pateeke schreef:Mee eens. Ik probeer in zulke situaties het kind een fijne tijd te geven als die bij mij is.
Tegelijk heb ik ook de ervaring als hulpverlener dat het ook niet zo makkelijk is. Verschillende situaties gehad waarbij melding gemaakt werd van bv sterk vermoeden van mishandeling of zo. En iedere keer kregen we te horen dat er niets ondernomen zou worden, instanties die naar elkaar wijzen, … dan kan je het kind in kwestie wel zien, wel willen helpen, wel willen geloven en horen, maar ook als hulpverlener sta je dan met je rug tegen de muur en kan je eigenlijk niets doen. Ik vond dat enorm frustrerend.
In een casus trokken ook verschillende mensen aan de alarmbel en toch hebben we weinig of niks kunnen doen omdat instanties niet mee wilden, de tekenen niet zagen of het verhaal niet geloofden, ook niet wanneer dit door professionals aangehaald werden (wat de zichtbare effecten waren).
Ondanks dat je niks kan doen, kun je grote impact maken op het kind door gezien en gehoord te voelen.
Tot op vandaag heb ik het gevoel dat niemand ooit een fiets om mij heeft gegeven. NIEMAND!! Heeft ooit oprecht gevraagd hoe het ging. Ondanks dat ik bont en blauw was.