Pesten is zo'n ontzettend complex probleem. Er is niet één oplossing voor.
Een pester verkeert vaak in geestelijke nood. Je kan hier naar mijn mening beter de oorzaak van aanpakken, dan dat je het symptoomgedrag 'pesten' bestrijdt. Een 'wet tegen pesten' heeft mi ook totaal geen zin. Het is te abstract. Hoe bepaal je objectief wat wel of geen pesten is? En bovendien, als jij de behoefte hebt om bepaald gedrag te vertonen, zou jij je dan laten tegenhouden door een of andere wet waar je vrij weinig van merkt verder? Ik denk dat ook maar bar weinig pesters bewust denken 'ik pest die en die'. Ik denk dat ze eerder denken 'god wat heb ik een hekel aan die en die' en zich dan daarnaar gedragen. Beter pak je met die pesters de oorzaak aan van hun behoefte tot pesten. Wat zit erachter? Is het jaloezie, angst om zelf gepest te worden, een pathologische neiging tot controle?
Ook de gepeste verkeert natuurlijk in geestelijke nood. Maar, please don't shoot me, ik geloof dat als je structureel gepest wordt in meerdere situaties, je bepaalde vaardigheden mist. Ik heb het dan over kinderen/volwassenen die in welke situatie ze ook komen, steeds buiten de groep blijven vallen. Bij die vaardigheden denk ik bijvoorbeeld aan het aangeven van grenzen, het aanvoelen van sociale situaties, het hebben van zelfvertrouwen, of noem maar iets op. De gepeste moet dus ook zeker geholpen worden, door middel van bijvoorbeeld een assertiviteitscursus of sociale vaardigheidstraining.
En leraren of andere mensen die met kinderen werken, hebben een sterke signaleringsfunctie. Ik zou een cursus wel goed vinden

maar een leraar kan het probleem niet alleen oplossen.
Wat ik wil zeggen is: ik zie een pestsituatie als een interactie tussen verschillende persoonlijkheden. Het is niet zo simpel als 'de pester is evil' en 'afstraffen is de oplossing'.