Bokt.nl

**Geplaatst**: 03-01-14 19:25

Geplaatst: 03-01-14 19:25

_San87_ schreef:
Interessante discussie .

Ik heb laatst een soortgelijke discussie gehad met mijn vriendin, het ging over een tweeling die woonde bij de instantie waar ik toentertijd werkte. Beide meiden waren zowel doof als blind. Daarnaast lichamelijk gehandicapt (misvormde benen en armen). Deze meiden kunnen dus helemaal niks en leven hun hele leven in angst omdat ze niet horen en zien wat er gebeurt/gaat gebeuren.

Het is echt hartverscheurend om te zien dat ze 'gilletjes' uitstoten en proberen weg te komen wanneer hun moeder ze wil knuffelen of wanneer een verpleegster ze wast. Zelfs bij structurele dingen als eten, tanden poetsen, noem het maar, schreeuwen ze van angst, proberen ze weg te komen en huilen ze. Iedere dag gaan ze mee naar buiten om lucht te scheppen. Ook dan zitten ze trillend en bevend in hun stoel. Ze zijn alleen rustig als ze slapen.

Nu ben ik het er in essentie mee eens dat je niet voor een ander mag bepalen of hij of zij recht op leven heeft of niet. Maar ik denk in dit geval ten zeerste dat deze meiden dood beter af zijn dan levend.

Ik vraag me af waarom we bij dieren veel realistischer kunnen en durven kijken naar de levenskwaliteit, en waarom we bij mensen soms zo schrikbarend ver gaan..

**Geplaatst**: 03-01-14 19:26

Geplaatst: 03-01-14 19:26

Cassidy schreef:
Dieren leven in het hier en nu. Denken niet aan later. Een dier zal ook reageren op wat hij kent, en gaat dingen niet missen die hij nooit heeft gekend. Hij berust in zijn situatie, het is de mens die meteen denk met name in het geval van een vogel zonder staart, van: o, vogel kan niet vliegen, zielug dus dan maar dood. Op het moment dat een dier pijnvrij is, en nooit anders heeft gekend dat wat hij op dat moment is, vind ik het voorbarig om meteen te zeggen: niet conform de norm en het plaatje dus inslapen maar.

Dat is echt onzin. Dat zou betekenen dat een dier onder welke omstandigheden dan ook gelukkig/tevreden is, want wat hij niet kent mist hij niet en ze berusten overal in? Waarom zijn er dan zoveel dieren die zogenaamd probleemgedrag vertonen als ze niet in een ideale situatie zitten? Elk dier heeft gewoon zijn natuurlijke en individuele behoeftes hoor. In het geval van groepsdieren die altijd alleen zijn gehouden bv. missen ze echt wel soortgenoten, dat zit er gewoon in.

Verder vind ik het altijd jammer om te lezen dat mensen 'ons' als soort zoveel unieke eigenschappen toebedelen die de 'domme' en 'onbewuste' dieren niet zouden hebben. Ik ben er van overtuigd dat er heel veel dieren zijn die zich wel degelijk bewust zijn van hun bestaan en dat ze ook het verschil tussen leven en dood heel goed kennen. Ik heb zelf steeds meer moeite met het laten inslapen van dieren, en ook met de tendens dat ziek/oud/gehandicapt niet 'mag' en dat de dood dan een verlossing zou zijn. Ik geloof er in dat een leven ook klaar en op moet zijn voordat iemand (mens of dier) rustig kan sterven.

**Geplaatst**: 03-01-14 19:27

Geplaatst: 03-01-14 19:27

Interessant dit,
Veel mensen in mijn omgeving zeggen inderdaad wat jij zegt: been gebroken? Nou dan is dat het einde van een paard.
Maar ik denk hetzelfde als hoe jij het beschrijft,
Hij vecht voor zijn leven en dan maken wij ze af.
Ik zou ook vechten voor mijn paard haar leven, als ze een been breekt, zal ik er alles aan doen haar weer "te been" te krijgen.
Tenzij ze echt superongelukkig is. Ik vind dat je dat als eigenaar snel genoeg door moet hebben namelijk. Vaak zie je het ook wel.
Als een mens een been breekt maken we die ook niet gelijk af. Maar toch heb je pijn als je je been breekt.
Of een paard kan denken of niet.. maar als die het kan, is die je echt wel dankbaar dat je hem of haar niet ingeslapen hebt.
Maar dat je nog lang samen kan zijn.
Ik geloof in de band. En dat je paard ook van jou kan houden. En niet alleen dat ie je lief vind omdat hij eten van je krijgt.

Beetje onduidelijk getypt maar ik zit op mijn telefoon..

**Geplaatst**: 03-01-14 19:37

Re: Is de dood beter dan een beperkt leven?

Geplaatst: 03-01-14 19:37

Ik denk dat het in deze niet (alleen) gaat om lichamelijke schade of gebreken maar vooral om geestelijke pijn en depressies bijv. Natuurlijk staat het vaak in verbinding met elkaar maar het ene verlamde persoon kan een gelukkig leven hebben, en het andere compleet wegkwijnen.. Zo ook paarden of honden met letsel, de één zie je blijven vechten en de ander heeft al opgegeven voor je met je ogen knippert.
Het gaat erom, dan wanneer een mens of dier níét meer gelukkig is, waar je dan de grens legt.

**Geplaatst**: 03-01-14 19:42

Geplaatst: 03-01-14 19:42

Ik heb zelf gezegd dat als ik zwaar beperkt raak als gevolg van ziekte/ongeluk oid, dat ik vrijwillig een spuitje wil.. Heel egoistisch misschien.. Maar ik ben heel erg gehecht aan devrijheid die mijn gezonde lichaam mij geeft.. Heb er ook een spuughekel aan om afhankelijk te zijn van (de genade van) anderen..

**Geplaatst**: 03-01-14 19:45

Geplaatst: 03-01-14 19:45

Ik denk dat het inderdaad gaat om welzijn. De een kan ergens diep ongelukkig over zijn terwijl een ander nog volop in leven staat, al dan niet beperkt. Ook pijn is relatief. Het is niet altijd maar zo dat (chronische) pijn betekend dat je dan maar beter dood kan zien.

Mensen en dieren zijn individuen. Zolang hun welzijn, hun levenslust of geluksgevoel nog de overhand heeft is er altijd een reden om te leven.

**Geplaatst**: 03-01-14 19:46

Geplaatst: 03-01-14 19:46

RedPassion schreef:
Cassidy schreef:
Dieren leven in het hier en nu. Denken niet aan later. Een dier zal ook reageren op wat hij kent, en gaat dingen niet missen die hij nooit heeft gekend. Hij berust in zijn situatie, het is de mens die meteen denk met name in het geval van een vogel zonder staart, van: o, vogel kan niet vliegen, zielug dus dan maar dood. Op het moment dat een dier pijnvrij is, en nooit anders heeft gekend dat wat hij op dat moment is, vind ik het voorbarig om meteen te zeggen: niet conform de norm en het plaatje dus inslapen maar.

Dat is echt onzin. Dat zou betekenen dat een dier onder welke omstandigheden dan ook gelukkig/tevreden is, want wat hij niet kent mist hij niet en ze berusten overal in? Waarom zijn er dan zoveel dieren die zogenaamd probleemgedrag vertonen als ze niet in een ideale situatie zitten? Elk dier heeft gewoon zijn natuurlijke en individuele behoeftes hoor. In het geval van groepsdieren die altijd alleen zijn gehouden bv. missen ze echt wel soortgenoten, dat zit er gewoon in.

Ik heb het niet over dieren die alleen gehouden worden, ik heb het over dieren die een been missen, of in het geval van de boxer waarvan een aantal weken geleden filmpjes op Youtube en op Bokt geplaatst werden zonder achterbenen. Deze hond weet niet wat hij mist, hij kent het leven op vier benen niet, kon aardig uit de voeten. Maar Bokt stond vol met adviezen om het dier in te slapen omdat er later misschien problemen konden komen, en misschien ook omdat het niet conform het normale plaatje was.

Vraag een aantal honden/katteneigenaren of zij akkoord gaan met bijv. amputatie van een been bij hun kat en hond, en ga dan kijken hoeveel hun dier in laten slapen omdat zij er niet mee om kunnen gaan dat het dier een poot mist.

**Geplaatst**: 03-01-14 19:49

Geplaatst: 03-01-14 19:49

Jessix schreef:
Mensen en dieren zijn individuen. Zolang hun welzijn, hun levenslust of geluksgevoel nog de overhand heeft is er altijd een reden om te leven.

Maar in hoeverre is de mens is staat het realistisch te bekijken? De kat van mijn schoonzus had chronische diarree (het liep er echt zo uit, tijdens een simpele wandeling van de bank naar de krabpaal) , was constant vies bij de bips en dat was voor de kat echt niet fijn want het was gewoon ziek. Toch heeft ze dat dier jaren laten lopen want in haar ogen had hij recht op leven, want hij at immers nog zo gelukkig.
Dat vind ik zo lastig, mensen moeten dan ook hun eigen gevoel los laten en echt kijken door een goede bril en observeren; zie ik echt wat ik zie of wat ik wil zien?

**Geplaatst**: 03-01-14 19:52

Geplaatst: 03-01-14 19:52

Jessix schreef:
Ik denk dat het inderdaad gaat om welzijn. De een kan ergens diep ongelukkig over zijn terwijl een ander nog volop in leven staat, al dan niet beperkt. Ook pijn is relatief. Het is niet altijd maar zo dat (chronische) pijn betekend dat je dan maar beter dood kan zien.

Mensen en dieren zijn individuen. Zolang hun welzijn, hun levenslust of geluksgevoel nog de overhand heeft is er altijd een reden om te leven.

Precies, maar andersom naar mijn inzien dus ook..

Als iemand in een rolstoel zit (waar mee te leven valt) of in een extreme depressie die te behandelen is, maar tóch mede dankzij hun 'beperking' het leven niet meer ziet zitten, moeten zij die beslissing mogen kunnen nemen.

**Geplaatst**: 03-01-14 20:03

Geplaatst: 03-01-14 20:03

Bizzybijtje schreef:
Shenavallie schreef:
Misschien toch maar eens meer in gaan verdiepen, bizzybijtje. Dit was een voorbeeld. Er zijn prachtige documentaires op tv en boeken over leven in de wildernis. Als je daar niet op je instinct leeft, ben je overgeleverd met alle gevolgen van dien. Maar dat gaat volgens mij een andere kant op dan het topic.

De vraag was of de dood beter is dan een beperkt leven. Mijns inziens hangt dat van de ernst van de beperking af. Iemand waar alleen de hand van mist, kan nog een prima leven leiden. Mensen die voor de rest van hun leven alleen maar in hun bed aan slangetjes liggen, afhankelijk zijn van de zorg van anderen en zo mogelijk ook nog eens pijn hebben, zetten mij aan het denken.

Waar moet ik me meer in verdiepen? Ik zeg juist dat dieren volgens hun instinct leven
Mensen ook, maar ook met een hogere intelligentie wat dieren dus niet hebben.

Daar heb ik onlangs ook met iemand een gesprek over gehad: wie is er nu werkelijk intelligent? De mens alleen maar omdat het kan praten, of het dier dat zichzelf in de natuur kan redden. De natuur helpt zichzelf niet naar de kl*te, dat doet de mens. Lange tijd heb ik gedacht dat de dieren veel intelligenter waren en tot op heden ben ik geneigd dat nog steeds te denken.

Maar wat ik zojuist tijdens het eten maken zat te denken: de mens is op een ander vlak ook erg instinctief. Als een baby wordt geboren, gaat het automatisch op zoek naar de tepel om te zogen. Een vrouw in het wild kan een baby zonder hulp geboren laten worden en weet instinctief wat ze moet doen. Zo was er een paar jaar geleden een vrouw die vanwege een natuurramp een boom in gevlucht was en daar haar baby gebaard heeft, zonder hulp. Na een paar dagen konden moeder en (gezond!) kind gered worden. Een moeder voelt ook instinctief aan als er iets met haar kind aan de hand is.
Nog iets anders: Als mijn broer vroeger op zee zat en het ging niet helemaal zoals het moest, dan voelde mij moeder dat hier in nederland al aan haar water. Datzelfde heb ik als mijn zoon een aantal weken op pad is. Meestal gaat het super, maar als het een keer minder gaat dan voel ik dat al voordat hij belt. Maar ja, of dat nou instinct is of telespastisch...

**Geplaatst**: 03-01-14 20:09

Geplaatst: 03-01-14 20:09

_San87_ schreef:
Interessante discussie .

Ik heb laatst een soortgelijke discussie gehad met mijn vriendin, het ging over een tweeling die woonde bij de instantie waar ik toentertijd werkte. Beide meiden waren zowel doof als blind. Daarnaast lichamelijk gehandicapt (misvormde benen en armen). Deze meiden kunnen dus helemaal niks en leven hun hele leven in angst omdat ze niet horen en zien wat er gebeurt/gaat gebeuren.

Het is echt hartverscheurend om te zien dat ze 'gilletjes' uitstoten en proberen weg te komen wanneer hun moeder ze wil knuffelen of wanneer een verpleegster ze wast. Zelfs bij structurele dingen als eten, tanden poetsen, noem het maar, schreeuwen ze van angst, proberen ze weg te komen en huilen ze. Iedere dag gaan ze mee naar buiten om lucht te scheppen. Ook dan zitten ze trillend en bevend in hun stoel. Ze zijn alleen rustig als ze slapen.

Nu ben ik het er in essentie mee eens dat je niet voor een ander mag bepalen of hij of zij recht op leven heeft of niet. Maar ik denk in dit geval ten zeerste dat deze meiden dood beter af zijn dan levend.

Helemaal mee eens, San87.

**Geplaatst**: 03-01-14 20:11

Geplaatst: 03-01-14 20:11

Ik vind de dood in sommige gevallen ook beter dan een beperkt leven. Ik ben ook ontzettend voor euthanasie. Het is toch vreselijk dat je als mens niet eens over je eigen leven mag beslissen? Als iemand écht niet meer wil, waarom dan niet humaan laten inslapen ipv dat zij zelf vreselijke manieren moeten bedenken om zichzelf van het leven te beroven?

Wat Liesje al zei, ik ben ook doodsbang dat ik ooit van teen tot hoofd verlamd zou raken en ik niet duidelijk kan maken dat ik dan niet meer verder wil. Ik zie soms mensen die in een rolstoel zitten, NIETS kunnen, de hele dag binnen zitten en niet meer kunnen praten. Dan vraag ik me altijd af, zouden die niet compleet gek worden vanbinnen, als je niet meer kunt communiceren wat je wil? Zouden die niet de hele dag proberen duidelijk te maken dat ze niet meer door willen? Smeken of iemand ze asjeblieft uit hun lijden wil verlossen terwijl niemand ze hoort?

Voor dieren vind ik het lastig dat wij het zijn die bepalen.. Soms vind ik dat er veel te snel wordt gesproken over inslapen. Maar ja.. Je kan het ze niet vragen. Maar toch vind ik het kwalijk dat wij mensen eigenlijk heersen over de levens van bijna alle dieren. Als wij vinden dat hun leven afgelopen is, dan is dat zo. Ze hebben er niets over te zeggen.

**Geplaatst**: 03-01-14 20:14

Geplaatst: 03-01-14 20:14

Liesje1611 schreef:
_San87_ schreef:
Interessante discussie .

Ik heb laatst een soortgelijke discussie gehad met mijn vriendin, het ging over een tweeling die woonde bij de instantie waar ik toentertijd werkte. Beide meiden waren zowel doof als blind. Daarnaast lichamelijk gehandicapt (misvormde benen en armen). Deze meiden kunnen dus helemaal niks en leven hun hele leven in angst omdat ze niet horen en zien wat er gebeurt/gaat gebeuren.

Het is echt hartverscheurend om te zien dat ze 'gilletjes' uitstoten en proberen weg te komen wanneer hun moeder ze wil knuffelen of wanneer een verpleegster ze wast. Zelfs bij structurele dingen als eten, tanden poetsen, noem het maar, schreeuwen ze van angst, proberen ze weg te komen en huilen ze. Iedere dag gaan ze mee naar buiten om lucht te scheppen. Ook dan zitten ze trillend en bevend in hun stoel. Ze zijn alleen rustig als ze slapen.

Nu ben ik het er in essentie mee eens dat je niet voor een ander mag bepalen of hij of zij recht op leven heeft of niet. Maar ik denk in dit geval ten zeerste dat deze meiden dood beter af zijn dan levend.

Ik vraag me af waarom we bij dieren veel realistischer kunnen en durven kijken naar de levenskwaliteit, en waarom we bij mensen soms zo schrikbarend ver gaan..

Simpel. Het zijn dieren

.

**Geplaatst**: 03-01-14 20:18

Re: Is de dood beter dan een beperkt leven?

Geplaatst: 03-01-14 20:18

Maar een dier weet niet als hij 'te vroeg' is ingeslapen, die beseft het niet dat het misschien nog jaren kon leven.. Het enige wat bestaat is te lang, niet te kort..

**Geplaatst**: 03-01-14 20:21

Geplaatst: 03-01-14 20:21

Liesje1611 schreef:
Maar een dier weet niet als hij 'te vroeg' is ingeslapen, die beseft het niet dat het misschien nog jaren kon leven.. Het enige wat bestaat is te lang, niet te kort..

Als een dier er niet klaar voor is, kan hij wel zeker vechten hoor!

**Geplaatst**: 03-01-14 20:21

Geplaatst: 03-01-14 20:21

elk leven is een LEVEN, met welke beperking dan ook...

Het is aan elk wezen zelf om van het / een leven af te zien! Niet aan doktoren, niet aan anderen, niet aan mensen (als het een dier betreft), aan het WEZEN zelf.

Ik kan je verzekeren, als een wezen echt wil gaan, dat gaat ie.... , hebben ze ons niet voor nodig!

**Geplaatst**: 03-01-14 20:25

Geplaatst: 03-01-14 20:25

Marin_ka3 schreef:
elk leven is een LEVEN, met welke beperking dan ook...

Het is aan elk wezen zelf om van het / een leven af te zien! Niet aan doktoren, niet aan anderen, niet aan mensen (als het een dier betreft), aan het WEZEN zelf.

Ik kan je verzekeren, als een wezen echt wil gaan, dat gaat ie.... , hebben ze ons niet voor nodig!

Hoe denk je erover in het geval van de tweeling waar ik over vertelde in mijn eerste post

?

**Geplaatst**: 03-01-14 20:32

Geplaatst: 03-01-14 20:32

_San87_ schreef:
Marin_ka3 schreef:
elk leven is een LEVEN, met welke beperking dan ook...

Het is aan elk wezen zelf om van het / een leven af te zien! Niet aan doktoren, niet aan anderen, niet aan mensen (als het een dier betreft), aan het WEZEN zelf.

Ik kan je verzekeren, als een wezen echt wil gaan, dat gaat ie.... , hebben ze ons niet voor nodig!

Hoe denk je erover in het geval van de tweeling waar ik over vertelde in mijn eerste post ?

Wij hebben, kunnen geen idee hebben, over het waarom! De meest 'laffe' maar ook meest 'primitieve' reactie is ons dringend verlangen naar euthanasie. Alleen, ...met welk recht?

Om ons eigen leed te verzachten? Omdat wij het niet meer kunnen aanzien?

Als we geen idee hebben over de 'waarde' van hun leven, waarom mogen wij er dan over oordelen?

**Geplaatst**: 03-01-14 20:34

Geplaatst: 03-01-14 20:34

Marin_ka3 schreef:
elk leven is een LEVEN, met welke beperking dan ook...

Het is aan elk wezen zelf om van het / een leven af te zien! Niet aan doktoren, niet aan anderen, niet aan mensen (als het een dier betreft), aan het WEZEN zelf.

Ik kan je verzekeren, als een wezen echt wil gaan, dat gaat ie.... , hebben ze ons niet voor nodig!

Ik ben het deels met je eens (niet helemaal), maar het is toch ook zo dat het door doktoren ed onmogelijk wordt gemaakt om te kiezen om te gaan? Als een dier op is, en dus in normale omstandigheden zou sterven, maar hij in leven wordt gehouden door medicijnen, dan kun je toch niet zeggen: hij zal wel gaan als hij echt wil gaan, dus hoef ik dat niet meer voor hem te beslissen.

**Geplaatst**: 03-01-14 20:38

Geplaatst: 03-01-14 20:38

Volgens mij zijn vooral mensen bang voor pijn en een beperkt leven.
Dieren accepteren veel en wanneer het te veel is, geven ze op.

Mensen die dagelijks pijn hebben en beperkingen, zien veel dingen anders dan gezonde mensen. Genieten van kleinere dingen en zijn meestal blij dat ze nog leven.
Alles is natuurlijk wel erg afhankelijk van de pijn en beperkingen. Weet wel dat er zat zijn die vooraf niet wisten dat ze met hun "huidige medische situatie" toch gelukkig konden zijn.

**Geplaatst**: 03-01-14 20:40

Geplaatst: 03-01-14 20:40

Marin_ka3 schreef:
_San87_ schreef:

Hoe denk je erover in het geval van de tweeling waar ik over vertelde in mijn eerste post ?

Wij hebben, kunnen geen idee hebben, over het waarom! De meest 'laffe' maar ook meest 'primitieve' reactie is ons dringend verlangen naar euthanasie. Alleen, ...met welk recht?

Om ons eigen leed te verzachten? Omdat wij het niet meer kunnen aanzien?

Als we geen idee hebben over de 'waarde' van hun leven, waarom mogen wij er dan over oordelen?

Maar er is dus wel een idee over de waarde van hun leven. Een heel goed idee. Ze zijn, kort gezegd, alleen 'gelukkig' als ze slapen.

En met welk recht... Als je weet dat je deze twee mensen dag in dag uit in doodsangst laat leven, wie zijn wij dan om ze niet uit dat lijden te verlossen? Om maar even de knuppel in het hoenderhok te gooien.

**Geplaatst**: 03-01-14 20:41

Geplaatst: 03-01-14 20:41

Wij hebben oma bewust laten gaan, omdat zij zich geen besef meer had van het leven. Dat is niet erg, maar de tekenen die duidelijk wezen op ongemak wel. Ze reageerde ook zeer primair, haar hersens waren aangetast waardoor ze alleen reageerde op eten en drinken als het de lippen raakte. Niet dat ze aan kon geven dorst te hebben, dat signaal ontbrak al. Maar ze werd onrustig, extreem onrustig. Teken van puur ongemak. En wij hebben de medicatie stop gezet, morfine aangezet en niets meer aangeboden qua eten en drinken. Ze is vredig ingeslapen. Haar lijden was voorbij.
De beste beslissing, voor haar. Actieve euthanasie was helaas onmogelijk omdat ze niet wilsbekwaam was. Goddank kan dat bij dieren wel een stuk makkelijker. Want dit proces was voor de familie verdrietig.

Wij zeiden wel; ze had de wereld al verlaten, haar lichaam bleef bij ons. Wij hebben alleen het proces naar de dood verkort, voor haar.

**Geplaatst**: 03-01-14 20:43

Geplaatst: 03-01-14 20:43

Iolanthe schreef:
Marin_ka3 schreef:
elk leven is een LEVEN, met welke beperking dan ook...

Het is aan elk wezen zelf om van het / een leven af te zien! Niet aan doktoren, niet aan anderen, niet aan mensen (als het een dier betreft), aan het WEZEN zelf.

Ik kan je verzekeren, als een wezen echt wil gaan, dat gaat ie.... , hebben ze ons niet voor nodig!

Ik ben het deels met je eens (niet helemaal), maar het is toch ook zo dat het door doktoren ed onmogelijk wordt gemaakt om te kiezen om te gaan? Als een dier op is, en dus in normale omstandigheden zou sterven, maar hij in leven wordt gehouden door medicijnen, dan kun je toch niet zeggen: hij zal wel gaan als hij echt wil gaan, dus hoef ik dat niet meer voor hem te beslissen.

Dat is inderdaad een afweging die je altijd kan maken! Wel of niet eindeloos toepassen van medicijnen en/of apparaten?

Enerzijds vind ik dat je alles , wat in je vermogen ligt, moet doen om een wezen er boven op te helpen. NADAT alle hulpmiddelen zijn ingeschakeld, en het wezen toch nog bergafwaarts gaat kan je het eventueel loslaten. Die grens is per wezen te bekijken, per wezen verschillend, per wezen aan het wezen in kwestie. En voor de omstanders een kwestie van goed lezen en inlevingsvermogen... , om vervolgens los te laten...

**Geplaatst**: 03-01-14 20:46

Geplaatst: 03-01-14 20:46

RedPassion schreef:
[
Ik ben er van overtuigd dat er heel veel dieren zijn die zich wel degelijk bewust zijn van hun bestaan en dat ze ook het verschil tussen leven en dood heel goed kennen. Ik heb zelf steeds meer moeite met het laten inslapen van dieren, en ook met de tendens dat ziek/oud/gehandicapt niet 'mag' en dat de dood dan een verlossing zou zijn. Ik geloof er in dat een leven ook klaar en op moet zijn voordat iemand (mens of dier) rustig kan sterven.

Ik heb daar ook steeds meer moeite mee. Ik ken ondertussen mensen die zich inzetten voor dieren, wiens leven geen rozengeur en manenschijn was en zie hoe die dieren echt vechten (ja echt dus) voor hun leven. Hoe de blik in hun ogen verandert als mensen opduiken die zich voor hen inzetten en hoe ze nog kunnen genieten van het leven ondanks wat mankementjes.

Ik denk zelf, in alle eerlijkheid, dat zeker bij paarden al erg snel wordt gezegd dat de dood beter voor hen is. Maar in een aantal gevallen vraag ik mij dan oprecht af of het werkelijk beter is voor het dier, of meer voor de baas, die een paard wil hebben waar mee gereden kan worden .

Begrijp mij goed...ik heb nog altijd meer respect voor mensen die een 'niet-werkend' paard inslapen dan voor degene die een dergelijk paard de handel insturen, maar dat inslapen dan beter is voor het paard, gaat lang niet altijd op.
Het lijkt soms een excuus dat de mens blijkbaar nodig heeft om die beslissing te nemen

Ik vraag mij ook oprecht af of wat mankementjes en ongemakjes werkelijk erg zijn voor een dier. Ik heb hier ook drie grasmaaiers staan en ze hebben heus hun ongemakken. Maar ik zie nog steeds dat ze elkaar opzoeken, als kudde hun leven leiden en ik zie nog altijd een twinkeling in hun ogen-.

Eigenlijk denk ik dat het vanzelf duidelijk wordt als het 'klaar' is. Dat een dier dat zelf heus aanvoelt (net als een mens trouwens)

Er wordt gezegd dat te snel inslapen niet kan, maar wel te laat. Is dat zo? Wanneer is te laat? is het te laat als het dier aangeeft dat het 'klaar' is? Ik denk persoonlijk van niet.

**Geplaatst**: 03-01-14 20:54

Geplaatst: 03-01-14 20:54

Liesje1611 schreef:
Maar een dier weet niet als hij 'te vroeg' is ingeslapen, die beseft het niet dat het misschien nog jaren kon leven.. Het enige wat bestaat is te lang, niet te kort..

Daar ben ik het niet mee eens. Als je kunt communiceren met dieren dan kom je er achter dat een dier er niet altijd aan toe is om 'te gaan'.