Ik weet het meid, ken er alles van. Ik heb me echter zo ellendig gevoeld, echt onbeschrijfelijk alsof ik regelrecht de hel, de grootste nachtmerrie was ingeduikeld en nooit meer kon terugkeren, nadat er iets vreselijks gebeurd was in m'n leven.
Je verandert inderdaad, zodanig zelfs dat je jezelf niet meer herkent. Je moet leren leven met die nieuwe ik (ook uiterlijk want verdriet en stress vreten je op), die ook andere principes gekregen heeft en alles anders is gaan zien.
Maar toch, dat is nu het mooie eraan. Je hebt flink wat lessen geleerd, je hebt het overwonnen, de rotzakken die je dan nog eens bij je verdriet bij nog dieper proberen te duwen, hebben je niet klein gekregen en door die lessen ga je je steeds sterker en zekerder voelen.
Ik zie het leven nu als een verrassend spel, er kan vanalles gebeuren en ik probeer er zoveel mogelijk de humor van in te zien en vreselijk te genieten van het leven.
Een depressie is slechts een zwart gat als jij dat zo ervaart. Ik ervaar het als een levensles, ook al heb je psychisch en lichamelijk nogal schade opgelopen door het verdriet...
Ook nog een voordeel, als je echt eens diep in de prut gezeten hebt, ga je je ook niet meer depressief voelen voor kleinere zaken, je walst sneller door de oliebol heen

Geloof me, als jij dat wil, komt er na regen zonneschijn!