Bokt.nl

spettic schreef:

Die striemen aan de buitenkant zijn heus zo erg niet.
Maar het gaat om de geestelijke schade die ze heeft opgelopen!!
Een abortus helpt niet om dat te vergeten.

Lusitana schreef:

Ongemak is er voor iedereen en niet alleen voor jonge moeders. Waar het mij om ging is om aan te geven dat er FEITELIJK geen verschil is in een jonger en wat ouder lijf wat de "woonruimte" van het kind betreft. Dus vanuit de baby gezien. De buik rekt gewoon, de hormonen zorgen voor de melkgift etc. Het natuurlijke proces is niet anders op een andere leeftijd dan wat de gemiddelde nederlander "normaal" vindt...

De problemen in tienerzwangerschappen hebben veel meer te maken met gezinssituaties, uitgesloten raken van vrienden kring, school, emotionele gevolgen.

Ze ontstaan ook bijna altijd in probleem situaties binnen gezinnen....

@shadow0, ik houd me bij het onderwerp op een nuchtere manier. Ik snap dat het wat kil overkomt, maar waarom zou men zich alleen emotioneel mogen uiten en niet gewoon rationeel? Ik uit me nu eenmaal anders dat "gvd wat errug". Maar ik val niemand aan en gooi niet met modder.

detour schreef:

Ik heb wel eens een vrouw op t.v. gezien die was verkracht en het kind wat ze verwekte haatte ze vanuit de grond van haar hart, het herinnerde haar steeds aan de daad, ze gruwelde van haar lichaam tijdens haar zwangerschap en kon nooit los komen van de gevolgen; in dit geval hoort dit meisje wat nog kind is imo een abortus te krijgen en psychische hulp om het hele gebeuren achter zich te kunnen laten, haar lichaam niet meer "vies "te vinden en weer van zich zelf te kunnen gaan houden...

goeroe schreef:

Inderdaad, 21 weken, dat komt dichter in de buurt bij 5 maanden dan bij 4 maanden. Het kindje is nu zo'n 25 centimeter lang en het is goed mogelijk dat de moeder het al heeft voelen schoppen. Ik kan er eerlijk gezegd gewoon niet bij dat ze het gaan doen, maar als ze het dan toch doen kunnen ze maar beter voortmaken. Ik kwam net een filmpje tegen van een abortus die ik nooit had moeten kijken.

Ik hoop in elk geval ook dat ze DNA afnemen zodat ze de dader kunnen vaststellen. Ik blijf het erg vreemd vinden dat de oom spoorloos is, iemand moet hem gewaarschuwd hebben.

BibicheB schreef:

detour schreef:

Ik heb wel eens een vrouw op t.v. gezien die was verkracht en het kind wat ze verwekte haatte ze vanuit de grond van haar hart, het herinnerde haar steeds aan de daad, ze gruwelde van haar lichaam tijdens haar zwangerschap en kon nooit los komen van de gevolgen; in dit geval hoort dit meisje wat nog kind is imo een abortus te krijgen en psychische hulp om het hele gebeuren achter zich te kunnen laten, haar lichaam niet meer "vies "te vinden en weer van zich zelf te kunnen gaan houden...

Ik kan niet anders dan me hierbij aan sluiten en hoop voor het meisje dat alles snel achter de rug en dat ze dit kan verwerken!

detour schreef:

Ik denk dat het belang van de moeder voorop gaat en het is echt afschuwelijk voor de foetus maar als het voldragen ondragelijk is is het imo beter zo..

detour schreef:

In dit geval gaat het om een kind van 11 en welke vrouwen zijn van hun kind gaan houden die door verkrachting zijn verwekt? daar ben ik nl erg benieuwd naar. Dit kind zal altijd weten dat er ergens een baby of kind van haar rondloopt, verwekt door iemand die haar leven misschien wel verwoest heeft.
Het gaat daarom imo nog steeds om een verkracht kind hier. Als zij het wil leren loslaten is het beter dat dit kindje niet voldragen in de wereld komt. Iemand zal toch ten bate van haar moeten beslissen.

detour schreef:

Nou, als jij dat zo vindt waarom herhaal jij jezelf dan? Ik vind het helemaal niet nodig het volledige topic te lezen. En zolang die onzinnige discussie gevoerd blijft worden is het kind nog steeds zwanger.
Ik vind het echt te zot voor woorden.

Jammer dat je mijn vraag trouwens niet kunt beantwoorden. Ik ben echt benieuwd naar de verkrachte vrouwen die hun kind los kunnen zien van de vader, er volop van houden zoals een "normale"moeder en dat het volkomen gezond verloopt. Ik denk niet dat je moet onderschatten wat zo iets dergelijks voor emotionele impact heeft.

detour schreef:

Hey je laatste alinea is dus ook wat ik bedoelde, ik heb nl nooit van vrouwen gehoord die er mee voor de dag kwamen, vandaar!

Citaat:

Ellis kreeg een kind van een verkrachter
‘Het heeft heel lang geduurd voordat ik Sanne echt zag als mijn kind’

Op haar negentiende werd Ellis (28) verkracht door een medebewoner van haar studentenflat. Nu, acht jaar later, wordt ze nog steeds elke dag geconfronteerd met het resultaat van die verkrachting: haar prachtige dochtertje Sanne. ‘Ik hou van Sanne en kan haar nu los zien van de verkrachting. Ik besef maar al te goed dat zij niets kan doen aan de manier waarop ze ter wereld is gekomen.’

‘Regelmatig krijg ik de vraag hoe een blanke vrouw als ik toch aan zo’n mooi donker kindje komt. ‘Getrouwd met een buitenlander?’. Als mijn antwoord nee is, zie je mensen denken. ‘Gescheiden dan?’. Ook niet dus. Omdat Sanne en ik totaal niet op elkaar lijken, ontkom ik niet aan zulke vragen en dus ontkom ik er meestal ook niet aan om dan maar eerlijk te vertellen wat mij is overkomen. Ik wil namelijk niet dat mensen denken dat Sanne tijdens een one-night-stand is verwekt en dat ik daar negatief door beoordeeld word. Het heeft heel lang geduurd voordat ik Sanne echt zag als mijn kind. Als mijn kind waar ik van kon houden. In het begin sprak ik ook echt over ‘dat kind’. Met name omdat ze donker is, herkende ik niets van mezelf in haar terug. De manier waarop ze verwekt is en hoe mijn zwangerschap mijn hele leven op zijn kop zette, hielp daarbij natuurlijk ook niet. Ik studeerde MBO SPW en wilde graag verder studeren. Dan een goede baan, een leuke man en uiteindelijk ook kinderen. Mijn ideale toekomstplaatje zag er door mijn zwangerschap ineens totaal anders uit. Nu zou ik Sanne niet meer willen missen. Ik kan me een leven zonder haar niet voorstellen. Ik heb de afgelopen jaren veel problemen overwonnen, maar ik besef dat ik in de toekomst – naarmate Sanne ouder wordt – ongetwijfeld weer met andere problemen te maken zal krijgen. Nu al is Sanne erg bezig met vragen als wie haar vader is en waarom hij en ik niet samen zijn. Laatst zei ze tegen me: ‘Je vindt mij toch lief? Je bent toch blij met mij?’ Natuurlijk antwoordde ik ja. Waarop ze vervolgde: ‘Dan ben je toch eigenlijk ook blij dat papa je zwanger heeft gemaakt?’. Tja, hoe leg je een kind van nog geen negen jaar dan uit hoe het zit. Ook beseft ze heel goed dat zij donker is en ik blank en daardoor voelt ze zich anders. Ik vraag me wel eens af wat er allemaal in haar hoofd omgaat. Ik heb haar eerlijk verteld hoe ik zwanger ben geworden, maar echt snappen doet ze het nog niet. Ik probeer me er niet te druk over te maken, want ik weet als geen ander dat je niet kunt plannen wat er in de toekomst gaat gebeuren.’

Lamgeslagen
‘Ik woonde op kamers in een studentenflat. Eerst met vier meiden, maar toen er eentje verhuisde kwam daar een jongen voor terug. Een Ghanese jongen, die hier woonde voor zijn studie. Het was een nette jongen, maar omdat hij gebrekkig Engels sprak was het moeilijk om echt contact met hem te krijgen. We stelden ons wel aan elkaar voor, praatten af en toe als we elkaar tegenkwamen in de gezamenlijke keuken, maar daar bleef het bij. De dag dat hij me verkrachtte dacht ik dat ik alleen thuis was. Ik stond in de badkamer, net klaar om in bad te stappen, toen de deur werd open gedaan. Ik schrok enorm en schreeuwde go away!, omdat ik wel meteen zag dat hij het was. Hij kon zomaar binnenlopen omdat de badkamerdeur niet op slot kon. Die zou nog wel een keer gemaakt worden… Toen hij niet meteen wegging voelde ik dat het mis was. Hij was naakt, tilde me op en nam me mee naar mijn kamer. Veel mensen vragen me of ik me niet verzet heb, maar ik was zo bang, dat ik daar niet toe in staat was. Ik was echt lamgeslagen van angst. Ik heb zelfs doodsangst gehad, omdat ik geen idee had wat hij van plan was en hoe het zou eindigen. Hij heeft me op bed gelegd en me verkracht. Ik heb geen idee hoe lang het precies geduurd heeft, maar het leek ontzettend lang. Ik heb nog geroepen dat ik het niet wilde, dat hij op moest houden en dat ik ook zwanger kon worden, maar hij ging gewoon door. Ik had wel eens eerder seks gehad, maar omdat ik op dat moment geen relatie had, was ik niet aan de pil. Toen hij klaar was ging hij weg en heb ik mijn deur op slot gedaan. Ik ben op bed gaan liggen en ben daar blijven liggen. Ik had zo’n onwerkelijk gevoel en was nog steeds zo bang, dat ik niks kon doen. Ik had geen telefoon op mijn kamer en een mobieltje had je in die tijd nog niet. De volgende ochtend ben ik net zolang in mijn kamer gebleven tot ik zeker wist dat hij weg was. De twee andere bewoonsters waren de hele nacht niet thuis gekomen, dus was ik alleen. Ik ben gewoon naar school gegaan en heb alles gedaan, zoals ik het altijd deed. Ik dacht dat als ik zou doen alsof er niks was gebeurd, het vanzelf goed zou komen. Alles ging die dag langs me heen. Het voelde zo gek. Van buiten was er niets aan me te zien, maar van binnen was alles totaal anders. Ik leefde continu in angst dat ik hem ergens tegen zou komen en als ik thuiskwam stormde ik direct door naar mijn kamer en deed ik de deur op slot. Pas twee weken later heb ik een goede vriendin in vertrouwen genomen en haar alles verteld. Ze sloeg haar armen om me heen en vond het zo erg voor me. Ook vroeg ze of ik wist of ik zwanger was. Omdat ik het liefst wilde ontkennen dat het gebeurd was, had ik nog geen test gedaan. Zij kocht die test voor me en op mijn kamer heb ik in mijn eentje die test gedaan. Toen ik zag dat ik zwanger was, raakte ik in paniek. Dit kan niet waar zijn! Ik liep als een gek heen en weer door mijn kamer. Een zwangerschap is iets moois, iets bijzonders, maar dit was niet mooi! Dit was verschrikkelijk! Ik was zwanger, maar kon en wilde het niet geloven. Ik ontkende het voor mezelf, tenminste, voor 90 procent. Want ik maakte wel een lijst met de optie abortus, geen abortus. De lijst voor abortus was veel langer dan die voor geen abortus, maar ik schoof de beslissing voor me uit.’

Geen abortus
‘Ik wilde weg van de studentenetage. Weg van de jongen die me dit had aangedaan. Daarom heb ik mijn huisbaas in vertrouwen genomen en hem verteld dat ik was verkracht. De huisbaas schrok er enorm van en heeft aangifte gedaan. Diezelfde week ben ik bij mijn vriendin ingetrokken, totdat ik een nieuwe kamer vond. Ik was heel bang dat hij me zou gaan zoeken, maar gelukkig is dat nooit gebeurd. Omdat mijn huisbaas aangifte had gedaan, werd ik ook gevraagd om aangifte te doen. Ik stemde in en moest het hele verhaal vertellen en alles dus weer opnieuw beleven. Drie dagen later werd hij opgepakt en is hij voorgeleid. Wat voor straf hij uiteindelijk heeft gekregen, weet ik niet. Ik had voor mezelf besloten dat ik niets meer met hem te maken wilde hebben. Omdat hij hier voor zijn studie was, zou hij hoogstwaarschijnlijk weer teruggaan naar Ghana. Door mij te verkrachten heeft hij zijn kansen op een permanente verblijfsvergunning verspeeld. Soms vraag ik me wel eens af hoe het met hem is verder gegaan en waar hij nu is, maar ik denk er niet te veel over na. Dat is iets waar ik pas over na ga denken als Sanne haar vader zou willen gaan zoeken. Iets waar ik liever ook niet aan wil denken. Ik kwam op het punt dat ik de beslissing om wel of geen abortus te laten plegen moest nemen. Ik praatte erover met een vriendin die de opleiding tot verloskundige deed. Ik zat op de grens dat ik nog net een abortus kon laten doen, maar zij vertelde me dat ik wel al een mensje in mijn buik droeg, met alles erop en eraan. Op dat moment maakte ik de beslissing dat ik het kindje zou laten komen. De beslissing of ik het ook zelf op zou voeden, schoof ik weer voor me uit. Gelukkig kon ik mijn zwangerschap goed verborgen houden. Pas toen ik in de achtste maand was, werd het zichtbaar en heb ik het een paar mensen verteld. Mijn ouders had ik het al eerder verteld, toen ik zo’n vier maanden zwanger was. Hun reactie? Waarom heb je het niet weg laten halen. Het deed zo’n pijn dat ze alleen daar aan konden denken. Ze waren me totaal niet tot steun. Ik heb alles in mijn eentje moeten doen. De band tussen mij en mijn ouders was al niet echt goed, maar het blijven toch je ouders, dus vond ik dat ik het ze wel moest vertellen.’

Verantwoordelijkheid
‘Gelukkig had ik mijn studie in juni af kunnen ronden. Met de hakken over de sloot, dat wel. Ik was uitgerekend in oktober en toen Sanne was geboren, voelde ik helemaal niets voor haar. Als ik naar haar keek, was het net alsof ze niet van mij was. Ook zag ik telkens de beelden voor me van mijn verkrachting. Ik had het gevoel: wat er toen is ingegaan, komt er nu weer uit. Op een gegeven moment liep ik door de gang van het ziekenhuis en speelde ik met de gedachte om de deur uit te lopen en nooit meer achterom te kijken, maar dat kon ik niet. Ik vond dat ik de verantwoordelijkheid over ‘dat’ kind moest nemen. Zij kon er immers ook niks aan doen. Toen ik naar huis mocht, kleedde ik haar aan en belde ik een taxi. De eerste periode was zo ontzettend zwaar. Ik had me vooral gericht op de bevalling zelf en niet op wat er daarna zou komen. Daarbij kwam ook nog eens dat ik er helemaal alleen voor stond. Toch ging het best goed, dat moederinstinct zit blijkbaar toch in je. Heel langzaam begon ik Sanne steeds een beetje meer als mijn kind te zien. Als ik naar haar keek, een hulpeloos, onschuldig kindje dat volledig van mij afhankelijk was, kon ik niet anders dan voor haar zorgen. Maar het bleef moeilijk om te accepteren dat dit nu mijn leven was. Terwijl ik keek naar anderen die studeerden, lekker uitgingen, verschoonde ik luiers en gaf ik borstvoeding. Ik leefde van een uitkering, iets wat in de ogen van mijn ouders echt ‘te min’ was. Ik bevond me in een situatie waarvan ik nooit had gedacht dat ik er ooit in terecht zou komen. Mijn leven stond volledig in het teken van Sanne. Ik ben die eerste maanden behoorlijk depressief geweest, maar heb wel altijd goed voor Sanne gezorgd. De kraamhulp en de maatschappelijk werkster zijn nog bang geweest dat ik Sanne iets aan zou doen, maar dat is echt nooit in me opgekomen. Sanne was er, en ik moest voor haar zorgen, punt. Eigenlijk deed ik dat gewoon op de automatische piloot.’

Toekomst
‘Toen Sanne vijf jaar was ging ze uit logeren en toen ze weg was heb ik voor mezelf heel bewust besloten om haar vanaf die tijd los te zien van mijn verkrachting. Pas toen had ik het punt bereikt waarop ik het ook echt los kon laten en sindsdien is de band tussen Sanne en mij steeds hechter geworden. Toen was er ook weer ruimte voor mijn eigen toekomst. Ik startte met de studie HBO-MWD. Het is ontzettend zwaar en ik ben constant aan het plannen, maar ik wilde dit doen, voor mezelf. Wat ook heel fijn is, is dat ik sinds twee jaar een lieve vriend heb. Volgend jaar gaan we trouwen. Sanne heeft het daar best moeilijk mee, want mijn vriend is blank en dus blijft zij in haar ogen anders. Ik doe er alles aan om haar erbij te betrekken en zeg haar ook dat niemand tussen ons in kan komen te staan, ook mijn vriend niet. Op seksueel gebied is en blijft het moeilijk. Mijn vriend – en ik nu ook – zijn allebei Christen en we wachten met seks tot na ons huwelijk. Seksualiteit zal voor mij altijd een moeilijk punt blijven. Zelfs als we nu zoenen zie ik soms de beelden van de verkrachting voor me. De wond zal langzaam moeten helen, maar dat heeft tijd nodig, heel veel tijd. Mijn vriend begrijpt en respecteert dat en zal alle geduld met me hebben. Uiteindelijk krijg ik nu dus toch het huisje-boompje-beestje-gezin waar ik altijd van gedroomd heb. En de problemen in de toekomst? Die zullen we als gezin overwinnen, daar ben ik van overtuigd. Ik leef nu en geniet nu en dat kan niemand me meer afnemen!’

detour schreef:

Wij kunnen daarom niet oordelen of het kind van 11 dit aan kan; op basis van verhalen, feiten, onderzoek etc. is gebleken wat een schade zulke mannen kunnen aanrichten.

detour schreef:

Daarom vind ik discussieren (blijven blaten, kunnen ze in de politiek ook zo goed) niet van belang in dit geval.

detour schreef:

Jij zult vast mensen aan het denken hebben gezet; ik heb echter gewerkt met mensen die getraumatiseerd zijn geraakt door dergelijke dus reageer vanuit een heel andere invalshoek.
Dus juist door die diepte en ervaring reageer ik hier heel stellig en concreet in en vind al het gebazel wat alleen maar meer tijd zal rekken voor het lieve kind van 11 schadelijk.
Het is afschuwelijk voor de foetus maar idd je hebt gelijk- ik zie geen alternatief. Dat zal ik dus ook niet gaan doen. Ook niet op basis van wat ik aan nieuwsberichten lees.