Bokt.nl

**Geplaatst**: 17-02-11 12:29

Geplaatst: 17-02-11 12:29

Hoei, gelukkig hebben mijn ouders niet zoals Jessix gedacht. Dan had ik hier namelijk nu niet gezeten. Mijn moeder was 33 bij de eerste (moi) en 35 bij mijn broertje. Ben ik er minder om geworden? Ik ben zelf overtuigd van niet

Eerder was geen optie, mijn moeder wilde geen kinderen en bij mijn paps is op zijn 25e een kwaadaardige (geen erfelijke) blaastumor geconstateerd. Mijn mams kreeg rond haar 30e kinderkriebels en na een periode van overweging en bezinning was ik daar dan. Twee jaar later kwam mijn broertje ter wereld.

Ik denk niet dat je in zijn algemeen kunt stellen wanneer mensen kinderen zouden moeten krijgen. Ik zelf ben 23, zo goed als afgestudeerd met een goede baan en een eigen huis. En ik moet er niet aan denken om nou een kind te krijgen. Als ik ouder ben ook niet hoor, maar dat is weer een andere discussie

Wel denk ik dat je te jong kan zijn (beneden de 18 over het algemeen ) en om na je 40ste nog aan een eerste kindje te beginnen...

Maar goed, uiteindelijk kun je het nog zo leuk plannen op een mooie leeftijd, baan, huis en alles voor elkaar en dan 'lukt' het niet.. en dan? Dan is alles perfect en kan er als nog geen kindje komen. Alles is zo betrekkelijk en zo relatief...

**Geplaatst**: 17-02-11 12:31

Geplaatst: 17-02-11 12:31

Berdien schreef:
Maar goed, uiteindelijk kun je het nog zo leuk plannen op een mooie leeftijd, baan, huis en alles voor elkaar en dan 'lukt' het niet.. en dan? Dan is alles perfect en kan er als nog geen kindje komen. Alles is zo betrekkelijk en zo relatief...

idd

**Geplaatst**: 17-02-11 12:36

Geplaatst: 17-02-11 12:36

Dus waarom zou je er iets van moeten vinden?
Je kent alleen je eigen overwegingen en die maakt ieder voor zich. Mensen kiezen toch zelf wat ze doen, dat wil jij toch ook?

**Geplaatst**: 17-02-11 12:56

Geplaatst: 17-02-11 12:56

_rosita_ schreef:
Een eigen huis bedoel ik niet een koophuis, want daar geef ik ook geen moer om, maar ik vind het wél retebelangrijk een eigen plekje te hebben.
Ken zat jonge moeders, leuke hippe meiden, maar wonen nog thuis bij pa en ma. Samen met kind op 1 kamertje. Ik vind dat geen gezonde situatie.
Net als altijd op een strotje moeten bijten en leven van een minimum inkomen. Ik zeg niet dat zo'n kindje liefde tekort komt, maar ík vind het ook belangrijk dat een kind een sociaal leven kan opbouwen door bv op een clubje te kunnen met vriendjes en vriendinnetjes. Nu zijn er zát potjes zodat clubjes en kleding betaald worden, maar dat zou ik persoonlijk niet prettig vinden. Dat betaal ik liever zelf dan mijn hand op te houden omdat ik persé zo nodig jong een kind zou moeten,

Ja en zo heeft ieder gelukkig zijn eigen mening en gedachtes over de dingen in het leven. Gelukkig maar, anders zou het maar saai worden!

Persoonlijk vind ik clubjes helemaal niet belangrijk. Als dat financieel niet haalbaar zou zijn dan leert mijn kind meteen dat je niet alles kan hebben in het leven. Spelen met vriendjes en vriendinnetjes kost niets en je kan ook zelf een clubje oprichten. Leren ze nog ondernemen ook!

Ik geef je uiteraard gelijk dat als je echt geen geld hebt of woonruimte het zeker niet ideaal is en misschien moet je dan ook (nog) geen kinderen nemen/willen. Maar dat is weer het voorbeeld van het uiterste. Ik ken ouders in elke leeftijd die misschien beter geen kinderen hadden kunnen nemen omdat dit soort redenen. En dan nog.. Zolang een kind zich welkom en geliefd voelt en alle basis benodigdheden heeft, wie ben ik dan om er over te oordelen?

Nogmaals, dat doe ik dus ook niet. Míjn persoonlijke mening wordt gevraagd en ik schrijf hier dus hoe ik dat doe en wil, voor mezelf dus. En ik vind die leeftijden het beste.

**Geplaatst**: 17-02-11 13:48

Geplaatst: 17-02-11 13:48

Mijn moeder was 43 toen ze mij kreeg en 45 toen ze mijn broertje kreeg. Heb er verder geen last van gehad!

**Geplaatst**: 17-02-11 13:49

Geplaatst: 17-02-11 13:49

Shanna schreef:
Ik vind 62 echt egoïstisch, helemaal omdat ze naar Italië is gegaan om zich te laten insemineren, omdat het in Nederland e.d. geweigerd werd. De kans is heel groot dat haar kind op 15/16 jarige leeftijd (dan is de vrouw dus 77/ 78) zijn/ haar moeder moet begraven, als moeders de bevalling al overleeft..
Ook is de kans zeer groot dat het kindje een handicap heeft, dan is het nog egoïstischer van de vrouw.
Omdat het kind door inseminatie is verwekt, ga ik er van uit dat er geen vader in beeld is.

euhm... ik neem niet aan dat het haar eigen eitje was, dus het kind heeft geen grotere kans op een handicap

**Geplaatst**: 17-02-11 16:23

Geplaatst: 17-02-11 16:23

verootjoo schreef:
euhm... ik neem niet aan dat het haar eigen eitje was, dus het kind heeft geen grotere kans op een handicap

Geen genetische handicaps nee, maar wel perinatale problemen zoals vroeggeboorte, zuurstoftekort, te laag geboortegewicht etc. en die dingen vergroten de kans op een handicap wel weer...

**Geplaatst**: 17-02-11 16:37

Geplaatst: 17-02-11 16:37

opisop_shop schreef:
je kunt best jong ouder worden en werken, ligt aan je opleidingsniveau.
als je vwo doet ben je ongeveer al 18 voordat je klaar bent, als je dan nog HBO/universiteit doet ben je dus al ongeveer 23 voordat je klaar bent en zeg 24 wanneer je een vaste baan hebt.
Terwijl je met 18 denk ik al wel klaar bent met mavo/mbo?
Dan is het niet zo verwonderlijk als je rond je 20e al een kind hebt en wel de boel op orde hebt!

Nou als je arts wordt is het traject echt wel langer. (co-schappen en specialisatie) Ook als het minder voorspoedig verloopt zit je als snel op een andere leeftijd.

En als je eerst VMBO doet, en daarna MB, HBO en het afsluit met WO? Dan ben je ook later klaar.

Ik zou er niet aan moeten denken dat ik moeder was geworden voor mijn 25ste...lieve help..Nee zeg. (ieder ze meug natuurlijk.)

Bovendien...je moet natuurlijk wel al de levenspartner gevonden hebben waar je een gezin mee kan stichten.
Die heb ik pas leren kennen toen ik 30 was. Ik ben echt ongeloofelijk blij dat toen nog geen kinderen had.

Maar op mijn 62 nog moeder worden....nee. Denk dat de natuurlijke leeftijdsgrens..de menopauze dus, wel een goede grens is.
Het argument dat je dan wel eens dood kon zijn voordat het kind volwassen is, is ook geen steekhoudend argument.
Mijn ouders zijn overleden toen ik 4 was....en ik ben ook een grote meid geworden.

**Geplaatst**: 17-02-11 17:49

Geplaatst: 17-02-11 17:49

Jessix schreef:
Daar heb je gelijk in. Natuurlijk moeten mensen er klaar voor zijn, maar dan kom ik weer terug op die bewuste keuze.. Ik vind het voor jonge mensen geen grotere verantwoording als voor oudere mensen om voor een kind te zorgen. Juist bij jonge ouders zie ik hoe goed zij met die verantwoording omgaan en juist op een ontspannen en 'speelse manier'. Daarbij ben ik er van overtuigd dat je als 20ger gewoon veel meer energie hebt voor de opvoeding van een jong kind, juist in combinatie met een eventuele baan of studie. De moeders van die leeftijd doen dit soort dingen fluiten terwijl mijn ervaring met moeders die 10 jaar ouder zijn heel anders is. Sommige klagen zo over de druk van het moederschap dat ik me afvraag waarom ze ooit een kind hebben gewild.

Daarbij vind ik ook niet dat je leven perse "af of gesetteld" moet zijn als je een kind krijgt. Je moet gewoon niet alles te gelijk willen in het leven, want dat is in deze tijd bijna niet haalbaar. Dan maar niet dat grote huis, nieuwe auto en die dure vakanties. Maar gewoon een gezinsleven. Tegenwoordig moet alles volledig ingericht zijn. Het maakt voor een kind echt niet uit of je een nieuwe keuken, badkamer en een plasma scherm hebt.

Die verantwoordelijkheid is natuurlijk even groot, maar je kan wel zelf kiezen wanneer je ze aangaat. En ik kan me prima voorstellen dat mensen graag nog even van hun 'vrije' leven genieten voor je voor de rest van je leven mama of papa word.

Ik vind het namelijk best wel een grote stap die je niet eventjes 'zomaar' zet. Maargoed, voor anderen is het zo normaal als elke dag ontbijten.

**Geplaatst**: 17-02-11 23:04

Geplaatst: 17-02-11 23:04

Interessante discussie

Ik vind een vrouw van 62 toch echt te oud om nog een kind op de wereld te zetten. De combinatie van hogere risico's vanwege haar leeftijd en de kans dat het kindje zijn/haar moeder al op jonge leeftijd verliest, vind ik te veel om dan nog te mogen zeggen dat je het recht hebt om kinderen op de wereld te zetten. Het is een recht, maar het heet niet voor niets 'recht' en geen 'plicht.' In dat opzicht vind ik de keuze van deze vrouw dus erg egoïstisch. Zij wil een kind, dus komt er een kind en wordt hemel en aarde bewogen om dat voor elkaar te krijgen. Hoe goed je ook alles regelt en laat vastleggen mocht je komen te overlijden, dan nog vind ik dat je op je 62e geen kind meer op de wereld hoort te zetten. Net wat Suze zegt, moeder Natuur heeft het niet voor niets zo geregeld dat je in de overgang komt

De discussie over de minimumleeftijd vind ik ook interessant. Grappig om te zien hoe de meningen uiteen lopen of je juist beter voor je 25e aan kinderen kunt beginnen of juist later. Iedereen heeft daar zijn eigen visie op en dat is ook prima, ik denk dat je, zolang je een kind kunt bieden wat het nodig heeft, op elke leeftijd aan kinderen kunt beginnen. En kunnen bieden wat het nodig heeft, daar versta ik onder dat je een huisje hebt waar je kind een eigen kamertje kan krijgen, dus niet bij opa & oma in huis wonen. Zelf in je onderhoud kunnen voorzien, en persoonlijk zie ik dan liever dat iemand zijn studie afmaakt en een baan zoekt in plaats van een studie onderbreekt en later die weer oppakt. Pure gevoelskwestie, de kans dat je een studie niet meer oppakt lijkt me behoorlijk aanwezig en dat vind ik dan zó zonde van de kansen en mogelijkheden die je met zo'n studie had/hebt.

Ik ben echt geen carrièretijger maar als het in je macht ligt, vind ik toch dat je gebruik moet maken van de kansen die je hebt hier in Nederland. Zeg echt niet dat iedereen maar een HBO-opleiding moet volgen, als je dolgelukkig wordt van achter de kassa zitten, moet je dat vooral doen. Maar ik vind het zo zonde dat iemand die allerlei mogelijkheden had, die laat schieten om een kind op de wereld te zetten. Maar goed, diegene kan daar zelf natuurlijk anders over denken, dus dit is ook geen aanval of iets dergelijks op mensen die het wel zo hebben gedaan, dit is mijn persoonlijke visie.

Ik heb zelf het liefst de zaakjes ook voor elkaar voordat ik aan kinderen begin. Dus inderdaad, een huis, een vaste baan en een stabiele relatie. Nu wil het toeval dat ik al aardig op weg ben die kant op, woon samen met de man waar ik oud mee ga worden en zie ons over een paar jaar wel samen een huis kopen en trouwen. Tegen die tijd verwacht ik ook ergens een vast contract te hebben. Ben 23, vlot afgestudeerd, inmiddels voor het 3e jaar fulltime aan het werk maar nog geen vaste baan. Maar dat komt wel.

Dus de omstandigheden zijn ideaal zou je denken. Vriend wil ook erg graag kinderen, is 32 en wil ook geen oude papa worden. Maar ja, dan ik nog... Ik weet nl. helemaal niet zo zeker of ik wel kinderen wil. Inderdaad een kwestie van, ik weet niet of ik er al wel aan toe ben (en of ik dat ooit wel word) om mijn hele leven om te gooien (want zo zie ik het) om een kind op de wereld te zetten. Ik denk dat ik daar (nog?) te egoïstisch voor ben en dan vind ik het ook niet eerlijk om aan kinderen te beginnen. Moet wel het idee hebben dat ik de beste moeder kan zijn/worden die in mij zit. Gelukkig heb ik nog even de tijd maar het zou best kunnen dat mijn klokje een stuk later begint te tikken. Kan me dus ook voorstellen dat dat bij anderen zo werkt. Zou je dan, als je achter in de 30 bent, niet meer aan kinderen mogen beginnen? Moet gewoon kunnen wat mij betreft, maar wel leg ik inderdaad de grens bij 40, dan is je kans verkeken. Althans, zo zie ik het

**Geplaatst**: 17-02-11 23:27

Geplaatst: 17-02-11 23:27

Pinda_Dipje schreef:
Twiggy2008 schreef:
Gaat daten via websites??? Nou, als er iets is wat je bij voorbaat niet te serieus moet nemen......

Zo dacht ik daar ook altijd over, en er zitten inderdaad best idioten tussen Maar je hoort er écht hele goede verhalen over. Voordeel vond ik zelf in ieder geval dat je zeker weet dat je 'afstapt' op een man die zelf in ieder geval ook een kinderwens heeft.
Schijnt dat zelfs 24% van de nieuwe huwelijken zijn oorsprong vind bij internetdating

Mijn nichtje heeft zo haar man gevonden. In mei wordt hun 1e 1 jaar en ze wordt dit jaar 34. Mijn zusje wordt ook 34 en ligt in vechtscheiding. Zij is blij dat er géén kinderen bij betrokken zijn. Dat is toch een vorm van levenslang. En ik heb al een paar vormen van co-ouderschap getroffen, die stroef gingen. Niet iedereen gaat in pays en vree uit elkaar. En idd, het leven garandeert niks. Ik heb al 2 vaders van klasgenootjes van mijn kinderen in hun kist zien liggen en een paar kinderen ook al. Het zegt niks, maar persoonlijk voor mezelf, mag je toch wel grenzen stellen?
En toch blijf ik bij mijn mening. Met mijn 40e hoop ik niet meer boven de luiers te hangen. Die fase in mijn leven hoop ik achter me te laten. Zo tegen mijn 5oe ofzo lijkt me wel weer aardig zo af en toe. Bij een kleinkind. Met wat geluk kan ik die aan diens mama overhandigen.

**Geplaatst**: 17-02-11 23:33

Geplaatst: 17-02-11 23:33

Tamara schreef:
Interessante discussie

Ik vind een vrouw van 62 toch echt te oud om nog een kind op de wereld te zetten. De combinatie van hogere risico's vanwege haar leeftijd en de kans dat het kindje zijn/haar moeder al op jonge leeftijd verliest, vind ik te veel om dan nog te mogen zeggen dat je het recht hebt om kinderen op de wereld te zetten. Het is een recht, maar het heet niet voor niets 'recht' en geen 'plicht.' In dat opzicht vind ik de keuze van deze vrouw dus erg egoïstisch. Zij wil een kind, dus komt er een kind en wordt hemel en aarde bewogen om dat voor elkaar te krijgen. Hoe goed je ook alles regelt en laat vastleggen mocht je komen te overlijden, dan nog vind ik dat je op je 62e geen kind meer op de wereld hoort te zetten. Net wat Suze zegt, moeder Natuur heeft het niet voor niets zo geregeld dat je in de overgang komt

De discussie over de minimumleeftijd vind ik ook interessant. Grappig om te zien hoe de meningen uiteen lopen of je juist beter voor je 25e aan kinderen kunt beginnen of juist later. Iedereen heeft daar zijn eigen visie op en dat is ook prima, ik denk dat je, zolang je een kind kunt bieden wat het nodig heeft, op elke leeftijd aan kinderen kunt beginnen. En kunnen bieden wat het nodig heeft, daar versta ik onder dat je een huisje hebt waar je kind een eigen kamertje kan krijgen, dus niet bij opa & oma in huis wonen. Zelf in je onderhoud kunnen voorzien, en persoonlijk zie ik dan liever dat iemand zijn studie afmaakt en een baan zoekt in plaats van een studie onderbreekt en later die weer oppakt. Pure gevoelskwestie, de kans dat je een studie niet meer oppakt lijkt me behoorlijk aanwezig en dat vind ik dan zó zonde van de kansen en mogelijkheden die je met zo'n studie had/hebt.

Ik ben echt geen carrièretijger maar als het in je macht ligt, vind ik toch dat je gebruik moet maken van de kansen die je hebt hier in Nederland. Zeg echt niet dat iedereen maar een HBO-opleiding moet volgen, als je dolgelukkig wordt van achter de kassa zitten, moet je dat vooral doen. Maar ik vind het zo zonde dat iemand die allerlei mogelijkheden had, die laat schieten om een kind op de wereld te zetten. Maar goed, diegene kan daar zelf natuurlijk anders over denken, dus dit is ook geen aanval of iets dergelijks op mensen die het wel zo hebben gedaan, dit is mijn persoonlijke visie.

Ik heb zelf het liefst de zaakjes ook voor elkaar voordat ik aan kinderen begin. Dus inderdaad, een huis, een vaste baan en een stabiele relatie. Nu wil het toeval dat ik al aardig op weg ben die kant op, woon samen met de man waar ik oud mee ga worden en zie ons over een paar jaar wel samen een huis kopen en trouwen. Tegen die tijd verwacht ik ook ergens een vast contract te hebben. Ben 23, vlot afgestudeerd, inmiddels voor het 3e jaar fulltime aan het werk maar nog geen vaste baan. Maar dat komt wel.

Dus de omstandigheden zijn ideaal zou je denken. Vriend wil ook erg graag kinderen, is 32 en wil ook geen oude papa worden. Maar ja, dan ik nog... Ik weet nl. helemaal niet zo zeker of ik wel kinderen wil. Inderdaad een kwestie van, ik weet niet of ik er al wel aan toe ben (en of ik dat ooit wel word) om mijn hele leven om te gooien (want zo zie ik het) om een kind op de wereld te zetten. Ik denk dat ik daar (nog?) te egoïstisch voor ben en dan vind ik het ook niet eerlijk om aan kinderen te beginnen. Moet wel het idee hebben dat ik de beste moeder kan zijn/worden die in mij zit. Gelukkig heb ik nog even de tijd maar het zou best kunnen dat mijn klokje een stuk later begint te tikken. Kan me dus ook voorstellen dat dat bij anderen zo werkt. Zou je dan, als je achter in de 30 bent, niet meer aan kinderen mogen beginnen? Moet gewoon kunnen wat mij betreft, maar wel leg ik inderdaad de grens bij 40, dan is je kans verkeken. Althans, zo zie ik het

Don't worry over dat iets egoístisch is... de keuze voor wel of geen kinderen is altijd egoïstisch. Je staat open voor kinderen omdat je dat leuk lijkt, of je staat er niet voor open omdat het je niet leuk lijkt (of in elk geval niet leuker dan alleen een partner).

**Geplaatst**: 17-02-11 23:36

Geplaatst: 17-02-11 23:36

Tamara schreef:
Interessante discussie

Ik heb zelf het liefst de zaakjes ook voor elkaar voordat ik aan kinderen begin. Dus inderdaad, een huis, een vaste baan en een stabiele relatie. Nu wil het toeval dat ik al aardig op weg ben die kant op, woon samen met de man waar ik oud mee ga worden en zie ons over een paar jaar wel samen een huis kopen en trouwen. Tegen die tijd verwacht ik ook ergens een vast contract te hebben. Ben 23, vlot afgestudeerd, inmiddels voor het 3e jaar fulltime aan het werk maar nog geen vaste baan. Maar dat komt wel.

Dus de omstandigheden zijn ideaal zou je denken. Vriend wil ook erg graag kinderen, is 32 en wil ook geen oude papa worden. Maar ja, dan ik nog... Ik weet nl. helemaal niet zo zeker of ik wel kinderen wil. Inderdaad een kwestie van, ik weet niet of ik er al wel aan toe ben (en of ik dat ooit wel word) om mijn hele leven om te gooien (want zo zie ik het) om een kind op de wereld te zetten. Ik denk dat ik daar (nog?) te egoïstisch voor ben en dan vind ik het ook niet eerlijk om aan kinderen te beginnen. Moet wel het idee hebben dat ik de beste moeder kan zijn/worden die in mij zit. Gelukkig heb ik nog even de tijd maar het zou best kunnen dat mijn klokje een stuk later begint te tikken. Kan me dus ook voorstellen dat dat bij anderen zo werkt. Zou je dan, als je achter in de 30 bent, niet meer aan kinderen mogen beginnen? Moet gewoon kunnen wat mij betreft, maar wel leg ik inderdaad de grens bij 40, dan is je kans verkeken. Althans, zo zie ik het

Sallandval: Helemaal waar!

Ik lees het antwoord al. En geef maar toe, schaam je niet, jij ambieert je carrière. Als je die wil nastreven, geloof me maar, uit ervaring weet ik dat er dan geen kinderen bij aan te pas komen. Ik koos wél voor de kinderen. Heb 6 jaar gewerkt voor een bank en na 4 jaar niet gewerkt te hebben om voor 3 kinderen er te zijn, ben ik gewoon klaar. Ik kom er simpelweg niet meer tussen op de arbeidsmarkt. Met mijn HBO-opleiding mag ik achter die kassa gaan zitten. Iets waar ook ik niet gelukkig van ga worden.
Voor moeders is de arbeidsmarkt momenteel gewoon echt geen pretje. Als je thuisblijft ben je niks omdat je huisvrouw bent en als je werkt ben je niks, omdat je je kinderen dumpt op een KDV. En raad eens wie de bips mag afvegen van de directeuren als ze in het verzorgingshuis zitten? Juist! Míjn kinderen! Heel frusterend dus als je idd je baan ambieert.
Ik vind wel dat je er dan meteen eerlijk over moet zijn t.o. je vriend. Dit is een onderwerp, die je relatie kan kapot maken. Wees eerlijk en direct en zet hem niet aan het lijntje.

**Geplaatst**: 17-02-11 23:47

Geplaatst: 17-02-11 23:47

NatasjavE schreef:
Het argument dat je dan wel eens dood kon zijn voordat het kind volwassen is, is ook geen steekhoudend argument.
Mijn ouders zijn overleden toen ik 4 was....en ik ben ook een grote meid geworden.

Maar ik neem aan dat je dat liever anders zou hebben gezien, of niet dan?

Bovendien is dat een beetje raar om te zeggen.
Feit is gewoon dat je -uitzonderingen daargelaten- nu eenmaal meer kans hebt om dood te gaan of fysiek slechter te worden als je ouder wordt

**Geplaatst**: 18-02-11 00:09

Re: Maximum leeftijd voor een kind

Geplaatst: 18-02-11 00:09

Mijn moeder was 41, mijn vader 44 toen mijn zus en ik geboren werden. We waren kind 6 en 7 en ze was er niet blij mee toen ze wist dat ze in verwachting was. Logisch, ze moesten helemaal opnieuw beginnen. De schrok dat ze een tweeling zouden krijgen, hoorden ze pas bij mijn geboorte (ik geloof dat er nog eentje komt, zei de gynaecoloog).

De grootste angst van mijn moeder was dat ze dat ze ons maar groot mocht brengen. Haar beide ouders zijn vrij jong gestorven en anderhalf jaar voor onze geboorte is mijn oudste broer verongelukt. Ze hebben ervaren hoe kwetsbaar het leven is.
De kans ons groot te brengen heeft ze in elk geval gekregen; mijn beide ouders zijn ruim tachtig en nog in heel goede gezondheid.

Zelf heb ik geen kinderen. Als kind had ik die wens al nooit en hij is ook nooit gekomen. Ik heb een veel te leuk leven zonder! Ik heb mezelf tot m'n 35ste gegeven om m'n bioklok om te laten gaan, maar da's niet gebeurd. Voor een ander geldt dat begin 40 wat mij betreft nog zou kunnen. "Een kan nog net kindje" noem ik dat spottend. Mocht ik op m'n 62ste spijt hebben, dan heb ik gewoon pech. Da's veel te oud. De natuur heeft het niet voor niets geregeld dat je dan (wrs al jaren) niet meer vruchtbaar bent.

**Geplaatst**: 18-02-11 00:19

Geplaatst: 18-02-11 00:19

mijn vader was 40, en m'n moeder 36 toen ze mij kregen.
Ja; er wordt wel eens aan mij gevraagt of ik met mijn opa op stap ben, ik wil mijn vader ook bij sommige dingen niet mee hebben, gewoon schaamte omdat hij er toch veel ouder ook uit ziet als de rest van de vaders. Ik ben er niet echt blij mee, had liever wat jongere ouders gehad.. maarja;

**Geplaatst**: 18-02-11 11:38

Geplaatst: 18-02-11 11:38

Ik heb respect dat je dat open en eerlijk durft toe te geven! Ach wie weet, krijg je piepjonge schoonouders. En laat ik wel zijn ik ervaar het beide: Jonge ouders van mezelf en oudere schoonouders. Eigenlijk zijn ze geen van allen weelde. Maar ja, karakter speelt ook een grote rol hè? Bij ons botst dat behoorlijk. Mijn mannetje wilde graag jonger zijn dan zijn vader om aan kids te beginnen. Een teken aan de wand. Uiteindelijk was ie 2 jaar jonger.

Zijn broer wilde ook op jongere leeftijd vader zijn. Gelukkig zijn we allemaal verschillend.

**Geplaatst**: 18-02-11 16:38

Geplaatst: 18-02-11 16:38

idefix4 schreef:
Sallandval: Helemaal waar!

Ik lees het antwoord al. En geef maar toe, schaam je niet, jij ambieert je carrière. Als je die wil nastreven, geloof me maar, uit ervaring weet ik dat er dan geen kinderen bij aan te pas komen. Ik koos wél voor de kinderen. Heb 6 jaar gewerkt voor een bank en na 4 jaar niet gewerkt te hebben om voor 3 kinderen er te zijn, ben ik gewoon klaar. Ik kom er simpelweg niet meer tussen op de arbeidsmarkt. Met mijn HBO-opleiding mag ik achter die kassa gaan zitten. Iets waar ook ik niet gelukkig van ga worden.
Voor moeders is de arbeidsmarkt momenteel gewoon echt geen pretje. Als je thuisblijft ben je niks omdat je huisvrouw bent en als je werkt ben je niks, omdat je je kinderen dumpt op een KDV. En raad eens wie de bips mag afvegen van de directeuren als ze in het verzorgingshuis zitten? Juist! Míjn kinderen! Heel frusterend dus als je idd je baan ambieert.
Ik vind wel dat je er dan meteen eerlijk over moet zijn t.o. je vriend. Dit is een onderwerp, die je relatie kan kapot maken. Wees eerlijk en direct en zet hem niet aan het lijntje.

Wil ik toch even nuanceren, ik sta voor de klas in het basisonderwijs dus écht carrière maken zit daar niet in. Tenminste, zolang ik geen directiefunctie ambieer en daar voel ik helemaal niets voor

Het is meer dat ik net werk en eerst eens wat met die opleiding wil gaan doen en wat ervaring op wil doen. In het onderwijs is het dan ook een stuk makkelijker om weer terug te komen naar mijn idee, maar ik zou sowieso ook geen thuisblijfmoeder zijn, daar word ik doodongelukkig van. 3 dagen werken, misschien 4, maar niet veel minder. Vriendlief zou wel 3 dagen willen gaan werken dus dan zou er 1 of 2 dagen KDV of oppas overblijven, prima te doen naar ons idee

Maar goed, dat zeg ik nu, wie weet is het t.z.t. (als het zover komt) heel anders

Mijn vriend weet dit hoor, absoluut

We hebben het er regelmatig over en ik zou hem heel graag uitsluitsel willen geven, dat weet hij ook. Dan kan hij eventueel verder met zijn leven en op zoek naar een vrouw die het wél zeker weet. Maar ik kan geen definitieve ja of nee geven, het blijft hangen op 'misschien, maar dan niet nu maar over een jaar of 5.' Mocht het zover komen dat de balans voor mij doorslaat naar nee, dan zal mijn vriend zich eerst laten testen of hij uberhaupt wel kinderen kan verwekken en is het aan hem om te besluiten of hij onze relatie waardevoller vindt of de kinderen. Heeft hij zelf aangegeven op deze manier

Ik zou het echt graag zeker weten, maar dat doe ik nog niet. Alles wat niet goed bevalt (huis, relatie, baan) in het leven kun je afkappen en opnieuw beginnen, maar kinderen stop je zo lastig terug als het toch niet blijkt te bevallen

**Geplaatst**: 18-02-11 21:32

Re: Maximum leeftijd voor een kind

Geplaatst: 18-02-11 21:32

Om even weer helemaal ontopic te gaan... wat weten we eigenlijk over die vrouw. Wie weet krijgt ze het kind wel voor haar dochter die ze niet kan krijgen of weet ik veel wat.

**Geplaatst**: 18-02-11 21:46

Re: Maximum leeftijd voor een kind

Geplaatst: 18-02-11 21:46

Door mijn werk op de kraamafdeling kom ik veel verschillende leeftijden tegen. Tegenwoordig lijken mensen ook weer steeds ouder kinderen te krijgen. Vaak als gevolg van een tweede leg zoals wij dat noemen: gescheiden, nieuwe partner en daar toch ook een kind mee willen. Ik moet zeggen dat ik vaak weinig verschillen zie in leeftijden. Afgelopen tijd een kraamvrouw verzorgt van 44 die zich gedroeg als een meisje en een kraamvrouw van 21 die zich als supermama gedroeg.

Ik ben zelf 34 en heb geen kinderen. Nog steeds niet aan toe. Mijn moeder was 34 toen ze mij kreeg (ben de jongste van 4) en ik vond mijn moeder altijd heel oud. Kan je na gaan, ik voel me nog veels te jong. Maar hoe dan ook: als ik 40 ben, begin ik er niet meer aan. Mede door het verhoogde risico op congenitale afwijkingen en risico's bij de bevalling

Jammer dat die vrouw van 64 in Harlingen woont: ik had haar graag bij mij op de afdeling gehad

**Geplaatst**: 19-02-11 16:01

Geplaatst: 19-02-11 16:01

De vrouw van in de 60 vind ik iniedergeval niet kunnen , iedereen moet het zelf weten maar je moet niet alleen om jezelf denken ik bedoel een dochter verliest haar moeder dan al 'erg snel'. Iniedergeval een stuk sneller dan een ander. Ik vind minimum leeftijd 20 en maximum 40.

**Geplaatst**: 20-02-11 22:51

Geplaatst: 20-02-11 22:51

Wij hebben bewust gekozen voor één kind op latere leeftijd. Ik was 38 toen onze dochter geboren werd en had de grens voor mezelf op 40 gezet. Heb geen vergelijk, maar denk dat je wat anders in 't leven staat als oudere ouders. Heb een probleemloze zwangerschap gehad, welliswaar een keizersnede maar met een voorspoedig herstel, een gezond kind (zover wij weten) en ik werk nog 4 dagen in de week. Het is druk, maar goed te combineren en iedere dag weer genieten. Als wij met pensioen gaan is onze dochter oud genoeg om op eigen benen te staan, dat vind ik bijv. met iemand van 62 weer not done.

**Geplaatst**: 21-02-11 12:44

Re: Maximum leeftijd voor een kind

Geplaatst: 21-02-11 12:44

LZP --> NM

**Geplaatst**: 21-02-11 12:50

Geplaatst: 21-02-11 12:50

Ik vind 62 jaar wel erg oud om te beginnen aan een kindje! Lijkt me voor een kind niet fijn om als je bijvoorbeeld afstudeerd van iedereen te horen dat het leuk is dat je oma het nog mee heeft mogen maken terwijl die oude vrouw die je hebt meegenomen eigenlijk je moeder blijkt te zijn.

Mijn ouders hebben mij gekregen toen mijn moeder 29 was en mijn vader 38. Ik heb hier nooit last van gehad, ik ben nu 25 en mijn vader 63, prima toch! Hij kan nog jaren mee

. Zelf heb ik ook totaal nog geen kinderwens dus ik zal ook nooit een jonge moeder worden als dit nog mocht komen.

**Geplaatst**: 21-02-11 15:04

Geplaatst: 21-02-11 15:04

Elmee schreef:
Zo lang de natuur het toelaat.

Dat is inderdaad een prima criterium en heeft twéé zijden.
Een begin- en een einddatum.
De rest; ´te vroeg´ en ´te laat´ zijn cultureel bepaalde opvattingen die de natuur blijkbaar niet deelt.

Idem kinderen ´nemen´ en krijgen.
Reproductie is een wonder en het er is een reeks aan veiligheidssystemen in het proces die de kans dat er wat verkeerds uitrolt verkleinen.
Wanneer het op natuurlijke manier niet lukt dan is dat waarschijnlijk niet zómaar.