Ik las dit topic en wou ook even reageren...
Toen ik 14 was ben ik begonnen met extreem 'diëten', ik woog in het begin 43 kg dus eigenlijk ook niet teveel, maar waarom ik dat deed, ga ik ook niet aan heel bokt openbaar maken

... Maar in het kort, een goed half jaar later en 13 kg lichter werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Daar ben ik zo'n 7 maanden gebleven. Toen ben ik 'ontsnapt' omdat ik het letterlijk kotsbeu was en ik dacht het allemaal op m'n eentje te kunnen oplossen, zonder nog enige ambulante begeleiding. Iedereen verklaarde me gek (ironisch, niet?

) )
Ik heb het in het begin, dus het eerste jaar héél, maar dan ook héél moeilijk gehad, dreigde voortdurend te hervallen. Maar het is me gelukt... Nu, 2,5 jaar later, ik ben nu 16,5, kan ik mezelf
meestal wel als 'genezen' verklaren...
Ik was absoluut niet gemotiveerd om er vanaf te geraken, maar na een tijdje in het ziekenhuis had ik een motivatie, m'n pony Choice.. En daar ben ik dan ook helemaal voor gegaan..
Het is soms nog altijd heel moeilijk, maar het lukt best...
Eén ding is zeker: zonder motivatie kom je er hoegenaamd niet!! AN'patiënten' (raar om dat woord uit te spreken

) beschouwen hun eetstoornis niet als een ziekte, en ze willen er ook helemaal niet vanaf. Willen enkel dat je hen met rust laat en hen hun gangetje laat begaan.
Ik vind het enkel ERG jammer dat veel mensen 'ons' als aandachttrekkers zien of meisjes die doorgedraaid zijn in een dieet om 'mooier' te worden. Hoe fouter kan het nog

? Niet dus! Deze 'ziekte' is niet definieerbaar en er zijn dus ook geen exacte oorzaken, dus mensen, probeer het ook aub niet

..
Ik wou dit even zeggen... Wie me wil pb'en, m'n pb-box staat voor iedereen (die zich normaal kan gedragen) open...
En nog iets: begin er aub niet aan, beginnen is altijd makkelijk, ermee ophouden wat anders...