Bokt.nl

pmarena schreef:

Ik snap die visie

Ben wel benieuwd wat de profs zouden doen als ze het op zo'n moment overnemen.
Zal dat ook eens voorleggen hier want vind dat wel een interessante stelling (familie die in dergelijke situaties werkt).

Onali schreef:

Maar hoe zouden jullie je voelen (aangezien het allemaal hypothetisch is) dat maanden na de reanimatie je de persoon tegenkomt, inmiddels meervoudig ernstig lichamelijk en verstandelijk beperkt.

Geef je jezelf dan een schouderklop: goed gedaan. Of denk je sh!t had ik nu maar geluisterd want dit is nu juist wat die persoon NIET wilde.

het leeft, maar hoe

Onali schreef:

Maar hoe zouden jullie je voelen (aangezien het allemaal hypothetisch is) dat maanden na de reanimatie je de persoon tegenkomt, inmiddels meervoudig ernstig lichamelijk en verstandelijk beperkt.

Geef je jezelf dan een schouderklop: goed gedaan. Of denk je sh!t had ik nu maar geluisterd want dit is nu juist wat die persoon NIET wilde.

het leeft, maar hoe

pmarena schreef:

Ik snap die visie

Ben wel benieuwd wat de profs zouden doen als ze het op zo'n moment overnemen.
Zal dat ook eens voorleggen hier want vind dat wel een interessante stelling (familie die in dergelijke situaties werkt).

Femke_Tweety schreef:

pmarena schreef:

Ik snap die visie

Ben wel benieuwd wat de profs zouden doen als ze het op zo'n moment overnemen.
Zal dat ook eens voorleggen hier want vind dat wel een interessante stelling (familie die in dergelijke situaties werkt).

Ik ben benieuwd naar hun antwoord eigenlijk.

Lijkt me voor hun ook niet de simpelste casus.

MarliesV schreef:

Ik lees hier dingen als: als ik een kasplantje ben, dan hoop ik dat iemand er voor zorgt dat ik niet verder leef als ik dat zelf niet meer kan aangeven.
Dat moet je regelen he, bij wet, via de notaris, iemand machtigen om dat soort beslissingen te nemen.
Anders; jammer dat je er zo over denkt maar euthanasie van iemand die wilsonbekwaam is zal niet gebeuren, zonder vooraf dit geregeld te hebben.

Reanimatie is hetzelfde, mooi dat je het niet wilt, maar regel het! Net als de dame in de OP. Ik snap heel goed dat mensen dit wel of niet willen, maar alleen zeggen is nooit genoeg. Je kan en moet het zelf regelen als je er stellig over bent. Wil je dat niet, prima, maar dan wordt er dus wel gereanimeerd, wordt je wel verzorgt als kastplantje enz enz.

Zebrastreep schreef:

Als iemand niet gereanimeerd wil worden en dat officieel vastgelegd staat ben je strafbaar als je iemand wel gaat reanimeren. Op mijn werk mogen we ook niks doen als het gebeurd wat mij heel gek lijkt om er zo bij te gaan staan en geen actie te ondernemen. Dit gaat wel om een groep die al vaak ernstig meervoudig beperkt zijn en waarbij verbetering er eigenlijk niet zal zijn.

Zebrastreep schreef:

Ik heb ook een ander ernstig geval meegemaakt waarbij het niet moest maar niet vastgelegd stond. En dan moet je iemand reanimeren ook al is diegene al 6 uur gelden overleden ( ik mag in mijn functie niemand dood verklaren) . Behoorlijk trauma aan overgehouden. Nu ik wat cliënten onder mij heb zorg ik dat alles omtrent reanimeren en overlijden stipt in orde is. Het vastleggen ervan is daarom oh zo belangrijk want er kan zoveel ellende door ontstaan.

Femke_Tweety schreef:

Sterker nog, juist op zo'n moment dat iemand terug lijkt te komen, en de reanimatie dus al héél snel (met waarschijnlijk weinig of geen restschade) effectief lijkt te zijn,

Onali schreef:

Zebrastreep schreef:

Ik heb ook een ander ernstig geval meegemaakt waarbij het niet moest maar niet vastgelegd stond. En dan moet je iemand reanimeren ook al is diegene al 6 uur gelden overleden ( ik mag in mijn functie niemand dood verklaren) . Behoorlijk trauma aan overgehouden. Nu ik wat cliënten onder mij heb zorg ik dat alles omtrent reanimeren en overlijden stipt in orde is. Het vastleggen ervan is daarom oh zo belangrijk want er kan zoveel ellende door ontstaan.

Dat is niet helemaal waar.
Ook een hulpverlener is mens en men mag weigeren.

Ik heb laatst weer geleerd dat wij als zorgprofessional wel iemand mogen dood verklaren, maar of dat alleen inherent aan mijn werk is weet ik niet.
Ik ben VIG-er die werkt in de palliatieve thuiszorg. Mijn cliënten gaan dus sowieso dood.

gomir schreef:

MarliesV schreef:

Ik lees hier dingen als: als ik een kasplantje ben, dan hoop ik dat iemand er voor zorgt dat ik niet verder leef als ik dat zelf niet meer kan aangeven.
Dat moet je regelen he, bij wet, via de notaris, iemand machtigen om dat soort beslissingen te nemen.
Anders; jammer dat je er zo over denkt maar euthanasie van iemand die wilsonbekwaam is zal niet gebeuren, zonder vooraf dit geregeld te hebben.

Reanimatie is hetzelfde, mooi dat je het niet wilt, maar regel het! Net als de dame in de OP. Ik snap heel goed dat mensen dit wel of niet willen, maar alleen zeggen is nooit genoeg. Je kan en moet het zelf regelen als je er stellig over bent. Wil je dat niet, prima, maar dan wordt er dus wel gereanimeerd, wordt je wel verzorgt als kastplantje enz enz.

We leven in Nederland en hier nemen artsen het principe niet-schaden serieus.
Medische besluiten over wel/niet doorbehandelen en starten van nieuwe behandelingen worden door het medisch team genomen. Uiteraard proberen we dat in samenspraak met de wettelijk vertegenwoordigers (vaak de partner of familie) te doen en in de geest van wat iemand zelf wil, maar uiteindelijk ligt de verantwoording bij de behandelend arts. De wens van mensen zelf komt vooral naar voren op momenten dat we iemand er misschien nog wel doorheen zouden kunnen slepen, maar ten koste van heel veel lijden en een lange revalidatie en met een kleine kans op een zelfstandig leven. Dan is het voor de besluitvorming fijn als je weet dat mensen dat niet zouden hebben gewild en wordt de behandeling gericht op herstel misschien iets eerder gestopt dan bij iemand die ongeacht de uitkomst koste wat kost alles uit de kast zou willen halen.
Maar bij een betrouwbare slechte prognose ('het kasplantje') zal geen dokter hier verder behandelen in de acute fase, dat hoef je echt niet vast te leggen bij de notaris. Natuurlijk kan het eens een keer voorkomen dat iemand na staken van de mechanische beademing zelfstandig ademt, dan wordt vaak besloten om geen complicaties (zoals longontsteking) meer te behandelen.

Wil jij dat er iemand anders gesprekspartner is voor de artsen dan de voor de hand liggende personen (bijv. je buurman ipv je kinderen) dan is het wel verstandig om dit vast te leggen.

secricible schreef:

Mondy schreef:

En raar vinden dat mensen elkaar niet meer willen helpen.. als er al kreten voorbij komen qua vergelijking met verkrachting/aanranding.
Hoe t in de mond gehaald wordt...bah bah.

De meeste mensen met bhv of gewoon omstanders hebben miss ooit eens een cursus gehad op een pop met elk half jaar een herhaling. Het daadwerkelijk dan ook mee maken is een heel ander verhaal. Je hebt daar geen cleane ruimte met mede cursisten, iets verkeerd doen heeft geen consequenties.. geen hevige emoties van omstanders en geen camera op je neus.

Op straat heb je vanalles om je heen, paniek, nieuwsgierigen, mensen die willen helpen/"helpen" en ja ook filmers.
Je zit zelf vol adrenaline en handeld. Dat er dan bij het zien van een ketting of tattoo niet ineens die knop om gaat om wel te stoppen is behoorlijk logisch.
Kun je t wel, of een manier bedenken om het veilig te houden met andere opties (waardes blijven controleren) heel goed van je. Maar doorgaan in het moment zelf.. net zo goed. Je handeld in instinct, niet om diegene dwars te willen zitten of expres verkeerd te handelen.

Benieuwd hoeveel er daadwerkelijk gereanimeerd hebben. Zoveel mensen die anders of helemaal niet reageren ondanks training.

Hier blijf ik het volledig mee eens. Het is een mooie tool voor in je toolbox, het idee dat je kan doen alsof iemand stabiel is. Goed om mensen mee te geven dat die optie bestaat bij een BHV-cursus. Maar dan nog heb je de situatie en vooral je eigen cognitieve toestand en of je daadwerkelijk zo rationeel kan zijn om bij het zien van een ketting te besluiten "hey, ik stop" en dan moet je ook nog geloofwaardig een toneelstuk op kunnen voeren.

en jawel pmarena, je oordeelt ontzettend hard vanaf de zijlijn. Daar veranderen knuffelsmiley's helemaal niks aan. Heb je enige ervaring hoe het is, om ineens het leven van de ander in je handen te krijgen? . Het is rauw en pijnlijk. Zelfs als je goede gesprekken met elkaar gehad hebt in rust over "hey, reanimeer mij maar niet" en iemand zakt ineens van "lichamelijk gezond" op de grond in elkaar is dat al een onmenselijk keuze om te maken. Laat staan als je er tijdens het handelen ineens achter komt dat wat je doet niet is wat diegene wil. Dat is cognitief bijna niet meer binnen te laten komen.

Op dat moment zitten al je emoties in rode functies en dan is er totaal geen ruimte voor ratio en logica. Zeggen dat iemand dan ook nog "fout gehandeld" heeft is gewoon misselijk.

gomir schreef:

Dat is binnen de Nederlandse protocollen echt een uitzondering Nynke.
En dan nog zal er bij een hulpafhankelijke uitkomst altijd met verstand nagedacht worden wat er wel en niet nog zinvolle zorg is. Ook als er geen zaken op papier staan.

De verklaringen die mensen opstellen zijn vaak ook zo weinig specifiek dat ze vaak niet met zekerheid op de betreffende situatie van toepassing zijn en dan kunnen we daar als artsen ook niet zoveel mee.

Nikass schreef:

Ik vind eigenlijk dat de beslissing wel/niet stoppen altijd bij professionals zou moeten liggen.
Ik vind dat je dit niet van een niet-professional kunt verlangen.

En heeft er zeer bewust voor gekozen om na een hartstilstand dood te willen en niet teruggehaald te willen worden