Bokt.nl

**Geplaatst**: 07-12-20 00:25

Re: #genoeggezwegen, over obstetrisch geweld

Geplaatst: 07-12-20 00:25

Maar waar lezen mensen dat het gaat om tegen de adviezen van een arts in gaan? Ik heb hier niemand in het topic zien zeggen dat je lekker voor eigen baas moet gaan spelen. Of dat je een behandeling moet weigeren omdat je het anders in je hoofd hebt.
Ik denk dat iedere bevallende vrouw snapt dat een bevalling anders kan lopen.

Het gaat om communicatie en informatie. Daar blijft de TS ook op hameren. Het mag toch niet zo zijn dat vrouwen die iets heel naars mee hebben gemaakt hun mond maar moeten houden? Ik lees ook hier in het topic vreselijke nare verhalen die me tot tranen roeren. Sommige situaties hoeven gewoon niet te gebeuren, klaar! En daar mag best over gesproken worden.

Mijn beide kinderen zijn ook met behoorlijk wat geweld ter wereld gekomen, dat heb ik nooit iemand kwalijk genomen omdat er goed gecommuniceerd werd. En ook ik was van mening dat alles wat nodig was gebeuren moest. Toch heb ik aan de eerste een trauma overgehouden. Maar ik kan me voorstellen dat als er zaken met je gebeuren (zoals ongevraagd katheteriseren, weeenopwekkers of ingrijpen ) waar je gewoon totaal geen invloed of stem in hebt, dat moet gewoon mens onterend zijn.

**Geplaatst**: 07-12-20 00:28

Geplaatst: 07-12-20 00:28

Is het niet zo dat mensen die moeite hebben met controle uit handen geven veel gevoeliger zijn om dit dan ook als vervelend te ervaren? Zo raak ik zelf altijd weer in discussie met mijn tante die vindt dat alles er maar gewoon bij hoort (kraamzorg die je even temperatuurt vindt zij bijvoorbeeld de meest normale zaak van de wereld terwijl ik vind dat ik toch zeker mijn eigen gat wel kan vinden!).
Ook het gevoel niet gehoord te worden heeft vaak te maken met wat voor een persoon je voor je hebt en welke filters je aan hebt staan.

Oprechte vraag: kan iemand mij uitleggen waar die katheter voor nodig is? Heb echt uren lang met dat rot ding moeten liggen terwijl ik me prima voelde?

**Geplaatst**: 07-12-20 00:30

Geplaatst: 07-12-20 00:30

Ook hier merk je hoe graag vrouwen willen praten over hun bevalling(en), ook als hun verhaal eigenlijk niet van toepassing is in verband met deze hashtag. Wat ik eerder zei, wat mij betreft zou er meer aandacht mogen zijn voor de mentale verwerking van zo'n ontzettend spannende en ingrijpende gebeurtenis, of het nu wel of niet goed ging.

Erover praten is niet altijd eenvoudig. Ik merk dat als ik met vrouwen praat die er heel luchtig over doen, ik dat voel alsof 'mijn prestatie/beleving' niks voorstelt. En bij vrouwen met een lastige bevalling wil je weer niet 'opscheppen'.

Overigens is wat mij betreft een bevalling niet altijd direct een medische aangelegenheid, een goede VK geeft en laat die ruimte indien gewenst. Uiteindelijk heeft een goede bevalling oxytocine nodig en die maak je alleen aan als je je op je gemak en veilig voelt.

**Geplaatst**: 07-12-20 00:54

Re: #genoeggezwegen, over obstetrisch geweld

Geplaatst: 07-12-20 00:54

Een kennis van me werkt als obstetrieverpleegkundige, in haar ziekenhuis bieden ze standaard nazorg en een gesprek aan na een bevalling. Puur voor de verwerking. Ze krijgen daar heel positieve reacties van!

Veerledec: ik herken dat wat je zegt over dat het lastig is vaak om over je bevalling te praten. Ik vind dat veel vrouwen er al gauw een leedcompetitie van maken. Het is bizar soms hoe gevoelig bevallingsverhalen en borstvoedingsverhalen liggen. Ik vind het af en toe echt lopen op eieren...

Ik vraag me bij de #genoeggezwegen actie soms wel af wat het incasseringsvermogen is van sommige vrouwen. En af en toe ben ik ook heel benieuwd hoe een betrokken zorgverlener de 'klacht' heeft ervaren... Al geloof ik absoluut dat er dingen gebeuren die niet kunnen.

**Geplaatst**: 07-12-20 08:53

Geplaatst: 07-12-20 08:53

Muppett schreef:
Een kennis van me werkt als obstetrieverpleegkundige, in haar ziekenhuis bieden ze standaard nazorg en een gesprek aan na een bevalling. Puur voor de verwerking. Ze krijgen daar heel positieve reacties van!

Veerledec: ik herken dat wat je zegt over dat het lastig is vaak om over je bevalling te praten. Ik vind dat veel vrouwen er al gauw een leedcompetitie van maken. Het is bizar soms hoe gevoelig bevallingsverhalen en borstvoedingsverhalen liggen. Ik vind het af en toe echt lopen op eieren...

Ik vraag me bij de #genoeggezwegen actie soms wel af wat het incasseringsvermogen is van sommige vrouwen. En af en toe ben ik ook heel benieuwd hoe een betrokken zorgverlener de 'klacht' heeft ervaren... Al geloof ik absoluut dat er dingen gebeuren die niet kunnen.

Hier dezelfde ervaring. Er is me drie keer benadrukt dat ik moest praten over de bevalling, ik altijd daar terecht kon en ik had na vijf weken een nagesprek. Daarin peilden ze ook naar depressie, en werd een eventuele volgende bevalling besproken. Zelfs de seh van de dagen erna kwam ter sprake en daar hebben ze zelfs actie onder gezet.

Gloa schreef:
Een goede arts krijgt geen discussie. Een goede arts legt uit en overlegt met de patiënt. Goed uitleggen moet onderdeel zijn van zijn/haar expertise!

leuke gedachtegang, maar dat is natuurlijk niet waar. Ook met juiste uitleg kan je discussie krijgen.

Ik kan de reactie even niet meer vinden, maar de beleving van een gebeurtenis kan beinvloed worden door je opvoeding, normen en waarden, gemoedstoestand, persoonlijkheid, kennis enz. Eigenlijk kun je het zien als dat drie mensen op een rij een autogeluk ziet gebeuren. De een zal dat beleven alsof hij in de auto zit, de ander als dat hij bijna geraakt werd en de volgende als iets wat een ander op een afstand overkomt.

Dat neemt niet weg dat het een probleem is voor de betreffende persoon. Het gevoel is heftig en de angst/ het verdriet kan groot zijn. En daarover praten is goed; met een psycholoog, met het zkh. Begrijpen wat je overkomen is en het een plekje kunnen geven. Ik hoop dat dit vrouwen de kracht geeft om hulp te zoeken indien ze dat nodig hebben. Want net als met me-too, praten is goed, maar fb is niet de uitkomst voor jezelf. Wél voor het bespreekbaar maken van het onderwerp.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-12-20 09:16

Geplaatst door de TopicStarter : 07-12-20 09:16

Sunnda schreef:
Maar het kan toch niet zo zijn dat mensen die een behandelplan geschreven hebben vervolgens gaan bepalen op belangrijke momenten wat ze wel en niet willen? Als dat kan is het natuurlijk fijn, maar een bevalling gaat niet op wens zeg maar.

Een bevalling is de natuur en dat gaat niet alles zoals je wilt, en als dan de arts moet kiezen tussen iemand die wel een mening kan geven, maar totaal medisch ongeschoold is en die beslissing dus mogelijk gevaarlijk voor het kind in het heetst van de strijd, of voor het leven van het ongeboren kind, dan snap ik dat ze voor het laatste gaan.

Moeten ze zoveel mogelijk overleggen? Ja dat vind ik absoluut.
Moeten ze alles overleggen? Nee, niet als het om een leven gaat en iemand op zo'n momentn wil discussieren over een expertise waar ze zelf geen verstand van hebben.

In principe ja, ik mag zelf bepalen in het het behandelplan wat ik wil. Al zou mijn kind op sterven liggen, op dat moment mag ik nog steeds bepalen dat een dokter geen keizersnede mag doen bij mij. Daar mag je wat van vinden, maar is wel de werkelijkheid.

In de praktijk is dat gewoon echt een non-discussie. Er is geen moeder die een kind 9 maanden draagt die vervolgens tegen een dokter zegt als het mis gaat "dokter, u mag geen keizersnede doen, ik broed wel een nieuw kind uit, laat deze maar doodgaan." Het is ook totaal niet waar het om gaat, want in bijna alle voorbeelden is er geen of nauwelijks sprake van een noodsituatie.

De arts is verplicht voldoende informatie aan te bieden om de juiste keuze te maken, de patiënt beslist vervolgens of ze akkoord gaat.
En daar hoef je eigenlijk helemaal niet medisch geschoold voor te zijn.
2 weken geleden stond hier een ambulance voor mijn deur, met zwaailichten en sirene. Er was dus echt wel sprake van spoed. En de patiënt is écht totaal NIET medisch onderlegd, het tegendeel. Die weet net waar zijn hart zit en in die regio deed het pijn.

Verpleegkundige komt binnen, doet de kleine small talk om de situatie te overzien en besluit dan een hartfilmpje te willen maken.
"Gezien de pijn die u aangeeft wil ik uitsluiten dat er iets mis is met uw hart. Dat doe ik met een hartfilmpje en plakkertjes op uw borst, vindt u dat goed?"
Voila, informed consent. In een spoedsituatie ook nog, meer spoed dan de gemiddelde bevalling.
Er werd extra onderzoek gedaan en vervolgens besloten tot meenemen naar het ziekenhuis
"Ik denk dat er niks ernstigs aan de hand is, maar u heeft wel heel veel pijn. Ik wil u graag meenemen naar het ziekenhuis. Daar kunnen we u meer pijnstillers geven en bent u iig onder controle, want zo midden in de nacht is er ook geen huisarts waar u naar overgedragen kan worden. Bent u het met me eens?"
En nog eentje.

Hier is echt geen medische kennis voor nodig, de verpleegkundige hoeft ook geen spreekbeurt te houden over wat ze van plan is en alle ins en outs te geven. Ze verteld wat de cliënt noodzakelijk moet weten om te kunnen beslissen en legt de beslissing vervolgens bij de patiënt. In plaats van zijn shirt omhoog te trekken en plakkers te plaatsen en hem vervolgens met 2 man op een brancard te hijsen en mee te nemen.

Dat is alles waar aandacht voor wordt gevraagd. Niet dat niemand mag afwijken van een geboorteplan. Juist in de geboortezorg heb je volgens mij de unieke kans dat je al ongeveer 9 maanden van tevoren weet dat er spoedzorg met veel stress aankomt. Dan kun je met elkaar dat geboorteplan juist bespreken. Daar ligt ook een taak om geboorteplannen die echt in beton gegoten lijken te zijn te bespreken.
Ik had een heel rooskleurig beeld van mijn eerste bevalling. Ik ging dat even doen. Mijn plan zei alleen "geen oxytocine na de geboorte, geen CTG en geen pijnstillers". En mijn vk heeft vriendelijk geknikt, zei dat dat wel goed kwam en dat was het. Niemand die tegen me zei "ehm, maar weet je? Wat nou als de boel uit de hand loopt en je het niet trekt? Is die pijnstilling dan bespreekbaar? En wat als er een keizersnede aankomt?" Volgens mij ligt daar al heel veel winst.

@miramii, ik vind je laatste zin heel treffend.

**Geplaatst**: 07-12-20 09:23

Geplaatst: 07-12-20 09:23

Iedereen reageert inderdaad anders. Ik heb een keer een ongeluk recht voor mijn ogen zien gebeuren in de spits op een druk kruispunt. Een fietser werd over een auto gelanceerd. Er was echt niemand die iets deed en ik heb de assistente van de apotheek die op de hoek zat en in haar deur enkel een beetje in paniek o o o stond te roepen letterlijk staan commanderen alsof ze een klein kind was anders werd er geen ambulance gebeld (ik had geen telefoon) en geen deken gehaald (winter en regen).
Die vrouw zal het nu wellicht ook zo in gedachte hebben dat ik haar destijds aangebitched heb. Misschien heeft ze zelfs nog nachtmerries gehad van het ongeluk terwijl ik vooral baalde dat ze zo tergend langzaam was met die deken halen terwijl het slachtoffer met mijn jas op straat lag en het takke koud was. Later kwam nog iemand vragen of ik trauma verwerking nodig had. Destijds begreep ik die vraag niet omdat ik niet het slachtoffer was totdat ik me later pas bewust werd dat sommige mensen daar inderdaad last van houden.

Omgekeerd weet ik dat ik heel kwetsbaar ben als ik geen controle heb. Het idee van een narcose is voor mij dood eng en zou prima voor een trauma kunnen zorgen ook al is er niets gebeurd.

Wat me ook nog goed bij staat is toen mijn dochter haar elleboog gebroken had wij als ouders de röntgen even hielpen met in positie brengen zodat het sneller ging. Die röntgen vrouw was helemaal opgelucht en zei dat de meeste ouders haar inmiddels minimaal uitgescholden zouden hebben dat ze hun kind pijn doet. Dat zegt ook iets over perceptie denk ik.

Ik neem aan dat de mensen die de misstanden gaan onderzoeken daar ook goed naar zullen kijken. Wat is er echt mis gegaan, waar is het gebrek aan communicatie en welk deel is perceptie. Wellicht zou een hoop trauma al vermedeb kunnen worden als er een fatsoenlijk reflectie of nagesprek is voordat je naar huis gaat.

Het ter sprake brengen is sowieso goed en zinvol.

Laatst bijgewerkt door Mungbean op 07-12-20 10:04, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 07-12-20 10:02

Re: #genoeggezwegen, over obstetrisch geweld

Geplaatst: 07-12-20 10:02

Ik heb het al eerder gezegd maar ik ben blij dat de arts niet alles met mij overlegde maar gewoon handelde.
Tijdens mij betaling had ik sowieso liever dat iedereen mij gewoon met rust liet. Toen het mis dreigde te gaan had ik zo'n pijn en last dat ik gewoon wilde dat het voorbij was. Met of zonder baby. Mijn zoon is gehaald met een forceps, zijn sleutelbeen is gebroken en er is iemand op mijn buik gesprongen met haar knie. Als de gyn verteld had wat ze ging doen was ik ws in paniek geraakt. Nu gebeurde het gewoon en het was voorbij voordat ik het besefte. Ondanks dat mijn eerste bevalling bijna in een dode baby resulteerde, en er gewoon gehandeld is, heb ik er 0 trauma van. Andersom was dat mss wel geweest. Het is nooit te voorspellen dat een patiënt fijn vindt.

**Geplaatst**: 07-12-20 10:18

Geplaatst: 07-12-20 10:18

Overleggen en de gedachtenspinsels delen van de deskundigen aanwezig bij de bevalling vind ik dus heel erg belangrijk. Zo hoorde ik dat de arts op een gegeven ogenblik tegen de VK zei, dat het kind de inwendige spildraai niet wilde maken en zich zelfs terug trok. Dat als ze dit niet gauw alsnog zou doen, hij dan ging helpen met de vacuum.
Ik was zo opgelucht toen ik dat hoorde, want ik had het gevoel dat ik aan het persen was dat geen mm vooruit kwam, in tegendeel zelfs, dus dat gevoel klopte. Tevens was ik heel opgelucht omdat ik op dat moment zo hard aan het werken was, dat ik even andere opties niet voor ogen had. Ik had toen nog veel kracht, maar voelde wel dat ik die "wedstrijd"

aan het verliezen was. Dus toen heb ik zelf tegen de arts gezegd, dat ik zsm wilde dat hij met de vacuüm begon, want dat ik toen nog kracht had om mee te persen, maar als we te lang wachten zouden ik niets meer mee kon doen.
Ik heb toen echt beleefd dat we dit besluit samen namen, en de VK → was er echt verdrietig over→ waarschijnlijk omdat zij beter als ik wist wat dit inhoudt en ik op dat moment dus een echt medisch geval zou worden.
Omdat het kind het goed maakte, omdat iedereen heel open en relaxed was, ging de verloskundige mij van onderen wat masseren cq ondersteunen (sorry ik hing er niet onder

), waardoor dus zonder knipje de vacuum geplaatst kon worden. Alles ging super relaxed en het was ook totaal niet eng. Toen de inwendige spildraai gebeurd was, en de vacuum losgekoppeld, toen ben ik alsnog op mijn hurken gaan persen en toen ging het wel. De arts (Chinese roots) gaf aan dat hij het heel belangrijk vond voor moeder en zeker ook voor het kind, dat wij zelf deze bevalling deden met alleen de allernoodzakelijkste hulp. Letterlijk zei hij dat dit kindje van het begin af aan moet leren met vertrouwen het onbekende tegemoet te treden ipv daarvoor terug te deinzen. (Ik vind het nog steeds apart en zo wijs van die man).

Mijn verhaal schrijf ik zo uitgebreid om verschillende redenen
. ook een bevalling met hulpmiddelen kan heel soepel verlopen→ het zijn zeer zeker niet allemaal horror verhalen en ik vind het ook belangrijk voor as moeders die nog nooit bevallen zijn dat ze zich dit goed realiseren;
. later van andere specialisten heb ik begrepen dat mijn bevalling wel apart was nl niet ingescheurd of geknipt, en kind mocht zelfde dag nog naar huis want deed het erg goed en de peetoom (arts) zou diezelfde dag thuis paar keer langskomen. De peettante zou de eerste kraamdag op die zondag doen, want er waren geen kraamhulpen meer voorhanden en daar ik in het ziekenhuis lag, had ik geen voorrang . voor de VK, artsen e.a die dit topic volgen, weet dat heel veel medische handelingen gewoon totaal niet nodig zijn en echt niet standaard hoeven te worden toegepast en dan denk ik met name aan katheter en leegmaken van de darmen. BEvallen is gewoon een fysiek gebeuren, dus ja het kan zijn dat de moeder moet overgeven, het kan zijn dat de moeder haar urine laat lopen, het kan zijn dat bij de uitdrijving een poepje mee komt. Bij mij lag daarvoor alles klaar en het werd gelijk geruisloos verwijderd, even steriel iets sprietsen en klaar en schoon was alles weer. Maar daarvoor hoeft een vrouw naast het ongemak van de weeën niet ook nog eens een Katheter in. Is echt gewone onzin als het verder normaal gaat.
Ik denk dat veel terug houdener zijn daarin en normaal communiceren met de moeder veel beter is. Want ook een moeder die aan het baren is kan gewoon nog aangeven wat wel of niet. Althans de meesten.

Laatst bijgewerkt door pien_2010 op 07-12-20 10:32, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 07-12-20 10:26

Re: #genoeggezwegen, over obstetrisch geweld

Geplaatst: 07-12-20 10:26

Het kan inderdaad ook anders.
Ik had zwangerschapsvergiftiging, en tijdens de inleiding kreeg ik een insult.
Terwijl de kamer vol liep met allerlei artsen en ik schokkend van de insulten op de tafel lag werd besloten om me een magnesium infuus te geven in mijn hoofd slagader, toen de schokken stabiel waren werd ik met spoed vervoerd naar de ic voor een keizersnede. Ik was dus steeds half buiten, half wel bij kennis.
Tijdens dat hele gebeuren is er gefilmd, en paar dagen daarna moest ik verplicht met iemand van het ziekenhuis samen naar die filmpjes kijken om te kijken hoe ik er geestelijk aan toe was, of ik getraumatiseerd was of niet.
Dat was niet, maar gewoon het idee dat ze dit dus filmen, en naderhand geestelijke hulp bieden doet al ontzettend veel en dat is echt enorm belangrijk vind ik! Vond ik dus echt een plus punt van dit ziekenhuis, zij hadden er goede ervaringen mee om dat te doen, zodat ouders antwoorden kregen van de hele situatie en het plaatje rond konden krijgen. Enorm helpend dus!

**Geplaatst**: 07-12-20 10:32

Geplaatst: 07-12-20 10:32

secricible schreef:
Ik denk niet dat het zo simpel is als informed consent= geen trauma en gebrek aan inlevingsvermogen = wel trauma. Zo werkt de wereld niet. Er is ook echt pas sinds heel kort aandacht voor geboortetraumas en ik denk dat er nog heel veel gewoon niet bekend is. Bejegening is een factor, een grote. Maar het is geen of of.

Ik heb zelf geen trauma opgelopen aan mijn 48u liggend op mijn zij in het zkh, ondanks alle pijn en ook niet aan de ks hoewel ik het doodeng vond om geopereerd te worden met een ruggenprik. Mijn trauma zit in dat ik heel sterk het gevoel heb gehad geen onderdeel te zijn geweest van mijn eigen bevalling en de pijnmomenten zitten in de eerste paar uurtjes thuis met mijn 1e lijns vk waar mijn zelfvertrouwen totaal instortte. Terwijl als ik mijn bevalling zou uitschrijven, dat stukje wel het minst traumatisch van alles zou moeten zijn geweest.

Daarnaast twijfel ik of ik dit wil zeggen, maar ik doe het toch. Ik wil je namelijk ook geen traumas aanpraten.
Ik heb een bevalling gehad die door vk en gyn als traumatisch werden omschreven. Bij mijn nagesprek benoemde de vk dit en gaf ze aan dat ik mocht aankloppen voor een volgende bevalling, als ik wilde napraten oid. Ik had toen echt zoiets van “trauma? Wie ik? Doe ff normaal joh.”
En pas na een week of 6 begon bij mij in te dalen wat er gebeurt was, starte een stuk verwerking, maar besefte ik me ook pas hoeveel emoties er speelde en kreeg ik signalen van trauma. En pas na een half jaar kon ik voor mezelf duiden waar mijn trauma zat en er mee aan de slag.

O, geen probleem hoor! Tijdens mijn eerste bevalling heb ik eerst 20 uur aan de weeenopwekkers gelegen en uiteindelijk een spoed ks gehad wat anderen misschien ook traumatisch zouden hebben gevonden maar ik geen probleem mee heb gehad. Bij beide bevallingen heb ik ook redelijk wat studenten aan mijn bed en lijf gehad wat helemaal prima is, die moeten het ook leren. Ik denk dat ik er gewoon vanaf het begin anders in heb gestaan.

Ik heb, net zoals bij mijn eerste bevalling, ook weer een nagesprek. En ik heb wel vragen, maar meer ook niet.

**Geplaatst**: 07-12-20 10:47

Re: #genoeggezwegen, over obstetrisch geweld

Geplaatst: 07-12-20 10:47

Ik moet ook zeggen, ondanks dat ikzelf niet kon ontspannen in het ziekenhuis tijdens mijn bevalling waren de artsen en verloskundigen wel fijn.
Ze namen me zeker wel mee in beslissingen etc.
Het enige wat ik wel echt jammer vond dat ik niet in bad mocht.

**Geplaatst**: 07-12-20 10:55

Geplaatst: 07-12-20 10:55

secricible schreef:
Sunnda schreef:
Maar het kan toch niet zo zijn dat mensen die een behandelplan geschreven hebben vervolgens gaan bepalen op belangrijke momenten wat ze wel en niet willen? Als dat kan is het natuurlijk fijn, maar een bevalling gaat niet op wens zeg maar.

Een bevalling is de natuur en dat gaat niet alles zoals je wilt, en als dan de arts moet kiezen tussen iemand die wel een mening kan geven, maar totaal medisch ongeschoold is en die beslissing dus mogelijk gevaarlijk voor het kind in het heetst van de strijd, of voor het leven van het ongeboren kind, dan snap ik dat ze voor het laatste gaan.

Moeten ze zoveel mogelijk overleggen? Ja dat vind ik absoluut.
Moeten ze alles overleggen? Nee, niet als het om een leven gaat en iemand op zo'n momentn wil discussieren over een expertise waar ze zelf geen verstand van hebben.

In principe ja, ik mag zelf bepalen in het het behandelplan wat ik wil. Al zou mijn kind op sterven liggen, op dat moment mag ik nog steeds bepalen dat een dokter geen keizersnede mag doen bij mij. Daar mag je wat van vinden, maar is wel de werkelijkheid.

In de praktijk is dat gewoon echt een non-discussie. Er is geen moeder die een kind 9 maanden draagt die vervolgens tegen een dokter zegt als het mis gaat "dokter, u mag geen keizersnede doen, ik broed wel een nieuw kind uit, laat deze maar doodgaan." Het is ook totaal niet waar het om gaat, want in bijna alle voorbeelden is er geen of nauwelijks sprake van een noodsituatie.

Dit dus wel echt een keer meegemaakt...
Patiënt die weigerde om keizersnede te laten doen ivm angst voor OK, ondanks zware advies vanwege slecht ctg ( afnemen hartslag baby) Partner was het hier absoluut niet mee eens maar ja vrouw heeft recht te weigeren.

En ja hierover is met mw uitgebreid gesproken.. is zelfs psycholoog bij geweest om haar tot rust te brengen en met haar tot goed overwogen besluit te komen..ze bleef weigeren..

Gevolg..baby overleden, breuk met partner, vrouw grote psychische problematiek..
Arts / verpleging die hier nog heel erg lang last van hebben gehad( want ook na overlijden van kindje nog zorg moeten geven aan patiënt..ga er maar aan staan)

En ja ik weet heel goed dat het in dit geval not done is om die mw onder dwang naar een OK te rijden...maar vraag me wel af wat meer psychische schade op zou leveren...

Laatst bijgewerkt door Vleddertje1 op 07-12-20 11:03, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 07-12-20 11:00

Geplaatst: 07-12-20 11:00

Ik ben 8 weken geleden bevallen in het ziekenhuis en kijk hier in tegenstelling tot de vorige bevalling heel goed op terug. Deze bevalling zat ik compleet in mijn eigen bubbel , ik had het gevoel dat er niet extreem veel gecommuniceerd werd maar toen ik dit met mijn man b esprak was dit juist wel het geval maar omdat ik in mijn eigen bubbel zat sloot ik mij er mijzelf voor af.

Dit heeft mij wel doen beseffen dat het dus niet altijd gegaan is zoals ik het op dat moment heb ervaren.

Daarnaast denken sommige mensen ook niet na hoe zaken overkomen. Bij mijn eerste bevalling was het 1400 uur en had ik 4 cm ontsluiting , de verloskundige liep weg met de woorden dat ze even ging kijken of ik wel verder mocht bevallen omdat ze straks de wisseling van personeel hadden. Ook vroeg ze of ik gerookt had toen ze de placenta controleerde, ik had een hele zware zwangerschap gehad met 20 keer per dag overgeven en lag al drie weken met torenhoge bloeddruk in het ziekenhuis en heb er alles aan gedaan om zo goed mogelijk voor mijn toekomstig kind te zorgen. De rookvraag heb ik daarom ook als heel kwetsend ervaren.

**Geplaatst**: 07-12-20 11:02

Geplaatst: 07-12-20 11:02

Ik denk ook dat het afhangt hoe je iets wilt ervaren en hoe het effectief verloopt.
Als het niet verloopt zoals je het in je hoofd had, dan ervaar je iets rapper negatief.
Of zoals mijn voorganger ervaar je iets anders dan dat het in werkelijkheid is verlopen.

**Geplaatst**: 07-12-20 11:03

Geplaatst: 07-12-20 11:03

Hier iemand die niet terug gedeinsd heeft om na haar bevalling bij het ziekenhuis een klacht in te dienen tegen de dienstdoende gynaecoloog. Omdat hij het nodig vond om na slopende bevalling van 30+ uur (waarvan ik de details jullie bespaar) tijdens het persen met onvoldoende ontsluiting tegen me te zeggen: mevrouwtje, u moet wel wat beter uw best doen (wat ik fysiek niet meer kon). En bij het nagesprek (wat ik zelf aan moest vragen) nog natrapte met: ik snap niet dat al die vrouwen mentaal zo'n klap krijgen van hun bevalling.

Ik heb mezelf zelden zo min gevoeld. Gelukkig had ik een kraamhulp die dat gevoel van onmacht wist om te buigen in woede en een enorme dwang om te handelen. Ik heb formeel excuses gehad, dat hielp. Wat nog meer hielp is dat het betreffende ziekenhuis inmiddels wel aandacht besteed aan het mentale aspect van bevallen. Ik ben blij daar een bijdrage aan te hebben kunnen leveren. En als #genoeggezwegen daar ook aan bijdraagt, dan juich ik dat van harte toe. Na een ongeluk krijg je direct slachtofferhulp aangeboden, na een bevalling moet je (moest ik in ieder geval) er actief naar vragen.

**Geplaatst**: 07-12-20 11:06

Geplaatst: 07-12-20 11:06

Urona447 schreef:
Ik ben 8 weken geleden bevallen in het ziekenhuis en kijk hier in tegenstelling tot de vorige bevalling heel goed op terug. Deze bevalling zat ik compleet in mijn eigen bubbel , ik had het gevoel dat er niet extreem veel gecommuniceerd werd maar toen ik dit met mijn man b esprak was dit juist wel het geval maar omdat ik in mijn eigen bubbel zat sloot ik mij er mijzelf voor af.

Dit heeft mij wel doen beseffen dat het dus niet altijd gegaan is zoals ik het op dat moment heb ervaren.

Daarnaast denken sommige mensen ook niet na hoe zaken overkomen. Bij mijn eerste bevalling was het 1400 uur en had ik 4 cm ontsluiting , de verloskundige liep weg met de woorden dat ze even ging kijken of ik wel verder mocht bevallen omdat ze straks de wisseling van personeel hadden. Ook vroeg ze of ik gerookt had toen ze de placenta controleerde, ik had een hele zware zwangerschap gehad met 20 keer per dag overgeven en lag al drie weken met torenhoge bloeddruk in het ziekenhuis en heb er alles aan gedaan om zo goed mogelijk voor mijn toekomstig kind te zorgen. De rookvraag heb ik daarom ook als heel kwetsend ervaren.

Wat gingen ze dan doen, er een stop insteken?
Dat heb ik hier al meer gelezen dat men zeker bij ingeleide bevallingen proberen bevallingen te sturen en als het avond is bijvoorbeeld, de medicatie terug afbouwen zodat er s nachts geen bevalling is.
Dat heb ik echt waar hier in belgie nog niet gehoord of ergens gelezen.

**Geplaatst**: 07-12-20 11:08

Geplaatst: 07-12-20 11:08

Urona447 schreef:
Ik ben 8 weken geleden bevallen in het ziekenhuis en kijk hier in tegenstelling tot de vorige bevalling heel goed op terug. Deze bevalling zat ik compleet in mijn eigen bubbel , ik had het gevoel dat er niet extreem veel gecommuniceerd werd maar toen ik dit met mijn man b esprak was dit juist wel het geval maar omdat ik in mijn eigen bubbel zat sloot ik mij er mijzelf voor af.

Dit heeft mij wel doen beseffen dat het dus niet altijd gegaan is zoals ik het op dat moment heb ervaren.

Daarnaast denken sommige mensen ook niet na hoe zaken overkomen. Bij mijn eerste bevalling was het 1400 uur en had ik 4 cm ontsluiting , de verloskundige liep weg met de woorden dat ze even ging kijken of ik wel verder mocht bevallen omdat ze straks de wisseling van personeel hadden. Ook vroeg ze of ik gerookt had toen ze de placenta controleerde, ik had een hele zware zwangerschap gehad met 20 keer per dag overgeven en lag al drie weken met torenhoge bloeddruk in het ziekenhuis en heb er alles aan gedaan om zo goed mogelijk voor mijn toekomstig kind te zorgen. De rookvraag heb ik daarom ook als heel kwetsend ervaren.

Ik denk inderdaad dat er echt veel te halen valt in communicatie( rookvraag bv) verpleegkundigen / artsen hebben zeker niet altijd besef dat ze met hun vraag/ verhaal iemand kwetsen.

Voor mij zelf als verpleegkundige naar aanleiding van dit topic zeker iets om over na te denken..

Wel denk ik dat de meesten het echt goed voor hebben met hun patiënt en het niet zo bedoelen als het overkomt. Werkdruk/ regelgeving enz zal hier zeker niet bij helpen alhoewel dat nooit iets mag zijn waarachter je je kan verschuilen

**Geplaatst**: 07-12-20 11:12

Geplaatst: 07-12-20 11:12

Ik vind het ontzettend goed dat de Geboortebeweging deze actie heeft gedaan en nu weer doet +:)+

Zelf ook een nare ervaring met als enige complicatie....de verloskundigen zelf

Die hebben ons zo veel onnodige stress en ellende bezorgd. De laatste tijd van de zwangerschap, de bevalling en de bijna 3 weken daarna waren gewoon de hel. Met je rug tegen de muur, overgeleverd zijn aan mensen die je niet kan vertrouwen omdat ze op een hele nare manier met je omgaan en jezelf en die kleine alleen maar ellende bezorgen....terwijl zij juist degenen zijn die je zouden moeten helpen... -O-

Was in 2015 dus dit soort verhalen (en wat je er tegen kan doen) was toen nog niet naar buiten gebracht helaas.

Had ik toen maar geweten van iets als de Geboortebeweging, dan had ik een hulplijn gehad in mijn diep ellendige situatie en hadden we misschien wèl een fijne bevalling en kraamtijd mee kunnen maken....

Ik heb destijds ook nog geprobeerd mijn verhaal op een A4-tje te zetten maar er is teveel om te vertellen wat er mis is gegaan, ik kreeg het er niet op. En je leert inderdaad ook wel af om je verhaal te vertellen want anderen denken altijd het beter te weten. Dat het vast wel mee viel, dat het aan jezelf ligt dat je het zo "ervaren" hebt en eigenlijk krijg je dan nog eens een trap na... :(:)

Dan zit je gewoon wéér in de situatie dat er niet naar je geluisterd wordt, dat je gekleineerd wordt / het niet goed ziet / snapt, dat anderen bepalen dat jouw verhaal ondergeschikt is aan het grote plaatje.

Ik vind dat een moeder ALTIJD moet kunnen bepalen wat er gebeurt.

Uiteraard willen de dokters / gyn. / VK je helpen om een min of meer gezond kindje ter wereld te brengen. Maar voor een (groot?) deel van hen is alles ondergeschikt aan dat belang en dat zou niet mogen.

Uiteindelijk is er NIEMAND die zo begaan is met het kindje als de moeder zelf.
Dus in goed overleg is de MOEDER degene die beslist over haar lijf, en haar kindje.

Dat een VK / gyn / dokter het daar soms niet mee eens is: dat recht hebben ze natuurlijk

Maar dan moeten ze je doorverwijzen naar iemand die er wèl net zo in staat als de moeder.

En niet op hele nare manieren gaan lopen dwingen en hun zin doorduwen, met het spelen van de dode baby kaart en allerlei nare dreigementen. Of toezeggingen doen...en dan stiekem op het moment suprème alsnog hun eigen zin doorduwen en de wensen van de moeder het raam uitgooien omdat ze nu toch niet meer tegen kan sputteren -O-

Het maakt mij niet uit wat je als aanstaande moeder moet ondertekenen om de dokters te vrijwaren van enige aansprakelijkheid als het fout gaat. Als een ieder maar de mogelijkheid krijgt om zelf de regie te houden.

Dus bijvoorbeeld om met RUST gelaten te worden en niet in een (volgens andere verloskundigen) onnodige medische molen geduwd te worden. En de moeder bepaalt (in respectvol overleg!) ALTIJD zelf of zij een medische bevalling wil of niet.

Zo vind ik het overigens ook dat als een moeder om 1 of andere reden erg graag juist wèl een medische bevalling wil, een inleiding, een keizersnede....dat ze die dan moet kunnen krijgen op 1 of andere manier. Die behoefte komt ergens vandaan...

Informeer de moeder, leg uit waarom je wilt wat je wilt, laat haar ook uitleggen waar zij behoefte aan heeft en waarom, en probeer tegemoet te komen aan die behoefte. Kun / Wil je dat zelf niet....verwijs haar dan door naar een andere zorgverlener die haar wèl op die manier wil helpen

Wij hebben een dermate nare ervaring gehad dat de (gewoon standaard) kraamzorg ook woest was over hoe we behandeld zijn. En toen we na bijna 3 weken onnodig door de hel gaan met die kleine bij een ander ziekenhuis kwamen, was het zo'n wereld van verschil hoe we daar behandeld werden.....

Ik kon wel janken van opluchting dat ik eindelijk weer vriendelijk, als volwaardig mens aangesproken werd, er niks zomaar gedaan werd, zelfs de simpelste dingen besproken werden en daar toestemming voor gevraagd werd. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, op een hele prettige, niet belerende of kleinerende toon.

Zo hoort het te gaan +:)+

Daardoor komt je vertrouwen in zorgverleners weer een beetje terug....

Ze moeten gewoon eens een beetje beter onthouden dat het niet HUN bevalling is om te "doen" maar die van de aanstaande moeder

**Geplaatst**: 07-12-20 11:14

Geplaatst: 07-12-20 11:14

Ik zit eens te denken aan het opwekken van een bevalling en dat ze dan proberen wat te plannen..
Ik snap het ergens wel. Je zal toch tijdens het persen een teamwissel krijgen.. lijkt me ook niet perse ideaal..

Eigenlijk kan je het voor niemand 100% goed doen.

Gelukkig zat ik heerlijk in mijn eigen bubbel en heb ik totaal geen klachten!

**Geplaatst**: 07-12-20 11:21

Re: #genoeggezwegen, over obstetrisch geweld

Geplaatst: 07-12-20 11:21

De start kan je plannen maar eens bezig vind ik niet dat alles terug gewoon stop zetten omdat het avond is.

**Geplaatst**: 07-12-20 11:22

Geplaatst: 07-12-20 11:22

Tenzij de vrouw dat zelf wil natuurlijk, dat ze even kan slapen ofzo, als het toch al niet goed doorzet, en wie weet wil ze zelf ook liever verder met bekende gezichten

En een kansje dat het dan toch nog spontaan op gang komt....allicht fijner dan wanneer dat kind met toegediende Oxytocine uit je lijf gejaagd wordt....

**Geplaatst**: 07-12-20 11:31

Geplaatst: 07-12-20 11:31

pmarena schreef:
Tenzij de vrouw dat zelf wil natuurlijk, dat ze even kan slapen ofzo, als het toch al niet goed doorzet, en wie weet wil ze zelf ook liever verder met bekende gezichten

En een kansje dat het dan toch nog spontaan op gang komt....allicht fijner dan wanneer dat kind met toegediende Oxytocine uit je lijf gejaagd wordt....

Dit dus...terugzetten van oxytocine herken ik trouwens niet hoor( hoogstens bij teveel weeenactiviteit/ foetale nood, zeker niet voor uitstellen bevalling)

Maar wel inleiding zonder dat er nog actief weeën zijn af laten wachten tot de volgende ochtend ipv actief starten met weeenopwekkers...mw kan nog een goede nachtrust pakken en je krijgt de kans om zelf op gang te komen...

Of bijvoorbeeld wachten met het actief breken van de vliezen( vaak actie waarmee de bevalling op gang wordt gebracht) omdat er inderdaad wisseling van dienst is en het gewoon fijner is dat jij als patiënt vanaf start van de weeën zo min mogelijk verschillende mensen ziet..

Wat niet weg neemt dat als de reden blijkbaar niet duidelijk over gekomen is bij de patiënt..de communicatie slecht is geweest

**Geplaatst**: 07-12-20 12:24

Geplaatst: 07-12-20 12:24

dromertje2 schreef:
De start kan je plannen maar eens bezig vind ik niet dat alles terug gewoon stop zetten omdat het avond is.

Dit bedoel ik ook hoor. Dat je de start uitstelt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-12-20 12:30

Geplaatst door de TopicStarter : 07-12-20 12:30

Sizzle schreef:
Iedereen reageert inderdaad anders. (....)
Ik neem aan dat de mensen die de misstanden gaan onderzoeken daar ook goed naar zullen kijken. Wat is er echt mis gegaan, waar is het gebrek aan communicatie en welk deel is perceptie. Wellicht zou een hoop trauma al vermedeb kunnen worden als er een fatsoenlijk reflectie of nagesprek is voordat je naar huis gaat.

Het ter sprake brengen is sowieso goed en zinvol.

Juist omdat iedereen anders reageert zou het zo waardevol zijn als er meer continuïteit is in de gezondheidszorg en ook in de geboortezorg. Informed consent betekend dat je zoveel verteld "als je noodzakelijk acht voor de cliënt". Maar dat vraagt wel dat je de cliënt kent en daar schort het vaak ook aan.
Uit onderzoek van het Radboud naar bevallingstraumas blijkt dat 75% van de vrouwen álle bijwerkingen van een medicijn wil weten, óók als het heel zeldzaam is. Een paar procent wil niks weten. En een hoop daar tussenin.
Los van de discussie of je alle bijwerkingen moet willen geven kan ik me wel voorstellen dat mevrouw in categorie 75% andere mate van informatie vraagt dan mevrouw uit categorie paar procent.

Sjong schreef:
Ik heb het al eerder gezegd maar ik ben blij dat de arts niet alles met mij overlegde maar gewoon handelde.
Tijdens mij betaling had ik sowieso liever dat iedereen mij gewoon met rust liet. Toen het mis dreigde te gaan had ik zo'n pijn en last dat ik gewoon wilde dat het voorbij was. Met of zonder baby. Mijn zoon is gehaald met een forceps, zijn sleutelbeen is gebroken en er is iemand op mijn buik gesprongen met haar knie. Als de gyn verteld had wat ze ging doen was ik ws in paniek geraakt. Nu gebeurde het gewoon en het was voorbij voordat ik het besefte. Ondanks dat mijn eerste bevalling bijna in een dode baby resulteerde, en er gewoon gehandeld is, heb ik er 0 trauma van. Andersom was dat mss wel geweest. Het is nooit te voorspellen dat een patiënt fijn vindt.

Wat een heftige bevalling Sjong. Ik denk dat je bovenste zin aansluit bij mijn reactie op Sizzle: ook dat recht heb je. Sterker nog, je mag zelfs tegen een dokter zeggen dat je helemaal niks wilt weten als je je daar goed bij voelt. Je bent niet verplicht om alle informatie te krijgen en mee te denken. Je hebt alleen het recht.

Vleddertje1 schreef:
Dit dus wel echt een keer meegemaakt...
Patiënt die weigerde om keizersnede te laten doen ivm angst voor OK, ondanks zware advies vanwege slecht ctg ( afnemen hartslag baby) Partner was het hier absoluut niet mee eens maar ja vrouw heeft recht te weigeren.

En ja hierover is met mw uitgebreid gesproken.. is zelfs psycholoog bij geweest om haar tot rust te brengen en met haar tot goed overwogen besluit te komen..ze bleef weigeren..

Gevolg..baby overleden, breuk met partner, vrouw grote psychische problematiek..
Arts / verpleging die hier nog heel erg lang last van hebben gehad( want ook na overlijden van kindje nog zorg moeten geven aan patiënt..ga er maar aan staan)

En ja ik weet heel goed dat het in dit geval not done is om die mw onder dwang naar een OK te rijden...maar vraag me wel af wat meer psychische schade op zou leveren...

Wat ontzettend heftig voor alle betrokkenen. Ik ben zo zelf ooit zijdelings betrokken geweest bij een dame die complicaties kreeg tijdens OK en daarna overleed omdat zij geen bloedtransfusie wilde. Voor iedereen echt verschrikkelijk om te ervaren. Maar dit zijn wel echt de extreme situaties en excessen.

@Pmarena, ik deel je posts. Wettelijk gezien mag je als vrouw geen interventie afdwingen (je mag dus geen ks opeisen, wel een geadviseerde ks weigeren), daar ben ik het ook wel helemaal mee eens omdat het hek dan echt van de dam kan zijn. Maar in sommige gevallen en bij sommige verhalen denk ik wel "jeetje, wat een starheid."
Het is voor mij ook iets dat ik heb moeten leren als zorgverlener. Toen ik net van school kwam en er veeleisende familie opeiste dat ik bepaalde handelingen inzette ging ik ook vol in de weerstand terug en werd juist heel star en protocollair. Nu kan ik dat loslaten, hoewel ik nog steeds wel eens familie heb die iets opeist wat ik medisch echt onverantwoord vindt en er dan toch niet in mee ga. Maar ik doe dat nu wel met uitleg en met oog op de achterliggende vraag van familie. In plaats van alleen maar een "nee", waardoor we aan het einde van het gesprek toch meestal wel goed afsluiten en beide tevreden zijn.

w.b. plannen heb ik het me nooit zo beseft, maar ik besef me nu dat de zorg binnenkwam om me te vertellen dat ik een keizersnede zou krijgen rond de dienstwisseling. Waarschijnlijk dus inderdaad een nieuwe gyn gehad die in de overdracht heeft gezegd "dit duurt te lang, plan maar voor een ks". Je bent zo afhankelijk van wie er verantwoordelijk voor je wordt, wie er werkzaam is die dag.