Bokt.nl

**Geplaatst**: 07-04-17 13:51

Geplaatst: 07-04-17 13:51

Om te beginnen hebben mensen zelfbeschikkingsrecht en dat betekent dat we geen ketting om hun been kunnen leggen om te voorkomen dat ze van een flat springen.
En dat doen er dus genoeg, of voor een trein of uit het raam of hangen zich op etc.

Ik snap niet zo goed dat de discussie iedere keer opnieuw uit de kast moet worden gerukt....willen we zo graag dat mensen het op een gruwelijke manier doen?
Of gunnen we ze een waardig afscheid?
Een manier waarop ze iedereen nog kunnen zien en spreken en dan op hun manier gaan.

Teveel mensen denken nog dat een zware depressie een dipje is, gaat wel weer over....
Nou, dat is dus niet altijd zo.
En een depressie is geen dipje, ik had er een nadat ik stopte met roken, ik kan je zeggen: het was dat ik wist dat dit kwam door stoppen met roken, dus dat het over zou gaan....maar sindsdien snap ik mensen die springen.

Daarnaast zit er een angeltje...
We moeten gaan mantelzorgen.....
Alleen we hebben het nog te druk met werken....
We wonen verspreid....
Er waren toch verzorgingshuizen....

De maatschappij is helemaal nog niet klaar om te gaan mantelzorgen.
De ouderen zijn imo beter af op een plek waar iig mensen zijn, als ze dat kunnen of willen.
Verder hoor ik steeds meer van betaalbare verpleeghulp die 24/7 bij je in huis komt wonen, moet je wel wat eiegen geld hebben.
Misschien lost dat wat leed op.

Maar we komen ongevraagd, we worden uitgepoept....en er is gewoon de mogelijkheid om te gaan....

Misschien moeten we er niet meer zo'n medisch dilemma van maken.
Er zijn voldoende dingen op de markt voor een cleane dood.

We maken ons te afhankelijk van

**Geplaatst**: 07-04-17 13:52

Geplaatst: 07-04-17 13:52

NadjaNadja schreef:
Janine1990 schreef:

Dat klopt hoor. Mijn bericht was ook meer gericht op wat Bruintje stelde. Natuurlijk kunnen we niet volledig voor iemand bepalen hoe hij of zij zich voelt, maar we kunnen wel op basis van ervaring een inschatting maken wat de toekomstperspectieven zijn. En daarom is het zo moeilijk om psychisch lijden vast te stellen, denk ik.

Wat stel ik dan verkeerd?
Uiteindelijk kan dat toch alleen de persoon zelf?

Daar kan nog zo'n best geleerde psygiater bij de pas komen.
Als iemand door het overlijden van zijn hond zo ver in de put zit en daar niet uitkomt, wie is die gestudeerde of wij dan om het te veroordelen?

**Geplaatst**: 07-04-17 13:53

Geplaatst: 07-04-17 13:53

paardenmiep schreef:
Ook een interessante documentaire over dit onderwerp, too young to die, gemaakt door Vice (hier te bekijken: https://www.vice.com/be/article/de-jong ... llen-leven).
Mijn nichtje komt hier in voor, helaas heeft zij geen goedkeuring gekregen voor euthanasie en na tientallen mislukte pogingen om er een eind aan te maken, is het haar vorig zomer toch gelukt. Ze is voor de trein gaan staan, met alle gevolgen van dien.
Iedereen had veel liever gezien dat ze op een waardige manier kon sterven, dat iedereen rustig afscheid had kunnen nemen, en dat ze niet 'in stukjes' in de kist zou komen..
Of, wat met een ander meisje in de documentaire gebeurt, dat ze een stukje rust zou krijgen, omdat ze wist dat ze op elk moment dat ze wou, de keus kon maken om er uit te stappen. Soms werkt dat zo bevrijdend dat de keus gemaakt wordt om nóg een behandeling te volgen, of het nog een beetje uit te stellen..

Wel snap ik dat het een heel lastig punt is om euthanasie toe te kennen, heb namelijk ook genoeg verhalen gelezen van mensen die jarenlang in een zware depressie zaten, maar er toch nog uit zijn gekomen en nu heel blij zijn dat ze niet voor euthanasie konden kiezen..

Dit is degene waar ik naar verwees in mijn post!

Wat afschuwelijk dat je dit van dichtbij hebt moeten mee maken, woorden schieten te kort

Ik kan je alleen maar een dikke virituele :(:)

geven.

Ik heb een opname gehad waar ik goed bevriend ben geraakt met een meisje. Ook zij zag uiteindelijk geen andere uitweg meer en heeft ook voor het spoor gekozen. Ik denk nog vaak aan haar, gedenk haar regelmatig en haal kracht uit haar schoonheid. Het is afschuwelijk

**Geplaatst**: 07-04-17 13:54

Geplaatst: 07-04-17 13:54

Die flats staan er wel om bekend , heb er tijdje naast gewoond en ook weleens een wit laken gezien met alle toeters en bellen . Ken via via verhalen van mensen die daar heengingen om niet meer terug te gaan , lijkt mij zo erg zo wanhopig en niemand die je horen wil en dat je dan maar de touwtjes zelf in handen neemt.

Een dier neem je naar de dierenarts en die spuit het af , maar bij een mens gaat het zo moeizaam

**Geplaatst**: 07-04-17 13:58

Geplaatst: 07-04-17 13:58

NadjaNadja schreef:
Dat klopt hoor. Mijn bericht was ook meer gericht op wat Bruintje stelde. Natuurlijk kunnen we niet volledig voor iemand bepalen hoe hij of zij zich voelt, maar we kunnen wel op basis van ervaring een inschatting maken wat de toekomstperspectieven zijn. En daarom is het zo moeilijk om psychisch lijden vast te stellen, denk ik.

Ik denk alleen dat Bruintje niet zo zeer doelt op de ervaringen, maar op hoe ieder mensen dingen anders ervaart. Kijk bijvoorbeeld naar Groningen (heel ander verhaal natuurlijk), waar de ene z'n schouders ophaalt voor een aardbeving en denkt: "Ach, het huis trilt weer een beetje." En de ander meteen in paniek is en twee dagen nodig heeft om van die beving bij te komen. En ik ken beide verhalen van vrij dichtbij.

En vaak is het ook een aaneenschakeling van zaken die op een bepaalde manier worden 'verwerkt', en vrijwel nooit een op zichzelf staande gebeurtenis.

Laat ik het makkelijker stellen. Toen onze hond vier jaar geleden dood ging, dacht ik dat ik dood ging van verdriet. En als ik nu terug denk aan die bewust avond, springen de tranen me weer in de ogen. Het doet echt nog steeds pijn. Maar het levert geen depressie op.

Iemand die structureel of zeer frequent in dit soort situaties verzeild raakt, zal daar op een langere termijn veel gevoeliger voor zijn, omdat er verkeerde connecties worden gemaakt in het hoofd, al dan niet bewust.

**Geplaatst**: 07-04-17 14:02

Re: Euthanasie bij psychisch lijden

Geplaatst: 07-04-17 14:02

Precies Janine dat bedoel ik.

**Geplaatst**: 07-04-17 14:04

Geplaatst: 07-04-17 14:04

Persoonlijk vind ik dat mensen het recht moeten krijgen om hun leven te beeindigen op een waardige manier. Los van de verhalen van mensen die achteraf blij waren dat ze er nog waren, er zijn er zo veel meer die willen gaan. Hun leven als voltooid of niet leefbaar vinden. Natuurlijk is het voor de euthanasie uitvoerende mensen zeer moeilijk. Zoiets als een levenseinde kliniek zou er niet moeten zijn, ook niet dat mensen worden gedwongen om van een flat/voor de trein moeten springen. Ik ken een aantal mensen die als eerste bij een zelfdoding kwamen, die houden er ook een trauma aan over. Abortus mag, bij lichamelijk lijden mag het dus vind ik dat het bij, in de ogen van de patient, moet kunnen bij geestelijk lijden.Wel na grondig onderzoek dus niet even een pilletje halen(wat dus ook nog kan) Niet iedereen is op deze wereld happy, blij en vrolijk.

**Geplaatst**: 07-04-17 14:04

Geplaatst: 07-04-17 14:04

laetitia schreef:
Ik denk dat iemand die al jarenlang depressief is of schizofreen (ook zo'n vreselijke ziekte waarbij de patiënt veel lijdt), er een gedegen dossieropbouw overlegd moet kunnen worden bij een euthanasie-aanvraag.

Ik vind een depressie van 2 jaar niet lang genoeg (heb zelf ervaring met ernstige depressie), maar iemand die al 10 jaar geen verbetering heeft en waarbij alles al is geprobeerd (van therapie, medicijnenwisselingen, ECT, crisisopnames) die moet toch de keuze hebben op een dag niet meer te hoeven lijden? En als die keuze dan is gemaakt en doorgesproken met alle betrokkenen, rustig heen te kunnen gaan?

Er wordt in de wetgeving geen termijn gegeven aan hoe lang en hoe zwaar iemand moet lijden voor een euthanasieverklaring kan worden afgegeven. Er moet sprake zijn van ondraaglijk lijden, alle behandelmethodes moeten zijn gevolgd en als er dan geen zicht is op een redelijk behandelperspectief dan kan er een euthanasieverklaring worden afgegeven. Zie voor meer informatie bijvoorbeeld: https://www.nvve.nl/wat-euthanasie/euth ... ndoeningen

Ik vind het erg dubbel, natuurlijk vind ik het goed dat er mogelijkheden zijn voor euthanasie bij psychisch lijden. Echter vind ik het wel goed dat de regels relatief streng zijn. Aan de ene kant geeft het de patiënt de rust waar hij zo naar verlangt aan de andere kant vraag je wel van een arts om iemand dood te maken.

Hier in de omgeving ook een kennis die al langere tijd met dit thema worstelt met haar moeder. Het is echt al heel lang heel erg (vele zelfmoordpogingen, vele gedwongen opnames etc.), maar moeder weigert alle vormen van behandeling en krijgt (waarschijnlijk) daarom geen euthanasieverklaring. Het is erg zwaar voor moeder en alle mensen om haar heen en zij hopen maar dat moeder in haar slaap overlijdt.

**Geplaatst**: 07-04-17 14:08

Geplaatst: 07-04-17 14:08

Ik begrijp jullie punt wel hoor Bruintje en Janine, maar tegelijk zit hem daar ook de moeilijkheid in. Ergens moet er een grens komen, maar waar? En hoe? Of moet iedereen vrij zijn om euthanasie te kunnen plegen?

**Geplaatst**: 07-04-17 14:10

Geplaatst: 07-04-17 14:10

NadjaNadja schreef:
Ik begrijp jullie punt wel hoor Bruintje en Janine, maar tegelijk zit hem daar ook de moeilijkheid in. Ergens moet er een grens komen, maar waar? En hoe? Of moet iedereen vrij zijn om euthanasie te kunnen plegen?

Van mij mag de grens een aantal jaar zijn of een aantal verplichte behandelingen.

Of iemand nu in die ondraaglijke put zit door een aaneenschakeling van verschrikkelijke gebeurtenissen vroeger en nu of zoals jij als voorbeeld gaf door niet over het verlies van de hond heen komen mag daarin geen verschil maken.

**Geplaatst**: 07-04-17 14:15

Geplaatst: 07-04-17 14:15

bruintje123 schreef:
NadjaNadja schreef:
Ik begrijp jullie punt wel hoor Bruintje en Janine, maar tegelijk zit hem daar ook de moeilijkheid in. Ergens moet er een grens komen, maar waar? En hoe? Of moet iedereen vrij zijn om euthanasie te kunnen plegen?

Van mij mag de grens een aantal jaar zijn of een aantal verplichte behandelingen.

Of iemand nu in die ondraaglijke put zit door een aaneenschakeling van verschrikkelijke gebeurtenissen vroeger en nu of zoals jij als voorbeeld gaf door niet over het verlies van de hond heen komen mag daarin geen verschil maken.

Dat vind ik ook inderdaad, maar er moet wel een grens zijn.

Ik zou zelf echt niet weten waar die grens zou moeten liggen.

**Geplaatst**: 07-04-17 14:16

Re: Euthanasie bij psychisch lijden

Geplaatst: 07-04-17 14:16

Dat is natuurlijk ook het moeilijkste, waar leg je de grens.
En dat zal nog wel een tijdje duren voordat daar mensen overeen mee zijn.

**Geplaatst**: 07-04-17 14:17

Geplaatst: 07-04-17 14:17

laetitia schreef:
Ik denk dat iemand die al jarenlang depressief is of schizofreen (ook zo'n vreselijke ziekte waarbij de patiënt veel lijdt), er een gedegen dossieropbouw overlegd moet kunnen worden bij een euthanasie-aanvraag.

Ik vind een depressie van 2 jaar niet lang genoeg (heb zelf ervaring met ernstige depressie), maar iemand die al 10 jaar geen verbetering heeft en waarbij alles al is geprobeerd (van therapie, medicijnenwisselingen, ECT, crisisopnames) die moet toch de keuze hebben op een dag niet meer te hoeven lijden? En als die keuze dan is gemaakt en doorgesproken met alle betrokkenen, rustig heen te kunnen gaan?

Waarom gedegen dossier opbouw? Om de arts vrij te pleiten? Dossier opbouw is prachtig maar niet elke patient kan en wil elk medicijn of therapie volgen. En waarom willen wij dat als maatschappij. Te lang patient zijn neemt eigenwaarde af... je voelt je op een gegeven moment ook niet meer dan een patient.

En 2 jaar lijden kan voor de 1 teveel zijn. Terwijl de ander door vecht.

**Geplaatst**: 07-04-17 14:18

Geplaatst: 07-04-17 14:18

Ik ben sowieso voor zelfbeschikkingsrecht mbt euthanasie, niet alleen bij lichamelijk maar ook bij psychisch lijden en dus ook bij mensen die niet 'oud' zijn. Wel ben ik daarbij voor het invoeren van een controle met meerdere stappen, waardoor niet alleen de huisarts maar ook 2 onafhankelijke partijen groen licht moeten geven over het lijden van iemand met een psychische aandoening.

**Geplaatst**: 07-04-17 14:20

Geplaatst: 07-04-17 14:20

Ik vind dat het gewoon moet kunnen en makkelijk ook (geen/amper eisen eraan vaststellen). Als je dood bent kun je achteraf toch geen spijt hebben dat je de keuze hebt gemaakt, en het is niet zo dat we een tekort aan mensen hebben ofzo.

Het is vreselijk wat sommige mensen moeten meemaken. En ik heb tegen mezelf gezegd dat ik mag gaan als ik het nog eens mee moet maken. Want het weegt niet op tegen de eventuele fijne jaren erna. Dan zou het fijn zijn om een 'normaal' einde te hebben.

**Geplaatst**: 07-04-17 14:22

Geplaatst: 07-04-17 14:22

NadjaNadja schreef:
Ik begrijp jullie punt wel hoor Bruintje en Janine, maar tegelijk zit hem daar ook de moeilijkheid in. Ergens moet er een grens komen, maar waar? En hoe? Of moet iedereen vrij zijn om euthanasie te kunnen plegen?

Ik weet niet of Nederland daar al klaar voor is... Want die grens moet je per individu gaan bepalen, en dat is hier in Nederland verschrikkelijk moeilijk... (we zullen niet het enige land zijn waar je aan een gemiddelde moet voldoen)

**Geplaatst**: 07-04-17 14:23

Geplaatst: 07-04-17 14:23

Geryon schreef:
Ik vind dat het gewoon moet kunnen en makkelijk ook (geen/amper eisen eraan vaststellen). Als je dood bent kun je achteraf toch geen spijt hebben dat je de keuze hebt gemaakt, en het is niet zo dat we een tekort aan mensen hebben ofzo.

Het is vreselijk wat sommige mensen moeten meemaken. En ik heb tegen mezelf gezegd dat ik mag gaan als ik het nog eens mee moet maken. Want het weegt niet op tegen de eventuele fijne jaren erna. Dan zou het fijn zijn om een 'normaal' einde te hebben.

Ik heb ooit een debat moeten voeren met als stelling: er moet een zelfmoordpil op de markt komen.

Los gezien van het feit of dit mogelijk is, zou dit voor jou dus een optie zijn?

Als het ware gewoon verkrijgbaar bij de Kruidvat en zonder dat er veel papierwerk e.d. aan vooraf gaat?

**Geplaatst**: 07-04-17 14:23

Geplaatst: 07-04-17 14:23

Ik heb de quote weggehaald voor Janine1990.

Laatst bijgewerkt door Wesco op 07-04-17 14:31, in het totaal 4 keer bewerkt

**Geplaatst**: 07-04-17 14:25

Geplaatst: 07-04-17 14:25

Wesco schreef:
Janine1990 schreef:
Dat klopt hoor. Mijn bericht was ook meer gericht op wat Bruintje stelde. Natuurlijk kunnen we niet volledig voor iemand bepalen hoe hij of zij zich voelt, maar we kunnen wel op basis van ervaring een inschatting maken wat de toekomstperspectieven zijn. En daarom is het zo moeilijk om psychisch lijden vast te stellen, denk ik.

Toekomst perspectieven zijn bij iedereen anders. Ik vind het een gevaarlijke uitspraak. Je zal maar net de persoon zijn die niet in de statistieken valt.

De een heeft meer draagkracht dan de ander.

En misschien was die hond uit een eerder bericht wel alles wat die persoon op dat moment had. Of was het de druppel die de emmer deed overlopen?

Ik blij erbij... zolang personen aankloppen voor hulp en dan 5 maanden moeten wachten op hulp? Dat is belachelijk.

Wil je even je quote aanpassen, dit heb ik namelijk niet gezegd.

Vind het nogal een gevoelig onderwerp.

**Geplaatst**: 07-04-17 14:26

Geplaatst: 07-04-17 14:26

Geryon schreef:
Ik vind dat het gewoon moet kunnen en makkelijk ook (geen/amper eisen eraan vaststellen). Als je dood bent kun je achteraf toch geen spijt hebben dat je de keuze hebt gemaakt,~~en het is niet zo dat we een tekort aan mensen hebben ofzo.~~

$_/-\o_$

**Geplaatst**: 07-04-17 14:26

Geplaatst: 07-04-17 14:26

NadjaNadja schreef:
Geryon schreef:
Ik vind dat het gewoon moet kunnen en makkelijk ook (geen/amper eisen eraan vaststellen). Als je dood bent kun je achteraf toch geen spijt hebben dat je de keuze hebt gemaakt, en het is niet zo dat we een tekort aan mensen hebben ofzo.

Het is vreselijk wat sommige mensen moeten meemaken. En ik heb tegen mezelf gezegd dat ik mag gaan als ik het nog eens mee moet maken. Want het weegt niet op tegen de eventuele fijne jaren erna. Dan zou het fijn zijn om een 'normaal' einde te hebben.

Ik heb ooit een debat moeten voeren met als stelling: er moet een zelfmoordpil op de markt komen.

Los gezien van het feit of dit mogelijk is, zou dit voor jou dus een optie zijn?

Als het ware gewoon verkrijgbaar bij de Kruidvat en zonder dat er veel papierwerk e.d. aan vooraf gaat?

Ik ben voor een zelfmoordpil, maar niet vrij verkrijgbaar. Zoals ik al zei zou ik met een aantal stappen aan controle zonder al te veel rompslomp (dus geen jarenlange wachttijden in de tussentijd, als iemand echt dood wil moet dat imo binnen enkele weken te realiseren zijn) en dan inderdaad via een pil. Een zelfmoordpil lijkt me een eng idee, vooral omdat mensen die nog wel uit de put kunnen klimmen op een duister moment zo'n pil nemen terwijl dat in retrospectief eigenlijk helemaal niet hoeft. Als er een vrij verkrijgbare zelfmoordpil was, dan was ik in ieder geval al lang dood geweest.

Ik vind wel dat we realistisch moeten zijn over de overbevolking van de aarde en dat het dus eigenlijk helemaal geen zin heeft om hier uitgebreid over te kabbelen. Het is erg voor de mensen die iemand achterlaat, maar aan de andere kant breek je met een zelfmoordpil wel dat stigma open waardoor iemand kan sterven in bijzijn van vrienden en familie zonder dat daar ingewikkelde en illegale methoden aan te pas hoeven te komen. Als je echt iemand in je omgeving hebt die ondraagbaar lijdt lijkt het me ook dat je diegene een waardig einde gunt ipv van een flatgebouw afspringen.

**Geplaatst**: 07-04-17 14:27

Geplaatst: 07-04-17 14:27

NadjaNadja schreef:
Geryon schreef:
Ik vind dat het gewoon moet kunnen en makkelijk ook (geen/amper eisen eraan vaststellen). Als je dood bent kun je achteraf toch geen spijt hebben dat je de keuze hebt gemaakt, en het is niet zo dat we een tekort aan mensen hebben ofzo.

Het is vreselijk wat sommige mensen moeten meemaken. En ik heb tegen mezelf gezegd dat ik mag gaan als ik het nog eens mee moet maken. Want het weegt niet op tegen de eventuele fijne jaren erna. Dan zou het fijn zijn om een 'normaal' einde te hebben.

Ik heb ooit een debat moeten voeren met als stelling: er moet een zelfmoordpil op de markt komen.

Los gezien van het feit of dit mogelijk is, zou dit voor jou dus een optie zijn?

Als het ware gewoon verkrijgbaar bij de Kruidvat en zonder dat er veel papierwerk e.d. aan vooraf gaat?

inhakend: Nee, dan krijg je veel te veel risico dat een pilletje random in een glas gegooid wordt, met alle gevolgen van dien..

**Geplaatst**: 07-04-17 14:28

Geplaatst: 07-04-17 14:28

Wesco schreef:
nadjanadja schreef:
Dat klopt hoor. Mijn bericht was ook meer gericht op wat Bruintje stelde. Natuurlijk kunnen we niet volledig voor iemand bepalen hoe hij of zij zich voelt, maar we kunnen wel op basis van ervaring een inschatting maken wat de toekomstperspectieven zijn. En daarom is het zo moeilijk om psychisch lijden vast te stellen, denk ik.

Toekomst perspectieven zijn bij iedereen anders. Ik vind het een gevaarlijke uitspraak. Je zal maar net de persoon zijn die niet in de statistieken valt.

De een heeft meer draagkracht dan de ander.

En misschien was die hond uit een eerder bericht wel alles wat die persoon op dat moment had. Of was het de druppel die de emmer deed overlopen?

Ik blij erbij... zolang personen aankloppen voor hulp en dan 5 maanden moeten wachten op hulp? Dat is belachelijk.

Maar daar tegenover staat dan dus dat iemand misschien wel binnen de statistieken valt, maar alsnog euthanasie heeft gepleegd. En in dat geval dus onnodig.

Ik wil niet zeggen dat het overlijden van een hond voor iemand niet de druppel kan zijn hoor, want dat kan zeer zeker. Ik probeer alleen aan te geven hoe moeilijk het is om een grens te stellen waar iedereen zo voordelig mogelijk uit komt.
Edit: quote aangepast voor Janine.

**Geplaatst**: 07-04-17 14:32

Geplaatst: 07-04-17 14:32

Emma, je schrijft dan was ik nu al lang dood geweest. Ik ook overigens.
Maar dat weet je dan alleen niet meer. Dus spijt kan er dan ook geen zijn.

**Geplaatst**: 07-04-17 14:33

Re: Euthanasie bij psychisch lijden

Geplaatst: 07-04-17 14:33

Oh btw een pil zou ik niet vrij verkrijgbaar willen, liever helemaal niet.
iets te gemakkelijk om ook aan een ander toe te dienen.