Hypericum schreef:De #metoo 'hype' zal niemand ontgaan zijn en het houdt ook mij bezig.
Niet alleen omdat ik ook #metoo kan zeggen, maar ook omdat ik getriggerd werd door een opmerking van een kennis.
'Wat doe je er eigenlijk zelf aan, behalve #metoo posten?'
...als incestvrouw kan ik dus ook 'me too' zeggen, dus ik heb vrolijk meegedaan.
Vrolijk...? Jazeker. Oma weet nog van het isolement in 184 en de onwetendheid van hulpverleners, het taboe en wat al niet.
Dus vrouwen die massaal zeggen 'ook mij zijn *nare dingen* aangedaan' doorbreekt het taboe, laat zien hoe groot het probleem is en hoe ongemakkelijk we er toch allemaal onder zijn.
Citaat:
Ja, goeie. Want zo'n hastagje is makkelijk, maar wat verwachten we er mee? Dat er aandacht voor komt? En dan?
Ze daagde me uit om het gesprek aan te gaan, en dat heb ik dan ook geprobeerd. Want ik denk ook dat we zelf meer moeten doen dan alleen een hashtagje plaatsen en hopen dat het wel veranderd.
Maar dat brengt me wel op het volgende, hoe ga je om met het blijkbare niet-bewustzijn, het 'ach het zal wel meevallen', 'kom op, geintje moet kunnen', 'dat gezeik van die wijven ook weer'
Ik merk dat ik blijkbaar argumenten te kort kom, dat het niet lukt om voorbij die ontkenning of het begatelliseren te komen.
Ja, dat is een onderdeel van het probleem.
Een van de mechanismen is, 'dat het een vrouwenprobleem zou zijn'. Immers, "je moet niet zeuren" (meaning: dat mag niet) en "het is maar een grapje" (je andervrouws lichaam subtiel toe eigenen is voor de veroveraar waarschijnlijk best leuk) - de betekenis dat jij niet eens over zoiets eigens als je eigen lichaam de baas bent is verre van grappig.