Zwerte schreef:Wauw wat een tolerantie hier! Beide kanten op... Fatsoen ontbreekt overal blijkbaar.
Rekening houden met je medemens werkt beide kanten op he!
Volgens mij heb je verschillende type mensen die de tas liever laten liggen. Je hebt natuurlijk de luie en asociale medemens, die stomweg te egoistisch is om de tas te willen weghalen. Die zeggen bij een nette vraag ook nee of doen het met een diepe zucht. Dan is er de groep die zit te dromen oid en die reageren meestal wel netjes op de vraag om de tas weg te halen.
Dan is er nog een groep, waar ik zelf jaren geleden ook onder viel: de groep met psychisch moeite met vreemden (of mensen uberhaupt!) in hun persoonlijke ruimte. Mijn ervaring is dat ook deze groep wel netjes de tas weghaalt als je vraagt. Of zoals hierboven, verzoekt om ergens anders te gaan zitten. Blijkbaar ben je dan altijd asociaal: je bent aso als je de tas laat liggen, maar ook aso als je iemand verzoekt een andere plek te zoeken (als deze er is natuurlijk! Vragen te gaan staan vind ik wel aso).
Ik vind het echt zorgelijk hoe weinig respect er is voor zulke zaken. Zelfs expres gaan treiteren komt hier voorbij. Nou, top bezig hoor! Heel sociaal!
Kan je gaan roepen dat zulke mensen maar ander vervoer moeten nemen, maar die mogelijkheid moet er dan wel zijn. Niet iedereen heeft rijke ouders, zelf een hoog inkomen of de optie om alles in dezelfde stad te doen zodat je kan fietsen.
Ook een leuke: zeggen dat ze maar in therapie moeten. Helemaal mee eens, maar HOE denk je daar te komen?? Juist, ov..... Ik heb een jaar groepstherapie gedaan in amersfoort en woonde in utrecht, maar veel mensen kwamen wel van verder weg. Ik heb zelf enorm geluk gehad met mn verzekering, heb met veel zeuren en proberen vergoeding kunnen krijgen om met de auto te gaan. Vanwege deze reden, want treinreizen kostte me veel te veel energie door alle angst en stress. Maar dat was een uitzondering, het merendeel kreeg hooguit de trein vergoed. Wat moeten die mensen dan? Ze gaan in therapie om zulke sociale angsten e.d. aan te pakken, maar de enige optie om daar te komen is het ov. Soms moest ik wel met de trein en dan liet ik ook mn tas zo lang mogelijk liggen hoor. Ik kreeg gewoon een paniekaanval als iemand dicht naast me komt. Als de trein vol raakte, nam ik heus mn tas wel weg. Ook als iemand het vroeg deed ik dat met een glimlach en vriendelijk woord. Maar als eerste mn tas al weghalen terwijl er nog 10 man een stoel met tas bezet houd? Dat deed ik niet meer want ik hoopte dan gewoon dat ze eerst iemand anders zouden vragen. Zodra het vol liep en steeds meer mensen hun tas weg moesten halen, dan haalde ik de mijne dus wel weg omdat je dan wel weet dat het onvermijdelijk is dat iemand naast je komt. Maar waarom mezelf dat aandoen wanneer het nog niet nodig is omdat er nog andere plekken zijn???
Ondanks dat je het niet altijd aan iemand kan zien dat er een psychische reden is dat deze zijn/haar tad laat liggen, wil ik even vanuit persoonlijke ervaring (zoals zojuist gepost) reageren op het feit dat je zegt, zelfs expres gaan treiteren. Dit gaat bij mij op als ik vraag of er aub wat plaats voor me gemaakt kan worden maar iemand blijft aso breed zitten (zoals in mijn eerder geposte ervaring van vanmorgen). Daarnaast wilde ik laatst naast iemand gaan zitten die zei dat ze die plek bezet hield. Daarop reageerde ik natuurlijk : "Oh bedankt! Dat had je niet hoeven doen", en heb haar tas aan de kant geschoven en ben er gaan zitten.
Als ik merk dat iemand zich er ongemakkelijk bij voelt dat ik "te dicht bij" kom, zal ik daar persoonlijk absoluut niks op uit doen, in negatieve zin. Maar als iemand zo aso is om er negatief op te reageren dat ik de doodnormale vraag stel of ik er naast mag komen zitten dan zal ik daar absoluut mn mond niet over houden.
