Waarom blijven mensen niet in Turkije? Hierom:
Citaat:
Er lijkt geen einde aan de oorlog in Syrië te komen.
Er blijven maar mensen vluchten en de vluchtelingen in de buurlanden zijn de hoop aan het verliezen dat ze nog terug kunnen keren.
Normaal gesproken, als mensen vluchten uit hun eigen land, hopen ze snel weer terug te keren. Maar nu dit conflict al meer dan vijf jaar duurt, zijn veel Syriërs de hoop verloren om weer terug te keren. Hun huizen zijn verwoest, familieleden zijn overleden… Syriërs zijn nu bereid om verder te reizen om toch een gelukkig – en veilig – leven te leiden. Ondertussen wordt de situatie in Syrië alleen nog maar erger, waardoor er steeds meer mensen vertrekken.
In veel buurlanden is het niet toegestaan voor vluchtelingen om te werken, waardoor ze armer en armer worden.
En alhoewel de Syriërs vaak niet arm zijn, is het moeilijk om de huur te blijven betalen voor een veel te klein appartement, als je niet mag werken en zelfs kan worden opgepakt als je wordt betrapt op werken. In Jordanië bijvoorbeeld, word je dan terug gestuurd naar een kamp.
Er is niet genoeg internationale hulp om alle vluchtelingen in de regio te helpen.
Normaal gesproken krijgen vluchtelingen hulp van organisaties als de UNHCR (UN Refugee Agency), zodat ze kunnen overleven. Maar dit probleem is zo groot en duurt al zo lang, dat de organisaties niet genoeg hulp meer kunnen bieden. De UNHCR heeft eigenlijk twee keer zo veel geld nodig als dat ze hebben om alle mensen te kunnen helpen. Hierdoor gaan vluchtelingen bedelen en moeten de kinderen zwart werken.
Kinderen krijgen te lang geen school meer.
In de Syrische cultuur is educatie enorm belangrijk. Maar in Turkije, Egypte, Libanon en Jordanië zijn er niet genoeg mogelijkheden om de Syrische kinderen naar school te sturen. In Jordanië alleen al zijn er 90.000 Syrische kinderen die niet naar school gaan. Veel meisjes worden dan gedwongen om vroeg te trouwen. Bovendien hebben Syrische jongeren bijna geen opties om te studeren in deze regio. Kan je nagaan dat je al vijf jaar lang niet naar school kan. Dan is vluchten naar Europa cruciaal voor je educatie.
De buurlanden krijgen geen internationale support, waardoor ze het extra moeilijk maken voor Syriërs om in het land te blijven.
Libanon is enorm klein, maar heeft wel één miljoen Syrische vluchtelingen in het land. Niet gek dan ook, dat de regering het bijna onmogelijk maakt voor de vluchtelingen om nog asiel te krijgen. De vluchtelingen die al in Libanon zijn, moeten 120 euro per jaar betalen om daar te blijven (bovenop de huur van hun huis etc.) en moeten en iets ondertekenen waarin staat dat ze niet mogen werken. Maar niet alleen in Libanon, ook in de andere buurlanden heeft de hoeveelheid vluchtelingen enorme impact op de infrastructuur, waardoor de regeringen het moeilijker maken voor de vluchtelingen om in het land te blijven.
Op televisie en social media lijkt Europa verwelkomend.
Syriërs binnen en buiten het land volgen het nieuws op de voet. Wat ze daar zien? Vluchtelingen die in Europa worden verwelkomd met applaus, bloemen en knuffels. Voor veel Syriërs is dat vooruitzicht in combinatie met veiligheid en werkgelegenheid dé reden om de reis naar Europa te wagen.Inmiddels lijken we daar in Nederland meer geen last van te hebben, omdat vluchtelingen elkaar aanraden om niet naar Nederland te gaan.
Bron
Verder:
TPO schreef:Vluchtelingen in Turkije
De meeste oorlogsvluchtelingen houden zich op net over de grens in Turkije. Het oorlogsgeweld vindt plaats op een paar kilometer afstand. Echt veilig voel je je daar waarschijnlijk niet. Een deel van de vluchtelingen wordt er opgevangen door de UNHCR, het grootste deel moet zichzelf zien te redden. De Turkse regering verzorgt geen opvang en onderhoudt geen kampen. In die kampen kun je als vluchteling dus niets beginnen.
Specifieker: Turkije heeft wel het VN Vluchtelingenverdrag geratificeerd, maar niet het cruciale Protocol uit 1967. Dit betekent dat Turkije uitsluitend Europese vluchtelingen (!) als vluchteling beschouwt, niet die uit het Midden-Oosten of Afrika. Die Europeanen zouden er overigens ook weinig kunnen beginnen, want Turkije kent geen echte asielprocedure. Kun je dan als vluchteling in Turkije een andere status krijgen? Een werkvergunning krijgen als niet-Turk is heel moeilijk: je hebt al een arbeidscontract nodig voordat je naar Turkije komt. Dat hebben die vluchtelingen niet.
Toekomst opbouwen
Een toekomst opbouwen in Turkije, hoe kort ook, is onmogelijk, want de vluchtelingen hebben er geen enkele status. Ze zijn illegaal en vogelvrij. Kinderen zullen geen onderwijs ontvangen, voor medische zorg zijn ze van anderen afhankelijk en werk krijgen is onmogelijk.
Waar dan heen? De landgrens met Griekenland is al een tijdje geleden door de EU met een muur afgesloten. Je kunt dus alleen uit Turkije wegkomen via zee. Dat is voor vluchtelingen een goed plan want de EU heeft geen terugkeerverdrag met Turkije en dus heeft Turkije geen enkele verplichting de vluchtelingen weer terug te nemen. En Griekenland heeft een slechte reputatie op het gebied van vluchtelingenopvang en de kans om als vluchteling te worden erkend. Niet zo gek dus dat deze vluchtelingen massaal verder Europa intrekken.
Er is inderdaad geen oorlog in Turkije, maar dat maakt voor de stroom vluchtelingen naar West-Europa al met al maar weinig uit.
youngcritics.nl schreef:Waarom komen al die vluchtelingen naar Europa? Waarom blijven ze niet gewoon in de landen rondom Syrië?
Vijfennegentig procent van de Syrische vluchtelingen – het gaat hier om miljoenen mensen – verblijft momenteel in de buurlanden Egypte, Turkije, Irak Libanon en Jordanië. Een aanzienlijk deel hiervan is minderjarig. Het gaat hier om kinderen en tieners die veelal alles verloren zijn; hun huis, hun familie en hun vrienden. De buurlanden van Syrië zijn echter overvol en kunnen niet meer in de behoeften van de Syriërs voorzien, laat staan dat zij hen een toekomst kunnen bieden. En dan zijn er nog de vluchtelingen die naar Irak zijn gegaan, maar daar al evenmin veilig zijn. Irak kent zelf immers ook meer dan een miljoen inwoners die op de vlucht zijn voor de terreur dat het land overspoelt. Er gaat vanuit de hele wereld geld naar het verbeteren van de opvang van vluchtelingen in de regio rondom Syrië, maar de bedragen zijn vooralsnog niet toereikend.
Veel vluchtelingen merken dat de situatie in aangrenzende landen niet voldoende is om hen veiligheid en basisbehoeften te bieden, laat staan om een nieuwe toekomst op te bouwen. Daarnaast kunnen ze een toekomst in een verscheurd land als Syrië de komende jaren of zelfs decennia wel vergeten en zijn ze niet welkom in landen zoals Saudi-Arabië, Quatar, Koeweit, Bahrein en Oman. Veel vluchtelingen trekken dan ook naar Turkije, een land dat hen in elk geval veiligheid biedt. Hoewel Turkije inmiddels miljoenen vluchtelingen opvangt, verleent het land hen geen permanent asiel. Dat betekent overigens niet dat de Syriërs massaal in vluchtelingenkampen verblijven; een deel van hen houdt zich op in stedelijke gebieden en gaat – veelal vergeefs – op zoek naar slecht betaald werk. Dit geldt ook voor Irak en Libanon, waar vluchtelingen hun toevlucht zoeken in verlaten gebouwen zonder stroom of water. Omdat zoveel vluchtelingen op zo’n klein grondgebied verblijven, worden zij blootgesteld aan allerlei ziekten. De medicatie hiervoor is in deze landen zeer beperkt, wat gevaarlijke situaties oplevert. In Turkije zijn ze in elk geval veilig, zeker in vergelijking met Syrië en Irak, maar opnieuw is er hier geen perspectief. Een nogal uitzichtloze situatie dus.
En landen zoals Griekenland, Kroatië, Roemenië en Hongarije dan?
In de hoop op een betere toekomst steken honderdduizenden vluchtelingen de Middellandse Zee over. Per vliegtuig kan dat immers niet, want vliegmaatschappijen mogen vluchtelingen niet zomaar aan boord laten. Daarom maken vluchtelingen deals met smokkelaars en proppen ze zich in een veel te klein bootje in de hoop dat ze de gevaarlijke trip naar Griekenland overleven. De risico’s van deze tocht zijn groot –duizenden mensen verdrinken – maar voor deze mensen is Europa nu eenmaal het licht aan het einde van een lange, duistere tunnel die ze al maanden of zelfs jaren proberen te ontvluchten.
Griekenland is echter ook verre van het paradijs. Er is geen werk, het gaat erg slecht met de economie, het land wordt al overspoeld door vluchtelingen en hoewel ze in Griekenland veiliger zijn dan in voorgaande landen, kunnen ze nog altijd niet rekenen op een betere toekomst. Griekenland heeft immers geen geld om hen te helpen. Gezien ze toch al in Europa zijn, besluiten veel vluchtelingen dan ook om verder te reizen. Ze hebben het geld en de mogelijkheden en willen de trauma’s achter zich laten en een nieuw leven beginnen.
Hongarije, Kroatië en Roemenië blijken al evenmin geschikt. In Hongarije worden ze ofwel met traangas geweerd ofwel zeer slecht opgevangen. Kroatië kan de hoeveelheid vluchtelingen naar eigen zeggen niet meer aan en heeft de grenzen hermetisch afgesloten. Roemenië ligt op ramkoers met Europa omdat het zich koppig tegen het vluchtelingenbeleid blijft verzetten. Ook landen als Polen, Slowakije en Tsjechië hebben een zeer streng asielbeleid. Het resultaat is dat veel vluchtelingen naar Duitsland, Zweden en in mindere mate ook Nederland komen. Via smokkelaars, medevluchtelingen of social media komen ze immers te weten dat er in West-Europa werk, onderdak en asiel is. Kortom: de beste kans op een hoopvolle toekomst.