Over macht gesproken.
Ik herinner me een voorval uit de oude doos. De jaren 80. Ik sta in een volle tram. Een man maakt van de gelegenheid gebruik. Om zich staande te houden, sluit hij mij in door de stang boven mijn hoofd met beide handen vast te pakken. We staan vis à vis en ik kan geen kant op. Als ik er wat van zeg, en hij geen stap opzij zet, verhef ik mijn stem en geef hem een duw.
Door het tumult zet de tramconducteur de tram stil en komt er op af. In plaats dat die man op zijn gedrag wordt aangesproken, krijg ik de schuld. De tramconducteur duldt geen weerwoord en grijpt me bij mijn arm. 'Blijf van me af!' roep ik. En voor ik het weet heeft ook hij me op dezelfde manier klem gezet. Ik worstel me los, want claustrofobisch.
Waarop de tramconducteur de politie belt. De tramdeur gaat niet meer open. Iedereen kijkt. Niemand doet wat.
Ik zie die politieauto nog aan komen scheuren.
Ze stoppen naast de tram, er springt een agent in en ik moet mee. De tram uit. De politieauto in. Ik weet ogenblikkelijk dat het portier van binnen vergrendeld is. Het zweet breekt me uit. Op het politiebureau heb ik maar een angst. Als ik maar niet in de cel wordt gezet.
Die claustrofobie is het overblijfsel van een in het verleden opgelopen trauma: met stip op nummer 1 van de Me too-Toptien.
Ik heb gepraat als Brugman, daar aan die balie van dat politiebureau bij Artis. En ik ben er met een waarschuwing van afgekomen. Nooit meer doen meisje. Nee meneer de agent, ik zal het nooit meer doen :-(

.
Fijne dinsdag allemaal!