Bokt.nl

**Geplaatst**: 20-12-06 10:43

Re: Fotomodel overlijdt aan gevolgen van anorexia

Geplaatst: 20-12-06 10:43

Citaat:
Steun je stiefzusje vooral. Laat haar merken dat je er voor haar bent, dat ze bij je terecht kan. Maar haar vertellen dat ze moet kappen met lijnen, heeft toch geen zin.

Inderdaad, haar proberen te overtuigen om te stoppen, heeft juist het averrechtse effect. Dat komt over als waardering waardoor ze het nog moeilijker gaat krijgen om haar veilige wereldje los te laten...

**Geplaatst**: 20-12-06 12:32

Re: Fotomodel overlijdt aan gevolgen van anorexia

Geplaatst: 20-12-06 12:32

dank je voor jullie steun..
er over praten met haar is bijna onmogelijk ze blijft zeggen dat ze weer beter is en weer heel veel eet maar gewoon niet aankoment maar dit is helaas echt niet het geval..
ze probeert iedreen voor de gek te houden door net doen of ze eet, ze pakt eten maakt een kauwbeweging en vervolgens vind je alls op de grond, in de planten bakken en overal...
ondertusse steunen we haar allemaal heel erg maar niemand weet precies hoe we er mee om moeten gaan..
t lijkt wel ofdat ze het zo wel best vind zo als het nu is.. teminste die indrukt wekt ze heel sterk

**Geplaatst**: 22-12-06 00:18

Re: Fotomodel overlijdt aan gevolgen van anorexia

Geplaatst: 22-12-06 00:18

God, wanneer houd het nou toch eens op? Waar zijn we hier toch mee bezig? Dat ideale schoonheidsbeeld van tegenwoordig, jaagt meisjes deze ziektes in. Vreselijk. Zo jong.

Ik word altijd wel bang van.

**Geplaatst**: 26-12-06 13:09

Re: Fotomodel overlijdt aan gevolgen van anorexia

Geplaatst: 26-12-06 13:09

Hay,
ik zag dit topic en ik dacht: 'laat ik ook maar reageren.' Dus:
Ik ben ook een ANpatient, die na ong. 5 maanden lijnen in het ziekenhuis belande en daar 2 maanden gelegen heeft om daarna opgenomen te worden in een kliniek. (Rintveld)
Ik heb nooit heel laag in gewicht gezeten, maar mn lichaam was ook niet zo best meer.
Ik vraag me af hoe het stiefzusje al 1 jaar op een gewicht van 34 kan zitten en pas sinds een half jaar niet meer ongesteld is. Vind ik een beetje laat, met zo'n gewicht!! Is ze heel klein ofzo?
Wat zo is, is dat als je zwaar ondergewicht hebt, je emoties afgevlakt worden. Je voelt bijna niets meer, je maakt een lichamelijk anti-depresiva aan, als te ware. Daarom kunnen mensen met AN bijna niet meer genieten van iets, zijn ze heel erg onverschillig en boeit hun helemaal niets meer behalve de hoeveelheden die ze eten en wat ze eten. Om dus motivatie te krijgen is onwijs lastig omdat het 'toch allemaal niet boeit'. Eigenlijk moet je weer een behoorlijk stuk hoger in gewicht komen om weer emoties te voelen. Dat is heel hard, want je voelt de leuke dingen maar ook de slechte dingen waar (ik in elk geval) nou juist voor gevlucht ben. Dit betekend, helaas, dat het eigenlijk noodzakelijk is om weer wat in gewicht te groeien voordat je motivatie kan krijgen. Sommige kunnen het ook als ze zwaar ondergewicht hebben, sommige kunnen het nog niet als ze op een normaal gewicht zitten maar het is bewezen dat je emoties afgevlakt worden als je ondergewicht hebt.
Wat je kan doen om motivatie te krijgen is denk ik veel leuke dingen doen. Proberen echte genieten. Ook te denken 'ik mag best genieten, ik hoef niet altijd 'gestraft' te worden omdat ik niet goed ben. Ik mag dingen best leuk vinden, ik ben dat waard. Anderen mogen ook genieten van het leven, dus ik ook.' Als AN patient is het onwijs lastig om tegen de AN-stem op te boksen. Maar als je ervoor gaat, lukt het ook. Alleen duurt het onwijs lang en is het fiets zwaar. Wat al gezegd is in de topic: AN krijgen is een eitje, dat kan iedereen, is alles behalve zwaar maar weer genezen is heel hard.
Nog even een 'praktische tip', wat mij geholpen heeft om motivatie te krijgen is een motivatie poster maken. Gewoon verschillende punten opschrijven waarom je weer beter wil worden, omdat je dat niet kan als je ziek bent. Bij mij staan op de posters dingen als: 'Paardrijden', 'dansen', 'met vrienden afspreken' en 'later misschien kinderen krijgen.' Mijn poster hangt naast mijn bed en eigenlijk kijk ik er automatisch elke avond even op. Nog steeds is het heel lastig om de motivatie vast te houden, soms ben ik hem ook weer even kwijt. Op dit moment is mijn grootste motivatiepunt 'later misschien kinderen kunnen krijgen' omdat ik weer ongesteld geworden ben.
Ik zit nog steeds in de kliniek en het gaat met golfen. Op en neer. Vooral nu met kerst en oud en nieuw is het lastig, veel eten, veel snacks. Maar uiteindelijk kom ik dr wel, 10 stappen vooruit, 9 terug en weer opnieuw: 10 stappen vooruit. En zo kom je dr uiteindelijk.
Pb-en mag altijd, al kan ik niet snel antwoorden omdat ik dus nog in de kliniek zit.
Joyce

**Geplaatst**: 26-12-06 14:23

Re: Fotomodel overlijdt aan gevolgen van anorexia

Geplaatst: 26-12-06 14:23

Wow Joyce, wat een verhaal. Ik heb ook een tijd heel erg op mijn eten gelet, en woog uiteindelijk nog maar 40 kilo, maar ik ben wel altijd ongesteld gebleven, gelukkig. Ze wouden mij ook in een kliniek stoppen, maar ik zelf wou dat niet. Uiteindelijk ben ik er sinds september weer echt vanaf, ik let nog wel op wat ik eet, ik snoep bijvoorbeeld niet veel, maar de obsessie is eigenlijk weg. Bij mij kwam het doordat ik veel onderliggende spanningen had, dat uitte zich in onzekerheid over mijn lichaam o.a. de conclusie van mij was toen: niet meer eten, afvallen. Nja binnen 2 maanden was ik 10 kilo kwijt.
Van de week is er iemand overleden, en dan komt het voor een deel wel terug, ben in dit weekend, vanaf zaterdag 5 kilo afgevallen, maar dat komt niet alleen door niet eten, maar ook de grote hoeveelheid stress..

**Geplaatst**: 26-12-06 21:15

Re: Fotomodel overlijdt aan gevolgen van anorexia

Geplaatst: 26-12-06 21:15

Haha, ik vind t ook wel een lang verhaal jah Knipoog

K wist niet dat ik zo goed kon kletsen Tong uitsteken

.
Ik vind het heel erg knap dat je er zelf zo goed bovenop gekomen bent. Mij was dat nooit gelukt, dat weet ik zeker. Dankzij de hulp en de therapieen vanuit de kliniek ben ik op dit punt in mijn genezing, met dit gewicht en deze gedachtes. Wat er gebeurd zo zijn zonder hen weet ik niet.
Hoe het bij mij precies onstaan is weet ik niet. Ik weet nog wel dat ik heel erg de weg kwijt was en heel erg het idee had 'iets te moeten doen anders gaat het fout'. Je kan het een beetje vergelijken met een reis, in de auto: Jij zit achter het stuur en het gaat prima totdat je ineens de weg niet meer weet. Je bent verdwaalt en je hebt het gevoel dat je hulp nodig hebt. Dus jij vraagt een voorbijganger (ofzo) de weg. Die zegt 'weet je? Ik weet de weg wel, laat mij maar rijden, het komt helemaal goed' en jij geloofd hem en voor je het weet gaat die persoon een hele andere weg rijden met een hele andere bestemming dan jij eigenlijk voor ogen had. Zodra je dr wat van zegt wordt de persoon kwaad en praat je schuld gevoelens aan. Want 'hij had jou toch geholpen? Hij was de enige die bereid was om jou te helpen. Hij is jou enige vriend, je moet hem vertrouwen en doen wat hij je opdraagt'. Uiteindelijk kan je niet anders dan te doen wat de persoon zegt. (En dat is bij AN-patienten in dit geval niet eten)
Zo voelt het voor mij, ik weet niet of dit bij meerdere AN-patienten zo voelt.
Pas wel op met afvallen. Ik denk dat ik de komende zeker 10 jaar echt niet moet gaan lijnen want ik denk dat ik vanzelf doorschiet. Zodra ik afval merk ik weer hoe fijn ik dat vind en hoeveel kracht ik daaruit put. En dan wil ik meer, wil ik meer afvallen. Dus ik zou heel erg oppassen en de draad weer zo snel mogelijk oppakken. Probeer misschien te bedenken dat niet-eten geen oplossing is voor het feit dat er iemand overleden is. (Nog gecondoleerd) Ik hoop dat je snel weer op het goede pad bent.
Joyce

**Geplaatst**: 26-12-06 21:23

Re: Fotomodel overlijdt aan gevolgen van anorexia

Geplaatst: 26-12-06 21:23

Dankje.
Het gaat sinds vandaag wel weer een stuk beter. Ik dacht eerst dat de weegschaal kuren had, dus mijn vader de weegschaal goed laten zetten, er weer op gaan staan, maar inderdaad ruim 5 kilo, en dat in 2 dagen, vond ik iets teveel van 't goede. Erg van geschrokken, dus eet nu wel weer, maar met tegenzin.
Erg veel sterkte/succes in de kliniek. Hoelang moet je nog blijven? Wat doen ze daar zoal? Ze hebben mij daar ook altijd naar toe willen sturen, nooit gedaan, om de een of andere reden wist ik dat er nog een onderliggend probleem was.
Je kan erg mooi vertellen, knap hoor. Diep respect voor je, op de manier waarop je dingen verwoord, en ermee omgaat..

**Geplaatst**: 26-12-06 23:25

Re: Fotomodel overlijdt aan gevolgen van anorexia

Geplaatst: 26-12-06 23:25

Even op de titel terugkomend, vandaag is een derde Braziliaans meisje overleden aan anorexia...

Het schijnt tegenwoordig ook steeds meer voor te komen bij jongens...

**Geplaatst**: 26-12-06 23:26

Re: Fotomodel overlijdt aan gevolgen van anorexia

Geplaatst: 26-12-06 23:26

Lusitana schreef:
Even op de titel terugkomend, vandaag is een derde Braziliaans meisje overleden aan anorexia...

Het schijnt tegenwoordig ook steeds meer voor te komen bij jongens...

Een derde waar stopt het

**Geplaatst**: 26-12-06 23:28

Re: Fotomodel overlijdt aan gevolgen van anorexia

Geplaatst: 26-12-06 23:28

Binnen twee maanden...

**Geplaatst**: 26-12-06 23:32

Re: Fotomodel overlijdt aan gevolgen van anorexia

Geplaatst: 26-12-06 23:32

Tsja, waar stopt het... Zoiets stopt niet, lijkt me.

**Geplaatst**: 26-12-06 23:51

Re: Fotomodel overlijdt aan gevolgen van anorexia

Geplaatst: 26-12-06 23:51

jeetje de derde alweer

**Geplaatst**: 27-12-06 15:20

Re: Fotomodel overlijdt aan gevolgen van anorexia

Geplaatst: 27-12-06 15:20

In Portugal bestaat trouwens een ziekenhuis, genoemd naar een Heilige die het eerste bekende anorexia geval was van de geschiedenis (zegt men), dat helemaal alleen voor eetgestoorden is. Ze hebben dit jaar tot november 43 nieuwe gevallen opgenomen en per jaar sterven er zo´n vijf...

Betreffende Braziliaanse meisje woog 100 kilo en is dus wél anorexisch geworden door overdreven dieten. Toen ze stierf (hartaanval) woog ze 35 kilo.