Ayasha schreef:Als je depressief wordt van pesten, wat ga je dan de rest van je leven doen?
Oef, we zijn aantal pagina's verder maar wil toch hier ff op reageren.
Groepsdruk en chronisch pesten kunnen mensen, zeker kinderen en tieners (een tijd waarin je je zelfbeeld aan het vormen bent) echt verschrikkelijk veel kwaad doen.
Ik heb het hierbij niet over plagen, of afentoe iemand tegen komen die je pest, maar als je dag in dag uit geconfronteert word met mensen die je pesten.
Mensen die je uitschelden, kleineren, belagelijk maken, of in sommige gevallen zelfs fysiek pijn doen. Het nare bij pesten is dat degene die je pesten je eigen leeftijd zijn meestal. Dus kinderen waarmee je vriendjes wil zijn, waarmee je wil spelen, en waar je jezelf deels toch mee zal vergelijken.
In mijn eigen ervaring: ik ben 11 jaar lang dag in dag uit gepest. Dat ging van fluisteren achter mn rug, nooit uitgenodigt worden tot feestjes, tot mn tas die werd weggegooit bij het vuilnis, uitschelden, belagelijk maken, propjes gooien, er is me zelfs een keer toegeroepen dat ze blij zouden zijn als ik dood zou gaan... In die tijd heb ik, ondanks meerdere pogingen tot toenadering, geen vrienden gehad. Afentoe mensen die uit medelijden ff met me optrokken, maar dat eindigde altijd in dat de populaire mensen het zo wisten te spelen dat ik alsnog belagelijk gemaakt werd en alleen stond.
Om een lang verhaal kort te maken (erhmz, ok, minder lang); Na 11 jaar van pesten en geen vrienden hebben was ik ervan overtuigt dat er écht iets mis met me was, dat ik idd dik was, stonk, dom was, en het gewoon niet waard was om vrienden te hebben, dat was me immers 11 jaar lang vertelt.
Om hulp vragen bij volwassenen werkte niet, zodra er iets van werd gezegt, werd het pesten gewoon subtieler zodat de docenten niets meer door hadden.
In zo'n geval ben je zo hulpeloos. Je hebt niemand die je kan steunen, en je hoort alleen maar wat er allemaal mis met je is. Vind je het raar dat zoiets depressie tot gevolg heeft?
Nou was en ben ik strond eigenwijs, en weigerde ik om om hulp te vragen, ik was ervan overtuigt dat ik alleen kon bewijzen dat ik wel wat waard was als ik zélf mn zelfbeeld kon aanpassen. Gelukkig is me dat na jaren ook gelukt, maar het heeft me wel een paar jaar van mn leven gekost en dat was echt geen pretje.
Hoe dúrf je te suggesteren dat als je depressief word van pesten je meteen de rest van je leven wel op kan geven? Pesten is écht heel schadelijk! En ik zou echt niet weten waar of hoe de rest van je leven niet zou werken als je depressief word van pesten!