Bokt.nl

**Geplaatst**: 20-12-22 21:34

Geplaatst: 20-12-22 21:34

Sizzle schreef:
Ikke, Aangezien er letterlijk meer kinderen en steeds jongere kinderen worden opgenomen in kritische conditie in noodopnames is het niet enkel een kwestie van wat meer half-zachte diagnoses lijkt mij?

Ik zie ook nog niet hoe dat gekoppeld is aan de huizenmarkt. Er zijn immers ook kinderen betroffen die uit welvarende situaties komen, niet alleen kwakkel gezinnen.

Edit: voor mij voelt dat als makkelijke oorzaak aanwijzen bij de overheid terwijl het waarschijnlijk een zeer complex probleem is dat al in de vorige generatie gestart is (weer denkend aan 20% van onderwijzers met burn-out klachten) en waar we (als volwassenen in iedegeval) allemaal medeverantwoordijk voor zijn.

Ik denk dat het een optelsom van verschillende oorzaken is, waar de financiële onzekerheid van jongvolwassenen een rol in kan spelen en ook de werkdruk die volwassenen soms ervaren en dat mogelijk op hun kinderen overdragen. Maar ook social media of zorgen over het klimaat.

**Geplaatst**: 20-12-22 21:35

Geplaatst: 20-12-22 21:35

chanicha schreef:
Wij woonden toen ik klein was in de Zeven Steegjes, het Lange Rozendaal, en er zaten geen douches of badkamer in die huizen dus gingen we in de teil. Grote pan water op het vuur en gaan met die banaan.
Ik weet nog dat we gingen verhuizen naar een flat met een ruime badkamer, wist niet wat ik zag!
Wij kregen een cadeautje met sinterklaas maar met de kerst kregen we niets.

Niet zo heel ver daarvoor was warm water echt een luxe en mocht je blij zijn als je niet dood ging aan cholera of de pest. Met andere woorden, het is goed dat bepaalde dingen veranderen.

**Geplaatst**: 20-12-22 21:40

Geplaatst: 20-12-22 21:40

Sizzle schreef:
Ikke, Aangezien er letterlijk meer kinderen en steeds jongere kinderen worden opgenomen in kritische conditie in noodopnames is het niet enkel een kwestie van wat meer half-zachte diagnoses lijkt mij?

Nee, dat is ook niet wat ik bedoel.
Ik heb eerder de indruk dat er vroeger meer achter de voordeur bleef, wat "de buitenwereld" dus minder of niet mee kreeg.

Ik weet nog dat een vakantievriend kwam logeren en hij zich afvroeg waarom er zoveel mensen in het dorp waren die geestelijk gehandicapt waren (dat is eenmaal herkenbaar).
In ons dorp was/is een centrum voor mensen met geestelijke handicaps, waarbij het specialisme epilepsie was, al dan niet in combi met andere handicaps.

In het dorp wist iedereen waar deze mensen vandaan kwamen. Degenen die het konden, mochten zelfstandig naar het dorp en dan kwam je ze dus ook gewoon tegen. Daar keek ook niemand van op.
Ken je dat niet is dat als kind apart om te zien. Voor mij was dat zo gewoon dat ik er nooit over nagedacht had; ik wist niet anders. Die mensen wonen daar en komen ook in het dorp.
Met die kennis begreep de vriend het en vond het fijn voor die mensen dat dat gewoon kon.

Misschien dat daarom mijn beeld ook niet helemaal klopt.
Er is nu ook veel meer kennis dan, pak 'm beet, 30 jaar geleden en dat is goed voor degenen die het treft maar het legt ook meer dingen bloot waar je vroeger niks over hoorde.

**Geplaatst**: 20-12-22 21:44

Geplaatst: 20-12-22 21:44

AnnedB schreef:
chanicha schreef:
Wij woonden toen ik klein was in de Zeven Steegjes, het Lange Rozendaal, en er zaten geen douches of badkamer in die huizen dus gingen we in de teil. Grote pan water op het vuur en gaan met die banaan.
Ik weet nog dat we gingen verhuizen naar een flat met een ruime badkamer, wist niet wat ik zag!
Wij kregen een cadeautje met sinterklaas maar met de kerst kregen we niets.
Niet zo heel ver daarvoor was warm water echt een luxe en mocht je blij zijn als je niet dood ging aan cholera of de pest. Met andere woorden, het is goed dat bepaalde dingen veranderen.

Klopt, er waren toen poepdozen buiten en heet water kon je kopen.
Ik heb er hele fijne herinneringen aan want in de buurt zorgden ze voor elkaar.

**Geplaatst**: 20-12-22 21:46

Geplaatst: 20-12-22 21:46

Sizzle schreef:
De huizenmarkt is welliswaar verrot in NL, maar de huurmarkt in andere EU landen is echt niet zo bedorven. Bovendien is kopen in veel landen helemaal niet zo’n „ding“. Toch spelen daar dezelfde problemen onder de jeugd. Ik kan me gewoon slecht voorstellen dat een 12-14 jarige gaat snijden omdat hij/zij over 10 jaar misschien niet uit huis kan.
Hooguit is het een extra stress factor.
.

Nah. Ik denk meer dat het de stress is van die ouders die een weerslag heeft op kinderen, dan kinderen die zelf zich zorgen maken over een huis. Ook veel slechte huwelijken die omwille van de huizenmarkt niet beëindigd kunnen worden bv.

14-jarige die pogingen doen en snijden. Ik geloof gewoon niet dat die niet beinvloed worden door de rare mental health clubjes van andere 14-jarigen die snijden en zelfmoordpogingen doen op internet en sociale media. Dan kon je nog beter pro-ana hebben. Daarvan wist iedereen (inclusief leden zelf) dat het schadelijk is en dat werd nog tot op zekere hoogte in de gaten gehouden….

**Geplaatst**: 20-12-22 21:51

Geplaatst: 20-12-22 21:51

Toch blijf ik ook zeggen dat doordat ouders allebei werken, ze een hoop aandacht tekort komen en bso is ook niet altijd een fijne plek.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-12-22 21:53

Geplaatst door de TopicStarter : 20-12-22 21:53

Ikke, dat klopt zeker ook.
Het is ook hooguit pas sinds zo‘n 30 jaar enigszinds normaal om als kind echte gesprekken te hebben met volwassenen.
Ook was je vroeger eerder gewoon „ongeschikt“ en ging je haren vegen ipv dat je aan alle kanten hulp en bijles kreeg.
Misschien weten de mensen tussen 30-50 zelf niet hoe ze met de emoties om moeten gaan die hun ouders en grootouders systematisch verdrongen hadden waardoor dat weer een weerslag heeft op hun kinderen.
Verdriet? Daar praatte je niet over. Tanden op elkaar en door. Nu moeten de eerste generaties die wel gevoelens proberen te tonen dit zonder trauma‘s op hun kinderen verder brengen. En ook die ouders hebben dan te maken met het veroordelende social media waarin je nooit voldoet.

Of misschien is dit gewoon het kantelpunt van een economie die bestaat op groei via niet bestaand geld waarin welvaart een illusie blijkt.

Of van alles een beetje.

**Geplaatst**: 20-12-22 22:10

Geplaatst: 20-12-22 22:10

Sizzle schreef:
Ikke, dat klopt zeker ook.
Het is ook hooguit pas sinds zo‘n 30 jaar enigszinds normaal om als kind echte gesprekken te hebben met volwassenen.
Ook was je vroeger eerder gewoon „ongeschikt“ en ging je haren vegen ipv dat je aan alle kanten hulp en bijles kreeg.
Misschien weten de mensen tussen 30-50 zelf niet hoe ze met de emoties om moeten gaan die hun ouders en grootouders systematisch verdrongen hadden waardoor dat weer een weerslag heeft op hun kinderen.
Verdriet? Daar praatte je niet over. Tanden op elkaar en door. Nu moeten de eerste generaties die wel gevoelens proberen te tonen dit zonder trauma‘s op hun kinderen verder brengen. En ook die ouders hebben dan te maken met het veroordelende social media waarin je nooit voldoet.

Dat is zeker een factor, die wellicht meer invloed heeft dan we voor mogelijk houden.
Het is ook niet een ding; het is altijd de combi van dingen.

In de tijd dat ik op school zat had je nog ITO. Voor jongens die niet goed konden leren, leerden daar een vak. Jongen uit mijn klas lagere school heeft dat gedaan. Die kon ook niet zo goed leren maar het is wel goed gekomen met hem. Was ook een aardige gast.
Ik vraag me dan af hoe zo iemand zich tegenwoordig staande moet houden. Misschien zit daar ook wel een stukje verklaring. Ik kan me niet voorstellen dat er tegenwoordig geen kinderen meer zijn die maar net het VMBO aan kunnen (of eigenlijk net niet).

**Geplaatst**: 20-12-22 22:11

Geplaatst: 20-12-22 22:11

Gaabje schreef:
Ik ben al eventjes aan het nadenken over dit onderwerp. Heb niet alle reacties gelezen van de inmiddels 9 pagina’s. Mijn reactie is vooral een gevoel, ik kan niet alles staven.

Er wordt nu heel erg gefocust op de jongeren, maar volgens mij stijgen de kosten in de volwassenzorg ook enorm. Mijn gevoel is dat we als mens de enorme ontwikkelingen van de afgelopen tientallen jaren niet kunnen bijbenen. De evolutie van het menselijk brein gaat lang niet zo snel als de evolutie van de maatschappij en alle (technologische) ontwikkelingen. Enkele voorbeelden:
- we bewegen steeds meer naar een 24/7 maatschappij
- waar je vroeger een paar studiekeuzes en beroepen had zijn er nu honderden, de keuze is reuze
- we krijgen aan alle kanten en via allerlei kanalen informatie tot ons. Zelfs als we deze informatie niet bewust tot ons willen nemen doet ons brein hier onbewust alsnog wat mee
- er zijn allerlei nieuwe technologieën waar we mee moeten leren omgaan
- er zijn tig thema’s waarvan men vindt dat we daar bewust mee bezig moeten zijn, gezondheid, duurzaamheid, discriminatie, genderidentiteit etc.

Onze maatschappij is in korte tijd veel complexer geworden en ons brein kan dit niet vanzelfsprekend aan. Het heeft meer externe beschermingsfactoren nodig om de complexiteit van het huidige leven te kunnen versimpelen en te filteren.

Waar ik denk dat het grote verschil zit tussen jongeren en volwassenen is dat jongeren ook nog eens een niet volledig ontwikkeld brein hebben. Hun prefrontale cortex werkt nog niet zoals bij een volwassene. De prefrontale cortex zorgt juist voor de zelfcontrole die nodig is om nee te zeggen, niet voor de korte genoegdoening te gaan etc. Jongeren kunnen dus eigenlijk nog veel slechter omgaan met deze complexiteit (maar ook volwassenen vallen aan alle kanten uit). Het is al bewezen dat mensen het eigenlijk helemaal niet goed doen op te veel keuzes en mogelijkheden. We hebben niet voor niets de term keuzestress.

Jongeren hebben dus eigenlijk een systeem/omgeving om hen heen nodig die veeeeel meer structuur en simpliciteit biedt dan waar ze nu in zitten.

Dit is precies wat ik ook denk. De huidige maatschappij is te complex en prikkelrijk voor ons brein. Uit onderzoek is al gebleken dat mensen die op het platteland wonen gelukkiger zijn en minder mentale problemen hebben dan mensen in de stad. En ook is allang bewezen dat de natuur gelukkig en rustig maakt. De tijd dat we jagers en verzamelaars waren is evolutionair gezien nog helemaal niet zo lang geleden. We zijn gemaakt om in een bos rond te lopen, maar in plaats daarvan zitten we de hele dag binnen. We vinden het vreselijk als paarden 23 uur per dag op stal staan, maar tegelijkertijd doen we dit onszelf aan.

Stress wordt meerdere keren genoemd in dit topic. De rat race maatschappij speelt hier zeker een rol in, maar ik denk dat een deel van die stress ook gewoon veroorzaakt wordt door de fysieke omgeving. De hoeveelheid lawaai, licht (door oa verkeer, neonverlichting) is enorm toegenomen, als ook (lucht)verontreiniging. Dit is vooral in de stad een probleem, wat meteen verklaart waarom stadsbewoners gemiddeld genomen ongelukkiger zijn.

Als je wilt weten waarom de mentale gezondheid van jongeren nú zo hard achteruit gaat, moet je kijken naar wat er is veranderd.
- De omgeving: het is véél drukker overal wat meer prikkels (oa geluid) geeft.
- Sociale media & smart phones: die zijn vrij nieuw. Hierdoor sta je voortdurend in contact met de hele wereld en bovendien werken ze verslavend waardoor je ook niets wilt missen. Maar ons brein is niet opgewassen tegen deze enorme stroom aan informatie waardoor je nog meer overprikkeld raakt. Je hebt eigenlijk nooit rust. Plus dat je door deze technieken contact kunt houden met mensen zonder ze daadwerkelijk te zien. Hierdoor hebben we minder 'quality time' met anderen en zijn we eigenlijk vaker alleen (en kan bij jongeren niet meespelen dat ze op deze manier niet genoeg kunnen oefenen met met mensen omgaan waardoor ze dit later niet goed durven? Het valt me op dat veel jongeren met sociale angst kampen, zou dit een oorzaak kunnen zijn?)
- Het verdwijnen van religie. Heb ik hier geloof ik nog niet genoemd zien worden. Hierdoor hoor je niet meer standaard bij een groep. Een geestelijke die ook met jongeren werkt kwam met een interessant punt: door het verdwijnen van de kerk is er veel minder contact tussen generaties. In de kerk kwam/kom je mensen tegen van alle leeftijden. Als je als jongere je zorgen maakte over iets kon een oudere tegen je zeggen "dat had ik ook op die leeftijd, ik heb toen dit gedaan. Komt wel goed" en kon je je problemen relativeren. Nu spreken jongeren vooral andere jongeren, op hun ouders en leraren na. En misschien is het ook wel gewoon fijn als je gelooft dat er altijd iemand over je waakt.

Edit: nog iets waar ik aan dacht. In een ander topic zei iemand een keer dat mensen het best gedijen op schaarste. Schaarste is tegenwoordig nou niet bepaald aan de orde (ja, er is woningnood, maar je hoeft je niet af te vragen of je vanaag überhaupt te eten hebt). Misschien zorgt de enorme welvaart die we vandaag de dag kennen ervoor dat we van gekkigheid niet meer weten wat we met onszelf aan moeten.

Laatst bijgewerkt door Picopico op 20-12-22 22:21, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 20-12-22 22:12

Geplaatst: 20-12-22 22:12

pmarena schreef:
SusanH schreef:
Pmarena het is soms ook gewoon lastig wat de beste methode is. Voor de een werkt stapje voor stapje, een ander heeft soms letterlijk en figuurlijk een zet(je) nodig. Ik had zonder zetje denk ik nog steeds op de rand van het zwembad gestaan omdat ik er niet in durfde te duiken.

Dat is het hem ook Bij veel kinderen zie je dat ze zich wel laten overbluffen en zich laten dwingen om dingen te doen waar ze eigenlijk niet aan toe zijn. Soms pakt dat goed uit, soms niet. Ik kan me voorstellen dat wanneer je als bvb. zwemjuf ziet dat een kind de eerste 5 zwemlessen de hele les huilt, maar als je maar doorduwt dat dat uiteindelijk wel overgaat, dat je dan denkt dat deze aanpak wel okee is want het doel (een zwemdiploma) wordt ermee bereikt.

Maar er zijn ook kinderen die je met zo'n harde, respectloze aanpak juist van binnen een beetje kapot maakt. Dat je ze aanleert dat hun gevoelens en hun grenzen er niet toe doen, dat ze maar als een marionetje hebben te luisteren naar anderen in plaats van naar hun eigen hart en gevoel.

Of zoals wat ik dus meerdere keren gezien hebt, hoe ze bij een slim, gevoelig en snel angstig jochie (want denkt veel te veel door over dingen ) iets beloven, om hem gerust te stellen...en dan vervolgens iets heel anders doen en dan nog boos op hèm worden omdat hij door het beschamen van zijn vertrouwen alleen maar banger wordt

En daar gaat het in de basis wellicht ook al fout bij een heel aantal kinderen.
Dat: je hebt maar te luisteren. Hùp, niet aanstellen. Niet naar je interne stemmetje luisteren maar naar iemand anders die het allemaal wel voor je zal bepalen. En in het verlengde daarvan: Je moet doen wat anderen doen, anders hoor je er niet meer bij / val je buiten de norm en wordt er raar naar je gekeken.

Natuurlijk moeten kinderen zich netjes gedragen en niet te veel miepen en piepen enzo, grenzen verleggen is ook wel belangrijk want anders durf je op een gegeven moment niks meer maar ik denk wel dat we ze al jong tot een soort volgzame kuddedieren maken ook.... en als je jezelf en je persoonlijke behoeftes zo voorbij loopt, dan wreekt dat zich uiteindelijk toch

Ja. Zo begrijp ik het meer! Op onze school is er een juf dat als het niet op haar manier gaat, ze dan boos wordt. Als je haar lievelingetje was had je geluk; ze werd nooit boos op je en gaf je vaak de beurt, besteedde lekker veel aandacht aan je. Maar ik was dat niet, bij de lockdown zat mijn vader meer les te geven dan mijn juf en mijn vader is geen meester. Ik ken kinderen die uit haar klas zijn gegaan door haar en zelfs heeft er eentje een depressie gehad! Mijn zus had ook niet zo’n klik met haar. Nou wat kon die juf mensen pijn doen. Ze had wel door dat haar lievelingetje hoogbegaafd was maar ik en m’n zus niet. Terwijl we dat wel zijn en eigenlijk naar zo’n klas moeten. Maar ik zit nu in groep acht dus veel zin heeft dat niet meer. Terwijl ik dat wel leuk vind en leuker dan de klas waar ik nu in zit.

**Geplaatst**: 20-12-22 22:24

Geplaatst: 20-12-22 22:24

chanicha schreef:
Toch blijf ik ook zeggen dat doordat ouders allebei werken, ze een hoop aandacht tekort komen en bso is ook niet altijd een fijne plek.

Maar vroeger waren de gezinnen veel groter. Het lijkt me niet dat er veel van die aandacht voor je overblijft als je die moet delen met 11 anderen :')

**Geplaatst**: 20-12-22 22:33

Geplaatst: 20-12-22 22:33

Picopico schreef:
Gaabje schreef:
Ik ben al eventjes aan het nadenken over dit onderwerp. Heb niet alle reacties gelezen van de inmiddels 9 pagina’s. Mijn reactie is vooral een gevoel, ik kan niet alles staven.

Er wordt nu heel erg gefocust op de jongeren, maar volgens mij stijgen de kosten in de volwassenzorg ook enorm. Mijn gevoel is dat we als mens de enorme ontwikkelingen van de afgelopen tientallen jaren niet kunnen bijbenen. De evolutie van het menselijk brein gaat lang niet zo snel als de evolutie van de maatschappij en alle (technologische) ontwikkelingen. Enkele voorbeelden:
- we bewegen steeds meer naar een 24/7 maatschappij
- waar je vroeger een paar studiekeuzes en beroepen had zijn er nu honderden, de keuze is reuze
- we krijgen aan alle kanten en via allerlei kanalen informatie tot ons. Zelfs als we deze informatie niet bewust tot ons willen nemen doet ons brein hier onbewust alsnog wat mee
- er zijn allerlei nieuwe technologieën waar we mee moeten leren omgaan
- er zijn tig thema’s waarvan men vindt dat we daar bewust mee bezig moeten zijn, gezondheid, duurzaamheid, discriminatie, genderidentiteit etc.

Onze maatschappij is in korte tijd veel complexer geworden en ons brein kan dit niet vanzelfsprekend aan. Het heeft meer externe beschermingsfactoren nodig om de complexiteit van het huidige leven te kunnen versimpelen en te filteren.

Waar ik denk dat het grote verschil zit tussen jongeren en volwassenen is dat jongeren ook nog eens een niet volledig ontwikkeld brein hebben. Hun prefrontale cortex werkt nog niet zoals bij een volwassene. De prefrontale cortex zorgt juist voor de zelfcontrole die nodig is om nee te zeggen, niet voor de korte genoegdoening te gaan etc. Jongeren kunnen dus eigenlijk nog veel slechter omgaan met deze complexiteit (maar ook volwassenen vallen aan alle kanten uit). Het is al bewezen dat mensen het eigenlijk helemaal niet goed doen op te veel keuzes en mogelijkheden. We hebben niet voor niets de term keuzestress.

Jongeren hebben dus eigenlijk een systeem/omgeving om hen heen nodig die veeeeel meer structuur en simpliciteit biedt dan waar ze nu in zitten.

Dit is precies wat ik ook denk. De huidige maatschappij is te complex en prikkelrijk voor ons brein. Uit onderzoek is al gebleken dat mensen die op het platteland wonen gelukkiger zijn en minder mentale problemen hebben dan mensen in de stad. En ook is allang bewezen dat de natuur gelukkig en rustig maakt. De tijd dat we jagers en verzamelaars waren is evolutionair gezien nog helemaal niet zo lang geleden. We zijn gemaakt om in een bos rond te lopen, maar in plaats daarvan zitten we de hele dag binnen. We vinden het vreselijk als paarden 23 uur per dag op stal staan, maar tegelijkertijd doen we dit onszelf aan.

Stress wordt meerdere keren genoemd in dit topic. De rat race maatschappij speelt hier zeker een rol in, maar ik denk dat een deel van die stress ook gewoon veroorzaakt wordt door de fysieke omgeving. De hoeveelheid lawaai, licht (door oa verkeer, neonverlichting) is enorm toegenomen, als ook (lucht)verontreiniging. Dit is vooral in de stad een probleem, wat meteen verklaart waarom stadsbewoners gemiddeld genomen ongelukkiger zijn.

Als je wilt weten waarom de mentale gezondheid van jongeren nú zo hard achteruit gaat, moet je kijken naar wat er is veranderd.
- De omgeving: het is véél drukker overal wat meer prikkels (oa geluid) geeft.
- Sociale media & smart phones: die zijn vrij nieuw. Hierdoor sta je voortdurend in contact met de hele wereld en bovendien werken ze verslavend waardoor je ook niets wilt missen. Maar ons brein is niet opgewassen tegen deze enorme stroom aan informatie waardoor je nog meer overprikkeld raakt. Je hebt eigenlijk nooit rust. Plus dat je door deze technieken contact kunt houden met mensen zonder ze daadwerkelijk te zien. Hierdoor hebben we minder 'quality time' met anderen en zijn we eigenlijk vaker alleen (en kan bij jongeren niet meespelen dat ze op deze manier niet genoeg kunnen oefenen met met mensen omgaan waardoor ze dit later niet goed durven? Het valt me op dat veel jongeren met sociale angst kampen, zou dit een oorzaak kunnen zijn?)
- Het verdwijnen van religie. Heb ik hier geloof ik nog niet genoemd zien worden. Hierdoor hoor je niet meer standaard bij een groep. Een geestelijke die ook met jongeren werkt kwam met een interessant punt: door het verdwijnen van de kerk is er veel minder contact tussen generaties. In de kerk kwam/kom je mensen tegen van alle leeftijden. Als je als jongere je zorgen maakte over iets kon een oudere tegen je zeggen "dat had ik ook op die leeftijd, ik heb toen dit gedaan. Komt wel goed" en kon je je problemen relativeren. Nu spreken jongeren vooral andere jongeren, op hun ouders en leraren na. En misschien is het ook wel gewoon fijn als je gelooft dat er altijd iemand over je waakt.

Edit: nog iets waar ik aan dacht. In een ander topic zei iemand een keer dat mensen het best gedijen op schaarste. Schaarste is tegenwoordig nou niet bepaald aan de orde (ja, er is woningnood, maar je hoeft je niet af te vragen of je vanaag überhaupt te eten hebt). Misschien zorgt de enorme welvaart die we vandaag de dag kennen ervoor dat we van gekkigheid niet meer weten wat we met onszelf aan moeten.

Je laatste punt is interessant en iets waar ik zelf over nagedacht heb. Ik ben zelf niet gelovig (wel katholiek opgevoed) en religie heeft in mijn ogen in de geschiedenis van de mens ook veel ellende gebracht. Maar het geeft mensen inderdaad ook een gevoel van behoren tot, een automatische gemeenschap en richting in het leven.

Nu moeten kinderen zelf een groep/niche zoeken waar ze bij willen horen en ook geaccepteerd worden. Aan de ene kant is het natuurlijk mooi dat die vrijheid er nu veel meer is. Aan de andere kant kan het ook veel stress geven als je dat niet standaard hebt. De acceptatie gaat gezien de zeer specifieke communities waar je nu toe kunt behoren ook lang niet zo makkelijk. Of het word je via social media wijsgemaakt, dat je het een of het ander wel of niet zou zijn of mogen zijn.

**Geplaatst**: 20-12-22 22:34

Geplaatst: 20-12-22 22:34

Picopico schreef:
chanicha schreef:
Toch blijf ik ook zeggen dat doordat ouders allebei werken, ze een hoop aandacht tekort komen en bso is ook niet altijd een fijne plek.

Maar vroeger waren de gezinnen veel groter. Het lijkt me niet dat er veel van die aandacht voor je overblijft als je die moet delen met 11 anderen

Nah je kan ook andersom redeneren. Als dan de ouders geen tijd hadden, waren er 10 anderen die je aandacht gaven.

Oftewel, er was constant sociale nabijheid. Ben ervan overtuigd dat dat 1 van de dingen is die we missen nu we “door schermen” heen leven, met mss 1 zus of broer (die ook de hele dag op t mobieltje zit) en twee werkende ouders.

+ wat hierboven staat. Ben altijd best anti-religieus geweest. Tot ik me besefte dat religie ook structuur, normen en waarden (iets meer geven om de medemens zou mensen niet misstaan. Ik vind het egoïsme van onze huidige generatie zo afstotelijk

) zingeving en sociale gemeenschap gaf.

Denk dus dat er met het wegvallen van religie ook heel veel kaders zijn weggevallen, waardoor we veel hedonistischer zijn gaan leven (i.p.v. proberen naar de hemel te gaan) en we veel meer dus dat geluk zijn gaan nastreven. Maarja. Voor altijd op zoek naar geluk betekent dus dat je het nooit gevonden hebt. Dan is proberen goed te zijn misschien toch een betere invulling van je leven.

Laatst bijgewerkt door Anoniem op 20-12-22 22:43, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 20-12-22 22:35

Geplaatst: 20-12-22 22:35

Nee maar het feit dat je moeder thuis was was al fijn.
Nu kunnen ze nergens heen met hun verhaal als dat moet en bij grote gezinnen was er altijd wel een broer of zus thuis.
Ik had een vriendin waar ze met 16 kinderen waren thuis en zo werd dat opgelost, de groten zorgden weer voor de kleintjes.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-12-22 22:40

Geplaatst door de TopicStarter : 20-12-22 22:40

Mijn moeder was vroeger als kind heel erg van slag toen het kathechismus op school werd afgeschaft net in haar schooljaar.
Haar oudere broer en zussen wisten daarmee wel waarom ze op aarde waren, maar zij moest het zelf maar uitzoeken. Nu is dat wel een vrij extreme reactie die natuurlijk niet op zichzelf staat (inderdaad groot gezin, niemand die tijd voor je heeft en nu valt deze zekerheid ook nog weg), maar ik denk zeker wel dat veel mensen iets van heldere aanwijzingen en regelmaat nodig hebben (RRR).

**Geplaatst**: 20-12-22 22:48

Re: Mentale gezondheid tieners

Geplaatst: 20-12-22 22:48

Het voordeel van zo'n kerk is ook dat er een sociaal systeem is, met een diaconie, mensen die je zien waar je op terug kan vallen. De negatieve kant van die sociale controle is breed uitgemeten, maar de positieve kant is er ook.

De kerken in Nederland, hoe klein ze nu ook nog zijn, hebben op die grond relatief veel vluchtelingen aan onderdak geholpen. In het verleden was dat het vangnet wat nu min of meer is overgenomen door de staat, maar dan veel dichterbij, en veel menselijker.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-12-22 22:51

Geplaatst door de TopicStarter : 20-12-22 22:51

Ik heb de kerk zelf als enorm veroordelend ervaren, soort social media in real-life. Ben ook blij er vanaf te zijn.
Maar ik zie ook zeker dat de leefregels voor een hoop mensen ook duidelijkheid geven.
In zekere zin kan dat ook zo zijn als je als kind gewoon al weet dat je timmerman wordt, want dat is je vader ook.
Tegenwoordig hoor je vooral uitspraken als: „jij kun alles zijn wat je wilt, jij bepaald jouw geluk“
Dat is ook nogal een hoge lat uiteraard. Als het even niet mee zit dan heb je blijkbaar zelf gefaalt.

Laatst bijgewerkt door Mungbean op 20-12-22 22:59, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 20-12-22 22:59

Re: Mentale gezondheid tieners

Geplaatst: 20-12-22 22:59

Ik zat in een relatief lichte tak van sport

Er is daarin ook veel misgegaan. Zie ook de zusters die in hun Liefde toch behoorlijk wat meisjes over de kling hebben gejaagd. Maar er zijn ook veel dingen wel goed gegaan, toch het zorgen voor de mensen die het soms net even minder hebben, wat in een gemeenschap wat eerder opvalt.

**Geplaatst**: 20-12-22 23:21

Geplaatst: 20-12-22 23:21

Sizzle schreef:
Ik heb de kerk zelf als enorm veroordelend ervaren, soort social media in real-life. Ben ook blij er vanaf te zijn.
Maar ik zie ook zeker dat de leefregels voor een hoop mensen ook duidelijkheid geven.
In zekere zin kan dat ook zo zijn als je als kind gewoon al weet dat je timmerman wordt, want dat is je vader ook.
Tegenwoordig hoor je vooral uitspraken als: „jij kun alles zijn wat je wilt, jij bepaald jouw geluk“
Dat is ook nogal een hoge lat uiteraard. Als het even niet mee zit dan heb je blijkbaar zelf gefaalt.

Die kerk staat of valt ook bij hoe de gemeenschap erin staat. Ik ken beide voorbeelden wel. Ik ben er kritisch door geworden maar niet per se afwijzend.

Dat laatste is ook wel typerend voor de individualistische maatschappij die we er met z'n allen van gemaakt hebben. Jij kunt alles maken maar als jij daarin niet slaagt heb jij dat zelf fout gedaan... jaja...

Ik kan me goed herinneren de reacties van sommige familieleden (familie kan ook negatief zijn hè) toen we opeens met de Range Rover op een familiefeestje kwamen.
Wij hadden het thuis niet zo breed maar hey, ikke is techneut, niet te bang en handig met de regels (de Range was 25 jaar oud, toen belastingvrij) maar de vraag waar ik dat van betaalde stond in noenletters op hun voorhoofd _O-

**Geplaatst**: 20-12-22 23:47

Geplaatst: 20-12-22 23:47

Menino schreef:
Picopico schreef:
Maar vroeger waren de gezinnen veel groter. Het lijkt me niet dat er veel van die aandacht voor je overblijft als je die moet delen met 11 anderen

Nah je kan ook andersom redeneren. Als dan de ouders geen tijd hadden, waren er 10 anderen die je aandacht gaven.

Oftewel, er was constant sociale nabijheid. Ben ervan overtuigd dat dat 1 van de dingen is die we missen nu we “door schermen” heen leven, met mss 1 zus of broer (die ook de hele dag op t mobieltje zit) en twee werkende ouders.

Dat is waar. En als die geen tijd hadden, kon je altijd nog naar de buren, buurkinderen, andere familieleden (die woonden meestal dichtbij), de dominee, etc. Tegenwoordig weten veel mensen amper wie hun buren zijn, laat staan dat hun kinderen dat weten.
Ik denk ook dat kinderen op dat gebied minder vrij zijn en minder mogen dan vroeger. Ze worden korter gehouden heb ik het idee. Sommige kinderen mogen pas alleen naar school als ze naar de middelbare gaan. Ik fietste vanaf een jaar of 7 zelf overal heen. Mijn vader werd als kleuter in de bus gezet en werd er tegen de chauffeur gezegd "bij die halte moet hij eruit". Dat zou tegenwoordig niet meer kunnen. Het is natuurlijk wel veel drukker geworden en er was meer sociale controle. Mocht er wat gebeuren, was er altijd wel een bekende die te hulp schoot. Maar daar staat tegenover dat kinderen nu een mobiel bij zich hebben.
Nederlandse kinderen scoren op "geluk" al jaren heel hoog tov andere landen. Juist die eigen verantwoordelijkheid wordt aangewezen als een grote factor. Voor het idee: in de USA moeten kinderen in sommige staten t/m 14 jaar altijd onder toezicht van een volwassene zijn. Zelfs een uurtje alleen thuis mag niet. Kinderen geven hun leven ook al jaren een lager cijfer dan in Europa.

**Geplaatst**: 21-12-22 00:05

Geplaatst: 21-12-22 00:05

De kerk zorgt voor een gemeenschap. Je hebt altijd mensen om je heen die op je letten. Dat kan heel benauwend zijn, maar als je hulp nodig hebt (bv je huis brandt af), is het fijn dat bekenden je willen helpen. Nu moet je aankloppen bij de gemeente/overheid en is het iemands werk om jou te helpen, waarschijnlijk iemand die je nog nooit hebt gezien.
Verder geeft religie ook houvast, leefregels, "zin", een verklaring voor waarom je op aarde bent en daarmee een "reden" om te leven. Nu moet je dat allemaal zelf maar uitvogelen.
Wat je ziet is dat mensen nu mindfulness en yoga etc gaan doen. Kennelijk hebben mensen toch behoefte aan een vorm van zingeving.

**Geplaatst**: 21-12-22 03:29

Re: Mentale gezondheid tieners

Geplaatst: 21-12-22 03:29

Vroeger, nu of toekomst vergelijken is ook echt iets van alle tijden en vaak wordt alles over 1 kam geschoren....

Mijn moeder is van 1943 en had thuis geen douche, maar wel een toilet. Ze gingen naar het badhuis of werden thuis in het lavet gewassen. Mijn moeder en zusjes en broer hebben altijd goed te eten gehad en ook kadootjes met feestdagen etc.
Toen zij 15 was wilde ze van school en kapster worden en zij mocht die keuze ook maken. Ze groeide op zonder vader va haar 12e, maar heeft begin 20 haar rijbewijs gehaald een auto gekocht en is ook even later zelf een zaak begonnen.

Nee, over emoties praten gebeurde niet, maar dat is geen probleem geweest. Mijn moeder heeft altijd gewerkt, is echt nooit overspannen geweest en kan op 1 hand tellen hoe vaak zij ziek thuis is gebleven of op vakantie is gegaan.
Als ze heel eerlijk is, was ze misschien liever aan het werk dan thuis, want thuis zitten of huishouden vindt ze echt iets vreselijks.

Mijn man werkt al zijn hele leven 40 uur en soms meer met weinig vakantie of ziek zijn. Ik heb jaren 2 banen gehad en vaak 6 dagen gewerkt, met plezier.
Onze zoon werkt zogenaamd 5 dagen, maar die andere 2 dagen is hij vaak nog bezig voor zijn werk. Hij heeft naast school ook een tijd 2 horeca baantjes gehad en maakte toen belachelijk veel uren. 100x wat van gezegd en ik wilde hem nog wel omkopen zodat ie minder zou werken, maar het is zijn lust en leven.

Zoals ik eerder schreef in dit topic hebben we wel veel te maken gehad met leerlingen, op meerdere vakgebieden en de mentaliteit is gewoon slechter geworden.
Prima dat jongeren meer voor zichzelf opkomen en niet willen leven om te werken, maar zeuren en alles teveel vinden is echt iets anders. Daarmee maken mensen het zichzelf ook echt veel moeilijker en buiten dat, anderen om zich heen ook.

Het is iets wat mij op meerdere werkplekken, maar ook anderen om me heen merken, dat de jeugd echt veel klaagt en zeurt en behoorlijk lui kan zijn.

En ik wil heel veel begrip opbrengen hoor, maar mijn broer was gehandicapt en ging naar dagbesteding. Niks kon, altijd klagen, veel ziek personeel. Dat was vroeger echt niet zo. EN de sfeer was toen ook beter!!
Mijn moeder zorgde tot haar 73e zelf thuis voor hem, maar ze moest steeds meer doen zodat hij naar dagbesteding kon.
1x hebben we 2 weken gebruik gemaakt van een woonhuis, omdat mijn moeder geopereerd werd en ons huis niet aangepast was. We keken samen een voetbalwedstrijd, maar mochten niet nog 15min naar het einde kijken. Snappen we goed.........Maar de reden van een 19jarige was; ik heb al de hele avond op mn benen gestaan en kan niet meer. Tja, sorry, dan al niet meer?? Als je daar niks van mag vinden, terwijl je jaren hele dagen en avonden op je benen staat en loopt.

En het gaat er niet om wie meer aankan, maar een gewone baan, zou een gezond persoon aan moeten kunnen. En geloof me, ik ben niet gezond, maar je doet toch wat nodig is.

Het ligt ook niet aan zo een meisje nu, dat zij klaagt en "gewone" dingen niet aankan. Het ligt aan de generatie voor haar die het zo lastig maken met regels en overal over zijn gaan zeuren.

Ik ken heel weinig mensen met echte mentale problemen door werken. Juist mensen die hard en veel werken doen dit vaak met veel passie.

Voor mij is slecht onderwijs eerder een grote oorzaak. Daar is veel teveel bezuinigd op kwaliteit. Er zijn te weinig goed opgeleide onderwijzers, er is veel teveel absentie bij onderwijzers en er wordt teveel gerekend op het flexibel zijn van kinderen en ouders door klassen verdelen of naar huis sturen.

Vroeger was het misschien strenger, maar ik ken heel weinig ouderen die klagen over het strenge beleid en eerder vinden dat dit terug moet komen. Juist omdat kinderen soms compleet losgeslagen zijn in de klas en veel te brutaal. Onderwijzers kunnen het niet aan en het gaat ten koste van het onderwijs, maar ook individuele begeleiding.
Als een kind even scheef kijkt, moet er een stempel op. Dat lijkt meer makkelijk voor de volwassenen, dan dat een kind daar werkelijk iets aan heeft.
Maar het heeft zeker niet altijd een positief effect.

Ja, wij hadden ook kinderen die enorm druk waren, snel afgeleid, minder goed konden leren of juist extreem goed, in de klas, maar die zijn niet allemaal slecht terecht gekomen. Waar je nu met een stempel al 1-0 achter lijkt te staan en het ook overal wordt gebruikt om dingen niet te kunnen of niet te doen.

De toekomst zal niet altijd beter zijn, maar vroeger was het ook niet altijd beter of slechter. Elke tijd heeft wat en veranderingen gaan altijd door.
Mijn oma uit 1912 vond de muziek en kleding van haar kinderen niks. Daarna vonden die weer onze muziek en kleding vaak niks. Zo gaan die dingen.

Ouder zijn is echt niet makkelijk. Ik heb als mens het meest geleerd vanaf dat mijn kind geboren werd of later eigenlijk toen de opvoeding echt begon. Je wordt geconfronteerd met dingen waar je soms anders op zou reageren, maar omdat je je kind goed wil opvoeden, denk je na en wil je het beste meegeven.
Maar ik heb helaas ook weleens strijd gehad met een onderwijzer en gevraagd of diegene zelf niet jong is geweest. Het begrip of in de jongere kunnen verplaatsen is vaak echt ver te zoeken.

Als hulpmoeder op school kreeg ik vaak een groepje jongens mee. Het groepje dat samen voetbalde en nogal druk kon zijn. Het ging altijd prima, maar het was wel een groepje met vaak problemen en straf etc.

Wij hebben op verschillende plekken gewoond en merken dat er ontzettend veel verschil zit in cultuur en mentaliteiten binnen Nederland alleen al.
Geluk lijkt naar mijn mening echt niet af te hangen van duurste huizen, luxe wonen etc.
En wij merken ook dat er een reden is dat sommige mensen graag in een klein dorp wonen en anderen in een stad. Het moet je passen, maar het zijn grote verschillen in wat mensen prettig vinden. Hoewel de grote stad vroeger ook anders was. In mijn Amsterdam kenden we elkaar ook in de buurt en lette mensen echt wel op elkaar, hielpen mensen elkaar en kon je alles lenen bij de buren bijv.
Veel mensen willen dat behouden of weer terug, maar vanwege de woningnood is er niet meer te kiezen waar je wil wonen. Vroeger bleven mensen meer in hun eigen buurt en dat is heel moeilijk geworden.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-12-22 09:33

Geplaatst door de TopicStarter : 21-12-22 09:33

Dit past wel aardig bij jouw text.
Er komen verschillende opvattingen voorbij (dus niet stoppen met lezen na de eerste meneer).
https://www.hpdetijd.nl/2016-03-08/de-p ... ngelukkig/

Ik las gisteren tevens dat ouders met burnout een grotere kans hebben dat hun kinderen ook mentale problemen en angststoornissen laten zien. Dat is natuurlijk een lastige circel.
Het is dan toch aan de ouders (aan ons) om eerst eens af te rekenen met ongezonde levensdruk. En nee dan gaat het niet over uren die je werkt, maar de onrealistische eissen op de werkvloer en de eeuwige drang naar meer meer en hoger. Het doorpromoveren tot je niet meer voldoet. Het niet meer tevreden zijn met je Lada.
Zelf thuis ook je telefoon wegleggen als je kinderen thuis zijn, de computer uitzetten als je thuiswerkt en je kinderen uit school komen.
Persoonlijk denk ik dat het minder schadelijk is om naar een bso te gaan dan thuis te komen bij een ouder die naar een scherm zit te kijken.
Daar heeft de lockdown ook veel kapot gemaakt in veel landen (wij hebben daar zelf gelukkig in verhouding niet veel mee te doen gehad).

Wat ook een beetje een kip-ei is, maar wel een probleem, is dat nu blijkt dat bestaande mentale problemen (burn-outs, stress, angsten) een risicofactor zijn voor het ontwikkelen voor long-covid. Daarmee gaan dus mensen die al in de sjit zaten nog langer in de sjit en dat werkt dan dus weer uit op de kinderen. Dat komt dadelijk mogenlijk nog bovenop de niet geweldige trend.

**Geplaatst**: 21-12-22 12:55

Geplaatst: 21-12-22 12:55

ElfBeau_067 schreef:
pmarena schreef:

Susan H: Dat is het hem ook Bij veel kinderen zie je dat ze zich wel laten overbluffen en zich laten dwingen om dingen te doen waar ze eigenlijk niet aan toe zijn. Soms pakt dat goed uit, soms niet. Ik kan me voorstellen dat wanneer je als bvb. zwemjuf ziet dat een kind de eerste 5 zwemlessen de hele les huilt, maar als je maar doorduwt dat dat uiteindelijk wel overgaat, dat je dan denkt dat deze aanpak wel okee is want het doel (een zwemdiploma) wordt ermee bereikt.

Maar er zijn ook kinderen die je met zo'n harde, respectloze aanpak juist van binnen een beetje kapot maakt. Dat je ze aanleert dat hun gevoelens en hun grenzen er niet toe doen, dat ze maar als een marionetje hebben te luisteren naar anderen in plaats van naar hun eigen hart en gevoel.

Of zoals wat ik dus meerdere keren gezien hebt, hoe ze bij een slim, gevoelig en snel angstig jochie (want denkt veel te veel door over dingen ) iets beloven, om hem gerust te stellen...en dan vervolgens iets heel anders doen en dan nog boos op hèm worden omdat hij door het beschamen van zijn vertrouwen alleen maar banger wordt

En daar gaat het in de basis wellicht ook al fout bij een heel aantal kinderen.
Dat: je hebt maar te luisteren. Hùp, niet aanstellen. Niet naar je interne stemmetje luisteren maar naar iemand anders die het allemaal wel voor je zal bepalen. En in het verlengde daarvan: Je moet doen wat anderen doen, anders hoor je er niet meer bij / val je buiten de norm en wordt er raar naar je gekeken.

Natuurlijk moeten kinderen zich netjes gedragen en niet te veel miepen en piepen enzo, grenzen verleggen is ook wel belangrijk want anders durf je op een gegeven moment niks meer maar ik denk wel dat we ze al jong tot een soort volgzame kuddedieren maken ook.... en als je jezelf en je persoonlijke behoeftes zo voorbij loopt, dan wreekt dat zich uiteindelijk toch

Ja. Zo begrijp ik het meer! Op onze school is er een juf dat als het niet op haar manier gaat, ze dan boos wordt. Als je haar lievelingetje was had je geluk; ze werd nooit boos op je en gaf je vaak de beurt, besteedde lekker veel aandacht aan je. Maar ik was dat niet, bij de lockdown zat mijn vader meer les te geven dan mijn juf en mijn vader is geen meester. Ik ken kinderen die uit haar klas zijn gegaan door haar en zelfs heeft er eentje een depressie gehad! Mijn zus had ook niet zo’n klik met haar. Nou wat kon die juf mensen pijn doen. Ze had wel door dat haar lievelingetje hoogbegaafd was maar ik en m’n zus niet. Terwijl we dat wel zijn en eigenlijk naar zo’n klas moeten. Maar ik zit nu in groep acht dus veel zin heeft dat niet meer. Terwijl ik dat wel leuk vind en leuker dan de klas waar ik nu in zit.

Zulke dingen zijn inderdaad super zonde :(:)

En zeker kinderen met kenmerken van hoogbegaafdheid zijn gevoelig voor depressie.
Zijn extra gevoelig voor wat wel of niet rechtvaardig is. Voor de staat van de wereld, levensvragen. Hoe het met anderen gaat. Zijn vaak ook sneller wat angstig of terughoudend omdat ze beseffen wat er mis kan gaan / dat er best veel niet goed gaat in de wereld. Hebben de neiging om de last van de wereld op hun schouders te dragen zeg maar. Kunnen gaan onderpresteren in een omgeving die hun niet genoeg uitdaagt en waarbij ze niet genoeg "gezien" worden.

Ik merk aan die kleine van ons dat het hem echt in zijn ziel snijdt als mensen hem verkeerd beoordelen, dat ze onterecht negatief over hem denken. Dat mensen geen tijd voor hem hebben, want iedereen heeft het altijd druk, je kan eigenlijk bijna nooit eens met iemand een betekenisvol contact opbouwen want alle juffen e.d. zijn natuurlijk altijd druk-druk-druk.

Wat er hierboven genoemd werd, met de Corona-situatie, dat heeft de kinderen natuurlijk ook niet goed gedaan. Aan de ene kant wel: wij vonden het an sich wel fijn en bijzonder om die kleine zoveel thuis te hebben.

Maar het heeft voor hem ook veel teleurstellingen opgeleverd. Dat social distancing heeft een behoorlijke knauw gegeven in de ontwikkeling en het opbouwen van relaties. Op school en bij zwemles alles anders, raar en afstandelijk vergeleken met hoe het hoort te zijn. Zijn 5e en 6e verjaardag waren in lockdown. Zijn 7e verjaardag bleef nog lang spannend of dat niet weer een lockdown zou worden. Nu is hij 7,5 en omdat hij door al dat gedoe zijn zwemdiploma nog niet heeft, kan hij ook niet op een andere hobby dus ook daar valt hij weer buiten de boot.

Neem daar zo'n gevoeligheid bij voor zien wat er allemaal niet goed gaat in de wereld, steeds overal mensen die praten over die problemen van Corona, oorlog in Ukraïne, dat alles te duur wordt, gastekorten enz. en dan heb je toch heel hard een omgeving om je heen nodig die je helpt om toch positief de wereld in te kijken en dingen te kunnen relativeren.

Voor tieners lijkt dit me extra lastig want dat is gewoon al een vervelende leeftijd met allerlei moeilijke gevoelens vaak :(:)

En dan krijg je dat gedoe er ook nog eens bij.... een beetje onbezorgde momenten van gewoon leuk met vrienden zijn enzo is toch wel erg belangrijk om een positieve kijk op de wereld te krijgen / houden, zeker tijdens het opgroeien

**Geplaatst**: 21-12-22 13:19

Geplaatst: 21-12-22 13:19

Sizzle schreef:
Dit past wel aardig bij jouw text.
Er komen verschillende opvattingen voorbij (dus niet stoppen met lezen na de eerste meneer).
https://www.hpdetijd.nl/2016-03-08/de-p ... ngelukkig/

Ik las gisteren tevens dat ouders met burnout een grotere kans hebben dat hun kinderen ook mentale problemen en angststoornissen laten zien. Dat is natuurlijk een lastige circel.
Het is dan toch aan de ouders (aan ons) om eerst eens af te rekenen met ongezonde levensdruk. En nee dan gaat het niet over uren die je werkt, maar de onrealistische eissen op de werkvloer en de eeuwige drang naar meer meer en hoger. Het doorpromoveren tot je niet meer voldoet. Het niet meer tevreden zijn met je Lada.
Zelf thuis ook je telefoon wegleggen als je kinderen thuis zijn, de computer uitzetten als je thuiswerkt en je kinderen uit school komen.
Persoonlijk denk ik dat het minder schadelijk is om naar een bso te gaan dan thuis te komen bij een ouder die naar een scherm zit te kijken.
Daar heeft de lockdown ook veel kapot gemaakt in veel landen (wij hebben daar zelf gelukkig in verhouding niet veel mee te doen gehad).

Wat ook een beetje een kip-ei is, maar wel een probleem, is dat nu blijkt dat bestaande mentale problemen (burn-outs, stress, angsten) een risicofactor zijn voor het ontwikkelen voor long-covid. Daarmee gaan dus mensen die al in de sjit zaten nog langer in de sjit en dat werkt dan dus weer uit op de kinderen. Dat komt dadelijk mogenlijk nog bovenop de niet geweldige trend.

Ja ik kan me heel sterk in dat stuk vinden. Ik besefte me ook gisteren dat ik dus heel lang in een inensief behandeltraject gezeten heb. 8 verschillende hoofdbehandelaren, meerdere opnames 6(!) diagnoses. Ergens tussendoor probeerde ik een leven op te bouwen. Maar dat werd altijd genadeloos afgeschoten. "Ik was namelijk echt een hele ernstige casus en moest en zou hulp krijgen". Dan had ik die hulp, zaten ze weer met de handen in het haar, werd ik weer doorverwezen yada yada. Ik ben zelfs ooit te midden van een behandeling (van max. 2 dagdelen in de week maar meestal 1 middag) weggestuurd omdat ik aangenomen was op de kunstacademie en ik niet zeker wist hoe mijn rooster er uit zag (want het duurde nog 3 maanden voordat ik uberhaupt zou beginnen...). Hun advies: studie afzeggen voor 1 middag therapie, waarbij er echt enorme druk op me uitgeoefend werd om daar voor te kiezen.

Ik was op dat moment 25 en het werd echt wel eens tijd dat ik een diploma ging halen. Ik heb ze een dikke vinger gegeven, en werd verplicht uitgeschreven bij de instantie (lees: Ik heb het hier over een zeer gerenommeerde TOP-GGZ instelling). Om na een maand te beseffen dat de kunstacademie echt echt niet voor mij is, en ik prima die therapie had kunnen afmaken. Terwijl ik letterlijk een ultimatum kreeg "je kiest of voor ons, of voor je opleiding." Ik ben er nog steeds woest om

. Ik had me in de maanden dat ik die behandeling volgde namelijk wel compleet blootgegeven aan een groep vreemde mensen en behandelaren. Als ik die studie had laten schieten was ik ook een jaar kwijt geweest om vervolgens alsnog te concluderen dat het echt een mismatch was.

Anyhow. Uiteindelijk twee studies gaan volgen die me wel goed afgingen. Een keer een diploma halen is ook best handig als volwassen vrouw namelijk, in plaats van jaren lang filosoferen over wat je innerlijke verdrietige kind allemaal tekort is gekomen (werd ik ook echt niet gelukkiger van

). Toen verplicht via het UWV -ik kreeg een uitkering- een hulptraject moeten volgen bij eveneens een grote (TOP-GGZ) instantie. En warempel. Bijna exact hetzelfde verhaal. Ik functioneerde al een aantal jaren best goed (ja, pittig verleden. Maar hey. die gaat niet veranderen). Maar studies en baan moesten allemaal opgezegd worden voor de levenslessen van een te hoog opgeschoten psycholoog die dacht dat ze me kon fixen, om uiteindelijk na een half jaar ALSNOG met het verhaal te komen dat ik te ernstig was en me door te verwijzen naar een plek waar ik ook afgewezen werd en ze me dingen als kleurplaattherapie enzo wilde geven :Y)

. Heb god op mijn blote knietjes bedankt dat ik toen niet gestopt ben en in de tussentijd voor beide studies een postieve BSA had en een baan had. Want het UWV besloot mijn uitkering met terugwerkende kracht stop te zetten :')

Dus ik had daar ineens ook een paar duizend euro schuld

Uiteindelijk bij een psychotherapeut terecht gekomen, en dat is enige die me echt geholpen heeft. Mijn vader lag op dat moment op sterven en ik zat best in zak en as wat betreft studies en dergelijke. En zijn hele insteek is altijd geweest "Menino. Je bent slim. Je bent op een leeftijd dat je die diploma's echt een keer nodig gaat hebben, anders blijft het kommer en kwel voor de rest van je leven. Je zit nu in een k*tsituatie. Ik ben je grootste cheerleader, en als je je diploma haalt kom ik het met je mee vieren en ben ik bij de uitreiking. Je mag hier schelden zeiken, zeuren, en huilen tot je een ons weegt.... Maar die diploma's ga je nu verdomme een keer halen...". Hij heeft me nooit een centimeter ruimte gegeven als ik wilde stoppen of iets wilde laten vallen en me zo goed en kwaad als kan in 1 gesprek per week zo goed mogelijk proberen te ondersteunen om het allemaal te halen. Uiteindelijk zelfs een keer 30 studiepunten in een maand (!!!) moeten halen en ein-de-lijk eens een keer iemand die niet zei "je bent een fragiel breekbaar meisje. Heeft geen zin. Stop maar. Straks raak je overspannen." Maar iemand die zei "Je gaat dit gewoon fixen. Zo niet dan heb je je best gedaan. Maar voor nu verwacht ik dat je gaat leren tot je omvalt en als het niet lukt dan zien we wel weer verder." Alles gehaald, 30 studiepunten in een maand, en mijn superingewikkelde universitaire vak zelfs met een 9,5 afgesloten $*\o/*$ . Ik heb voor bovenstaande voorbeelden overigens ook jarenlange (intensieve) therapie gehad zonder zij-activiteiten. Waaronder een lange opname. Maar kan ook niet zeggen dat dat me beter gemaakt heeft. Heb het als vrij traumatisch ervaren

.

Toen die stopte ook niet meer naar een hulpverlener gegaan, want ik denkt dat ik er nooit meer zo 1 vind

En ik red me uitermate goed. Maar het heeft me wel echt het inzicht gegeven dat al dat zachtzinnige gedoe écht een klucht van onze generatie is.

Moraal van het verhaal: Ik zie nu familieleden struggelen en naar een psycholoog gaan. En ik houd mijn hart vast. Dit zijn mensen die hun hele leven goed gefunctioneerd, maar in een heftig rouwproces zitten. Nu krijgen ze allemaal labels en beperkingen opgeplakt krijgen en (heel herkenbaar) het gebod dat ze rustiger aan moeten doen en van baan moeten verwisselen, want stress.

Uiteindelijk wil iedereen het liefst horen "Doe maar rustig aan, neem maar een maand vakantie" . En ik denk dat hulpverleners daarin veels te makkelijk meegaan, terwijl je eigenlijk je belastbaarheid alleen maar meer verkleint als je lange tijd rustig aan doet. We hebben veels te veel geleerd om "naar ons zelf te luisteren" (maar hey, als ik naar mezelf luister zit ik de hele dag te netflixen met Ben & Jerry te vreten en wordt er nooit meer wat gedaan) en te leven alsof het je laatste dag is (dan had mijn spaarrekening er dus ook niet zo bijgestaan als nu. Geloof me :')

). Maar dat heeft ook gevolgen. Ik worstel echt iedere dag met de existentiële crisis van een 30-jarige student zijn, met echt het meest leipe CV ooit en ik had ZO graag gehad dat iemand wat eerder gezegd had.... Ga die focking studie nou eens afmaken. Als je dalijk een baan zoekt interesseert het echt niemand dat je een rotjeugd hebt gehad.
In plaats daarvan alleen maar 8 jaar valse beloftes gehoord van mensen die ik echt niet hoger inschat dan de gemiddelde sjamaan in de middeleeuwen, die vertelde dat mijn leven waardeloos was en hun nodig had om beter te worden en alles moest laten vallen. Jaren van mijn leven en ontwikkeling ben ik gewoon kwijt hierdoor, of zo voelt het althans.

Ik denk dat mensen die een burn-out hebben of overspannen zijn, helemaal als er objectief niet zoveel druk is in hun leven (dus niet de mensen die CEO van drie bedrijven zijn, of 28 ballen in de lucht moeten houden om wat voor reden dan ook) ook echt een stuk meer baat hebben bij intensieve coaching met betrekking tot prioriteiten stellen en time-management dan een lange vakantie, die je maatschappelijke status behoorlijk ontwricht (en je belastbaarheid verkleint). Mja, in plaats daarvan kom je uit bij hippie-coaches "Die je Nee leren zeggen, en je naar je innerlijke zelf laten leren luisteren..." . Ja. Daar gaat het dus wel echt mis wat mij betreft. En al die psychologen die zeggen "stop maar een jaartje met je studie" (of 2, of 3, of 6 als je een lastige casus blijkt te zijn).
Hoe moet je dan ooit nog leren geloven dat je maatschappelijke waarde toe kan voegen, en dat je een studie of een baan WEL aankan (als je niet net zo schijtkoppig bent als ik

) .