Salsa schreef:Als ik die foto's zie voel ik echt bijna paniek om die kinderen. Gezinnen met kleine kinderen die uit elkaar gerukt zijn. Die kinderen helemaal alleen. ......in een veld.....in een trein......de ouders ergens anders.....echt ik word daar fysiek naar van.
Je kan denken tja ze merken er niks meer van. Maar toch is dat nog iets wat in mijn hoofd niet kan en mag gebeuren.
Ik heb de afgelopen week daar zo veel bij stil gestaan. En moet dan ook echt even mijn eigen kinderen even aanraken. Zij zijn nog bij me....
Dat is precies hoe ik het ervaar, alleen is het bij mij vooral de gedachte hoe ze hun laatste momenten hebben beleefd, de paniek, onmacht, hebben ze hun kind nog iets kunnen zeggen, gerust kunnen stellen en wat zeg je dan in godsnaam?
Zo erg, al die jonge mensen, kinderen die hun hele leven nog voor zich hadden. Op vakantie, misschien voor het eerst met het vliegtuig. Moeders, vaders, broers en zussen, het schokte mij ook erg om te zien dat velen met 2/3/4 waren. Moeders en vaders die ineens meerdere kinderen of zelfs al hun kinderen inééns kwijt zijn, kinderen die beide ouders in één keer verliezen.
Ik kan ook geen nieuwsberichten hierover lezen zonder de tranen in de ogen te krijgen.
Het frustreerde me ook enorm dat het zo lang heeft geduurd voor er een nl team heen is gegaan, ze doen ook vast hun best wel maar toch....
Dat die lichamen daar dagen hebben gelegen, overgeleverd aan het weer, ongedierte en de lokale bevolking/rebellen. Lichamen van iemands kind, moeder, broer of zus.
Ik vond de toespraak van Timmermans erg mooi, had het echt even te kwaad.
Ik zou echt heel graag morgen ergens een herdenking bijwonen, maar kan maar niet vinden of die bij mij in de buurt ook gehouden worden en ik moet morgen bovendien werken.