Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
SteffiiY schreef:iirrssjjee schreef:hmm NRC maakt er een logisch verhaal van...
Maar wel een beetje overdreven om dan meteen zo hard te gaan schreeuwen eigenlijk...
MaaikeMo schreef:breezy302 schreef:Hmmm. Zouden er echt honderden mensen zichzelf verwonden en het op een rennen zetten van een schreeuwende man?
Met koninginnendag vorig jaar.. Ja.. Wat er toen is gebeurt staat nog op ieders netvlies..
Nueve schreef:Een man, gekleed in joods-orthodoxe dracht, was tijdens de twee minuten stilte luidruchtig met een mobiele telefoon bezig. Na herhaaldelijk aandringen van omstanders, die hem tot stilte maanden, begon hij te schreeuwen. Hij werd door de politie opgepakt. In de ontstane commotie vielen enkele dranghekken om. Tientallen mensen raakten in paniek, honderden zetten het op een lopen.
kehdra schreef:http://nos.nl/artikel/155138-premier-ve ... actie.html
hier staat wat belkie vertelde maar waarom wordt er niks geschreven over een koffer?
breezy302 schreef:Toen reed er een man in een auto op mensen in. Dat is wat anders dan schreeuwen of bedoel je dat iedereen vorig jaar nog in zijn hoofd had?
Cayenne schreef:kehdra schreef:http://nos.nl/artikel/155138-premier-ve ... actie.html
hier staat wat belkie vertelde maar waarom wordt er niks geschreven over een koffer?
Wie? Volgens mij heet de beste man Balkenende...
Citaat:Een ijzingwekkend harde, schrille gil
Gepubliceerd: 4 mei 2010 21:36 | Gewijzigd: 4 mei 2010 21:43
Door onze redacteur Mark Schenkel
NRC-redacteur Mark Schenkel stond op enkele meters van het incident. Die gil, die ijzingwekkende gil? dat kan toch maar één ding betekenen?
Beeld NOS van chaos op de Dam.Amsterdam, 4 mei. Acht uur precies. Acht slagen weerklinken van de klok bovenin het paleis op de Dam. Stilte volgt. Stilte, waarin ik, en de duizenden aanwezigen om mij heen, stilstaan bij de slachtoffers van oorlog en geweld. Zoals ieder jaar op 4 mei.
Dan begint het.
Achter mij gaat een mobiele telefoon over. "Hallo? He, ha!", klinkt het opgewekt. Voor het eerst dat ik dat meemaak, op 4 mei op de Dam. Spijtig. Jammer. Onaangepaste figuur. Negeren maar.
Omstanders beginnen te sissen. "Het is dodenherdenking, man." De gebelde man - die ik niet kan zien - reageert lacherig. "Jaja, dodenherdenking…". Hij dringt zich naar voren. Hij passeert me – ik ben verward: het is een jonge man die er uitziet als een orthodoxe jood. Zwart gekleed, donkere baard, zwarte pijpenkrullen.
Dan dringt hij zich al bellend voorwaarts. Op de stoep voor Madame Tussauds. Opnieuw boze omstanders. Hij verdwijnt uit mijn zicht, achter de rijen mensen voor me.
Dan gebeurt het pas echt. Er klinkt vanaf zijn plek een gil. Een ijzingwekkend harde, schrille gil. Geen woorden, geen betekenis. Alleen: een gil.
Wij, omstanders, aarzelen. Aarzelen een tel. Dan: angst. Blinde angst. Verlammende angst. In deze ene fractie van een seconde flitst door mij heen wat – getuige de omstanders die ik naderhand aanschiet – door iedereen heen flitst: een aanslag. Een bom. Of een machinegeweer. Die gil, die ijzingwekkende gil… kan dat niet alleen betekenen: een aanslag?
De mensenmassa zet zich in beweging, wil weg, als ware zij één persoon. Weg, weg van hier, weg van deze plek waar nu, hier, een bom gaat ontploffen. Angst straalt uit de ogen van de mensen voor mij, die zich hebben omgedraaid en WEG willen – hoe, maakt niet uit. Langs mij, over mij, door mij heen. WEG van hier.
Terwijl de massa duwend, trekkend, schreeuwend zich een weg naar achteren baant, struikel ik bijna over een kinderwagen. Moeder eronder, een arm uitgestoken naar de dringende menigte – raap me op! Dan sterft de gil weg. Stilte. Plotseling. Stilte, zoals om acht uur. Dan: wat was dat?! Vragen. Vragen in de menigte. Wat was dat? Wie was dat? Wat is er gebeurd?!
De man is overmeesterd door de politie, zeggen omstanders. Agenten in burgerkleding duiken links en rechts op. Rustig maar, kalmte mensen, alles onder controle.
"Er is zojuist iemand onwel geworden", zegt de omroeper van de ceremonie op de Dam. Onwel? Ik heb niemand onwel zie worden – alleen iemand heel hard horen gillen en de mensen de schrik van hun leven zien aanjagen. Is de onwel-boodschap een manier om de grote mensenmassa die hier bijeen is niet in paniek te brengen? Ik weet het niet zeker. Ik kan het niet weten.
Straks, thuis, zal ik lezen wat er gebeurd zou zijn. Het Wilhelmus wordt opeens ingezet. Opnieuw de gedachte: een bezweringsformule. Doen alsof we gewoon verder gaan. Maar dat gaan we niet, wij, de duizenden op de Dam. We lopen weg, weg, naar een rustige plek. Met angst in de knieën.
Cayenne schreef:Jetske schreef:We kunnen wel allemaal gaan speculeren maar wat er ECHT gebeurd is op de Dam zul je toch niet te weten komen.
Waarom niet? Dat wordt echt wel naar buiten gebracht hoor