Estera schreef:Er lopen twee dingen door elkaar namelijk; emoties en recht.
Vanuit emoties is het volkomen logisch dat je een inbreker hardhandig je huis uitwerkt;
Vanuit emoties is het volkomen logisch dat je de verkrachter van je kind zou willen afmaken;
Vanuit emoties is het volkomen logisch dat je de moordenaar van een familielid maar wat graag héél langzaam naar de andere kant van de wereld wilt helpen.
Godzijdank mogen wij geen eigen rechter spelen in dit land. Want dan maak ik de verkrachter van mijn kind af, waarna zijn familie achter mijn familie aan komt en zijn familie daar weer op zal gaan reageren, etc. etc. Of ik rij iemand dood, uiteraard zonder enige opzet, maar de familie is van mening dat dat wel zo is, en nog voordat een rechter zich heeft kunnen buigen over deze zaak, doden ze mij, want zij zijn er immers van overtuigd dat er wel opzet was of dat ik beter op had moeten letten of daar helemaal niet had moeten rijden.
Ja, ook ik zal een inbreker hardhandig het huis uitwerken (of ik lig in mijn bedje te trillen, geen idee) en ik kan me dus beroepen op een strafuitsluitingsgrond (noodweer) of schulduitsluitingsgrond (noodweerexces). Maar als ik bijvoorbeeld eerst de politie bel en daarna achter de inbreker aan ga om hem een paar fikse klappen te geven, dan doe ik dat bij volle verstand en speel ik eigen rechter. En dat mag niet. En daar ben ik blij om.