Vergelijk het eens met school: Ik ben superblij dat ik educatie heb mogen genieten. Maar ik heb school toch heel vaak vervloekt, en ik stond ook niet bepaald bekend om mijn fantastische aanwezigheidspercentage

Mensen met een uitkering ed. weten zich aan deze verplichtingen te onttrekken. Terwijl werken gewoon nodig om deze maatschappij draaiende te houden (wat denk ik de kern van het probleem is)
Persoonlijk denk ik ook, dat het heel makkelijk is om te zeggen dat je niet kán werken als je onder deze 'verplichting' uit wil komen... Waar een wil is, is een weg denk ik dan altijd maar. Tuurlijk heb je mensen die écht niet kunnen werken. Maar in veel gevallen is het denk ik een kwestie van concessies doen; je kunt door je lichamelijk/geestelijke beperking misschien niet de functie (met bijbehorend salaris) uitoefenen waar je altijd van gedroomd hebt. Maar ik denk dat er vaak echt nog wel dingen mogelijk zijn. Maar ja. Als je dan een uitkering krijgt van de staat, die bijna net zo hoog is als het salaris dat je zou gaan verdienen. Dan snap ik dat mensen de keuze maken om niet te gaan werken. Terwijl werken iets oplevert voor de maatschappij, en thuiszitten met een uitkering de maatschappij iets kost.
Dan heb ik het alleen nog maar over de ziektewet.
Want om in de bijstand te zitten hoef je (naar mijn weten) niet eens ziek te zijn of wat dan ook, da's gewoon een kwestie van niet willen. En als iemand die wel werkt amper meer verdient. Ja, dan snap ik dat dat zuur is.
Dus ja, conclusie: Ik denk dat jaloezie wel een bepaalde rol speelt, omdat mensen met een uitkering zich kunnen onttrekken aan bepaalde verplichtingen. Hoewel het me best vervelend lijkt om geen baan te hebben; geeft dat natuurlijk wel een stukje vrijheid en je krijgt er nog geld voor ook. Daarnaast denk ik ook dat het meespeelt dat iemand die werkt een aanwinst is voor de maatschappij en de economie draaiende houdt. En iemand die niet werkt, eigenlijk alleen maar geld kost. Dus ja.. Ik snap de afgunst
