Bokt.nl

**Geplaatst**: 21-12-22 13:30

Geplaatst: 21-12-22 13:30

Las iets over de jaren 60 en 70. Ik ben eind jaren 70 geboren. Ik vond de jaren 80 heel somber hoor en beangstigend ook. Koude oorlog, dreiging van de bom, zure regen en later de oorlogen in Irak. Nee ik kan niet zeggen dat het toen allemaal veel vrolijker was. Ik maakte me daar als kind en puber wel heel veel zorgen om.

**Geplaatst**: 21-12-22 13:40

Geplaatst: 21-12-22 13:40

Menino, je hebt natuurlijk gelijk

Vooral omdat het jezelf betreft. En dit zal inderdaad voor veel meer mensen gelden

Maar er zijn natuurlijk ook zat mensen die juist wèl moeten leren om naar zichzelf te luisteren.
Die juist wèl veel baat hebben bij leren om Nee te zeggen, en wat minder hooi op hun vork te nemen of eens een maand lang op vakantie gaan of wat dan ook

Dat maakt het juist zo lastig. Vaak weten mensen voor zichzelf ook niet waar ze nou het meeste behoefte aan hebben. Die schop onder de kont? Of hebben ze juist al teveel schoppen onder de kont gehad en hebben ze behoefte aan flink gas terug en een degelijk moment van bezinning.

Ik denk dat dit het beste beoordeeld kan worden door iemand die dichtbij je staat. Die je heel goed kent. En die heel veel om je geeft en je in je waarde laat en sterker in je eigen kracht wil zetten ipv. alles voor je wil bepalen.

Bij jou heeft die betreffende therapeut blijkbaar doorzien dat jij het nodig had om een vuurtje in je te ontsteken, zo iemand moet je maar net treffen +:)+

Maar het is toch vaak verrekte lastig om te zien of je een specifieke persoon in een specifieke situatie nu het meeste helpt door te zeggen "het geeft niet dat het niet lukt" of door te zeggen "hùp je gaat dit gewoon doen".

Het laatste is natuurlijk het mooiste, als dat lukt

Maar als het niet lukt dan is er een grote kans dat die persoon zich nog rotter voelt dan voorheen.... je moet dus eigenlijk wel goed in kunnen schatten of die persoon al zo ver is om het daadwerkelijk te kunnen

SusanH: Wat denk je van die hel en verdoemenis met het gat in de ozonlaag.... dat vond ik als guppie doodeng.

**Geplaatst**: 21-12-22 13:50

Geplaatst: 21-12-22 13:50

Het is al vijf voor 12 klimaatwijs sinds 1975..en elke keer schuift het weer een paar jaar op. En iedereen denkt nog steeds dat het klopt.

**Geplaatst**: 21-12-22 14:03

Geplaatst: 21-12-22 14:03

Ja dat gat in de ozonlaag..ik had een Greenpeace agenda in de 2e klas op het middelbaar onderwijs dus dat werd nog even extra aangedikt allemaal.

En Tsjernobyl. Doodeng vond ik dat. Radioactieve melk en spinazie.

**Geplaatst**: 21-12-22 14:14

Re: Mentale gezondheid tieners

Geplaatst: 21-12-22 14:14

Maargoed, de generatie die zich daar zorgen om maakte, en zeg maar (terecht...?) bang werd gemaakt met dat soort verhalen. Ook over het kappen van het regenwoud enzo en noem maar op. Dat zijn wel de mensen die nu kinderen hebben en die stroom van ellende in de wereld is non-stop geweest en lijkt alleen maar aan te zwellen.

Ik denk dat er nu toch wel bijzonder veel mensen gebukt gaan onder het gevoel van alles gaat naar de klöte, en het lijkt alsof het al te laat is om er nog iets aan te kunnen veranderen. Een gevoel van verdoemd te zijn.

Je moet toch wel heel bewust naar de positieve dingen des levens kijken om daar niet aan onderdoor te gaan. Zeker voor kinderen / jongeren die hun plek in de wereld nog moeten vinden lijkt dat me echt een zware last. Wij volwassenen sudderen wel door omdat we het druk hebben met ons werk en het betalen van de rekeningen enzo

Maar die jeugd moet nog wat op zien te bouwen....

**Geplaatst**: 21-12-22 14:36

Geplaatst: 21-12-22 14:36

pmarena schreef:
Menino, je hebt natuurlijk gelijk
Vooral omdat het jezelf betreft. En dit zal inderdaad voor veel meer mensen gelden

Maar er zijn natuurlijk ook zat mensen die juist wèl moeten leren om naar zichzelf te luisteren.
Die juist wèl veel baat hebben bij leren om Nee te zeggen, en wat minder hooi op hun vork te nemen of eens een maand lang op vakantie gaan of wat dan ook

Dat maakt het juist zo lastig. Vaak weten mensen voor zichzelf ook niet waar ze nou het meeste behoefte aan hebben. Die schop onder de kont? Of hebben ze juist al teveel schoppen onder de kont gehad en hebben ze behoefte aan flink gas terug en een degelijk moment van bezinning.

Ik denk dat dit het beste beoordeeld kan worden door iemand die dichtbij je staat. Die je heel goed kent. En die heel veel om je geeft en je in je waarde laat en sterker in je eigen kracht wil zetten ipv. alles voor je wil bepalen.

Bij jou heeft die betreffende therapeut blijkbaar doorzien dat jij het nodig had om een vuurtje in je te ontsteken, zo iemand moet je maar net treffen

Maar het is toch vaak verrekte lastig om te zien of je een specifieke persoon in een specifieke situatie nu het meeste helpt door te zeggen "het geeft niet dat het niet lukt" of door te zeggen "hùp je gaat dit gewoon doen".

Het laatste is natuurlijk het mooiste, als dat lukt Maar als het niet lukt dan is er een grote kans dat die persoon zich nog rotter voelt dan voorheen.... je moet dus eigenlijk wel goed in kunnen schatten of die persoon al zo ver is om het daadwerkelijk te kunnen

SusanH: Wat denk je van die hel en verdoemenis met het gat in de ozonlaag.... dat vond ik als guppie doodeng.

Ja ik denk daar dus anders over. Je moet mensen leren dat het niet erg is om te falen. Dat ze dan okay zijn. Dat ze dan nog steeds gewaardeerd worden en ze kunnen terugvallen op mensen die om ze geven. Dat je soms een dikke uitglijder maakt, je soms teveel hooi op je vork neemt en dat dan aan alles een einde komt. Dat je genoeg sociale vangnetten hebt en dat de liefde van die mensen niet gekoppeld is aan je prestaties. MAAR dat ze wel hun best moeten doen om eruit te halen wat er in zit. Dat is hoe we ons zelf uitdagen en hoe we leren om trots op onszelf te zijn. En dat geldt ook voor school. Als jij vet hard je best doet en je haalt structureel 5'en, dan zit er geen schaamte in om wellicht een meer praktijkgerichte school te zoeken (wat door sommige mensen als "minder" wordt gezien maar dat is natuurlijk ook bullshit..) . Het is ook goed om te reflecteren op dingen om te kijken of je ze wel echt nodig hebt, en of de inspanning het resultaat waard is. Van die twee studies heb ik er 1 laten valen omdat ik een propedeuse wel mooi genoeg vond. Dat is natuurlijk ook prima, met 1 universitair diploma kom ik waarschijnlijk ver zat en heb ik genoeg het idee dat maatschappelijk participeer.

Maar wat je nooit, en dan ook echt nooit moet doen wat mij betreft, is mensen ervan weerhouden om hun best te doen. Én ze onttrekken van de maatschappij. Kinderen die niet naar school meer gaan bv. vind ik echt extreem zorgwekkend. Stoppen met je studie is denk ik (bijna) nooit een goed idee, tenzij je weet dat je een andere studie (of baan) veel leuker vind en er dus een alternatief is. Bij iedere stap terug die je doet, moet je nagaan of het de sociale/maatschappelijke ontwrichting waard is.... Maar ik denk dat je nooit zelf de persoon kan zijn die dat in kan schatten. En ik vind dat de gemiddelde hulpverlening ook niet een al te beste track record heeft als ik kijk naar mijn eigen 8 (!!!) behandelaren.

Daarin vond ik het voorbeeld met je zoontje wel schrijnend. Want tuurlijk kan jouw zoontje echt wel zwemmen en hem in het diepe springen (waarschijnlijk). Hij heeft alleen iets meer handvatten nodig. Als je het als metafoor pakt vind ik dat er in deze maatschappij nu wel heel makkelijk gezegd "ah, hij kan niet meekomen. Laat maar zitten... Zet hem maar op Hockey, ook leuk". Terwijl IMO zo'n hummeltje een begeleider nodig heeft die hem met heel veel positiviteit, en grapjes, en kleine stapjes die bij elk positief beetje de hemel ingeprezen wordt, en misschien af en toe een strenge blik, maar vooral complimentjes begeleid moet worden tot hij mee komt met de rest. Die strenge blik kan hij wel hebben als de relatie verder genoeg geconsolideerd is. Nog erger: een zwemdocent die je zoontje dalijk gaat vertellen dat 'ie een onzichtbare scheve pees in zijn middenvoetsbeentje heeft -terwijl dat nooit gecontroleerd kan worden- waardoor hij een eveneens onzichtbare motorieke afwijking heeft en je maar moet stoppen met zwemles (even als metafoor voor alle stoornissen die nu opgeplakt worden met hypothetische, maar omstreden achterliggende neurologische theorieën)

Nu is het meer iemand van een plankje afduwen, half laten verzuipen en dan zeggen "haha, komt niet goed. Leuke jongen hoor, maar zet hem maar op Hockey" . Gevolg is dat jouw zoontje misschien nooit een zwemdiploma haalt, daar de rest van zijn leven last van heeft, niet mee mag op schoolreisje etc. Zie je de overeenkomst?

We zijn nu zo gefocust op wat mensen niet kunnen, stapjes terug nemen, stoornissen erop plakken, dat we vergeten dat de mens een onwijs veerkrachtig en sterk wezen is.
Hallo, onze voorouders hadden überhaupt geen huis, gingen dood op hun 40e, en leefden a la expeditie robinson van een paar besjes en af en toe een dood beest. We kunnen echt wel wat hebben, en sterker nog, de meeste hoogtepunten worden gevormd door de dieptepunten en de inspanning die we leveren. Maar die dieptepunten worden idd angstvallig voor mensen weggehouden.

Mensen moeten begeleid worden en in hun kracht gezet worden, en op het juiste pad (waar iemands kwaliteiten liggen). Daar is af en toe ook een strenge vaderlijke en/of moederlijke blik voor nodig, maar als de relatie tussen mensen onderling goed is, is daar niets mis mee en is dat helemaal niet zo bedreigend als mensen nu denken.

Ik vind echt niet dat de lineaal terug moet komen ofzo (alsjeblieft niet). Maar tegen je kids zeggen, ga alsjeblieft een keer naar buiten en met een uurtje gamen per dag is het ook wel welletjes, en zorg dat je huiswerk af is. En als je een 3 haalt is dat niet de schuld van de docent (en je hebt ook niet meteen autisme of ADHD) maar moet je harder leren.

Funfact, van de twee vriendengroepen die ik heb is 80% gediagnosticeerd met AD(H)D. Inclusief ikzelf. Daar zitten echt mensen tussen die die diagnose hebben gehad terwijl ze prima functioneerde en voor een ander probleem naar een psycholoog gingen. Ja, dan kan ik zo'n diagnose dus niet meer serieus nemen, ook niet bij mezelf, terwijl ik echt wel vrij ernstige concentratieproblemen heb, en ik ook echt wel denk dat er iets mee gedaan moet worden als mensen concentratieproblemen hebben. Maar niet op de manier waarop het nu gebeurt (labeltje erop plakken, pilletje erin, en koetsjie koetsjie we gaan de rest van ons leven rekening houden met je beperking) . Nee, dan heeft iemand concentratieproblemen. Lekker boeiend. Ga je kijken welke paden die in het leven kan bewandelen met die problematiek. Op de kunstacademie werd je bv. raar aangekeken hoor als je een beetje georganiseerd en consciëntieus ingesteld was.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-12-22 15:27

Geplaatst door de TopicStarter : 21-12-22 15:27

Zowel ik als mijn man werken volgens de maatschappelijke norm onder ons niveau, een vriendin van mij ook en ik heb een nieuwe collega die 5 stappen terug gedaan heeft omdat familie toch echt op de eerste plek staat. Dus niet perse de uren maar de verantwoording omlaag.
Het commentaar wat je dan krijgt is niet van de lucht

Als vrouw krijg je daar nog overheen dat het een soort van respectloos is naar de diegene die voor vrouwenrechten gevochten hebben 8)7

Het is dat ik behoorlijk eigenwijs en koppig ben maar ik kan me dondersgoed voorstellen dat die veroordeling hard aan komt. De vader van mijn vriendin heeft zijn dochter zelfs een mislukkeling genoemd

De uitspraak: „geluk bepaal je zelf“ vind ik de grootste en schadelijkste leugen van de laatste decennia. Daarmee wordt je heel makkelijk tot wrak en mislukkeling, want laten we wel zijn: „life is what happens, when you are busy making other plans“ is ook gewoon waar.

**Geplaatst**: 21-12-22 15:35

Geplaatst: 21-12-22 15:35

Een collega van mij had een man die een goede baan had. Wat hij precies deed weet ik niet meer. Maar diverse mensen onder zich. Pak verantwoordelijkheid met bijbehorend salaris.
Maar hij was er zeer ongelukkig.
Als kind had hij altijd gezegd vrachtwagenchauffeur te willen worden.
Maar dat mocht niet van zijn ouders. Hij had immers een goed stel hersens. Dan ga je die ook gebruiken en geen mbo baan met dito loon doen.
En verstandelijke was hij het daar ook mee eens.
Maar lang verhaal kort hij kwam overspannen thuis te zitten. Term burn out moest nog uitgevonden worden.

Is zijn vrachtwagenrijbewijs gaan halen. Helft minder loon. Maar compleet gelukkig en fluitend naar het werk.

En daar gaat het om.

**Geplaatst**: 21-12-22 16:14

Re: Mentale gezondheid tieners

Geplaatst: 21-12-22 16:14

Tja ik vind ook dat je als tiener veel te vroeg een richting moet kiezen op school welke je wilt volgen. 80% van de tieners weten niet wat ze willen worden later als beroep. De helft van mijn collega's hebben een job waar ze de studie niet voor gevolgd hebben. De studie was niet wat ze er van hadden verwacht of de job was niet wat ze er van hadden verwacht of gewoon geen werk te vinden in hun richting.

**Geplaatst**: 21-12-22 16:48

Geplaatst: 21-12-22 16:48

Sizzle schreef:
Zowel ik als mijn man werken volgens de maatschappelijke norm onder ons niveau, een vriendin van mij ook en ik heb een nieuwe collega die 5 stappen terug gedaan heeft omdat familie toch echt op de eerste plek staat. Dus niet perse de uren maar de verantwoording omlaag.
Het commentaar wat je dan krijgt is niet van de lucht
Als vrouw krijg je daar nog overheen dat het een soort van respectloos is naar de diegene die voor vrouwenrechten gevochten hebben
Het is dat ik behoorlijk eigenwijs en koppig ben maar ik kan me dondersgoed voorstellen dat die veroordeling hard aan komt. De vader van mijn vriendin heeft zijn dochter zelfs een mislukkeling genoemd

Ja?

Bij mijn vriend was het eigenlijk andersom. Die heeft op zijn 25e een topfunctie in de ICT bij Ahold aangeboden gekregen via een detachering. Heeft hij aangenomen, en met de de belofte dat hij ergens tussen 80 en 120 K. per jaar zou gaan verdienen bij overname.

Hij was daar doodongelukkig, was na 4 maanden helemaal op. Niet omdat het zwaar was, maar vooral nutteloos en takkesaai. En ongezellig met allemaal ongemotiveerde net-niet-pensionada's die daar alleen maar zaten vanwege hun loon. Ze waren heel enthousiast over hem omdat hij de enige was met nog ambitie en levenslust :')

Maar hij heeft zich ziekgemeld bij de bedrijfsarts en is vrij snel daarna voor 800 euro per maand ontspoorde tieners gaan helpen. We waren toen net samen, en ik moest hem toen verder onderhouden en we zijn toen ook maar meteen gaan samenwonen. Op die manier kon hij (we) rondkomen.

Hij is heel snel doorgegroeid, maar die 80K gaat hij echt nooit meer van zijn leven verdienen.
Kan ons allebei echt geen bal schelen.

Is ook eigenlijk alleen maar positief op gereageerd, inclusief mensen die het echt als een inspiratie zagen. Zolang je jezelf kan onderhouden is het toch echt aan jezelf om te doen waar jij het meest gelukkig van wordt, en ik kan alleen maar hopen dat het ook maar 1 iemand zijn ogen heeft geopend dat geld meestal niet de beste drijfveer is

Heb wel een ettertje van een broer die altijd neerkijkt op iedereen die minder succesvol is dan hem. Verdient behoorlijk goed, want technische universitaire opleiding en werkt in het midden-oosten voor Shell in een leidinggevende rol. Maarja. Heb toch altijd een beetje medelijden met hem. Zit 'ie dan, met al zijn rijkdom. Terwijl die het halve jaar zonder vrije dagen of weekenden in een zandbak zit waar het 50 graden is en hij overdag niet naar buiten kan (en sowieso niet zonder beveiliging) de wereld net een beetje meer naar de paasei te helpen. Hij verdient balkenendenorm-plus zegmaar

Maar of hij nou de gelukkigste is van ons allemaal

. Anderszijds haalt hij zoveel levenslust uit zijn status(gevoeligheid) dat ik ook niet weet of hij iets anders zou kunnen verdragen :))

.

Citaat:
De uitspraak: „geluk bepaal je zelf“ vind ik de grootste en schadelijkste leugen van de laatste decennia. Daarmee wordt je heel makkelijk tot wrak en mislukkeling, want laten we wel zijn: „life is what happens, when you are busy making other plans“ is ook gewoon waar.

Hier ben ik het trouwens helemaal mee eens hoor. Mijn ouders hebben ook beide een portie geluk gehad waardoor ze redelijk succesvol waren (maar beide geen opleiding, wel een succesvol bedrijf). En mijn broer heeft er bv. kneitertje hard voor moeten werken, en dat doet hij nu nog. Maar het feit dat hij intelligent is, en mama en papa zijn studie en zijn kamer (en zijn bestuursjaar) betaalde, is echt niets meer en niets minder dan het lot.

In mijn geval had ik 7 psychologen die me van een studie probeerde te weerhouden :))

Dat beschouw ik dan toch maar meer als pech dan "niet goed genoeg mijn best gedaan"

.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-12-22 17:54

Geplaatst door de TopicStarter : 21-12-22 17:54

Vrienden snappen zulke keuzes meestal wel, maar je leidingevende niet perse. Het geeft rare situaties, helemaal als iemand je blijkbaar op zijn eigen agenda voor vrouwenquota heeft staan (om daar waarschijnlijk zelf mee te gaan pronken).

Ik herken je verhaal heel erg. Een familielid zit er midden in, al jaren. Hij gaat van therapie naar therapie en iedere keer komt er weer een stempel bij of gaat het weer weg. Hij is spontaan een jaartje autistisch geweest, nu niet meer. Zo kun je dat toch niet meer serieus nemen.
Alsmaar bezig met aanpraten dat je naar een „schuldige“ moet zoeken ipv te kunnen accepteren dat depressie ook een genetische aanleg kan zijn (er zijn erg veel depressies en angsstoornissen in ons bloedlijntje, al over meerdere generaties) en er niet altijd iemand anders actief jouw leed veroorzaakt heeft. Het herstel moet sowieso altijd uit jezelf komen, als dat lukt. Het is natuurlijk intens treurig dat zijn hele leven kapot ligt, maar voor mijn gevoel is dat ook een soort verdienmodel voor velen.

**Geplaatst**: 21-12-22 19:52

Geplaatst: 21-12-22 19:52

pmarena schreef:
Maargoed, de generatie die zich daar zorgen om maakte, en zeg maar (terecht...?) bang werd gemaakt met dat soort verhalen. Ook over het kappen van het regenwoud enzo en noem maar op. Dat zijn wel de mensen die nu kinderen hebben en die stroom van ellende in de wereld is non-stop geweest en lijkt alleen maar aan te zwellen.

Ik denk dat er nu toch wel bijzonder veel mensen gebukt gaan onder het gevoel van alles gaat naar de klöte, en het lijkt alsof het al te laat is om er nog iets aan te kunnen veranderen. Een gevoel van verdoemd te zijn.

Je moet toch wel heel bewust naar de positieve dingen des levens kijken om daar niet aan onderdoor te gaan. Zeker voor kinderen / jongeren die hun plek in de wereld nog moeten vinden lijkt dat me echt een zware last. Wij volwassenen sudderen wel door omdat we het druk hebben met ons werk en het betalen van de rekeningen enzo Maar die jeugd moet nog wat op zien te bouwen....

Maar dit is van alle tijden. Elke cultuur in elke tijd heeft wel een verhaal over het eind der tijden waar mensen bang mee gemaakt werden. Men zag voortdurend tekenen dat het einde van de wereld nabij was.

@ Menino, de spreekwoordelijke schop onder de kont kreeg je. Volgens mij wordt niemand er beter van als er voortdurend tegen je gezegd wordt dat je iets niet kunt. Niet echt bevorderend voor je zelfbeeld. Je hebt er meer aan als mensen in je geloven en zeggen dat je iets wél kunt.

Wat betreft de 40-urige werkweek. Waarom konden mensen vroeger 6 dagen per week 10 uur per dag werken en is tegenwoordig 5 x 8 uur voor veel mensen teveel?
En vergeet niet dat we al een enorm personeelstekort hebben. Daar kun je allerlei redenen voor verzinnen, maar imo is er maar één echte oorzaak: mensen consumeren meer uren dan dat ze zelf werken, maw ze veroorzaken meer werk dan dat ze zelf doen. Tja, dat kan dus niet. Heel leuk dat je maar 24 uur wilt werken, maar dan zul je ook maximaal 24 uur aan goederen en diensten moeten consumeren (of je veroorzaakt gewoon extra werk voor een ander, die dan 48 uur moet werken zodat jij je luxe leventje kunt leiden). Willen we af van de 40-urige werkweek, zullen we ook genoegen moeten nemen met minder politieagenten, leraren, zorgpersoneel, bouwvakkers, treinpersoneel, pakketbezorgers, winkelmedewerkers, etc. Kortom: inleveren op welvaart. Is dat wat we willen?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-12-22 20:01

Geplaatst door de TopicStarter : 21-12-22 20:01

Die 40 uur is niet perse te veel, maar wel op de manier waarop dat tegenwoordig gaat waarbij 3 posities weggestreept worden en de overblijvers dat moeten opvangen naast hun normale taken.
Ik heb iets te veel hele normale MBO functies gezien waar de medewerkers 300+ overuren hadden staan.
Ik las ook een keer ergens iets van een kwartier per patient in de thuiszorg. Gestoord.
Idem met uitstempelen om naar de WC te gaan.

Het aantal uren is zelden een probleem, hoe ze ingevuld worden wel.

Maar uiteindelijk vallen we steeds weer terug op stress bij volwassenen ipv kinderen (die werken hopelijk ook geen 32 uur).

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-12-22 20:26

Geplaatst door de TopicStarter : 21-12-22 20:26

EU en USA zijn niet vergelijkbaar uiteraard maar ik hoop echt dat we dit kunnen keren want dit gaat ten koste van de volgende generatie: (na de covid struggles) 66 percent of working parents meet the criteria for parental burnout — a nonclinical term that means they are so exhausted by the pressure of caring for their children, they feel they have nothing left to give.

66% !
https://www.nytimes.com/2022/05/05/well ... ptoms.html

**Geplaatst**: 21-12-22 20:38

Geplaatst: 21-12-22 20:38

Sizzle schreef:
Zowel ik als mijn man werken volgens de maatschappelijke norm onder ons niveau, een vriendin van mij ook en ik heb een nieuwe collega die 5 stappen terug gedaan heeft omdat familie toch echt op de eerste plek staat. Dus niet perse de uren maar de verantwoording omlaag.
Het commentaar wat je dan krijgt is niet van de lucht
Als vrouw krijg je daar nog overheen dat het een soort van respectloos is naar de diegene die voor vrouwenrechten gevochten hebben
Het is dat ik behoorlijk eigenwijs en koppig ben maar ik kan me dondersgoed voorstellen dat die veroordeling hard aan komt. De vader van mijn vriendin heeft zijn dochter zelfs een mislukkeling genoemd

De uitspraak: „geluk bepaal je zelf“ vind ik de grootste en schadelijkste leugen van de laatste decennia. Daarmee wordt je heel makkelijk tot wrak en mislukkeling, want laten we wel zijn: „life is what happens, when you are busy making other plans“ is ook gewoon waar.

Het punt is dat het ene het andere niet uitsluit.

Ja, je bepaalt zelf je geluk, maar wel pas nadat je de onzin van huidige prefectie-maatschappij over het randje geholpen hebt, omdat... inderdaad.... one life, live it! maar niet op de regels van anderen!

Klein knuppeltje, naar aanleiding van de sombere jaren 80 en dat het al mijn hele leven 5 voor 12 voor de natuur is: IK ben degene die de energietransitie bepaalt en er is helemaal niemand die mij gaat of kan vertellen hoe snel dat zal gaan.
Maar ik DOE er iets aan, dit in tegenstelling tot de roeptoeteraars....

Nog eentje dan: jullie gaan ook allemaal zo rap en uitgebreid, dat valt niet bij te houden als je niet de hele dag erbij bent en dat vind mijn werkgever toch niet ok.
Ik mis dus zeker een hoop; kan ook maar beperkt op dingen reageren wat niet wil zeggen dat ik de rest niet de moeite waard vind.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-12-22 20:54

Geplaatst door de TopicStarter : 21-12-22 20:54

Het is inderdaad een keuze hoe je omgaat met de dingen die binnen je leven afspelen. Je bent er meestal zelf bij welke kansen je neemt, helaas wordt het iets te letterlijk gebruikt en vooral ook voor materialistische zaken.

Tevens gaat het er vanuit dat je altijd zelf controle hebt.

Een tragische zelfmoord van een aangetrouwd familielid (internationaal bekend om zijn vooruitstrevende onderzoek in duurzaamheid), zette mij weer met beide benen op de grond. Je kunt nog zoveel kunnen en willen, als er iets flink mis gaat in de bovenkamer dan is nog maar de vraag wat er nog van jouw persoon, dat je dacht te kennen, over is.

**Geplaatst**: 21-12-22 21:19

Geplaatst: 21-12-22 21:19

Sizzle schreef:
Het is inderdaad een keuze hoe je omgaat met de dingen die binnen je leven afspelen. Je bent er meestal zelf bij welke kansen je neemt, helaas wordt het iets te letterlijk gebruikt en vooral ook voor materialistische zaken.

Tevens gaat het er vanuit dat je altijd zelf controle hebt.

Een tragische zelfmoord van een aangetrouwd familielid (internationaal bekend om zijn vooruitstrevende onderzoek in duurzaamheid), zette mij weer met beide benen op de grond. Je kunt nog zoveel kunnen en willen, als er iets flink mis gaat in de bovenkamer dan is nog maar de vraag wat er nog van jouw persoon, dat je dacht te kennen, over is.

Je hebt altijd zelf... maar niet de controle.

Ik wil niet zeggen dat het waar is maar een docent op school had stelde ons de vraag: als intelligentieniveau een cirkel is, waar ligt dan de grens?

Het ging hem niet zozeer om of het zo is maar om intelligentie een beetje te relativeren dat ook minder intelligente mensen ertoe doen.
We hebben alle lagen nodig en wie dat niet gelooft: ga straks, na Nieuwjaar, liefst in de zeikende regen, eens kijken op een bouwlokatie. kijk hoe ze daar werken om (jouw?) toekomstige huis te bouwen. Wie het zijn, wat ze doen en onder welke omstandigheden.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-12-22 21:43

Geplaatst door de TopicStarter : 21-12-22 21:43

Ik dacht aan dit topic toen in vanmiddag op stal was (lang leve mijn vrije dag die ik me kan permitteren omdat ik op de juiste plek met een fatsoenlijke gezondheid en voldoende intelligentie geboren ben).
We hebben een nieuwe staljongen, net tiener af. Heel blij en vriendelijk. Duidelijk is wel meteen dat uitmesten al aan de rand van zijn logica zit. Goedbedoeld strokorrels aangevuld….onder de voerbak ipv op de ligplek.
Maar inderdaad, deze jongen staat daar wel in weer en wind mijn paard van haar eerste behoeften te voorzien op tijden en in weerscondities die ik door mijn geprivelegeerde situatie niet hoef te trotseren.
En terwijl ik nadenk over hoe ik om loonsverhoging ga vragen, is het maar de vraag of hij ooit boven minimumloon zal uitstijgen. Toch zijn dat niet de jongeren die op de stoel bij de psycholoog zitten. Deeltijd zal er ook niet inzitten, op boeren bedrijven zijn 50 urige werkweken nog altijd de norm.

Het leven is niet eerlijk, nooit geweest ook. Maar wat maakt het verschil dat jongeren niet meer lijken te kunnen relativeren wat je aan schijnwerelden ziet op sm. Hoe kunnen we ze daarbij helpen.

**Geplaatst**: 21-12-22 21:48

Geplaatst: 21-12-22 21:48

Sizzle schreef:
Het leven is niet eerlijk, nooit geweest ook. Maar wat maakt het verschil dat jongeren niet meer lijken te kunnen relativeren wat je aan schijnwerelden ziet op sm. Hoe kunnen we ze daarbij helpen.

Overdaad?
Je kunt je kont tegenwoordig niet meer keren of je hebt zo'n commerciële hijger in je nek hangen, in elke denkbare vorm.
Waar haal je dan nog realiteit vandaan? Wat is realiteit dan eigenlijk?
Ik kan me daar soms wel iets bij voorstellen dat dat lastig is.

Ik snap je verdere punt; zie dat ook bij onze stalbaas; hij staat daar in weer en wind te zeulen aan paardenvoer, stro en stalmest.
In een aantal opzichten ben ik weleens jaloers op hem, in andere opzichten zeker niet en ik ben blij dat ik het me op deze manier kan permitteren.

**Geplaatst**: 21-12-22 22:36

Geplaatst: 21-12-22 22:36

Sizzle schreef:
Het leven is niet eerlijk, nooit geweest ook. Maar wat maakt het verschil dat jongeren niet meer lijken te kunnen relativeren wat je aan schijnwerelden ziet op sm. Hoe kunnen we ze daarbij helpen.

Van wie moeten ze dat relativeren dan leren? Daarvoor moeten ze levensverhalen, ervaringen verteld krijgen van mensen die die fase/situatie in het leven al hebben meegemaakt. Maar hoeveel volwassenen spreken tieners tegenwoordig? Ik heb niet de indruk dat ouders hun kinderen vaak vertellen over hun middelbare school/studententijd (of doen jullie dat wel?). Leraren hebben het vooral over de lesstof en op eventueel werk zijn de gesprekken over het algemeen op koetjes en kalfjes niveau. Dan houd je misschien opa en oma over. En dan zijn jongeren vaak niet geïnteresseerd in die verhalen (te druk met social media?).

Zelf heb ik op jonge leeftijd juist veel oudere mensen gesproken (voornamelijk in de kerk, daar issie weer). Zoveel mensen zijn gestopt met studeren, iets compleet anders gaan doen of op de bonnefooi naar het buitenland vertrokken (en zijn gelukkig!), dat het "standaard" leven eerder de uitzondering lijkt. Relativeren heb ik hierdoor wel geleerd. Die sociale druk heb ik nooit echt gevoeld en ik ben nooit bang geweest mijn eigen weg te kiezen (en dat doe ik ook

ben nu 28 trouwens). Beslissingen zijn niet per se permanent, je kunt altijd nieuwe nemen. Maar om dit te kunnen beseffen moet je wel mensen spreken die dit al hebben meegemaakt en dat lijkt nu veel minder te gebeuren. Omgaan met andere generaties niet meer zo vanzelfsprekend.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-12-22 22:46

Geplaatst door de TopicStarter : 21-12-22 22:46

Ik weet nog prima hoe het bij andere kinderen ging thuis. Sommige ouders waren arm, of ziek, sommige rijk, sommige „eng“.
Wellicht ziet men dat minder omdat ze op hun telefoon zitten?

Ik had zelf in iedergeval als kind nooit echt gesprekken met volwassenen, daar voelde ik me echt niet toe in staat. Ik kom nog net uit het laatste randje waar kinderen wel geliefd worden maar nog niet perse als volwaardige mens gezien worden (nee is nee, de reden maakt niet uit). Juist in de kerk waren kinderen en tieners bij ons eigenlijk nooit echt in contact met volwassenen (gaan jullie maar vast naar buiten, wij drinken nog even koffie).

Maar je ziet toch gewoon de verschillen al in je school? Je weet dat X thuis te doen heeft met een dronken moeder, je weet dat Y in de kroeg staat te helpen met 10 jaar, je weet dat Z zich zorgen maakt dat haar moeder ieder moment een hartaanval kan krijgen en zich daarom altijd lief gedraagt. Etc.

Het lijkt me trouwens zeer waardevol om een emotionale band met je grootouders te hebben. Zowel ik als mijn man hebben dat door diverse omstandigheden niet.

Edit: ik weet nog een waardevolle les van mijn vader. We kregen een afwasmaschine, in die tijd echt nog een unicum. Mijn vader drukte ons op het hart dat we dit niet in het rond mochten bazuinen want immers had niet ieder gezin het wat breder. Als hij zou merken dat er over zouden opscheppen dan bracht hij hem terug naar de winkel $_/-\o_$

Mijn man kwam uit een onder modaal gezin in een klein dorpje maar ging naar school in een villa wijk (gym). Hij kwam regelmatig in de grote en luxe huizen om klasgenoten bijles te geven waarmee hij flink bijverdiende. Hij heeft voor hem nooit de lat anders gelegd of zo. Rijkdom als in overdadigheid interessseert hem geen moment.

**Geplaatst**: 22-12-22 01:23

Geplaatst: 22-12-22 01:23

Picopico schreef:
pmarena schreef:
Maargoed, de generatie die zich daar zorgen om maakte, en zeg maar (terecht...?) bang werd gemaakt met dat soort verhalen. Ook over het kappen van het regenwoud enzo en noem maar op. Dat zijn wel de mensen die nu kinderen hebben en die stroom van ellende in de wereld is non-stop geweest en lijkt alleen maar aan te zwellen.

Ik denk dat er nu toch wel bijzonder veel mensen gebukt gaan onder het gevoel van alles gaat naar de klöte, en het lijkt alsof het al te laat is om er nog iets aan te kunnen veranderen. Een gevoel van verdoemd te zijn.

Je moet toch wel heel bewust naar de positieve dingen des levens kijken om daar niet aan onderdoor te gaan. Zeker voor kinderen / jongeren die hun plek in de wereld nog moeten vinden lijkt dat me echt een zware last. Wij volwassenen sudderen wel door omdat we het druk hebben met ons werk en het betalen van de rekeningen enzo Maar die jeugd moet nog wat op zien te bouwen....

Maar dit is van alle tijden. Elke cultuur in elke tijd heeft wel een verhaal over het eind der tijden waar mensen bang mee gemaakt werden. Men zag voortdurend tekenen dat het einde van de wereld nabij was.

@ Menino, de spreekwoordelijke schop onder de kont kreeg je. Volgens mij wordt niemand er beter van als er voortdurend tegen je gezegd wordt dat je iets niet kunt. Niet echt bevorderend voor je zelfbeeld. Je hebt er meer aan als mensen in je geloven en zeggen dat je iets wél kunt.

Wat betreft de 40-urige werkweek. Waarom konden mensen vroeger 6 dagen per week 10 uur per dag werken en is tegenwoordig 5 x 8 uur voor veel mensen teveel?
En vergeet niet dat we al een enorm personeelstekort hebben. Daar kun je allerlei redenen voor verzinnen, maar imo is er maar één echte oorzaak: mensen consumeren meer uren dan dat ze zelf werken, maw ze veroorzaken meer werk dan dat ze zelf doen. Tja, dat kan dus niet. Heel leuk dat je maar 24 uur wilt werken, maar dan zul je ook maximaal 24 uur aan goederen en diensten moeten consumeren (of je veroorzaakt gewoon extra werk voor een ander, die dan 48 uur moet werken zodat jij je luxe leventje kunt leiden). Willen we af van de 40-urige werkweek, zullen we ook genoegen moeten nemen met minder politieagenten, leraren, zorgpersoneel, bouwvakkers, treinpersoneel, pakketbezorgers, winkelmedewerkers, etc. Kortom: inleveren op welvaart. Is dat wat we willen?

De grootste reden waarom er in de zorg te kort is is omdat de zorg heel veel minder aantrekkelijk is geworden. Ik had ook super veel mensen in mijn klas die gestopt zijn nadat ze zichzelf tegenkwamen en toen was het allemaal niet zo leuk meer.

De zorg draait teveel om geld en te weinig om goed zorg kunnen bieden. Ik kan mijn contract wel laten verhogen , maar gek genoeg kom ik dan niet aan mijn uren omdat we nu een klein beetje met teveel zijn. Maar een kanttekening is wel als ik niet alle uren kan draaien krijg ik min uren. En als je onder de 30 min uren zit heb je wel een probleem en moet je dat extra in gaan halen terwijl hun uit niet aan kunnen bieden momenteel. Ik kan nog bijv nog wel een functie hoger krijgen maar zie dat nu nog niet zitten. En nee niet omdat ik lui ben of geen zin heb , maar vorig jaar op mijn andere werk compleet mijn zelfvertrouwen ben verloren en ik in mijn ogen de functie nu even te hoog gegrepen vindt. Ik wil eerst weer zeker op de werkvloer staan en dan weer verder groeien naar een hogere functie maar ik bind hier geen tijd aan vast.

Niet overal gaan ze goed met personeel om. Motivatieverlies en verlies van zelfvertrouwen ligt vaak op de loer.

En teveel het gevaar van heel veel werken in de zorg en je wordt wat moe geeft ook een hogere kans op fouten bij bijvoorbeeld medicatie , maar ook verkeerd inschatten van cliënten en gedrag waardoor er bijvoorbeeld een onveilige situatie ontstaat.

Kijk ik werk 28 uur (24 bij baan 1 en 4 bij baan 2 ) maar ik werk dan regelmatig 14 dagen achter elkaar. En ik heb collega's die 3 dagen al veel vinden die allemaal 30 jaar ouder zijn als ik. Ik krijg ook regelmatig de vraag hoe ik dat vol houdt.

**Geplaatst**: 22-12-22 10:37

Geplaatst: 22-12-22 10:37

Menino schreef:
pmarena schreef:
Menino, je hebt natuurlijk gelijk
Vooral omdat het jezelf betreft. En dit zal inderdaad voor veel meer mensen gelden

Maar er zijn natuurlijk ook zat mensen die juist wèl moeten leren om naar zichzelf te luisteren.
Die juist wèl veel baat hebben bij leren om Nee te zeggen, en wat minder hooi op hun vork te nemen of eens een maand lang op vakantie gaan of wat dan ook

Dat maakt het juist zo lastig. Vaak weten mensen voor zichzelf ook niet waar ze nou het meeste behoefte aan hebben. Die schop onder de kont? Of hebben ze juist al teveel schoppen onder de kont gehad en hebben ze behoefte aan flink gas terug en een degelijk moment van bezinning.

Ik denk dat dit het beste beoordeeld kan worden door iemand die dichtbij je staat. Die je heel goed kent. En die heel veel om je geeft en je in je waarde laat en sterker in je eigen kracht wil zetten ipv. alles voor je wil bepalen.

Bij jou heeft die betreffende therapeut blijkbaar doorzien dat jij het nodig had om een vuurtje in je te ontsteken, zo iemand moet je maar net treffen

Maar het is toch vaak verrekte lastig om te zien of je een specifieke persoon in een specifieke situatie nu het meeste helpt door te zeggen "het geeft niet dat het niet lukt" of door te zeggen "hùp je gaat dit gewoon doen".

Het laatste is natuurlijk het mooiste, als dat lukt Maar als het niet lukt dan is er een grote kans dat die persoon zich nog rotter voelt dan voorheen.... je moet dus eigenlijk wel goed in kunnen schatten of die persoon al zo ver is om het daadwerkelijk te kunnen

SusanH: Wat denk je van die hel en verdoemenis met het gat in de ozonlaag.... dat vond ik als guppie doodeng.

Ja ik denk daar dus anders over. Je moet mensen leren dat het niet erg is om te falen. Dat ze dan okay zijn. Dat ze dan nog steeds gewaardeerd worden en ze kunnen terugvallen op mensen die om ze geven. Dat je soms een dikke uitglijder maakt, je soms teveel hooi op je vork neemt en dat dan aan alles een einde komt. Dat je genoeg sociale vangnetten hebt en dat de liefde van die mensen niet gekoppeld is aan je prestaties. MAAR dat ze wel hun best moeten doen om eruit te halen wat er in zit. Dat is hoe we ons zelf uitdagen en hoe we leren om trots op onszelf te zijn. En dat geldt ook voor school. Als jij vet hard je best doet en je haalt structureel 5'en, dan zit er geen schaamte in om wellicht een meer praktijkgerichte school te zoeken (wat door sommige mensen als "minder" wordt gezien maar dat is natuurlijk ook bullshit..) . Het is ook goed om te reflecteren op dingen om te kijken of je ze wel echt nodig hebt, en of de inspanning het resultaat waard is. Van die twee studies heb ik er 1 laten valen omdat ik een propedeuse wel mooi genoeg vond. Dat is natuurlijk ook prima, met 1 universitair diploma kom ik waarschijnlijk ver zat en heb ik genoeg het idee dat maatschappelijk participeer.

Wat je hierboven schrijft daar ben ik het helemaal mee eens en zou ik zelf geschreven kunnen hebben, ik snap je openingszin van "daar denk ik dus anders over" daarom ook niet zo, want jouw stuk en mijn stuk kunnen prima samen gaan

Citaat:
Maar wat je nooit, en dan ook echt nooit moet doen wat mij betreft, is mensen ervan weerhouden om hun best te doen. Én ze onttrekken van de maatschappij.

Ook helemaal mee eens

Citaat:
Kinderen die niet naar school meer gaan bv. vind ik echt extreem zorgwekkend. Stoppen met je studie is denk ik (bijna) nooit een goed idee, tenzij je weet dat je een andere studie (of baan) veel leuker vind en er dus een alternatief is.

Wederom mee eens, met daarbij de kanttekening dat ik er vanuit ga dat de zeldzame gevallen van kinderen die niet meer naar school gaan, niet voor niets zeldzaam zijn, gelukkig. En dat ik me dermate schrijnende situaties voor kan stellen waarbij het toch echt beter kan zijn om even een pauze te nemen van school - maar wel altijd met de intentie om uiteindelijk weer te re-integreren lijkt mij

Citaat:
Bij iedere stap terug die je doet, moet je nagaan of het de sociale/maatschappelijke ontwrichting waard is.... Maar ik denk dat je nooit zelf de persoon kan zijn die dat in kan schatten. En ik vind dat de gemiddelde hulpverlening ook niet een al te beste track record heeft als ik kijk naar mijn eigen 8 (!!!) behandelaren.

Ik denk dat je bij hulpverleners maar net het geluk moet hebben dat je iemand treft met wie je een klik hebt. Iemand die je respecteert en waardeert voor wie je bent, iemand die je "ziet en hoort" en daadwerkelijk JOU wil helpen i.p.v. je door een malletje van een standaard protocol wil duwen. Toen ik jouw stuk las over dat ze je uit studies wilden halen enzo gingen mijn nekharen eerlijk gezegd ook overeind staan, want daarmee onttrek je iemand uit iets dat juist zo belangrijk is....

Ze zullen daar vast een reden voor hebben gehad die voor henzelf heel logisch leek... maar als je dan verder leest dat het je wel gewoon gelukt is dan is het zonde dat ze je zo dwarsgezeten hebben in je ontwikkeling, eigenlijk.

Ik weet natuurlijk niet of je er destijds inderdaad niet klaar voor was, ik ga even af op je eigen verhaal.
En dan kom ik bij het stukje dat je zegt dat je denkt dat mensen dat niet zelf in kunnen schatten. Daar ben ik het niet helemaal mee eens

Ik denk dat dit per persoon en situatie heel verschillend is en dat mensen het soms wel degelijk zelf prima in kunnen schatten. Maar alleen iemand nodig hebben die in ze gelooft, ze ondersteunt, ze een duwtje in de rug geeft. Zoals het leest kon jij het ook best prima zelf inschatten dat dit was wat je moest doen?

Citaat:
Daarin vond ik het voorbeeld met je zoontje wel schrijnend. Want tuurlijk kan jouw zoontje echt wel zwemmen en hem in het diepe springen (waarschijnlijk). Hij heeft alleen iets meer handvatten nodig. Als je het als metafoor pakt vind ik dat er in deze maatschappij nu wel heel makkelijk gezegd "ah, hij kan niet meekomen. Laat maar zitten... Zet hem maar op Hockey, ook leuk". Terwijl IMO zo'n hummeltje een begeleider nodig heeft die hem met heel veel positiviteit, en grapjes, en kleine stapjes die bij elk positief beetje de hemel ingeprezen wordt, en misschien af en toe een strenge blik, maar vooral complimentjes begeleid moet worden tot hij mee komt met de rest. Die strenge blik kan hij wel hebben als de relatie verder genoeg geconsolideerd is. Nog erger: een zwemdocent die je zoontje dalijk gaat vertellen dat 'ie een onzichtbare scheve pees in zijn middenvoetsbeentje heeft -terwijl dat nooit gecontroleerd kan worden- waardoor hij een eveneens onzichtbare motorieke afwijking heeft en je maar moet stoppen met zwemles (even als metafoor voor alle stoornissen die nu opgeplakt worden met hypothetische, maar omstreden achterliggende neurologische theorieën)

Nu is het meer iemand van een plankje afduwen, half laten verzuipen en dan zeggen "haha, komt niet goed. Leuke jongen hoor, maar zet hem maar op Hockey" . Gevolg is dat jouw zoontje misschien nooit een zwemdiploma haalt, daar de rest van zijn leven last van heeft, niet mee mag op schoolreisje etc. Zie je de overeenkomst?

Ik snap je bovenstaande verhaal, en ben het er helemaal mee eens... op het stukje na dat je hier een enorme aanname doet. Want hij IS helemaal niet gestopt met zwemles :)*

Na het eerste zwembad waar hij echt een enorme hekel kreeg aan zwemmen en koud water, heb ik dus een zwembad gezocht met warmer water. Was toch al het andere zwembad van de 2 waar we destijds een keuze uit moesten maken, net zo dichtbij...dan gun ik het dat ventje wel dat hij dan weer plezier in het zwemmen kan krijgen. Daar uitgelegd dat hij badje 1 nooit goed doorlopen had, en dat springen erg eng vond en dus echt nog in stapjes moest leren. Want bij hem werkt doorduwen in dit specifieke geval gewoon echt niet, dan graaft hij zich alleen maar dieper in in zijn angst en ben je nog verder van huis :(:)

Dat begrepen ze. Dus daar begonnen.

Maar de eerste les stond hij eind van de les al op het startblok, bij het diepe, en MOEST hij springen van de zwemjuf....terwijl hij verdorie dus nog niet eens in het ondiepe van de kant durfde te springen....

Zwemjuf draaide de duimschroeven flink aan dat hij het gewoon maar moest doen, niet zo piepen, bent toch een grote jongen, de anderen doen het ook, je mag pas naar mamma als je gesprongen hebt.

Ik ken dat ventje en wist dat hij het niet zou doen. Maar je wilt een ander ook eens de kans geven om het te proberen, en ik heb niet ingegrepen. Had mijn moederhart liever wèl willen doen / je hem wilt beschermen maar je houdt toch de mogelijkheid open dat je zelf van invloed bent op niet genoeg doorduwen. Maar het werd alleen maar een bevestiging van zijn angst: hij deed het niet.

En natuurlijk baal ik ervan dat hij het niet deed, maar tegelijkertijd vind ik het heel knap van hem dat hij zich niet laat dwingen. Maar er breekt natuurlijk wel weer wat in zo'n ventje en hij wilde niet meer naar het nieuwe zwembad: hij heeft nog gelijk ook

Toch nog een keer gepraat met de juf en die zag nu ook in dat ik toch inderdaad gelijk had dat hij het echt eng vindt

Wederom de belofte gedaan dat ze het springen gewoon van 0 op zouden bouwen. Ein-de-lijk gewoon helemaal terug naar de basis in het groepje met startende zwemmers, zodat hij 100x in het water zou kunnen springen, steeds op een iets dieper plekje, in vertrouwen toewerkend naar dat startblok.

Maar wat gebeurde er een paar lessen later....hij was net nog maar voor misschien de 10e keer in het meest ondiepe water gesprongen tijdens de lessen, met volledige bepakking van drijfmiddelen. Dus was nog niet veel verder eigenlijk... en ineens dacht de zwemjuf van badje 1: deze jongen zwemt veel te goed, en ze stuurde hem naar de juf van badje 2. Die was net een leuk spel aan het doen dus het leek toen nog leuk. Maar 5 minuten nadat hij nog in het ondiepe aan het plonzen was....gingen ze met het hele clubje naar het startblok bij het diepe. Alle drijfmiddelen er af. En hij werd van het startblok af geduwd, en in 1 beweging meteen onder een vlot door getrokken. Nou toen had ik natuurlijk een gebroken huilend hoopje kind in de douche.... tot zo ver de belofte van de zwemjuffen!

Kind opgeraapt en weer een beetje mentaal in elkaar gezet :(:)

In de auto gezet en in 1 streep naar het zwembad gereden waar een paar maanden eerder voor bang geworden kinderen zwemlessen gestart waren, om te vragen of hij daar terecht kon. En daar zwemt hij nu sinds eind zomervakantie en heeft hij weer plezier in het zwemmen

Het is een stuk duurder en schiet voor geen meter op want lieve zwemjuf moet natuurlijk eerst weer zijn vertrouwen winnen. Maar het in het water springen gaat nu gelukkig goed +:)+

En hij vind het vrij zwemmen dat we zelf steeds zijn blijven doen, ook nog steeds erg leuk. Dus hij komt er wel. Het is alleen zo jammer dat we steeds dingen op moeten bouwen die elders kapot gemaakt worden....

Dat doen die mensen niet expres, maar het is wel enorm balen als je een beetje een gevoelig kind hebt, dat er dan zo overheen gewalst wordt. Stimuleren en af een toe een welgemikte schop onder de kont is niks mis mee, maar over de flos duwen is wèl vervelend.

**Geplaatst**: 22-12-22 10:44

Geplaatst: 22-12-22 10:44

pmarena schreef:
Het is een stuk duurder en schiet voor geen meter op want lieve zwemjuf moet natuurlijk eerst weer zijn vertrouwen winnen. Maar het in het water springen gaat nu gelukkig goed En hij vind het vrij zwemmen dat we zelf steeds zijn blijven doen, ook nog steeds erg leuk. Dus hij komt er wel. Het is alleen zo jammer dat we steeds dingen op moeten bouwen die elders kapot gemaakt worden....

Je doet het goed, maar wat frustrerend. Het zou echt fijn zijn als men toch een klein beetje meer respect heeft voor afspraken en wat kinderen aangeven.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-12-22 10:52

Geplaatst door de TopicStarter : 22-12-22 10:52

Mee eens, ik vind het behoorlijk „vorige eeuws“ zwemonderwijs als ik dat zo lees.
Ik ben juist zo ontzettend gelukkig met hoe het er aan toe gaat in de zwemscholen die we tot nu toe gehad hebben (verhuizing tussendoor). Streng op techniek maar pedagogisch zeer correct. Ook streng op de ouders (geen gemeut en gedraai in de kleedkamers met kinderen die zichzelf prima kunnen omkleden) zodat er een ontspannen sfeer hangt.
De zwemschool van je zoontje doet me denken aan mijn eigen jeugd: luidkeels huilend het zwembad ingesleurd worden en dan zonder pardon het diepe water ingekiepert worden waarna je vingertjes van de rand losgepeuterd werden en als je dreeg te zinken kreeg je zo‘n metalen haak onder je buik -O-

Ik heb nog altijd watervrees.

Dus ik vind het top dat je zo voor je kind opkomt!