Ik snap de wil om iemand te "helpen" maar het lijkt me zinvol voor potentiële hulpverleners om er goed over na te denken, op dit moment nu ze niet bovenop iemand zitten en hun volledige verstand kunnen gebruiken, op welke manier je iemand nu eigenlijk het beste helpt zodra je zo'n DNR ziet
Je kan als hulpverlener wel hopen op de beste uitkomst: een zeker positief herstel. En dan hopen dat het slachtoffer je dankbaar zal zijn dat je toch doorgegaan bent. Ik snap dat gevoel
Maar diegene heeft al besloten dat die gewoon graag wil dat een hartstilstand het einde betekent
Om welke reden dan ook 
Ik vind het een soort God-complex ofzo, en ook erg kleinerend tegenover het slachtoffer, als Jantje dan besluit dat Jantje toch graag wil proberen om diegene te "redden" terwijl diegene heel duidelijk aangeeft "blijf van me af"

Super bewonderenswaardig bij iemand die geen DNR draagt, echt!!!
Maar misplaatst bij iemand mèt een DNR
).
