Bokt.nl

**Geplaatst**: 16-05-15 14:50

Geplaatst: 16-05-15 14:50

Shadow, zie even mijn reactie op jou.. Had het geplaatst voordat je jouw tweede tegenreactie plaatste.

Daarnaast houd ik niet van 'we' gebruik. Ik spreek voor mijzelf en anderen hoeven ook niet voor mij te spreken,

Laatst bijgewerkt door vuurneon op 16-05-15 14:53, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 16-05-15 14:52

Geplaatst: 16-05-15 14:52

Maar even héél zwart wit gesteld.... mag eengezonde fulltime werkende met iets meer geld niet jaloers zijn op een gezonde leeftijdsgenoot met bijstandsuitkering die naast een paard ook heel veel vrijheId/tijd heeft?

Waar is het omslagpunt? Wanneer loont werken de moeite? Bij hoeveel meer financiële middelen?

Dat even naast nog 1000 meer factoren als gezondheid, prioriteiten stellen waar je je geld insteekt, waarde hechten aan luxe of geld, plezier halen uit werk/cariére wel of geen partner hedden, erfenissen, spaargeld etc. etc.

Laatst bijgewerkt door Kelly_ann op 16-05-15 14:53, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 16-05-15 14:53

Geplaatst: 16-05-15 14:53

vuurneon schreef:
ohjajoh6 schreef:
Ook al is dit hard gelach om aan te moeten zien misschien voor de hard werkende alleenstaanden, maar het is natuurlijk niet zo dat men een bijstandsuitkering krijgt als men een werkende partner heeft, tenminste niet in Nederland. WW is hier maximaal 2 jaar, wat ik ook niet meer dan normaal vind en WIA en IVA en WAJONG zijn er voor de afgekeurde dus zieke mensen, wat ik dus ook niet meer dan terecht vind.

Maar waarom voor bv Wajong ook niet kijken naar partner inkomen? Als ik zie dat iemand met een Wajong en een partner met ruim inkomen het aantal paarden maar kan laten groeien of die dikke Audi koopt en in een prachtig huis van een paar ton woont, dan krab ik toch achter mijn oren of de Wajong dan simpelweg overbodige luxe is voor een aantal mensen.

Omdat we met zn alleen hebben besloten om elkaar te helpen, samen de lasten dragen. Die zorgstaat wordt jammergenoeg steeds minder, maar uit dat principe is een uitkering zoals de wajong ontstaan. Ik ben zo iemand die in jouw ogen er geen recht op heeft. Ik heb namelijk een partner die ruim boven modaal verdiend en dankzij hem kan ik hier wonen en mn paardjes houden.
Financieel gezien heb je ook helemaal gelijk hoor. Wij redden het ook zonder mijn wajong. Ik zou dan echter wel de paarden de deur uit doen, ook als dit niet echt noodzakelijk is. Want die wajong is ook een stukje psychische hulp. Je bent afgekeurd, niet in staat te werken of iets op te bouwen. Ik ben niet in staat om financieel een bijdrage te leveren, behalve met de wajong. Vervalt die, dan moet mn partner dus volledig voor mij opdraaien. Heb je enig idee hoe dat voelt? Hoe ongelijk de relatie dan kan worden? Ik kan namelijk mezelf ook niet nuttig maken door bijv het hele huishouden bij te houden, ook dat lukt me niet. Dus dan heeft hij iemand thuis zitten die het niet voor elkaar krijgt de boel draaiende te houden, geen cent binnen brengt en vooral veel geld kost. Als ik niks kan bijdragen, wil ik dus de kosten zo laag mogelijk houden. Hij is mn partner, niet mn verzorger....

**Geplaatst**: 16-05-15 14:55

Geplaatst: 16-05-15 14:55

Moet heel eerlijk zeggen dat ik geen moeite heb met ongelijk worden van de relatie financieel en huishouden, ik accepteer het wel omdat ik het andersom ook zou doen. Natuurlijk is het heus wel even balen. Ik snap ook wel dat anderen er wel moeite mee hebben uiteraard.

**Geplaatst**: 16-05-15 14:57

Geplaatst: 16-05-15 14:57

vuurneon schreef:
ohjajoh6 schreef:
Ook al is dit hard gelach om aan te moeten zien misschien voor de hard werkende alleenstaanden, maar het is natuurlijk niet zo dat men een bijstandsuitkering krijgt als men een werkende partner heeft, tenminste niet in Nederland. WW is hier maximaal 2 jaar, wat ik ook niet meer dan normaal vind en WIA en IVA en WAJONG zijn er voor de afgekeurde dus zieke mensen, wat ik dus ook niet meer dan terecht vind.

Maar waarom voor bv Wajong ook niet kijken naar partner inkomen? Als ik zie dat iemand met een Wajong en een partner met ruim inkomen het aantal paarden maar kan laten groeien of die dikke Audi koopt en in een prachtig huis van een paar ton woont, dan krab ik toch achter mijn oren of de Wajong dan simpelweg overbodige luxe is voor een aantal mensen.

Omdat het ziekte/invaliditeit betreft? Waarom moet dat op een partner terecht komen?
En ik beschuldig niemand hoor, want heb zelf IVA, hartpatient en ja nog steeds mijn paard en pony, die ik trouwens ook al had toen ik nog hele geldbomen verdiende met werken, trouwens wil ik ook nog heel gewaagd aan toe voegen, dat als er een sterft ik er toch weer 1 bij neem, omdat ik het wreed vind de overlever eenzaam achter te laten. Ook al is dit in principe tegen mijn principes van bijkopen als je toch al niets hebt. Maar de mens is een egoist en zij zijn letterlijk mijn life savers op alle fronten (wat niet wegneemt dat ze het ontzettend goed bij mij hebben, want ik heb zelf tijdelijk onder die kartonnen doos geleefd als zij het maar goed hebben).

Maar dit allemaal terzijde want dat is persoonlijk;
Hoe komt het nou eigenlijk? Dat er in deze tijden van verarmoeding , er toch zo vreselijk veel jong invaliden zijn in Nederland? Want als je tegenwoordig WAJONG krijgt, (sommige provinicies daargelaten heb ik ook al wel gemerkt), is er toch echt serieus wel wat mis met je hoor.
Zouden we dan niet eens, heel gek gezegd naar ons eigen "fok" beleid moeten gaan kijken?
Of mag ik dat niet zeggen?
Kan je toch een eventuele toekomstige partner niet aanrekenen?

**Geplaatst**: 16-05-15 14:58

Geplaatst: 16-05-15 14:58

Vanillia schreef:
KoudbloedKim schreef:
Ik heb een WaJong uitkering en een paard, vandaag precies 8 jaar.
In je OP staat dat het niet eerlijk is ten opzichte van de mensen die er elke maand hard voor moeten werken.
Nou, ik kan je vertellen dat ik een stuk minder krijg in de maand dan die mensen.

Maar dat is niet vreemd toch? Je doet er niks voor.

Jeetje... Je doet er misschien niets voor, maar je hebt een reden waarom je niet kunt werken. Je bent ziek, waarschijnlijk, en "je doet er niets voor" vind ik dan erg banketstaaf. Ik ben op het moment zwaar depressief en niet in staat om te werken, krijg ook een kleine uitkering, maar mijn god, wat zou ik graag werken!

**Geplaatst**: 16-05-15 14:59

Geplaatst: 16-05-15 14:59

vuurneon schreef:
ohjajoh6 schreef:
Ook al is dit hard gelach om aan te moeten zien misschien voor de hard werkende alleenstaanden, maar het is natuurlijk niet zo dat men een bijstandsuitkering krijgt als men een werkende partner heeft, tenminste niet in Nederland. WW is hier maximaal 2 jaar, wat ik ook niet meer dan normaal vind en WIA en IVA en WAJONG zijn er voor de afgekeurde dus zieke mensen, wat ik dus ook niet meer dan terecht vind.

Maar waarom voor bv Wajong ook niet kijken naar partner inkomen? Als ik zie dat iemand met een Wajong en een partner met ruim inkomen het aantal paarden maar kan laten groeien of die dikke Audi koopt en in een prachtig huis van een paar ton woont, dan krab ik toch achter mijn oren of de Wajong dan simpelweg overbodige luxe is voor een aantal mensen.

Omdat we met zn alleen hebben besloten om elkaar te helpen, samen de lasten dragen. Die zorgstaat wordt jammergenoeg steeds minder, maar uit dat principe is een uitkering zoals de wajong ontstaan. Ik ben zo iemand die in jouw ogen er geen recht op heeft. Ik heb namelijk een partner die ruim boven modaal verdiend en dankzij hem kan ik hier wonen en mn paardjes houden.
Financieel gezien heb je ook helemaal gelijk hoor. Wij redden het ook zonder mijn wajong. Ik zou dan echter wel de paarden de deur uit doen, ook als dit niet echt noodzakelijk is. Want die wajong is ook een stukje psychische hulp. Je bent afgekeurd, niet in staat te werken of iets op te bouwen. Ik ben niet in staat om financieel een bijdrage te leveren, behalve met de wajong. Vervalt die, dan moet mn partner dus volledig voor mij opdraaien. Heb je enig idee hoe dat voelt? Hoe ongelijk de relatie dan kan worden? Ik kan namelijk mezelf ook niet nuttig maken door bijv het hele huishouden bij te houden, ook dat lukt me niet. Dus dan heeft hij iemand thuis zitten die het niet voor elkaar krijgt de boel draaiende te houden, geen cent binnen brengt en vooral veel geld kost. Als ik niks kan bijdragen, wil ik dus de kosten zo laag mogelijk houden. Hij is mn partner, niet mn verzorger....[/quote]

Amen.
Laten we gewoon de ander eens wat gunnen zonder precies te hoeven weten waarom diegene het wel krijgt/heeft en de ander niet.
Letterlijk alle mensen die ik ken die in de Wajong zitten die zouden niks liever willen als gewoon kunnen werken.

**Geplaatst**: 16-05-15 15:00

Geplaatst: 16-05-15 15:00

vuurneon schreef:
Moet heel eerlijk zeggen dat ik geen moeite heb met ongelijk worden van de relatie financieel en huishouden, ik accepteer het wel omdat ik het andersom ook zou doen. Natuurlijk is het heus wel even balen. Ik snap ook wel dat anderen er wel moeite mee hebben uiteraard.

Het is wel DE manier om de chronisch zieken nog verder buiten de maatschappij te zetten. In mijn geval ben ik niet bang dat mn partner me hierom zou verlaten, we zijn al 13 jaar samen en dat zet je niet zomaar aan de kant. Maar in een prille relatie? Waarom zou iemand in vredesnaam kiezen voor een chronisch zieke partner als je van tevoren al weet dat jij voor alle kosten van die partner mag opdraaien? Het is al moeilijk genoeg om je als chronisch zieke een volwaardig mens te voelen in deze maatschappij, als je daarbij ook nog eens een eventuele partner moet gaan opzadelen met alle leefkosten.... Ik wil niet eens nadenken over die gevolgen eerlijk gezegd!

**Geplaatst**: 16-05-15 15:00

Geplaatst: 16-05-15 15:00

Ik denk echt dat ik verkeerd begrepen word:

Ik doel erop dat je als alleenstaande op jezelf net zoveel Wajong krijgt als met een partner. Verdient je partner ruim, dan zie ik zelf liever dat de Wajong lager wordt en op dat moment de Wajong juist verhogen van de mensen die het alleen moeten rooien. Dus juist kijken naar de leefsituatie, om meer eerlijkheid te krijgen.

**Geplaatst**: 16-05-15 15:01

Geplaatst: 16-05-15 15:01

vuurneon schreef:
Dan zeg ik als liefhebbend mens: Wajong weg bij mijn kennis en naar diegene die het écht hard nodig hebben.

Dat noemen ze een vals dilemma. De keuze is niet tussen de ene wajonger en de andere, en het geld dat we bij de een besparen gaat dus ook niet naar de andere wajonger maar naar een extra laag bureaucratie, en/of naar een algehele belastingkorting, juist omdat men zich niet meer verantwoordelijk voelt voor de pech van anderen.

Maar het is eigenlijk heel dom. Maatschappijen met goede sociale voorzieningen waarbij mensen niet zo afhankelijk zijn van bv een partner, en waar het idee is dat je als maatschappij samen pech opvangt zijn gelukkiger, gezonder, er is minder criminaliteit, het zijn ook samenleving met meer innovaties... daar heeft iedereen profijt van. Ook de mensen die denken dat ze teveel belasting betalen profiteren daar werkelijk van.

Dat is keurig uitgezocht en ruimschoots bewezen, en toch lijken we erop gebrand om onze maatschappij om te vormen naar een model dat aantoonbaar tot veel hogere kosten leidt (zowel in controle als in repressie als in verminderde gezondheid) en tot veel ongelukkigere inwoners. Ik begrijp dat niet zo goed.

En als er voor dat doel, een fijne samenleving, af en toe wat mensen hersenloos shoppen omdat zij toevallig de 'mazzel' hebben om ziek te zijn maar ook een rijke partner, waarom zou ik daar dan mee zitten? Ik misgun ze dat niet.

Het doet me trouwens denken aan de discussie over de stufi... die er ongeveer op neer kwam dat zolang er ergens in het land nog een student te vinden was die bier dronk, de studiebeurzen nog niet laag genoeg waren. Zelfs niet als dat biertje niet betaald werd door de stufi - dat soort feiten waren onbelangrijk. (Dat pleit is nu beslecht... lager kan niet. En ondertussen creeren we dus een geweldige schuldenberg, terwijl we weten hoe instabiliserend het creeren van schulden kan werken. Goed plan.)

**Geplaatst**: 16-05-15 15:01

Geplaatst: 16-05-15 15:01

Lastige kwestie hoor, ik heb er zelf destijds wel voor gekozen mijn uitkering op te zeggen. In overleg met partner uiteraard. Wij konden rondkomen van zijn salaris, dus het voelde voor mij onterecht om daar dan nog eens een inkomen bovenop te krijgen. Bovendien redeneerde ik, dat hoe langer ik arbeidsongeschikt zou zijn, hoe lager de kans dat ik ooit nog een normale baan zou vinden.

**Geplaatst**: 16-05-15 15:02

Geplaatst: 16-05-15 15:02

Zwerte schreef:
vuurneon schreef:
Moet heel eerlijk zeggen dat ik geen moeite heb met ongelijk worden van de relatie financieel en huishouden, ik accepteer het wel omdat ik het andersom ook zou doen. Natuurlijk is het heus wel even balen. Ik snap ook wel dat anderen er wel moeite mee hebben uiteraard.

Het is wel DE manier om de chronisch zieken nog verder buiten de maatschappij te zetten. In mijn geval ben ik niet bang dat mn partner me hierom zou verlaten, we zijn al 13 jaar samen en dat zet je niet zomaar aan de kant. Maar in een prille relatie? Waarom zou iemand in vredesnaam kiezen voor een chronisch zieke partner als je van tevoren al weet dat jij voor alle kosten van die partner mag opdraaien? Het is al moeilijk genoeg om je als chronisch zieke een volwaardig mens te voelen in deze maatschappij, als je daarbij ook nog eens een eventuele partner moet gaan opzadelen met alle leefkosten.... Ik wil niet eens nadenken over die gevolgen eerlijk gezegd!

Tja, ik zie die apen en beren niet. Ik voel mij volwaardig mens, ben zeer gelukkig met mijn leven en zie het niet als een beperking en zo ken ik veel meer. Ja er is ook een andere kant (en die mensen heb ik ook wel ontmoet), maar goed... Ik ben misschien te optimistisch en te hoopvol.
Natuurlijk is het zuur; ik ben ook duur zonder dat ik ervoor heb gekozen.

**Geplaatst**: 16-05-15 15:04

Geplaatst: 16-05-15 15:04

Leuke discussie

Ik ben van mening dat als je altijd gewerkt hebt en hard opzoek bent naar een nieuwe baan je gewoon recht
hebt op je uitkering, daar heb je zelf voor gewerkt

Zou heel vervelend zijn om daarvoor je paard
te moeten verkopen en imo niet nodig als je het redt met je WW. Hoewel ik mezelf vreselijk tegenspreek, want ik wilde perse geen uitkering.

Ik zelf had jaren een redelijk goede baan met vast contract. Paard gekocht en dat ging allemaal prima. Door de crisis ging 't bedrijf failliet en had ik niets. Ben direct schoonmaak werk gaan doen om mijn paard te kunnen behouden want ik wilde als 22 (toen) jarige absoluut GEEN uitkering aanvragen, imo was/is
dat een laatste redmiddel voor als er niks meer is. Heb ook in een fabriek gewerkt waar ik echt depressief van werd maar ik moest wel. Heb ook zeer regelmatig migraine maarja dan ga ik toch werken want de stalling moet toch betaald worden.

Inmiddels heb ik weer een parttime baan (ik wil dolgraag meer uren maar die zijn er in het bedrijf niet) waar ik wel voor geleerd heb en heel veel plezier in heb. Ik maak eigenlijk te weinig uren maar dan maar bezuinigen op andere dingen. Ik wil echt niet meer terug naar die fabriek. Ik heb het geluk dat mijn vriend een huis heeft gekocht met stallen, land en een bak zodat ik de paarden aan huis kan houden en dus veel bespaar op stallingskosten (na 1x alles gronding aangepakt te hebben op dit adres wat ook veel kost maar gelukkig had ik daarvoor gespaard). Ik ga niet op vakantie, shop bij de Primark en de H&M en besteed bijna al het geld wat ik heb aan de pony's maar ben wel heel gelukkig

Ik heb zelf gekozen geen uitkering aan te vragen en ben daar nog steeds heel blij mee. Op mijn cv staan geen gaten en ik heb zelf gewerkt voor alles wat ik heb, niet andere mensen.

Zieke mensen tja dat vind ik lastig want wat is ziek? Ik heb in mijn omgeving ook veel gevallen die 'ongeschikt' zijn om te werken maar wel zwart bijklussen en zo per maand veel geld opstrijken, dat vind ik echt walgelijk.. Want toen ik in die fabriek aan het werk was, heb ik meegeholpen aan hun uitkering, bah.

**Geplaatst**: 16-05-15 15:05

Geplaatst: 16-05-15 15:05

Pandora2 schreef:
Interessante discussie dit ! Ik weet eigenlijk niet zo heel goed hoe ik erover moet denken...maar dat komt waarschijnlijk omdat ik teveel mensen ken die leven van een uitkering en er niet 1, maar 2 of 3 en zelfs meer paarden op nahouden of bijkopen. Sommigen daarvan doen dan ook nog alles zelf...mesten, borstelen, rijden, wedstrijden rijden...en niet te vergeten natuurlijk heerlijke uitstapjes naar grote paardenevenementen en andere feestjes . Dan vraag ik mij wel serieus af of deze mensen écht niet kunnen werken...want het onderhoud van paarden en alles wat daarbij komt kijken, is imo toch relatief zware arbeid.

Maar zolang je sneller bent met uitmesten dan het paard is met poepen is er niks aan de hand. Bedrijfsmatig is dat een ander verhaal, hele dag over uitmesten van bv de stallen doen is bv slecht voor het bedrijfsimago, want het is altijd een rotzooi en de hulp zit op zijn/haar gat (uit te puffen/wachten tot pijnstillers werken, maar dat zie je niet aan de buitenkant). Het giga grote verschil tussen hobby en werk is deadlines. Hobby (op bij verzorging een stukje basis na) heeft geen deadline, als het een dag of week of zelfs maand kost ipv 30 min. is dat geen probleem. Een werkgever kan zich zulke werknemers simpelweg niet veroorloven.

Goed met geld om kunnen gaan, is een kunst apart. Petje af voor de mensen die het kunnen, of je nu wel of niet werkt.

Cijfers (voor de mensen die roepen dat er echt wel werk is): Er zijn 97.000 vacatures voor 390.000 uitkeringsgerechtigden en 650.000 werklozen. En daarin zijn de WIA/WAO/WAJONG mensen niet bij meegerekend. Ga je naar de echte cijfers kijken (want dit zijn de mooi voor de buitenwereld cijfers) kom je ergens rond de 1,7 miljoen uit. En al zijn deze cijfers enkele jaren oud (2012 dacht ik) is er geen verschil in qua verhouding met meer recente cijfers. Groot struikelblok is een economisch model gebaseerd op oneindige groei samen met een krimpende en vergrijzende bevolking + automatisering van werk. Er zijn dus minder banen, dus minder vrij besteedbaar inkomen om de consumptie economie te laten groeien, minder mensen die starten en dus veel geld moeten uitgeven en dan loopt de machine vast. Vercriminalisatie (participatiewet) van de uitkeringsgerechtigden is daarvoor geen oplossing. Wel een manier om de lonen nog meer te verlagen en daarmee de ellende enkel te verergeren. Onvoorwaardelijk basisinkomen en daar aan vast een heel ander economisch model zou dat wel zijn, alleen is die stap voor velen te groot : "mijn <vul maar in> is een <piep>, dus als die ook krijgt ben ik tegen", is al een flinke barrière om dit ingevoerd te krijgen.

**Geplaatst**: 16-05-15 15:06

Geplaatst: 16-05-15 15:06

Sababber schreef:
Omdat ik met mensen om ga die geestelijk en lichamelijk zwaar gehandicapt zijn en die gewoon 4 á 5 dagen in de week werken om hun steentje bij te dragen aan de maatschappij. En dat iemand die in mijn ogen best kan werken (onder de juiste omstandigheden) met het geld wat wij bij de belasting moet inleveren uit eten gaat en gaat winkelen.

I

Ik haak hier toch even op in.
Ik heb gewerkt bij verstandelijk gehandicapten en heb ook een aantal keer meegedraaid op hun werkplaats (wat overigens erg leuk is)

Mensen met een verstandelijke beperking hebben behalve hun verstandelijke vermogens vaak ook een hele scala aan lichamelijke 'ongemakken'
Zelfs enkele bokkers hebben deze ook genoemd:
Migraine
missende of verminkte arm/ hand/ been/ voet
hart en vaatziekten
ouderdom
vermoeidheid
psychische stoornissen
agressiviteit
korte concentratiespan

En toch, werken deze mensen ook.
Oke ze werken niet gigantisch hard, maar de groepen waar ik bij stond varieerde enorm in hun kennen en kunnen.
Waarom als zij het kunnen, kunnen mensen die wel de verstandelijke vermogens hebben het niet?

Even de werkcrisis er buiten gelaten.

Ik zeg het misschien heel kort door de bocht, maar op zulke werkplaatsen zijn veel mogelijkheden juist omdat deze mensen niet enkel verstandelijk beperkt zijn maar ook psychisch en lichamelijk.

**Geplaatst**: 16-05-15 15:06

Geplaatst: 16-05-15 15:06

ik vind het helemaal per situatie verschillend. Ik heb ook even in de ziektewet gezeten en ging daar mijn paard niet voor weg doen

maar toen ik jaren later (niet meer in de ziektewet overigens) het met financieel minder moest doen heb ik wel gewoon de stap genomen om t paard als eerste de deur uit te doen, en pas later als het nodig zou zijn de subsidie's eventueel aan te vragen. Gelukkig zijn we nooit zover gekomen.
Had ook subsidie's kunnen trekken en t paard kunnen houden maar dat vind ik niet fair

zo ken ik helaas ook iemand die zogenaamd ziek is, in de uitkering zit vanwege lichamelijke problemen
maar wel elke dag stallen mesten, van zowel die van haar als van andere!! Kijk.....en dan verdien je het in mijn ogen niet. Als je dat kan, kan je ook werken.....

**Geplaatst**: 16-05-15 15:07

Geplaatst: 16-05-15 15:07

Shadow0 schreef:
Dat is keurig uitgezocht en ruimschoots bewezen, en toch lijken we erop gebrand om onze maatschappij om te vormen naar een model dat aantoonbaar tot veel hogere kosten leidt (zowel in controle als in repressie als in verminderde gezondheid) en tot veel ongelukkigere inwoners. Ik begrijp dat niet zo goed.

Ik zie ook een andere beweging... zie mijn eerdere post

**Geplaatst**: 16-05-15 15:07

Geplaatst: 16-05-15 15:07

vuurneon schreef:
Ik denk echt dat ik verkeerd begrepen word:

Ik doel erop dat je als alleenstaande op jezelf net zoveel Wajong krijgt als met een partner. Verdient je partner ruim, dan zie ik zelf liever dat de Wajong lager wordt en op dat moment de Wajong juist verhogen van de mensen die het alleen moeten rooien. Dus juist kijken naar de leefsituatie, om meer eerlijkheid te krijgen.

Maar het is juist eerlijk dat mensen met dezelfde ernstigheids graad van hun handicap evenveel krijgen met of zonder man. Als je per individueel gaat kijken ga je gelijk dat hele evenwicht van het zorgstelsel overhoop schoppen omdat sommige mensen het geld niet meer krijgen waar ze recht op hebben. Je kan ook nog krijgen dat mensen met een beperking niet meer willen trouwen of zelfs leven omdat ze zich minderwaardig voelen in de relatie en/of in het leven.

**Geplaatst**: 16-05-15 15:07

Geplaatst: 16-05-15 15:07

KoudbloedKim schreef:
lieveli schreef:
Maar nu het volgende, 2 kennissen van mij, allebei met een WaJong, depressief en aan de antidepressiva. Nu zijn ze elkaar tegengekomen, verliefd geworden, feromonen overal en dus gestopt met hun medicatie omdat ze alleen elkaar nodig hebben.

Er is dus gewoon niet of niemand (behalve hun vriendenkring) die er iets aan probeert te doen. Ik vind het zo stom.
Tja, ik ben na ruim een jaar een relatie te hebben gehad ook gestopt met mijn medicatie, na dit ruim 10 jaar te hebben gebruikt en werkelijk, ik heb me nog nooit zo goed gevoeld!
Waarom zou je AD blijven slikken als je niet meer depressief bent?

Goed lezen, er staat niet dat ze niet meer depressief zijn

Er is een verschil tussen denken dat je niet meer depressief bent en daadwerkelijk de depressie kwijt zijn.

**Geplaatst**: 16-05-15 15:08

Geplaatst: 16-05-15 15:08

Ik snap een aantal berichten hier zeker ook wel. Ik wil dan ook net als KBK graag mijn verhaal doen.
Vanaf mijn 14e is bekend dat ik altijd uitslag en eczeem heb. heel vervelend maar niks ''ergs''. Uiteindelijk liep dat uit de hand dat ik altijd uitslag,(dikke rode pijnlijke huid over 90% van mijn lijf) en Eczeem achtige blaasjes op die dikke rode pijnlijke huid had. Ik ben naar meerdere doktoren geweest en uiteindelijk bij een allergoloog gekomen ander half jaar geleden.

Ik ben gediagnosticeerd met het volgende; Ik heb allergieen voor heel veel verschillende dingen, O.a. voor Thiuram mix, Dat is een vulcaniseer middel in rubber en bijna alles wat elastisch is en bepaalde medicatie. (dus in sokken,shirts,ondergoed,haar elastiekjes, alles wat ''rekt'') Dit is een behoorlijk sterkte allergie wat meestal uitkomt in een reactie zoals 2e graads brandwonden bij al het minste contact. Verder ben ik allergisch voor conserveringsmiddelen, dit houd in dat ik allergisch ben voor o.a.; Hout, plastic, bijna alle schoonmaakmiddelen,huidverzorgingsproducten,doucheproducten, verven,lakken,papier, metalen en nog een aantal meer dingen. Deze geven heel veel jeuk. Variërend in tijd kan ik een aantal dingen wel doen. Maar bijna niks langer dan een of twee uur.

Dit houd dus in, Dat er veel werk is wat ik niet kan en mag doen. Ik reageer zelfs allergisch op mijn laptop, De macbook van mijn vriend heb ik dan weer geen last van. Maar ook met mijn armen het bureau aan blijven raken als ik daar iets doe geeft een reactie.
Om bijvoorbeeld met een eigen paard te werken. kan ik veel stoffen ontlopen door die niet te gebruiken. Iets wat niet kan als ik bijvoorbeeld voor een stal of een manege oid ga werken. maar met een eigen paard prima te combineren is.

Mocht ik iets vergeten zijn, mag dat gewoon gevraagd worden.

**Geplaatst**: 16-05-15 15:08

Geplaatst: 16-05-15 15:08

Interessante discussie. Ik persoonlijk vind een uitkering te hoog als je er inderdaad een paard van kan betalen. Dit werkt namelijk fraude in de hand.
Niet dat mensen met een uitkering geen enkele luxe mogen hebben, maar een paard is wat mij betreft toch net iets teveel luxe. Zoals al meerdere malen in dit topic is genoemd vallen hardwerkende burgers buiten alle toeslagen en kunnen zij maar net rond komen zonder er een paard van te kunnen betalen. Dan gaat er imo toch iets fout als mensen met een uitkering dat toch kunnen.

En nee, dit is geen jaloezie, ik heb zowel geen uitkering en kan mijn leven prima bekostigen. (sterker nog, ik wil niet eens meer een paard)

Overigens vraag ik me wel even iets af: diegenen die een uitkering krijgen, hebben die ook geld genoeg om een hoge dierenarts rekening te kunnen betalen? Want dat zou betekenen dat je naast jezelf en je paard ook nog een spaarrekening kan onderhouden.

**Geplaatst**: 16-05-15 15:08

Geplaatst: 16-05-15 15:08

vuurneon schreef:
Tja, ik die apen en beren niet. Ik voel mij volwaardig mens, ben zeer gelukkig met mijn leven en zie het niet als een beperking en zo ken ik veel meer. Ja er is ook een andere kant (en die mensen heb ik ook wel ontmoet), maar goed... Ik ben misschien te optimistisch en te hoopvol.

Maar jij hebt al een partner. Dat is toch wel een ander uitgangspunt dan als je bij de eerste paar dates al weet: als we samen verder gaan moet jij mijn levensonderhoud bekostigen en zorg ik er dus voor dat je per maand misschien wel 800 euro minder te besteden hebt, alleen maar omdat ik de pech heb om ziek te zijn.

Vooral als de maatschappij je dagelijks vertelt hoe vreselijk de opoffering al is om uberhaupt iets bij te dragen aan belasting te betalen om het samen te doen, vraag ik me af hoe je kunt verwachten dat een opoffering van een paarhonderd euro wel ok is zonder nare gevoelens?

**Geplaatst**: 16-05-15 15:09

Geplaatst: 16-05-15 15:09

Shadow: omdat ze ook hersenloos shopt van het geld van haar man :')

nu moet ik zeggen dat ik hun situatie heel goed ken en ik vind dat simpelweg misbruiken maken van.... En ik snap ook heus wel dat het geld niet direct naar een andere wajonger uiteraard. Maar ik vind het apart dat zij net zoveel krijgt als die meid op de hoek die alleen amper rond kan komen.

Beetje het idee van dat de koning ook kinderbijslag krijgt, enig natuurlijk dat het voor iedereen is maar ook daar zou ik meer balans in willen zien. Zij die minder inkomen hebben, wat meer. Zij die heel veel inkomen hebben, minder. Hoeft niet te verdwijnen uiteraard, Wajong zit mijn kennis ook niet voor niets in maar zij minder Wajong en diegene alleen of met partner met weinig inkomsten wat meer.

Ik vind het juist moeilijk om iemand te zien worstelen die financieel geen ruimte kan creëeren en op niemand terug kan vallen als er geen geld meer is om het huis warm te krijgen. het is niet dat ze extra kunnen werken immers...

Laatst bijgewerkt door vuurneon op 16-05-15 15:11, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 16-05-15 15:10

Geplaatst: 16-05-15 15:10

Maar met je eigen paard werken levert niks op toch kiwitje? Dat is 'hobby'

Een eigen bedrijf waar je zelf contole hebt geen optie?

**Geplaatst**: 16-05-15 15:10

Geplaatst: 16-05-15 15:10

vuurneon schreef:
Tja, ik zie die apen en beren niet. Ik voel mij volwaardig mens, ben zeer gelukkig met mijn leven en zie het niet als een beperking en zo ken ik veel meer. Ja er is ook een andere kant (en die mensen heb ik ook wel ontmoet), maar goed... Ik ben misschien te optimistisch en te hoopvol.
Natuurlijk is het zuur; ik ben ook duur zonder dat ik ervoor heb gekozen.

Tja, voor mij is het zo dat ik geen wajong zou hebben als ik gelukkig was met mn leven. Ik vind het juist mooi dat je zo optimistisch erin staat, ik zou willen dat ik dat kon! Ik begin er te komen, daarom verwacht ik ook dat ze me eruit gaan gooien. En dat vind ik ook wel terecht eigenlijk. Want als ik zo door ga en het goed blijft gaan, wil ik kinderen. Ik heb dan de keus: beperkt gaan werken of kinderen krijgen. En ik kies dan dus voor de kinderen. Beide gaat niet. Maar in die situatie kies ik er zelf bewust voor om niet te werken en is het dus terecht dat ik niks meer krijg.
En ja, ik heb er dus nog moeite mee dat ik afgekeurd ben. Altijd de droom gehad dierenarts te worden, ook ver gekomen in de studie. Sinds 5 jaar moet ik accepteren dat ik nooit meer ga worden wie ik wilde worden. Dat ik een belasting ben, beperkingen heb en daarmee moet dealen. En dat mn partner daar net zo goed mee moet dealen. En dat vind ik nog moeilijk en die wajong is daarbij toch een steuntje in de rug, een bijdrage die ik kan leveren.

Eerlijk gezegd zie ik de wajong eigenlijk als een soort compensatie voor je beperkingen. Je kan nooit iets opbouwen, nooit iets bijdragen. Eigenlijk een soort "achgossie, jij kan dat niet? Alsjeblieft, heb je wat geld om een beetje van te leven. Hoef je niet droog brood te vreten omdat je nou eenmaal die beperkingen hebt"