papagroom schreef:Wie heeft hem niet gezien,,,,de foto van het verdronken jochie Aylan,,,,nat en levenloos op dat Turkse strand,in zijn rode shirtje en blauwe broekje.
Je kunt het geen eens een vluchteling noemen....mee met papa en mama en de grote zus,op weg naar een betere toekomst....
Ik heb zelf kinderen weliswaar ouder,maar toch zie ik mijn eigen kind daar liggen...mijn maag speelt op,mijn hart begint te bonzen,,,ik kan het niet aanzien,en klik de afbeelding weg.
En dan de schaamte,,,ik kan het niet aanzien en klik de afbeelding weg...verstop het leed van mijn medemensen met simpel weg een muisklik,,,walging,,,,altijd een grote mond over menslievendheid,solidariteid,etc,etc,en wat doe ik....ik klik het weg...wat een vreselijke kerel ben ik.
hoe gaan jullie hier mee om?
Niets, hoe ermee om te gaan, want wat kunnen wij eraan doen?
En weet je wat er zo raar aan is? de vader gaat terug naar waar hij vandaan komt en de tante uit Canada ook om deze 2 kinderen en moeder er te gaan begraven..........dus valt denk ik wel mee met hoe het er aan toe gaat, lijkt mij dat het gelukzoekers zijn, want anders ga je er toch niet terug om je vrouw en 2 kinderen te begraven?????
Er was dus geen direct levensgevaar en/ of hoge nood om direct te moeten gaan vluchten en alle kansen te moeten gaan grijpen om er weg te kunnen gaan met met veel risico's zoals een kleine rubberbootje in de wilde zee.
Dus ik heb zo mijn vraagtekens.