik denk, hoop, dat hij geluk heeft gehad en de rest van z'n leven in die kleine, stabiele groep mag blijven met z'n prachtige tuintje.