Bokt.nl

Kweetnietje1 schreef:

Inderdaad, behoor je je kinderen niet te vergeten. Daar is denk ik iedere ouder zich terdege van bewust. Echter het overkomt je gewoon. Ik kan dat begrijpen ondanks dat ik geen kinderen heb en mijn moeder ons nooit vergeten is.

Kweetnietje1 schreef:

@rock: haar reacties zijn niet die van iemand die ervaring met kinderen heeft. Vandaar mijn opmerking. Kan ook zijn dat ze kinderen heeft maar dat er ook niets anders (sociaals) in haar leven afspeelt en ze ziekelijk hele dagen haar kinderen in het middelpunt houdt.

Rock schreef:

Dát ben ik weer met jóú eens

sarabande schreef:

Ergens in dit topic staat een citaat uit een krant dat vader regelmatig zijn dochter naar de creche bracht terwijl moeder haar dan ophaalde omdat hij veel overwerkte.
Kan je je afvragen waarom ze niet simpelweg 2 autostoeltjes hadden???

Rock schreef:

Zie, zijn we allebei de kwaadste nog niet, ondanks dat ik best van een (pittige) discussie houd

Kaja schreef:

Zaina schreef:

ik werk op een kdv en dat doen we altijd even inderdaad.. maar soms nemen de ouders niet op en we gaan niet de hele dag er achter aan bellen.
en nee de ouders bellen eigenlijk bijna nooit terug hoor

Als mijn kindjes niet bij mij zijn, dan zijn ze bij iemand die wel vijf telefoonnummers heeft voor het geval dat.
Dan kan het toch niet zo zijn dat er niemand opneemt!

Je kunt er ook niet een hele dag achteraan bellen, daar heb je het te druk voor, maar de conclusie blijft dat het lonend kan zijn.

Zaina schreef:

Van sommige ouders hebben we 2 of 3 nummers, maar gebeurt wel vaker dat ze nergens op nemen (of op vakantie zijn gegaan zonder het te zeggen) ik probeer het altijd meerdere keren, maar niet tot s avonds 6 uur.

Anjatjeuh schreef:

Ik ken het koppel en kindje in dit geval persoonlijk. Grootouders van de baby wonen naast me, moeder ken ik dus erg goed (woonde hier ook tot ze trouwde en is toen ik klein was heel vaak op me komen babysitten). Hele gezin weekend voor het ongeval nog gezien. Shock in ons gezin was dus heel groot toen we de doodsbrief kregen en de link legden met het nieuwsbericht... Dit zijn onbegrijpelijke ongevallen, maar zeker als het dan iemand betreft die je goed kent. Deze mensen waren echt model-ouders, vader was ook enorm toegewijd, zo heb ik nog niet veel vaders gezien. Word dus ook wel wat gefrustreerd door alle kortzichtige antwoorden hier, dit is gewoon een stom ongeval geweest dat helaas iedereen kan overkomen, maak jezelf maar niet wijs dat het jou niet zou kunnen overkomen. Deze mensen waren wel de laatste waarbij ik iets als dit zou zien gebeuren. Helaas is het niet anders...

Uiteraard leidt het hele gezin ontzettend onder dit gebeuren, maar ze krijgen naar eigen zeggen heel goede psychologische begeleiding.

Pauline schreef:

Kennen jullie het liedje van Claudia de Breij: onopvallende nette man? Dat gaat daar voor een deel ook wel over. Wat is een modelgezin? Waar alles zich in het geheim afspeelt, ieder ruzietje, iedere ergernis, ieder meningsverschil?
Geef me dan ajb liever mensen die open zijn in hun woede, pijn en verdriet, dan wéét je wat er speelt. Model, niemand is model, en een heel gezin wat model is doet bij mij álle alarmbellen afgaan

sarabande schreef:

maikeltje schreef:

Waarom kun je je nu niet bij bovenstaand bericht neerleggen?
Dit kan gewoon gebeuren....heel heel triest. En daar hoef je echt geen miskende psychopaat voor te zijn. Fouten maken is nu eenmaal menselijk. Gelukkig lopen de meeste fouten minder dramatisch af.

Veel sterkte gewenst vanuit deze kant aan ouders en de andere naasten

Dit is geen condoleance register.
We hebben het wellicht niet eens zo zeer over deze ouders, maar meer over dat dit gebeurt.
Vorig jaar 2 x nu weer. Daar discusieren we over en geven we onze meningen en vragen ons af waarom en hoe.


Een zin als: dit kan gewoon gebeuren ...... is voor mij onbegrijpelijk.

maikeltje schreef:

Maar goed, als ik alles moet geloven wat op bokt te lezen valt dan maakt er zelden tot nooit iemand een fout

faye schreef:

Als je als kdv elke ouder moet bellen waarvan het kind niet komt dan heb je er op slechte dagen een dagtaak aan. Er is er hier maar 1 verantwoordelijk en dat is de vader. Ik vind het onbegrijpelijk

_Spooky_ schreef:

Zie dit bericht nu pas, heb de meeste pagina's doorgelezen en op youtube de moeder opgezocht die ook haar kindje vergeten was in de auto.

Zoals alle verhalen van overleden kindjes grijpt me dit erg aan, net als verhalen van kindermishandeling e.d. Omdat ik zelf twee jaar geleden tijdens de geboorte mijn zoon verloor, en dat het hardste is dat ik ooit mee heb gemaakt, en ik bij elk kindje dat is overleden door verwaarlozing of mishandeling denk nee... en ik had zo graag voor een kindje willen zorgen en het is me ontnomen, en anderen gaan er zo mee om.

Maar... zelfs ik, kan hier naar deze ouders geen verwijten maken. Ook al denk je "ik had dit allemaal anders gedaan" Wie zegt dat dat zo is? Kun je absoluut met 100% zekerheid zeggen dat jou dit niet kan overkomen, dat deze mensen niet van hun kindje hielden zoals jij van jouw kindje houdt?

Ik kan, ook al denken veel van jullie er anders over, het antwoord je vertellen: Je kunt oordelen wat je wilt, maar tot je eenzelfde situatie (en ik hoop met heel mn hart dat die er voor niemand van jullie komt) hebt meegemaakt, kun je NIET oordelen.
Sterker nog, ik vind het arrogant, egoistisch en ik heb er geen woorden voor. Ik zal hier vast enorm veel boze antwoorden van krijgen, net zoals die ouders allemaal enorm veel verwijten naar hun hoofd zullen krijgen, maar geloof me, het verliezen van een kindje, op welke manier dan ook tekent je leven en laat je nooit maar dan ook nooit meer los.
Vooral ook nog als je jezelf verwijten kunt maken, wat in mijn geval niet zo was, ga je er jaren overdoen om van dat schuldgevoel af te komen, als je er al overheen komt.

Wijs allemaal met je vinger, gil allemaal hard dat jij het allemaal veel beter kunt, kijk in de spiegel en wees trots dat je anderen veroordeelt, want je weet het allemaal zo goed. (wisten mensen zelf bij mij hoor, als je dit anders had gedaan dan, als je dat anders had gedaan dan, iedereen weet het beter)

Ik leef mee met de ouders, hoop dat ze goede hulp hebben, dat ze heel goed begeleid worden, en dat ze niet kapot gaan door de gebeurtenis, of door de altijd oordelende medemens.
Met op mn wang een traan, voor het kind, voor de ouders, maar ook van teleurstelling dat mensen zo hard tegenover elkaar kunnen zijn.

Kaja schreef:

sarabande schreef:

Ergens in dit topic staat een citaat uit een krant dat vader regelmatig zijn dochter naar de creche bracht terwijl moeder haar dan ophaalde omdat hij veel overwerkte.
Kan je je afvragen waarom ze niet simpelweg 2 autostoeltjes hadden???

Blue_Eyes schreef:

_Spooky_ schreef:

Zie dit bericht nu pas, heb de meeste pagina's doorgelezen en op youtube de moeder opgezocht die ook haar kindje vergeten was in de auto.

Zoals alle verhalen van overleden kindjes grijpt me dit erg aan, net als verhalen van kindermishandeling e.d. Omdat ik zelf twee jaar geleden tijdens de geboorte mijn zoon verloor, en dat het hardste is dat ik ooit mee heb gemaakt, en ik bij elk kindje dat is overleden door verwaarlozing of mishandeling denk nee... en ik had zo graag voor een kindje willen zorgen en het is me ontnomen, en anderen gaan er zo mee om.

Maar... zelfs ik, kan hier naar deze ouders geen verwijten maken. Ook al denk je "ik had dit allemaal anders gedaan" Wie zegt dat dat zo is? Kun je absoluut met 100% zekerheid zeggen dat jou dit niet kan overkomen, dat deze mensen niet van hun kindje hielden zoals jij van jouw kindje houdt?

Ik kan, ook al denken veel van jullie er anders over, het antwoord je vertellen: Je kunt oordelen wat je wilt, maar tot je eenzelfde situatie (en ik hoop met heel mn hart dat die er voor niemand van jullie komt) hebt meegemaakt, kun je NIET oordelen.
Sterker nog, ik vind het arrogant, egoistisch en ik heb er geen woorden voor. Ik zal hier vast enorm veel boze antwoorden van krijgen, net zoals die ouders allemaal enorm veel verwijten naar hun hoofd zullen krijgen, maar geloof me, het verliezen van een kindje, op welke manier dan ook tekent je leven en laat je nooit maar dan ook nooit meer los.
Vooral ook nog als je jezelf verwijten kunt maken, wat in mijn geval niet zo was, ga je er jaren overdoen om van dat schuldgevoel af te komen, als je er al overheen komt.

Wijs allemaal met je vinger, gil allemaal hard dat jij het allemaal veel beter kunt, kijk in de spiegel en wees trots dat je anderen veroordeelt, want je weet het allemaal zo goed. (wisten mensen zelf bij mij hoor, als je dit anders had gedaan dan, als je dat anders had gedaan dan, iedereen weet het beter)

Ik leef mee met de ouders, hoop dat ze goede hulp hebben, dat ze heel goed begeleid worden, en dat ze niet kapot gaan door de gebeurtenis, of door de altijd oordelende medemens.
Met op mn wang een traan, voor het kind, voor de ouders, maar ook van teleurstelling dat mensen zo hard tegenover elkaar kunnen zijn.