Bokt.nl

Wesco schreef:

oomens schreef:

Waarom zou iemand niet geweigerd mogen worden waarom hij een gevaar oplevert voor zijn verzorgers?
In ongeveer iedere hulpverleningssetting wordt erop gehamerd dat mensen (ook professionals) hun leven of gezondheid niet in gevaar moeten brengen om anderen te redden. Waarom zou dat ineens niet meer gelden als de te redden persoon psychisch niet helemaal deugt? Als zorg niet veilig kan worden gegeven op een voor de patiënt acceptabele manier, dan betekent dat m.i. dat die zorg ofwel niet, ofwel op een voor de patiënt minder acceptabele manier (dwang, fixeren of isoleer bijvoorbeeld) verleend wordt.
Bij gevallen waarbij niet behandelen vanwege hun maatschappelijke gevaar geen optie is, blijft alleen de laatste manier over, maar het mag nooit zo zijn dat zorgpersoneel risico's loopt omdat de patiënt niets in de weg gelegd mag worden.

Zo werkt het niet altijd op de crisisopname. Heb al meerdere situaties gezien waarbij het niet altijd veilig is.

Shadow0 schreef:

Ik kwam recent terecht op https://lerenvancasussen.cce.nl/ en daar worden een aantal van die hele gecompliceerde situaties beschreven, en ook hoe ze (deels) doorbroken werden.

Het is heel ingewikkeld, maar de neiging om iemand te weigeren (of over te plaatsen) is soms vrij sterk, en dat lijkt voor de medewerkers het directe probleem wel op te lossen, maar voor de persoon die niet welkom is en weer een afwijzing te verwerken krijgt waarschijnlijk niet.
En wij kunnen als maatschappij die mensen niet loslaten!

Maar voor het team zelf lost het misschien ook niet zoveel op, want als een conflict zo ver gaat lijkt me dat er ook in de organisatie dingen niet lekker lopen. Die worden niet opgelost door een client te weigeren.

Dus ik zou willen dat er veel meer mogelijkheden zijn die maken dat iemand wel welkom is, en dat er gekeken wordt naar wat zo'n persoon, maar zeker ook het team, werkelijk nodig heeft, en dat dan centraal te stellen.

(Wat betreft afspraken maken: iemand moet ook het vermogen hebben om dat werkelijk ten uitvoer te brengen. Nog een steeds terugkerend thema bij die casusbeschrijvingen: dat mensen vaak makkelijk worden overschat. Ze tonen op het oog vaak meer dan ze werkelijk waar kunnen maken - ze praten bv makkelijk, of geven de sociaal gewenste antwoorden, hebben een leven lang trucs geleerd. Maar kunnen dat vervolgens emotioneel niet verwerken en in hun handelen niet tot uiting brengen. En dat geeft dan een boel teleurstelling en frustratie en onbegrip, en lijkt het alsof dingen expres gedaan worden als het eigenlijk onmacht is.)

ruitje schreef:

Shadow0 schreef:

Ik kwam recent terecht op https://lerenvancasussen.cce.nl/ en daar worden een aantal van die hele gecompliceerde situaties beschreven, en ook hoe ze (deels) doorbroken werden.

Het is heel ingewikkeld, maar de neiging om iemand te weigeren (of over te plaatsen) is soms vrij sterk, en dat lijkt voor de medewerkers het directe probleem wel op te lossen, maar voor de persoon die niet welkom is en weer een afwijzing te verwerken krijgt waarschijnlijk niet.
En wij kunnen als maatschappij die mensen niet loslaten!

Maar voor het team zelf lost het misschien ook niet zoveel op, want als een conflict zo ver gaat lijkt me dat er ook in de organisatie dingen niet lekker lopen. Die worden niet opgelost door een client te weigeren.

Dus ik zou willen dat er veel meer mogelijkheden zijn die maken dat iemand wel welkom is, en dat er gekeken wordt naar wat zo'n persoon, maar zeker ook het team, werkelijk nodig heeft, en dat dan centraal te stellen.

(Wat betreft afspraken maken: iemand moet ook het vermogen hebben om dat werkelijk ten uitvoer te brengen. Nog een steeds terugkerend thema bij die casusbeschrijvingen: dat mensen vaak makkelijk worden overschat. Ze tonen op het oog vaak meer dan ze werkelijk waar kunnen maken - ze praten bv makkelijk, of geven de sociaal gewenste antwoorden, hebben een leven lang trucs geleerd. Maar kunnen dat vervolgens emotioneel niet verwerken en in hun handelen niet tot uiting brengen. En dat geeft dan een boel teleurstelling en frustratie en onbegrip, en lijkt het alsof dingen expres gedaan worden als het eigenlijk onmacht is.)

Ik heb persoonlijk met meerdere casussen die hier genoemd worden gewerkt. En wat Shadow zegt klopt gewoon, dit klinkt super hard, maar soms moeten medewerkers en managers er gewoon uit, als ik zie hoe het nu met sommige van die casussen gaat.... Die resultaten zijn echt verbluffend

ruitje schreef:

Ik zeg nergens dat de mensen op die afdeling er uit moeten. Ik zeg dat dat soms gewoon nodig is en dat het op mijn afdeling verbluffende resultaten gaf.

Maargoed, jij vormt net zo snel de aanmatigende mening om te zeggen dat die casussen niet te vergelijken zijn qua agressie .

oomens schreef:

Waarom is zoiets als een separeer-/isoleercel afgeschaft? Heeft dat ermee te maken dat de hele hoek van de GGZ en psychiatrie over het algemeen redelijk soft is en voornamelijk vanuit het belang van de patiënt redeneert?

Citaat:

Je doet alsof het iets geks is dat zorg de basis van zorg is?

Patienten in de GGZ zijn ook mensen. Mij lijkt dat de basis moet zijn dat we mensen een menswaardig leven moeten geven. Dat is een van de kenmerken van beschaving.

ruitje schreef:

Mevrouw zit op zo'n soort afdeling, separeer is daar aanwezig. Ze proberen haar naar TBS over te plaatsen.

Shadow0 schreef:

Je doet alsof het iets geks is dat zorg de basis van zorg is?

Patienten in de GGZ zijn ook mensen. Mij lijkt dat de basis moet zijn dat we mensen een menswaardig leven moeten geven. Dat is een van de kenmerken van beschaving.

oomens schreef:

Shadow0 schreef:

Je doet alsof het iets geks is dat zorg de basis van zorg is?

Patienten in de GGZ zijn ook mensen. Mij lijkt dat de basis moet zijn dat we mensen een menswaardig leven moeten geven. Dat is een van de kenmerken van beschaving.

Ik denk dat we in het algemeen soms iets (veel) te veel belang hechten aan het individu. Dat is ook waarin de recente 'updates' van de mensenrechtenverklaring, die in de links van Ruitje worden aangehaald, mijns inziens te ver doorschieten.

Het belang van de maatschappij als geheel (en daarvan maken de zorgverleners zelf ook deel uit) zou hoe dan ook boven dat van het individu moeten staan in die gevallen waarin die twee elkaar bijten.
Het recht van de maatschappij om geen gevaar te lopen door bepaalde gestoorde figuren, zou heel wat zwaarder mogen wegen dan dat van die gestoorde individuen om desondanks toch in een maatschappij te leven. Zolang wel meedoen gewoon een optie is, is dat natuurlijk heel fijn voor iedereen, maar het zou nooit een absoluut recht moeten zijn dat onder geen enkel beding opzij geschoven mag worden.

Dwang bij 'normale' zorg, aan lichamelijke aandoeningen is daarmee zelden nodig. Iemand met een gebroken arm levert doorgaans geen gevaar op voor de behandelaars, en doet diegene dat wel, dan is niet behandelen ook altijd nog een optie. Jammer van de niet gerepareerde arm, maar iemand wordt daar niet per se gevaarlijker van.
Bij (psychische) zorg waarbij een verwarde persoon wel een gevaar oplevert, is niet (be)handelen vaak geen optie. Je kunt iemand die onberekenbaar en agressief wordt door een kronkel in zijn hoofd niet zomaar níet van de straat plukken omdat hij je personeel bedreigt.
Consequentie van het niet niet kunnen ingrijpen bij deze mensen, is dat degene die ingrijpt dan ook wel (dwang)middelen tot zijn beschikking moet hebben om het gevaar (tijdelijk) te kunnen neutraliseren.

oomens schreef:

Shadow0 schreef:

Je doet alsof het iets geks is dat zorg de basis van zorg is?

Patienten in de GGZ zijn ook mensen. Mij lijkt dat de basis moet zijn dat we mensen een menswaardig leven moeten geven. Dat is een van de kenmerken van beschaving.

Ik denk dat we in het algemeen soms iets (veel) te veel belang hechten aan het individu. Dat is ook waarin de recente 'updates' van de mensenrechtenverklaring, die in de links van Ruitje worden aangehaald, mijns inziens te ver doorschieten.

Het belang van de maatschappij als geheel (en daarvan maken de zorgverleners zelf ook deel uit) zou hoe dan ook boven dat van het individu moeten staan in die gevallen waarin die twee elkaar bijten.
Het recht van de maatschappij om geen gevaar te lopen door bepaalde gestoorde figuren, zou heel wat zwaarder mogen wegen dan dat van die gestoorde individuen om desondanks toch in een maatschappij te leven. Zolang wel meedoen gewoon een optie is, is dat natuurlijk heel fijn voor iedereen, maar het zou nooit een absoluut recht moeten zijn dat onder geen enkel beding opzij geschoven mag worden.

Dwang bij 'normale' zorg, aan lichamelijke aandoeningen is daarmee zelden nodig. Iemand met een gebroken arm levert doorgaans geen gevaar op voor de behandelaars, en doet diegene dat wel, dan is niet behandelen ook altijd nog een optie. Jammer van de niet gerepareerde arm, maar iemand wordt daar niet per se gevaarlijker van.
Bij (psychische) zorg waarbij een verwarde persoon wel een gevaar oplevert, is niet (be)handelen vaak geen optie. Je kunt iemand die onberekenbaar en agressief wordt door een kronkel in zijn hoofd niet zomaar níet van de straat plukken omdat hij je personeel bedreigt.
Consequentie van het niet niet kunnen ingrijpen bij deze mensen, is dat degene die ingrijpt dan ook wel (dwang)middelen tot zijn beschikking moet hebben om het gevaar (tijdelijk) te kunnen neutraliseren.