Geplaatst: 16-02-11 16:28 Wendy schreef:En daar raak je dus precies de kern: je bent niet hun moeder! Je kunt/mag je nooit zoveel hechten aan een pleegkind zoals je dat wel bij een eigen kind zou doen. Sterker nog: mensen die denken hun moedergevoel bij een pleegkind kwijt te kunnen worden keihard afgewezen. In hun eigen belang en in het belang van het pleegkind!
Je bent inderdaad niet hun moeder, nee. Maar je koestert wel de liefde, de ellende
, de vrolijke momenten, de mindere momenten, de gelukssprongetjes als zij progressie maken. Je bent hun centrale aanspreekpunt, hun rots in de branding als het even tegenzit en in principe doe je er alles voor wat je als (vervangend) moeder zou moeten doen. Bij langdurige pleegzorg mag je wel degelijk een hechte band opbouwen, en mogen de kinderen volledig meedraaien binnen het gezin. Zolang maar 1 ding duidelijk is: Je doet alles met de intentie ze zo groot en krachtig mogelijk naar hun volgende station te brengen. En voor mij zou dat met dezelfde affectie, passie en gedrevenheid als voor mijn eigen kind. Het verrijkt je leven, neemt een plekje in je hart... Maar inderdaad wel altijd met de weet dat er waarschijnlijk een moment komt, dat hij/zij ook weer zal vertrekken. Voor mij een prima oplossing, als een 2de kindje ons niet gegund zou zijn. Niet voor niets was hun slogan: "Heb jij nog een hart met wat ruimte?"
Maar je hoort er écht hele goede verhalen over. Voordeel vond ik zelf in ieder geval dat je zeker weet dat je 'afstapt' op een man die zelf in ieder geval ook een kinderwens heeft. 
. Mijn ouders en ik schelen gemiddeld 34 jaar en eigenlijk vind ik dat te veel. 
