Bokt.nl

journee schreef:

Maakbaarheid is inderdaad ook best een lastig onderwerp. Het is natuurlijk mooi als er dingen zijn die mensen helpen zich goed over zichzelf laten voelen. Maar zodra dit te ver door gaat slaan, als mensen onhaalbare wensen en onrealistische verwachtingen krijgen, dan is dit wel een probleem. Wie je bent zou ten alle tijden belangrijker moeten zijn dan hoe je eruit ziet. Niemand is perfect en constant het gevoel hebben te moeten streven naar perfectie maakt in mijn optiek niemand gelukkig.

Tiggs schreef:

Ik denk ook dat lichamelijke en geestelijke stress veel met elkaar te maken hebben.

Journee, bij Suzan en Freek was de situatie wel anders. Hij kreeg de diagnose pas toen zij al zwanger was toch? Daatom aborteren gaat me wat te ver…
Maar het is wel een schok voor het kind, al heel jong. Plus het verdriet van een ouder. Ik weet niet of ik daar bewust voor zou kiezen (dus stel dat je al weet dat je nog maar een paar maanden hebt, dan bewust zwanger worden).

MWM: en ook interessant (vind ik dan) is de vraag waar de grens ligt. Veel vrouwen verven hun haar, als ze jong grijs worden. Is Botox dan anders (omdat je het inspuit misschien? Omdat er kostbare medische tijd aan verspild wordt? De cosmetisch arts had ook een nuttiger specialisme kunnen kiezen.)? Allemaal dingen waar ik nog niet uit ben. Althans, ik heb een mening, maar is die eerlijk?

MyWishMax schreef:

Of wanneer ze dingen gaan doen die helemaal niet nodig zijn, maar dat js weer het stukje wat je sowieso vaker ziet; je ziet jezelf lang niet altijd zoals je er echt uitziet. Het zelfbeeld is vervormd en de mentale gezondheid wordt ook een moeilijk punt, want voor een deel is het nooit genoeg en die worden alleen ongelukkiger en hebben steeds meer nodig.
Of mensen die het niet gebruiken worden veroordeeld door degene die er zelf bijna verslaafd aan zijn.

Citaat:

Cer; maar net onder dat bmi zitten is niet hetzelfde als maar paar kilo af wjllen vallen. Die paar kilo en medicatie willen gebruiken, ja daar vind ik wat van. Vooral als er niks aangepast wordt aan de leefstijl vooraf. Maar dat moeten ze idd zelf weten, alleen zouden die het dus niet vergoed moeten krijgen.

Citaat:

Zelfs de medicatie gebruiken vind ik apart, bij allerlei dingen wordt gezegd dat je geen medicatie moet gebruiken als je het niet nodig hebt of kan je er niet eens aankomen als je net niet aan de eisen voldoet. Maar hier moet iedereen het maar kunnen krijgen.

Citaat:

Dus ja, dan vind ik medicatie vergoeden voor een groep die het niet nodig heeft idd een bizar idee. Dat ze het zelf betalen, oké, maar vergoeden voor iedereen die maar wil? Nee absoluut niet.

Tiggs schreef:

En in dat kader in combinatie met het thema zelfbeschikkingsrecht: oorbellen bij baby's of peuters. Dat snap ik echt niet. Het is geen pop? Leuke kleding en dergelijke is allemaal prima, maar met gaatjes verander je blijvend iets aan iemands lichaam (tenzij dichtgroeien, maar waarom is dat erger dan kind te zijner tijd zelf laten kiezen). Heb je dat recht als ouder? En waar ligt dan de grens? Waarom geen andere piercing of tattoo bij je baby?

pmarena schreef:

Tiggs schreef:

En in dat kader in combinatie met het thema zelfbeschikkingsrecht: oorbellen bij baby's of peuters. Dat snap ik echt niet. Het is geen pop? Leuke kleding en dergelijke is allemaal prima, maar met gaatjes verander je blijvend iets aan iemands lichaam (tenzij dichtgroeien, maar waarom is dat erger dan kind te zijner tijd zelf laten kiezen). Heb je dat recht als ouder? En waar ligt dan de grens? Waarom geen andere piercing of tattoo bij je baby?

Ik vind eigenlijk dat het niet kan om iets kapot te maken aan het lijf van een baby / klein kind, om de beslissing voor dat kind te maken waar die de rest van zijn leven mee rond loopt.

Aan de andere kant was ik piepjong dat ik héél graag gaatjes wilde. Anderhalf jaar oud was ik...ik weet het ook nog hoe erg ik er om zat te zeuren Mijn moeder hield de boot af met 'als je 2 wordt en ze dan nog wil, dan mag het voor je verjaardag'. En probeerde me af te schrikken met 'als je de eerste doet, MOET de 2e ook'.

Nou ik kon niet wachten tot ik 2 werd en eindelijk gaatjes mocht....en toen wilden de winkel mevrouwen en meneren het niet doen omdat ik zo klein was Moest ik daar ook weer laten zien dat ik het ècht zelf graag wilde. Dan hebben we het over begin 80-er jaren. Uiteindelijk ging er toch iemand overstag om gaatjes te schieten en kreeg ik mijn oorbelletjes

Nou na mijn 10e ofzo heb ik nooit meer oorbellen gedragen maar dichtgegroeid zijn ze niet hoor.

Cer schreef:

MyWishMax schreef:

Of wanneer ze dingen gaan doen die helemaal niet nodig zijn, maar dat js weer het stukje wat je sowieso vaker ziet; je ziet jezelf lang niet altijd zoals je er echt uitziet. Het zelfbeeld is vervormd en de mentale gezondheid wordt ook een moeilijk punt, want voor een deel is het nooit genoeg en die worden alleen ongelukkiger en hebben steeds meer nodig.
Of mensen die het niet gebruiken worden veroordeeld door degene die er zelf bijna verslaafd aan zijn.

In een ander topic is zoiets ook al eens voorbij gekomen, althans, dit onderwerp. Want iemand die op een alien wil lijken, of zich elfenoren aan wil laten meten, hoe past die in die categorie?
Ik ben het met je eens dat als er meer aan ten grondslag ligt, dat het misschien anders zou moeten, maar hoe ga je dat meten?

Citaat:

Citaat:

Cer; maar net onder dat bmi zitten is niet hetzelfde als maar paar kilo af wjllen vallen. Die paar kilo en medicatie willen gebruiken, ja daar vind ik wat van. Vooral als er niks aangepast wordt aan de leefstijl vooraf. Maar dat moeten ze idd zelf weten, alleen zouden die het dus niet vergoed moeten krijgen.

Eens, maar die krijgen dat toch ook niet vergoed? Je moet aan best wat eisen voldoen om het vergoed te krijgen, als ik het goed begrijp?

Citaat:

Citaat:

Zelfs de medicatie gebruiken vind ik apart, bij allerlei dingen wordt gezegd dat je geen medicatie moet gebruiken als je het niet nodig hebt of kan je er niet eens aankomen als je net niet aan de eisen voldoet. Maar hier moet iedereen het maar kunnen krijgen.

Ja weet ik niet, is dat zo, dat iedereen het maar moet kunnen krijgen?
Overgewicht is echt wel een issue, en voor de ene is dat veel meer dan voor de andere. De overgang doet bijv ook echt wat met je gewicht, daar valt niet tegenaan te trainen/eten bijna, moeten die vrouwen 'dat dan accepteren, want het hoort erbij'? Ik weet het niet hoor, ik denk dat daar soms best nuances in te vinden zijn?

Citaat:

Citaat:

Dus ja, dan vind ik medicatie vergoeden voor een groep die het niet nodig heeft idd een bizar idee. Dat ze het zelf betalen, oké, maar vergoeden voor iedereen die maar wil? Nee absoluut niet.

Oh joh, ik wist niet dat het al vergoed werd voor iedereen die dat maar wil? Of is dat een plan ofzo?

Cer schreef:

Eigenlijk is het dan weer gek dat alleen mensen met ernstig overgewicht het vergoed zouden moeten krijgen (Dat die het vergoed krijgen, vind ik terecht) maar iemand die net onder dat BMI zit, en dus zelf moet struglen, kan daar vreselijk ongelukkig van worden.

MyWishMax schreef:

Jij hebt het zelf over vergoeden en struggelen als ze er niet voor in aanmerking komen. En dat het gek is dat alleen mensen met ernstig overgewicht het vergoed krijgen.

Citaat:

Terwijl het juist voor een andere groep makkelijker beschikbaar zou moeten zijn en dus ook vergoed.

journee schreef:

Als mensen aan zichzelf wat willen veranderen of tekenen van ouderdom willen vertragen omdat het niet helemaal de versie is van zichzelf die ze voor ogen hebben, kan ik dat prima begrijpen.

Het gevaar zit hem naar mijn idee in het hebben van onrealistische verwachtingen. Als iemand een heel laag zelfbeeld heeft, is dat in mijn optiek vaak niet gelijk opgelost als mensen die 10 kilo zijn afgevallen of die neuscorrectie hebben gehad. En dan gaat iemand ook na die neus, kin, oor, borst en bilcorrectie niet zelfverzekerd zijn, omdat dat stukje primair tussen je oren vandaan moet komen.

Het besef dat je er mag zijn, ongeacht hoe je eruit ziet. Persoonlijk denk ik dat dat mentale stukje gewoon het meest belangrijke is, want zelfs als de buitenkant de zelfbedachte 'perfectie' zal benaderen, bepaald iemand zijn mentale toestand of zelfbeeld nog steeds of iemand gelukkig of tevreden is. De buitenkant kan daar hooguit een steentje aan bijdragen.

Ik denk dat het bovenstaande een heel belangrijke levensles is, die mensen al op jonge leeftijd zouden moeten leren. Dat de echte waarde niet zit in hoe je eruit ziet, maar in wie je bent. En dat de meeste vreugde vaak niet zit in grote materiële zaken, maar in de dingen die je voor een ander kunt betekenen.

En dat kunnen heel kleine dingen zijn, zoals iemand een complimentje geven, of een bosje bloemen aan iemand die veel heeft gedaan of juist een moeilijke tijd doormaakt. Een kopje koffie aanbieden aan mensen die toevallig jouw pad kruisen, aanbieden iemand om ergens fysiek mee te helpen, ook als je die persoon amper of niet kent. Of aanbieden te helpen bepaalde zaken uit te zoeken of gezamenlijk te regelen. Opstaan in de bus of drukke ruimte voor iemand die moeilijk ter been is, iemand voor laten gaan bij de kassa. Door eens aan een ander te vragen hoe het gaat of iemand zijn verhaal laten doen. (terwijl je stiekem misschien ook staat te popelen om verder te gaan met wat je zelf van plan was. )

Accepteren dat niemand perfect is en vooral dat je ook niet perfect hoeft te zijn.

journee schreef:

Cer schreef:

maar gaat het dan om zeldzaamheid van de aandoening /behandeling, of de kosten, of de slagingskans?

want inhakend op dat alles maar maakbaar moet zijn, is het in dat geval dan wel zo? (geen idee over welke aandoening het ging, maar soms houdt het gewoon op), als een behandeling honderduizend euro moet kosten met een slagingskans van een x-percentage (laag), wat doe je dan?

Als ik me goed herinner ging over een chemotherapie /stamcel behandeling bij ms. Dit is geen defenitieve genezing, maar hierdoor kan de ziekte wel enorm vertraagt worden, waardoor de patiënt soms jaren lang geen opvlamming meer heeft. En dat is behoorlijk ingrijpend als je anders in een rolstoel dreigt terecht te komen. Dan gaat het dus echt over vooruitzichten en de kwaliteit van leven over een lange periode.

Als je echt moet gaan kiezen tussen verschillende behandelingen, waaronder puur levensverlengende van zeer korte tijd, (enkele maanden) dan blijft het inderdaad een moreel dilemma.