fuego3 schreef:ja deze vrouw werkte vanuit een rolstoel.
maar mijn gevoel zegt dat dit iets is wat ze op latere leeftijd door gebeurtenissen heeft opgebouwd omdat ze wel degelijk bezig is met de reacties van mensen om zich heen.
ze vind het heerlijk om alleen dagen door het bos te wandelen , maar schaamt zich er voor als ze ander (totaal onbekende) mensen tegen komt.
ik zou eerder verwachten van een aangeboren aandoening , dat wandelen er nooit in had gezeten van kleins af aan. omdat de hersenen dat dan ook aan zouden geven.
Idd, als die behoefte zo sterk is, om zonder benen te leven, ga je volgens mij ook niet bergbeklimmen of skieen, omdat dat totaal niet overeen kan komen met de wens van wat je graag wilt zijn. Het tegenovergestelde eerder.