Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
Gini schreef:Happinez schreef:Ik heb meegemaakt dat een persoon soms ging hallucineren , helikopters zag landen in de achtertuin en soms zich agressief kon opstellen of bepaalde dingen die niet waar waren voor waarheid ging aannemen. Terwijl die persoon niet zo was.
Kan ik dat die persoon verwijten ?
kan je iemand door zo iets verwijten een fles drank te pakken ?
Met andere woorden, een terminale persoon mag doen en laten wat die wil alleen maar omdat die ziek is en de partner moet de mond houden en de lijdensweg tot het einde voltooien?
Happinez schreef:Gini schreef:
Met andere woorden, een terminale persoon mag doen en laten wat die wil alleen maar omdat die ziek is en de partner moet de mond houden en de lijdensweg tot het einde voltooien?
Nee , maar verwijten kan je het iemand ook niet.
Net als iemand zelfmoord pleegt , die kan je ook niet verwijten dat hij anderen leed aan doet door zichzelf van kant te maken . Die persoon is ook ziek , niet ziek lichamelijk maar geestelijk.
Dat vergeten veel mensen, bij kanker ben je in veel gevallen niet alleen lichamelijk ziek maar sommige terminale patiënten zijn hierdoor ook geestelijk niet meer in staat om " normaal " te denken en te functioneren zoals het eigenlijk zou horen.
Ayasha schreef:Happinez schreef:Ja helaas weet ik dat , net zoals ik weet wat kanker en gedragsveranderingen doet met nabestaanden.
Maar gedragsveranderingen maken je niet ineens dom. Daarvoor hoef je niet naar de drank te grijpen want je hebt nog steeds je verstand. Ziek zijn, zwaar ziek zijn en medicatie doet op heel veel gebieden heel veel met je manier van reageren. Maar hoe je het ook draait of keert, je blijft verantwoordelijk voor je eigen daden. Ook dan besef je echt nog wel dat gaan zuipen geen oplossing is.
rapido schreef:Ayasha schreef:
Maar gedragsveranderingen maken je niet ineens dom. Daarvoor hoef je niet naar de drank te grijpen want je hebt nog steeds je verstand. Ziek zijn, zwaar ziek zijn en medicatie doet op heel veel gebieden heel veel met je manier van reageren. Maar hoe je het ook draait of keert, je blijft verantwoordelijk voor je eigen daden. Ook dan besef je echt nog wel dat gaan zuipen geen oplossing is.
Meisje, jij bent nog zo jong, ik denk dat je wat meer levens ervaring nodig hebt om zulke uitlatingen te kunnen doen
rapido schreef:Meisje, jij bent nog zo jong, ik denk dat je wat meer levens ervaring nodig hebt om zulke uitlatingen te kunnen doen
Happinez schreef:Het is niet zwart wit , en een keuze tussen blijven of helemaal weg gaan.
Er zijn genoeg middenwegen om jezelf en je partner ruimte te geven, zonder elkaar te verlaten of verliezen en soms voor jezelf te kunnen kiezen. om lucht te krijgen als als je bijna verdrinkt.
Citaat:Tja het is toch allemaal makkelijk om te zeggen, ik zou nooit weg gaan. Een kennis van mij zit in een ongeveer hetzelfde schuitje.
Alleen is het tijdbestek wat langer, 2 tot 3 jaar tot overlijden. Inmiddels is de situatie thuis eigenlijk onhoudbaar geworden. Zowel hij als zijn 2 zoons (8 en 12 jaar) hebben vreselijk te lijden onder haar gedrag. Ze scheld ze uit, gedraagt zich als een despoot en klaagt over alles. Het is allemaal nooit goed, wat je ook doet. Ze accepteert geen hulp van buitenaf. Hij slaapt meestal op de bank omdat ze tot 3 uur 's nachts tv zit te kijken. Heeft de tv hard staan omdat ze dovig is. Ze heeft verschrikkelijk veel pijn. En dat is hartstikke erg natuurlijk. Maar de rest van het gezin gaat er aan onderdoor.
russel schreef:Klopt, maar ik zeg dat ze de sfeer gaf dat het kontakt niet zo stevig was...de familie haar aan haar afspraak wilde houden op het moment van sterven en dat ze dat niet wilde...niet omdat ze haar zo graag zagen en er bij wilde hebben...
hyppolyte schreef:Hij woonde niet meer bij zijn ouders, dan moet het wel heel vreemd lopen als zij hem wel dag in dag uit hebben meegemaakt, in dat geval snap ik helemaal dat ze weg is gegaan, als je toch elke dag je schoonouders over de vloer hebt dan zou ik allang gillend gek zijn weggerend (al voordat ie ziek werd denk ik zo).
Even iets anders nog, je zegt in je vorige post nog dat het voor je moeder nog veel zwaarder is geweest dan voor je vader toen hij ziek was en dat ziekbed heeft 'slechts' een jaar geduurd, ik had dan juist verwacht dat je meer begrip zou kunnen opbrengen voor iemand die daar al 7 jaar mee te maken heeft. Een mast kan ook wel eens breken.
anneliesdj schreef:russel schreef:Klopt, maar ik zeg dat ze de sfeer gaf dat het kontakt niet zo stevig was...de familie haar aan haar afspraak wilde houden op het moment van sterven en dat ze dat niet wilde...niet omdat ze haar zo graag zagen en er bij wilde hebben...
Nouja, vind je 't gek?
Ze had al 7 jaar een relatie met hem voor hij ziek werd, ik lees nergens dat ze niet met zijn familie overweg kon, alleen dat ze haar vroegen terug te komen en dat zij niet wilde. Is toch helemaal niet gek dat zij daar kriegel van worden als dat de wens is van hun stervende broer/zoon en zij wil niet meewerken.
Wie weet was het contact voor die tijd wel perfekt maar is het gewoon door haar gedrag zo gelopen.
chillse schreef:Nou er is 'in hemelsnaam' niets mis met vertrekken naar de andere kant van de wereld, maar wel als je dat op deze manier en op dit moment van je leven doet. Ik vind het onbegrijpelijk dat je gaat, terwijl je weet dat je (ex)vriend op zijn sterfbed ligt. Het lijkt mij namelijk andersom verschrikkelijk om te weten dat zij daar zit, terwijl je haar het liefst naast je wilt hebben. Maar ik denk misschien teveel aan anderen. Het was toch zoveel 'mooier' geweest als ze die reis ná zijn overlijden had gemaakt? En nee, je weet niet wat er tussen hen is gebeurd. Ik weet wel dat er wel degelijk een andere kant aan het verhaal zit, maar het is jammer dat hij die ons niet meer kan vertellen.
Ik vind het gewoon een enorm zielig verhaal, waarin alleen maar verliezers zijn.
hyppolyte schreef:Hij woonde niet meer bij zijn ouders, dan moet het wel heel vreemd lopen als zij hem wel dag in dag uit hebben meegemaakt, in dat geval snap ik helemaal dat ze weg is gegaan, als je toch elke dag je schoonouders over de vloer hebt dan zou ik allang gillend gek zijn weggerend (al voordat ie ziek werd denk ik zo).
Even iets anders nog, je zegt in je vorige post nog dat het voor je moeder nog veel zwaarder is geweest dan voor je vader toen hij ziek was en dat ziekbed heeft 'slechts' een jaar geduurd, ik had dan juist verwacht dat je meer begrip zou kunnen opbrengen voor iemand die daar al 7 jaar mee te maken heeft. Een mast kan ook wel eens breken.
Lusitana schreef:Happinez schreef:Het is niet zwart wit , en een keuze tussen blijven of helemaal weg gaan.
Er zijn genoeg middenwegen om jezelf en je partner ruimte te geven, zonder elkaar te verlaten of verliezen en soms voor jezelf te kunnen kiezen. om lucht te krijgen als als je bijna verdrinkt.
Maar als iemand nu gewoon wel wil? Waarom zou die dat aan anderen moeten verantwoorden? Alleen omdat het "niet hoort" ofzo? Je bent geen bezit van de ander. Als je niet vrijwillig voor de ander wil zorgen, is er niemand die je kan verplichten om dat wel te doen, of om op een afstandje betrokken te blijven.
Dat is heel moeilijk te accepteren, en voor sommigen moeilijk te begrijpen, maar je bent uiteindelijk wel nog steeds baas over je eigen leven, ook als je partner stervende is.
De buitenwereld kan je noemen wat ze willen, denken wat ze willen en zeggen wat ze willen, het veranderd dat feit niet. Je bent niemands slaaf.