Het is toch ook allemaal rete complex man/vrouw relaties. Tuurlijk zodra er geweld, dwang bij komt kijken is het allemaal zo fout als maar kan. Beide kanten op.
Maar het is wel van oudsher zo dat mannen geacht worden de verleiders te zijn, de jagers. Nog steeds vinden heel veel vrouwen dat de man de vrouw ten huwelijk moet vragen en niet andersom. Heel veel meiden vinden dat de jongen als eerste het meisje mee uit moet vragen en als eerste moet laten blijken dat hij verliefd is, anders durven ze het zelf niet te uiten. Het is gewoon heel diep ingeworteld in de man/vrouw relatie, ongeacht cultuur, dat mannen vrouwen het hof maken, moeite moeten doen en minder andersom. Niet alleen bij de mens, ook in het dierenrijk slooft het mannetje zich uit voor het vrouwtje, probeert haar te imponeren en haar aandacht te trekken. Dat heeft niets met seksuele intimidatie te maken, maar kan er wel mee verward worden.
Als ik gewoon puur naar mijzelf kijk. Als ik een leuk rokje, decolleté en hakken aantrek, doe ik dat niet omdat het zo comfi zit, maar omdat ik me daar leuk, zelfverzekerd en ja ook sexy in voel (Nu met de corona kilo's erbij haal ik het niet in mijn hoofd, omdat ik me dan een rollade voel
). Als een man dan een opmerking maakt dat je er leuk of aantrekkelijk uitziet, dan ligt dat geheel aan het uiterlijk/uitstraling van de man in kwestie, of ik dat als aangenaam of als onaangenaam/ongepast ervaar. Er hoeft totaal geen verschil in achterliggende intentie te zitten, maar er zit een enorm verschil in hoe ik het ervaar. Maar eerlijk, ik zou het ook jammer vinden als de mannen waarvan ik het wel weet te waarderen het niet meer zouden durven om een compliment te maken en dat maakt het zo dubbel. Ik snap best wel dat mannen niet meer precies weten hoe zich te gedragen. Bij de ene man vind ik het prettig als ie dicht bij je komt staan en aandacht geeft, bij de ander man voel ik me daar hoogst ongemakkelijk bij. Ik kreeg bv een keer een kaartje van een mannelijk collega toen ik in het ziekenhuis lag. Ik voelde me daar ongemakkelijk bij, dacht wat moet ie van mij, terwijl daar dus geen enkele andere bedoeling bij zat als gewoon attent een kaartje sturen omdat hij zijn medeleven wou tonen maar dit heerschap was niet mijn type. Van een andere man, die ik wel interessant vind, kan ik bij wijze van spreken lachen om de meest schunnige en niet voor meerdere interpretaties vatbare opmerkingen, zonder dat ik mij daar ook maar een moment door bedreigt of ongemakkelijk voel. Dan geeft met dat juist een zelfverzekerd gevoel.
Ik denk dat wij als vrouwen onze eigen mixed signals ook niet moeten onderschatten en ons af en toe af moeten vragen, is het wel terecht dat ik me hierbij ongemakkelijk voel, of zit hier geen ongepaste bedoeling bij en is dit gewoon mijn eigen onzekerheid. Maar goed, geweld, dwang en ongewenste aanraking is natuurlijk altijd uit den boze, ongeacht hoe of je gekleed gaat of hoe je hebt meegeflirt. Maar je kan het een man ook niet altijd kwalijk nemen als je (mee)flirt, dat hij een keer probeert het initiatief te nemen. Als hij dan gewoon luistert naar jouw nee, is er in mijn ogen niets aan de hand, hoe ongewenst en ongemakkelijk het misschien ook was. Als hij dan geen nee wil horen, is er wel degelijk iets aan de hand.
Overigens heeft veilig over straat in mijn ogen helemaal niets te maken met of jij je sexy kleed. Ik woon in het centrum van een grote stad en kom vrijwel elke avond 's avonds over straat, al is het maar omdat ik vrijwel nooit een parkeerplaats bij mij in de straat heb als ik bij mijn paard vandaan kom. Loop ik in mijn paardrijkleding, ach eigenlijk nooit iets aan de hand. Loop ik omdat ik een feestje heb gehad, in leuke kleding, ach dan krijg je wel eens een complimenteuze opmerking, maar nooit dat ik me daar ongemakkelijk of bedreigd door gevoeld heb. Maar de periode dat ik vanwege een rugoperatie alleen maar rond kon lopen in plompe joggingbroeken, op badslippers en enorme truien omdat het stalen corset eronder moest, toen werd ik echt onpasselijk van alle opmerkingen en voelde ik mij regelmatig dusdanig bedreigd dat ik in het donker (en was hartje winter dus na 5-en al niet meer) nog naar buiten durfde. En dat was niet omdat ik mij onzekerder voelde dat alles harder binnen kwam, maar het was vooral omdat ik mij onzeker voelde dat ik als een soort van aangeschoten wild werd behandeld en echt per keer dat ik over straat ging meerdere malen heel intimideren werd lastig gevallen. Ik denk dus dat het lastig vallen veel minder met hoe je je kleed, maar veel meer met wat straal je uit, te maken heeft. Onzekerheid wordt denk ik als een kans gezien ofzo en dat is op zich behoorlijk walgelijk.