Lautje138 schreef:Ik heb Asperger en ADHD, slik hier ook Ritslin voor: misschien komt het omdat ik 27 ben, en als volwassene het anders ervaar dan een kind, maar ik herken het maar deels. Misschien ook omdat ik mijzelf heb aangeleerd om mij op een bepaalde manier af te sluiten. Ruimtes zoals kantines en restaurant etc zijn voor mij wel heel lastig als ik met iemand ben en we praten. Want ik hoor ieder gesprek en onthoud ook allemaal wat er gezegt is. Wel eens situatie gehad dat ik iemand maanden later op het gesprek wees waar zij het over had met haar gesprekspartner terwijl ik 4 tafels verder op zat. Voor mijn gevoel sta ik letterlijk open om alles te ontvangen kwa geluiden. Ben ik alleen, dan kruip ik als t ware in mijn eigen hoofd omdat ik dan toch niet op iemand anders hoef te concentreren en dan kan ik mij er wel voor afsluiten.
Nu vind ik het filmpje duidelijk te gemaakt. Als ik "bomaanslag" was en zo door die ruimte zou lopen,met dat geluid en direct die flitsen van de foto er achter aan, zou ik het ook heel moeilijk hebben. Dus ik begrijp sommigen hier wel.
Maar ik moet wel zeggen, in onbekende ruimtes heb ik het vaak ook wel "moeilijker" dan in bekende ruimtes. Zo kan ik mijn eerste keer in de bus naar Groningen voor mijn opleiding nog goed herinneren. Ik stapte in een bijna volle bus met het station (onbekend voor mij toen) als bestemming, nog nooit alleen met ov gereisd. Ik dacht dat alle mensen naar mij keken en op mij af doken. Vond het zo eng dat ik de hele reis (50 minuten) bijna niet durfde te ademen of te bewegen. Gelukkig werd dit na een paar weken makkelijker en nu stap ik nog wel eens op de p&r bus naar m'n werk en zonder probleem.
Later, toen de chauffeurs een keer staakten en het busstation op Groningen cs helemaal vol stond met mensen heb ik t ook nog wel eng gehad. Gelukkig spotte ik een bekende wat vertrouwen gaf en toen werd ik ook wel rustiger.
Ik benvrij laat gediagnostiseerd. Op mijn 16e de ADHD en op mijn 22 ste pas de Asperger. En toen vielen heel veel puzzelstukjes op z'n plek. O.a. Mijn reactie op de eerste busreis. Na die diagnose heb ik wat therapiesessies gevolgd om wat handvaten en trucjes te leren. Op een aantal val ik nog wel eens terug, maar omdat ik al 22 jaar vol in de maatschappij stond, was mijn therapeut wel heel verbaasd dat ik mijzelf onbewust van alles had aangeleerd door de jaren heen waardoor ik toch vol in de maatschappij kan mee draaien. En toen ben ik ook pas met de ritalin begonnen. Dat was wel een verademing.
Ik zelf vind het heerlijk om alleen met het ov te reizen. Bus, trein of vliegtuig ik verheug me er altijd enorm op. Lekker een boek mee in de trein en dan ga ik juist niet in de stilte coupe zitten want ik vind het wel fijn om af en toe een gesprek te horen om mij heen en als ik er dan weer flauw van ben ga ik weer verder met mijn boek en heb ik geen last meer van de mensen om mij heen. Ik vind de trein een heerlijke manier om te reizen en als je soms heel veel geluk hebt kom je soms nog aan de praat met iemand die daar voor open staat. Vooral bij een grote vertraging kan een grapje weleens het ijs breken. Het gebeurt niet vaak want maar weinig mensen staan open om een gesprek mee aan te knopen. Het enige wat ik weleens vervelend vind is als ik een boek zit te lezen En er iemand naast mij gaat zitten en ik het gevoel heb dat diegene dan met mij mee leest. Dat kan bijna niet en is ook zelden het geval alleen het idee voelt dan wat raar. Ach dan ga ik wegdromen uit het raam kijkend en lees ik weer verder als het rustiger is.
Maar goed ikebana dan weer andere problemen met deze maatschappij waarin ik weer tegen dingen aan loop waar ik soms behoorlijke moeite mee heb. Vooral in mijn schooltijd gaf dat soms problemen. Maar nu ik volwassen ben heb ik daar mijn weg in gevonden en kan ik daar zeer goed mee om gaan. Ik denk dan ook dat dat het individuele verschil is. Volgens mij heeft bijna iedereen wel iets in deze onnatuurlijke maatschappij waarbij hij of zijn tegen bepaalde problemen aan loopt.