kleinvosje schreef:Mijn vriendin heeft haar broertje drie jaar geleden ongeveer, verloren aan een hersentumor. Hij was 15 geloof ik, heeft tot aan het eind toe pijn geleden. Wat was hij eraan toe om te gaan, helemaal kapot gemaakt door de chemo's, pijn en verschrikking. Maar helaas, hij mocht niet geholpen worden... Ik ben voor, als mijn kind zo ziek zou worden dat er geen genezing meer mogelijk zou zijn, dan laat ik hem met pijn in mijn hart, maar met alle liefde die ik heb, liever gaan dan hem nog langer door te laten gaan.
Wat een verschrikkelijk verdrietig verhaal!
Ik weet niet goed wat ik moet vinden van deze wet, al overheerst er bij mij wel een positief gevoel over deze wet. Enerzijds erg goed aangezien uitzichtloos lijden ook kinderen bespaart moet blijven, ook een kind moet aan kunnen geven wanneer het genoeg is geweest. Maar aan de andere kant hoop ik wel dat er zeer goed toezicht op komt, al lijkt me dit vrij logisch.
In Nederland weet ik wel (uit ervaring helaas) dat op het moment dat je kind stervende is en de pijn niet met medicatie meer te onderdrukken is, er de mogelijkheid is je kind in slaap te laten brengen.
Bij de jonge persoon die ik kende was dat een keuze die gemaakt is door de ouders en de behandelende arts. Het kind was op het moment dat de keuze gemaakt is al bijna niet meer bij bewustzijn, mede door de hoge dosis pijnstilling waar helaas toch nog de pijn doorheen kwam.
De ouders hebben dit verloop wel als positief ervaren en de laatste tijd dat hun kind nog thuis was op een toch nog erg genoten van elkaar.
Het kind heeft verdrietig genoeg natuurlijk veel mee moeten maken en veel pijn gehad, maar vanaf het moment dat het kind uitbehandeld was en mee naar huis mocht stond ''het comfortabel houden'' voorop. Er is altijd goed op tijd ingegrepen met pijnstilling en op den duur is er met morfine gestart. Toen uiteindelijk dat niet meer afdoende was is het kind dus in slaap gebracht.