oomens schreef:Het grote probleem zit hem er volgens mij in, dat mensen (terecht of onterecht, dat laat ik hier in het midden) het gevoel hebben dat die gevraagde sympathie onevenredig groot is, doordat een relatief kleine groep mensen zich keer op keer gekwetst zegt te voelen door dingen die in de eerste plaats niet kwetsend bedoeld zijn, en dat er van de grote meerderheid keer op keer kleine tegemoetkomingen worden gevraagd.
Laten we eens niet in het midden laten of dat terecht of onterecht is. Het is namelijk onzin. Of nou ja, het blijkbaar wel keer op keer gevraagd - maar nadrukkelijk niet gegeven. We hebben juist in allerlei opzichten nadrukkelijk niet iets veranderd, en komen mensen die iets zeggen over racisme juist niet tegemoet.
Citaat:
Uiteraard zijn die tegemoetkomingen steeds klein (hoeveel mensen gaan er dood van als ze voortaan naar een Efteling moeten zonder Carnaval Festival of Sinterklaas moeten vieren met een beroetveegde Piet?), maar mensen hebben wel het gevoel dat ze zich opstapelen en hebben vooral met die opeenstapeling een probleem.
En dat is op z'n minst opmerkelijk, omdat dat gevoel van opstapeling op hetzelfde moment totaal ontkend wordt als het gaat om zwarte mensen. Het is echt heel raar om enerzijds je te beroepen op de kinderen en het verlies van het sinterklaasfeest-as-we-know-it, om dan in ongeveer dezelfde zin gewoon te ontkennen dat kinderen van bv Surinaamse afkomst het sinterklaasfeest helemaal niet leuk vinden, omdat ze worden aangesproken als zwarte piet.
Je kunt niet empathie voor het ene verwachten als je zo opzettelijk en bot je empathie voor de andere kant onthoudt. En in het debat wat nu speelt is het wel degelijk echt heel bot.
En laten we daar ook het perspectief niet vergeten. Het is de herhaling en de onbalans die daarin zo moeilijk is. Zwarte piet zou vast niet zo'n issue zijn geworden als de maatschappij niet daarnaast ook aantoonbaar in een boel opzichten heel ongelijk is en daadwerkelijk discrimineert. Als 'zwarte piet' echt alleen maar iets is wat 7-jarigen tegen elkaar zeggen en het verder geen enkele impact heeft, dan zou het weer iets anders zijn. Maar dat speelt dus naast de lagere verwachtingen en schooladviezen die kinderen krijgen, en dat zwarte scholen gelijk gesteld worden aan slechte scholen, dat jongeren die geen stageplek krijgen, puur op grond van hun naam / huidskleur / afkomst. Naast de politiediscriminatie. Naast de rotopmerkingen die wel heel opzettelijk bedoeld zijn om te kwetsen.
De combinatie van dat alles is niet aanvaardbaar, en doen alsof het veranderen van een attractie in een pretpark of het veranderen van wat uiterlijke details aan een feest dat verder de cadeautjes, gedichtjes, surprises, schoen zetten en sinterklaasjournaal kan houden ook maar in de verste verte in de buurt komt van de grote gevolgen van structureel lagere opleidings- en werkkansen is gewoon echt niet ok.
En het schijnt helemaal hip te zijn om te benoemen, dus laten we dat eens benoemen.
Citaat:
Ons best doen om de wereld zo fijn mogelijk te maken is een heel nobel streven, maar (ja, hier staat er nog een) het is naief om te denken dat je daardoor een volledig fijne wereld kunt maken.
Dat is precies die framing ja. Het is helemaal niet belangrijk of het wel of niet een volledig fijne wereld is. Wat belangrijk is, is dat we het met een beetje inspanning beter kunnen maken dan het nu is, en dat we die inspanning nadrukkelijk niet willen leveren als maatschappij.
Zoals ik zei: we blijven hangen in het idee dat er maar 2 mogelijkheden zijn: of alles perfect, of alvast op voorhand opgeven. En dat is gewoon kort en goed: onzin.
Citaat:
Zelfs als je in een schoolsetting kunt vermijden dat er situaties van ongelijkheid ontstaan (netjes iedereen een traktatie geven, allemaal een prijsje bij het sporttoernooi 'want jullie zijn allemaal winnaars', om beurten met het buitenspeelmateriaal, iedereen door loting in sportteams en werkgroepjes indelen zodat er geen kliekjesvorming ontstaat, steeds een andere plaats in de klas zodat niet steeds het begin van het alfabet bij de leraar mag zitten, etc.), dan nog zullen die er in de grote, boze buitenwereld hoe dan ook zijn.
Nou en? Als het zover is dan komt het wel, en dealen we ermee, en dat is geen enkele reden om het op te zoeken. Als je paardrijdt weet je dat je ervanaf valt - en toch zetten we ruiters niet expres in hun eerste les op het wildste paard terwijl we hun voet door de stijgbeugel trekken om er een rotje achter te gooien, omdat je altijd wel eens een onverwachte situatie kunt hebben met paarden.
Het leven zorgt wel voor zichzelf, maar we kunnen kinderen een flinke basis meegeven in gewaardeerd zijn, gezien zijn, ervaren dat niet-competitie mogelijk is, met je eigen en elkaars emoties kunnen omgaan, etc.
En... een veilige hechting en een goede omgeving is het beste wat je ze mee kunt geven, juist om ze goed met allerlei situaties om te laten gaan.
Het idee dat we vooral niet na hoeven te denken wat we kinderen mee willen geven is raar. (En staat in shril contrast met de micromanagement van de taal- en rekenvaardigheden en de toetsobsessie.)
Citaat:
Die competitie hebben 'we' niet laten doordringen, die is er altijd in een bepaalde mate geweest, en misschien zelfs wel meer dan nu.
Soms meer, soms minder. We hebben na de oorlog geprobeerd om toe te werken naar een harmonieuzer model, en dat heeft ook eigenlijk wel gewerkt, alleen zijn we nu weer toe aan het werken naar een model waarin de sociale cohesie wordt afgebroken, en de competitie toeneemt.
Citaat:
Hoeveel kinderen groeien er nu niet in een beschermde omgeving op als bijna enig kind? Met als enige (fysieke) samenspeelmogelijkheden die onder toezicht van volwassenen die er zoveel mogelijk een gekunsteld-gelijkwaardig, kwetsloos gebeuren van maken?
Het is opmerkelijk dat je de optie buiten beschouwing wilt laten dat er op veel plekken werkelijke gelijkwaardigheid wordt nagestreefd. En je doet 'kwetsloos' voorkomen alsof het iets heel vreemds is, maar het is natuurlijk helemaal niet vreemd om te streven naar een situatie waarin je elkaar respecteert en probeert niet te kwetsen.
Citaat:
Overigens denk ik dat het zeker niet alleen emotionele armoe oplevert hoor, maar vooral ook emotionele weerbaarheid.
Dat denken meer mensen, alleen is het bewezen onwaar. Zoals gezegd, er is al behoorlijk wat onderzoek naar gedaan. Veilige hechting maakt je beter bestand tegen tegenslagen en stelt je meer in staat om je aan te passen. En te vaak pijnlijke ervaringen hebben geeft grotere kans op gezondheidsschade, het beinvloedt je immuunsysteem, verhoogt de kans op risicozoekend gedrag, afhankelijkheid van middelen, etc.
Zelfs als we ons best doen om de wereld een beetje beter te maken, hebben we echt wel genoeg leed in de wereld dat kinderen net als volwassenen in aanraking komen met leed. Denk aan ongelukken, ziektes, het overlijden van familie of vrienden, de normale (niet op pesten maar in persoonlijke interactie) ontwikkelde conflicten... die zijn er allemaal gewoon nog. Meer dan genoeg kansen dus om ook die kant te ervaren... we hoeven pesten of discriminatie niet goed te praten of te bagatelliseren daarvoor.
Citaat:
Vermogen om met de wereld te kunnen dealen, ook als die eens wat minder mooi is dan je hem hoopt, wilt, of probeert aan te treffen.
Vind je de manier waarop men dealt met de discussie rond zwarte piet of de efteling dan getuigen van zoveel incasseringsvermogen? Als je als volwassene zo gehecht bent aan zulke onbelangrijke aspecten, wijst dat dan echt op 'emotionele weerbaarheid'? Ik zou zeggen van niet namelijk.
Geplaatst: 06-07-16 14:40 
