Bokt.nl

Mindim schreef:

Kijk het is natuurlijk wel even anders of je het over je eigen dood hebt of dat van een ander. Kijk als ik dood ben dan is het klaar, ik hoef niet het eeuwige leven. Ik vind de dood van naasten echter heel heftig en an sich vind ik dat idd vreselijk. Ik sta niet schouderophalend naast de kist en denk, ach ja, hij is maar dood jammer dan.

Mindim schreef:

Waarom zeg ik daar nog al wat, omdat het niet strookt met de mening van de meeste mensen? Dat kan me nu echt niets schelen.

Mindim schreef:

bello2005 schreef:

Als je het gewoon nou nuchter bekijkt, is de mens ook maar een dier,

ik vind een mens geen dier, de mens is een BEEST en vreselijk beest.
Ik geef je gelijk in veel gevallen hoor. Maar goed, ik heb dan ook erg weinig met mensen.

Lisa_H schreef:

Het probleem van de mensen die hier zo boos over worden, is dat ze dieren met mensen gaan vergelijken. Of dat is iets wat ik merk, want als jij zegt ''het is maar een dier'' dan komen ze aan met dingen als ''maar als het je moeder was dan...'' of ''maar als het je kind was dan...'' je dier is een dier, geen mens.

Voor mij is het ook maar een dier, op het moment dat zo'n beestje overlijd denk ik dan wel van hoe kan je zo harteloos zijn?! Maar achteraf weet ik wel beter en dan bedenk ik me ook, tja het is ook maar een dier...

IZEP schreef:

Hoe meer je de mens leert kennen, hoe meer je van de dieren houdt!

Ik ben ooit een brandende stal ingerend om de paarden te bevrijden en dat zal ik ook met mijn eigen dieren doen, zonder nadenken. Maar als het huis van de buren in de fik staat.... hmmm ik weet het niet.

sallandval schreef:

Mindim schreef:

Kijk het is natuurlijk wel even anders of je het over je eigen dood hebt of dat van een ander. Kijk als ik dood ben dan is het klaar, ik hoef niet het eeuwige leven. Ik vind de dood van naasten echter heel heftig en an sich vind ik dat idd vreselijk. Ik sta niet schouderophalend naast de kist en denk, ach ja, hij is maar dood jammer dan.

Rouwprocessen verschillen per persoon en ook nog eens per situatie (buurvrouw van 95 vs jonge partner die sterft bv) en de ene manier is niet beter of slechter dan de ander. De mate of lengte van een individueel rouwproces zegt ook niets over de hoeveelheid liefde die hij had tijdens het leven van de gestorvene.

F_Orumster schreef:

Mindim schreef:

Waarom zeg ik daar nog al wat, omdat het niet strookt met de mening van de meeste mensen? Dat kan me nu echt niets schelen.

Wat heeft 'de algemene mening' ermee te maken?

Ik vind het ernstig om te zeggen dat het je niet kan schelen als anderen overhoop geschoten worden. Liquidaties vind ik een ander verhaal, rotte appels onderling moeten het zelf maar uitvechten, maar buiten die groep vind ik het niet niks.

Ik zeg niet dat dierenleed me koud laat, absoluut niet, ik schrik alleen van dit soort opmerkingen.

love_western schreef:

sallandval schreef:

Je kunt het ook zo zien; de dood is maar de dood. Iedereen sterft, mens of dier. het is de vraag of je dat an sich vreselijk vind. Persoonlijk ben ik eigenlijk wel blij dat we niet het eeuwige leven hebben, ik zou echt niet weten wat ik hier tot in de eeuwigheid zou moeten.

Eerlijk gezegd heb ik bij mijn huisdieren nooit lang ná de dood gehuild. Ik ben vooral zo iemand die eindeloos bij een ziek (huis)dier kan zitten huilen. Als 'ie dan dood is ben ik niet meer zo verdrietig. Dood is dood, dan is het voor dat dier toch niet zo erg meer.

Dat heb ik dus ook. Het gemist blijft wel. Maar het huilen stopt al vrij snel. Heb in april en juni 2 hondjes verloren. Waren echt mijn maatjes. Maar kan er nu niet meer om huilen. Wel mis ik ze vreselijk. Maar om mijn opa kan ik nog wel huilen, terwijl hij al 9 jaar weg is.

Maar als ik een brandend huis zou staan, dan zou ik toch eerst mijn eigen soort redden. En dan pas de dieren. Of het moet tegelijk kunnen. Dieren zullen ook eerder hun eigen soorten kiezen, dan ons. Een paard kiest ook eerder voor zijn paarden maatje, dan voor zijn baasje.

Als ik kon kiezen tussen mijn opa of mijn hond terug te krijgen. Dan kies ik echt voor mijn opa. Dan is in mijn ogen de hond maar een hond. Nu hoeven jullie niet te zeggen van dat is niet realistisch. Want dat weet ik ook wel. Maar bedoelde het gewoon als voorbeeld.

Dieren waar ik geen band mee heb, zoals mijn vissen. Zal ik al helemaal niet om rouwen, als ze dood zijn. Wel zal ik mijn sluierstaarten missen. Omdat ze wel een karaktertje hebben. Maar ik hoop dat ze nog 20 jaar mee gaan. Zelfde als met mijn schildpadden en slak. Vind ze hartstikke leuk. Zal ze missen als ze er niet meer zijn. Maar ik zal er niet om huilen. Terwijl ik bij mijn berner wel een paar weken van slag zal zijn.

Mindim schreef:

Kijk het is natuurlijk wel even anders of je het over je eigen dood hebt of dat van een ander. Kijk als ik dood ben dan is het klaar, ik hoef niet het eeuwige leven. Ik vind de dood van naasten echter heel heftig en an sich vind ik dat idd vreselijk. Ik sta niet schouderophalend naast de kist en denk, ach ja, hij is maar dood jammer dan.

sallandval schreef:

Ik val je niet aan Mindim, ik reageer enkel op het vetgedrukte hierboven. Je impliceert daarmee dat mensen die niet in zak en as zijn ná de dood van een naaste wél hun schouders ophalen en denken "ach ja, jammer dan". Maar dat is niet zo; vandaar mijn antwoord.

Urielle schreef:

Mbt reclames: ik vind reclames voor dierenfondsen veel concreter, daarom pakt het me meer. Ik heb moeite met een verhaal dat kittens met wasbenzine worden overgoten en in de fik gestoken, meer dan met 'er zijn hongerige kinderen in Afrika'. Maar als ik documentaires kijk over kinderprostitutie op de Fillippijnen en ik hoor het verhaal van het individu erachter, dan loop ik daar maanden mee rond.
Ik kan ook echt geen nieuwsberichten lezen over wat er voor afschuwelijks met baby's, peuters en kleuters wordt gedaan in de wereld.

Twiggy2008 schreef:

Waar ik op bokt altijd een beetje moe van wordt is dat in 'of-of' denken en niet in 'en-en'. Ik zou helemaal kapot zijn als ik mijn dochter zou verliezen, maar ik vrees dat ik ook kapot zal zijn als mijn paard komt te overlijden. Over de vraag 'wat is erger?', tja, dat vind ik er eigenlijk niet zo heel erg toe doen, heel eerlijk gezegd. Het is allebei, iedere situatie op zijn eigen manier, verschrikkelijk. Ik kan wakker liggen van mensenellende (de laatste keer was de verdwijning/moord op Ruben en Julian, ja, daar ben ik toch wel mee bezig geweest en nog op momenten), maar ik kan me ook rot voelen over dierenellende (net nog, toen ik met de auto naar huis reed en ik diverse dode vogels zag liggen op de weg). Ja, ook dat raakt me. Dat het mensen niet raakt, dat zoveel onschuldige dieren kapot gereden worden, dat vind ik alleen maar heel erg walgelijk. Blijf dan maar uit mijn buurt!